Πέρασαν 90 χρόνια από τότε που οι μάζες που υπέφεραν από την εκμετάλλευση και την καταπίεση στη Ρωσία δημιούργησαν ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός. Η τεράστια πλειοψηφία της εργατικής τάξης, οι φτωχοί αγρότες και οι Ρώσοι στρατιώτες ενωμένοι με το σύνθημα για ψωμί, ειρήνη και γη ξεσηκώθηκαν σαν τυφώνας για να σαρώσουν την πρόσφατα τότε Προσωρινή κυβέρνηση, την πολιτική εξουσία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και τα απομεινάρια της φεουδαρχίας για να εγκαθιδρύσουν την Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Η προλεταριακή επανάσταση θριάμβευσε για πρώτη φορά, και αποτέλεσε την ιστορική ανατροπή που άνοιξε μια Νέα Εποχή για την Ανθρωπότητα.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση εκπλήρωσε τις προϋποθέσεις της προλεταριακής επανάστασης όπως είχαν τεθεί από τους ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού και τους επιβεβαίωσε: ένα προλεταριακό κόμμα που στηριζόταν από τις ένοπλες μάζες, χρησιμοποιώντας επαναστατική βία κατάφερε να πάρει την εξουσία από την αστική τάξη, να απαλλοτριώσει την περιουσία των κεφαλαιοκρατών και των γαιοκτημόνων, να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία και να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, να διαλύσει τον διοικητικό-γραφειοκρατικό μηχανισμό-την αστυνομία και το στρατό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία σε νέα βάση.
Κατάφερε να εκπληρώσει αυτά που ο Λένιν, χρόνια πριν είχε πει, μέσα στη μάχη της πρώτης αστικό-δημοκρατικής επανάστασης στα 1905: «μόνο ο λαός μπορεί να είναι το αληθινό στρατιωτικό προπύργιο των λαϊκών ελευθεριών». Ο αποφασιστικός παράγοντας για τον θρίαμβο της σοσιαλιστικής επανάστασης του Οκτώβρη στηριζόταν στην ύπαρξη ενός κόμματος νέου τύπου εξοπλισμένου με μια πολιτική-ιδεολογική, μαρξιστική γραμμή όπως δήλωσε ο Στάλιν (στον απολογισμό) «δεν ήταν δυνατό μόνο λόγω της εμπειρίας του και ατσαλωμένο από την πειθαρχία χρόνων αλλά γιατί είχε αμέτρητους δεσμούς με τις εργαζόμενες μάζες». Ουσιαστικά ήταν μια γραμμή που επικεντρώθηκε στη πάλη ενάντια στον ανελέητο οπορτουνισμό και την επαναστατική βία. Άλλοι παράγοντες ήταν η σωστή γραμμή της εργατο-αγροτικής συμμαχίας και η συγκεκριμένη αντικειμενική κατάσταση που διαμορφώθηκε στη Ρωσία.
Ο Στάλιν είπε ότι η «Οκτωβριανή Επανάσταση θριάμβευσε γιατί ήξερε πως να αποσπάσει από την αστική τάξη τους αγρότες, γιατί ήξερε να τους πάρει με το μέρος του προλεταριάτου, και το προλεταριάτο ήταν η μόνη δύναμη ικανή να καθοδηγήσει τα εκατομμύρια των εργατών στις πόλεις και στην ύπαιθρο». Πέρα από αυτό υπήρχε μια αντικειμενική κατάσταση όπου το καπιταλιστικό σύστημα στη μονοπωλιακή του φάση είχε οδηγήσει τους ανταγωνισμούς για το ξαναμοίρασμα του κόσμου μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε τέτοιο σημείο που ένας πόλεμος παγκοσμίων διαστάσεων όπως ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Όπως κανείς άλλος, ο Λένιν μπόρεσε να κατανοήσει ότι εκεί στη Ρωσία, μια χώρα σχετικά καθυστερημένη, είχαν συγκλίνει όλες οι αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος μετατρέποντάς την στον αδύνατο κρίκο της αλυσίδας της παγκόσμιας κυριαρχίας. Ήταν η ύπαρξη μιας εργατικής τάξης συγκεντρωμένης και με τεράστια εμπειρία αγώνων καθώς και ένας άδικος πόλεμος που τους είχε οπλίσει σαν στρατιώτες του Τσάρου, μαζί με εκατομμύρια εξαθλιωμένους αγρότες διψασμένους για γη και δικαιοσύνη.
Έτσι η σωστή πολιτική των μπολσεβίκων οδήγησε όχι μόνο στην ένοπλη εξέγερση και στην εγκαθίδρυση και την οικοδόμηση μιας νέας εξουσίας, της Σοβιετικής, ή με άλλα λόγια την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης βασισμένη στην εργατοαγροτική συμμαχία, την πιο προωθημένη δημοκρατία, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου. Καθιέρωσε όλα τα δικαιώματα των εργατών κι έδωσε τον έλεγχο των εργοστασίων στους εργάτες, έδωσε γη στους φτωχούς αγρότες, καθιέρωσε την ισότητα των γυναικών, ανταποκρίθηκε στο πρόβλημα των καταπιεσμένων εθνοτήτων με βάση το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και συγκρότησε την Σοβιετική Ένωση (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών).
Εκτός από τον προλεταριακό χαρακτήρα της, η σπουδαιότητα αυτού του μεγάλου γεγονότος ήταν επίσης παγκόσμιας σημασίας γιατί από την πρώτη στιγμή έσπασε τα δεσμά του κεφαλαίου και τράνταξε τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού. Με την ήττα του ιμπεριαλισμού στη Ρωσία η Οκτωβριανή Επανάσταση σφυρηλάτησε ένα νέο όπλο για τους αγώνες της εργατικής τάξης – τη θεωρία και την τακτική της προλεταριακής επανάστασης – και κατέδειξε στους καταπιεσμένους λαούς όλων των χωρών το δρόμο για την τελική συντριβή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ήρθαν σε ρήξη, έτσι, με το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης στον κόσμο και με την κατάσταση της μοναδικής παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής αγοράς.
Συντρίβοντας το αστικό οχυρό έδωσε ορμή στους αγώνες της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Επηρέασε ακόμη και τις πιο απόμακρες γωνιές του πλανήτη και ξύπνησε εκατομμύρια εκμεταλλευόμενων ανθρώπων και καταπιεζόμενων εθνών για τον αγώνα της απελευθέρωσης. Την εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που οι μεγάλες δυνάμεις που ελέγχονταν από μια χούφτα χρηματιστών και κυριαρχούσαν πάνω στους καταπιεσμένους λαούς και έθνη, η απελευθέρωσή τους έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Ένα μόνο παράδειγμα είναι αυτό που είπε ο Πρόεδρος Μάο: «οι ομοβροντίες της Οκτωβριανής επανάστασης έφεραν τον Μαρξισμό-Λενινισμό μέχρι την Κίνα. Τότε η Κινέζικη Επανάσταση απέκτησε νέα δυναμική.»
Και εξηγώντας τον επαναστατικό λαϊκό πόλεμο στην Κίνα είπε: «Τα όπλα των μπολσεβίκων οικοδόμησαν το σοσιαλισμό στη Ρωσία». Ο θρίαμβος της Οκτωβριανής Επανάστασης προώθησε το Μαρξισμό στο δεύτερο στάδιο εξέλιξης του, το λενινισμό!
Έτσι και έγινε, χωρίς να υπάρξει ούτε μία μέρα ηρεμίας, με τις επιθέσεις και τα σαμποτάζ του ιμπεριαλισμού και με την παγκόσμια αντίδραση από τις πρώτες μέρες μέχρι την πτώση της στα μέσα της δεκαετίας του ’50. κι όμως η Δικτατορία του Προλεταριάτου για πρώτη φορά, πραγματοποίησε ανθρώπινους άθλους που ποτέ δεν είχαν δει το πρόσωπο της γης. Ακόμα και έτσι, χάραξε το δρόμο, ενάντια στον πεσιμισμό των δογματικών, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα. Κινητοποίησε, πολιτικοποίησε, οργάνωσε και εξόπλισε τα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών και αξιοποίησε τις πνευματικές ικανότητες και τη δημιουργικότητά τους. Κάτω από την έντονη και συστηματική επίθεση των εχθρών που αντιμετώπισε στον εμφύλιο πόλεμο, υλοποίησε τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση της χώρας, την κολεκτιβοποίηση, και αντιμετώπισε την απερίγραπτη καταστροφή που έφεραν οι χιτλερικές ορδές, με τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τους θανάτους πάνω από 25 εκατομμυρίων συμπατριωτών τους. Ανοικοδόμησε και πάλι τη χώρα και προχώρησε με άλματα πιο μπροστά από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Όμως, όλη η πρόοδος που είχε επιτευχθεί στον επαναστατικό αγώνα και στην υλοποίηση των καθηκόντων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης – για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη μέγιστη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών –δεν ήταν αρκετές για να εξασφαλίσουν την συνεχή εξέλιξη της επανάστασης και να αποφευχθεί ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Η καθοδήγηση των μπολσεβίκων δεν είχε αρκετό χρόνο για να καταλάβει ότι η επανάσταση συνεχίζεται στις συνθήκες του σοσιαλισμού και της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, όπου η ταξική πάλη συνεχίζεται, αλλάζει μορφές και περιπλέκεται.
Ακόμα και έτσι, όπως απέδειξαν τα ιστορικά γεγονότα, ήταν μόλις μετά το θάνατο του Στάλιν που οι αντεπανάσταση δε βρήκε σοβαρά εμπόδια για να επιβληθεί.
Με ηγέτη τον Χρουστσόφ, οι ρεβιζιονιστές (παλινορθωτές) διαστρέβλωσαν το μαρξισμό-λενινισμό και ανέτρεψαν το σοσιαλιστικό σύστημα. Προπαγάνδιζαν τον αστικό λαϊκισμό, ανέδειξαν μια γραμμή εντελώς αντίθετη με την ταξική πάλη, την επαναστατική βία και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και η Σοβιετική οδηγήθηκε στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
Χρησιμοποιώντας την τεράστια κληρονομιά της οικοδόμησης της ΣΕ, με το τιτάνιο και ηρωικό έργο, τη μελέτη και τους αγώνες του Σοβιετικού λαού, κάτω από την άξια καθοδήγηση του μεγάλου Λένιν και του αθάνατου Στάλιν, που τώρα πια παρουσιάζονταν σαν κοινός εγκληματίας, ο Χρουστσόφ έσυρε πίσω του και στο βάλτο της αντεπανάστασης την μεγάλη πλειοψηφία των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και την τεράστια πλειοψηφία των κομουνιστικών κομμάτων στον υπόλοιπο κόσμο.
Και τότε ξεκίνησε μια μεγάλη και πρωτόγνωρη ιδεολογική πάλη. Ο πρόεδρος Μάο αμέσως κατανόησε ότι πίσω από τις συντονισμένες επιθέσεις κατά του Στάλιν και τις «νέες» θεωρίες του Χρουστσόφ, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, βρισκόταν ο νέος οργανωμένος ρεβιζιονισμός και αποκάλυψε τη σάπια θεωρία των «τριών ειρηνικών (πέρασμα στο σοσιαλισμό, άμιλλα, συνύπαρξη)» και των δυο «παλλαϊκών (κόμμα, κράτος)». Ερεύνησε τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση την ΣΕ και μέσα στη δίνη της πιο έντονης πάλης κατά του καπιταλιστικού δρόμου στην Κινέζικη κοινωνία και κατά των φορέων αυτής της άποψης μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας ξεκίνησε μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Άλματος προς τα Μπρος και του Σοσιαλιστικού Μετώπου. Έτσι, με βάση την μαρξιστική-λενινιστική θέση ότι στον σοσιαλισμό «υπάρχουν τάξεις και ταξικοί αγώνες» οδηγήθηκε στην ΜΠΠΕ η οποία κινητοποίησε εκατομμύρια κόσμο για την υπεράσπιση της εργατικής εξουσίας και εξαιτίας της συνεχής πίεσης στην αστική τάξη εμπόδισε για δέκα χρόνια την ίδια παλινόρθωση στην Κίνα. Υψώνοντας ψηλά το λάβαρο του μαρξισμού-λενινισμού και του δρόμου του Οκτώβρη η ΜΠΠΕ ανέβασε το μαρξισμό σε ένα τρίτο και ανώτερο στάδιο της εξέλιξής του, το μαοϊσμό!
Παρόλο που αποκαλύφθηκαν, με πανουργία οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές από τότε, με τη γενική γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης» αποκήρυξαν το δρόμο του Οκτώβρη και έφτασαν να υπερασπίζονται τον ειρηνικό δρόμο και τη συμμετοχή στα κοινοβούλια και το δρόμο της νέας αστικής τάξης για το σοσιαλισμό, ως τελική «δημιουργική εφαρμογή» του μαρξισμού-λενινισμού.
Τίναξαν στον αέρα το Δρόμο του Οκτώβρη και πατώντας πάνω σε αυτόν λειτούργησαν ως εφεδρικές δυνάμεις της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και των λακέδων της στις εξαρτημένες χώρες, προκαλώντας σύγχυση στις μάζες, για να τις διασπάσει και να τις αποπροσανατολίσει από τον επαναστατικό δρόμο.
Στη Βραζιλία, όπως συνέβη σε πολλές χώρες, ένα κομμάτι του κόμματος αντιστάθηκε στη ρεβιζιονιστική κατεύθυνση του προέδρου και υπερασπίστηκε το μαρξισμό-λενινισμό και το δρόμο του Οκτώβρη ανασυγκροτώντας το κόμμα, υψώνοντας το λάβαρο της σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ και του Λαϊκού Πολέμου. Λόγω της έλλειψης της αφομοίωσης και λόγω του δογματισμού της καθοδήγησης του κόμματος το Guerrilha do Araguaia (κίνημα που οργανώθηκε απο το Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας, ηττήθηκε. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους εχθρούς του μαοϊσμού να σαμποτάρουν τις εκτιμήσεις και την πλούσια εμπειρία που αποκτήθηκε με το αίμα που χύθηκε από δεκάδες ηρωικά πρόσωπα του κομμουνισμού και τις μάζες, να εγκαταλείψουν την επαναστατική γραμμή και να υποταχθούν. Ξεπερνώντας τον ορθόδοξο ρεβιζιονισμό, η καθοδήγηση του Joao Amazonas, στα χρόνια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κυριάρχησε πλήρως στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Βραζιλίας που όντας ένα επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου που ανασυγκροτήθηκε με τόσο κόπο το 1962, το μετέτρεψε αδιάντροπα σε ένα ακόμη πιο αδιάντροπο ρεβιζιονιστικό κόμμα.
Από τότε τα ρεβιζιονιστικά κόμματα συνεχίζουν να συμμετέχουν και να ενσωματώνονται ολοκληρωτικά στη διαχείριση του παλιού κράτους, λειτουργώντας μέσα στο κοινοβούλιό του και υπερασπίζοντας τη νομιμότητα των πιο διεφθαρμένων γραφειοκρατικών θεσμών. Σήμερα συνεργάζονται και στηρίζουν την κυβέρνηση Λούλα που διαχειρίζεται το παλιό Βραζιλιάνικο κράτος στην υπηρεσία της μεγαλοαστικής τάξης, των γαιοκτημόνων και του ιμπεριαλισμού, κύρια του αμερικάνικου. Οι ρεβιζιονιστές του ΚΚΒ, Τζον Αμαζόν και Ρενάτο Ραμπέλο δήλωσαν για τα 90 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση ότι «ήταν η πιο σημαντική κοινωνική και πολιτική εξέλιξη της ανθρωπότητας» για να καταλήξουν ότι «ωστόσο ανήκει στο παρελθόν». Στην τοποθέτησή τους, έκαναν κριτική για τον υπερβολικά συγκεντρωτικό διοικητισμό της Σοβιετικής εξουσίας, που «υποβάθμισε τη σοσιαλιστική δημοκρατία». Κι αυτό για να επιτεθούν στην Δικτατορία του Προλεταριάτου και να στηρίξουν την γραφειοκρατική αστική και μισοφεουδαρχική δικτατορία στην οποία συμμετέχουν και αποκαλούν «δημοκρατία». Ισχυρίζονται επίσης ότι οι αντικειμενικές συνθήκες της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν ισχύουν πια καθώς τα «σημερινά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού άλλαξαν» κι αυτό καταλήγει στη σημερινή ανάγκη αγώνων για το σοσιαλισμό με τις νέες συνθήκες του 21ου αιώνα, μέσα από τη διατήρηση των μηχανισμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».
Σήμερα δεν είναι μόνο οι ρεβιζιονιστικές θέσεις σαν κι αυτή ή του Τσάβες στη Βενεζουέλα που μιλούν για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα χωρίς τη διάλυση των μηχανισμών του κράτους και του στρατού της γραφειοκρατικής αστικής τάξης, χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου, την απαλλοτρίωση των περιουσιών της αστικής τάξης, των γαιοκτημόνων και του ιμπεριαλισμού, και χωρίς την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Έχουμε δει περιπτώσεις όπου μετά από χρόνια ηρωικών αγώνων των μαζών με επαναστατικό τρόπο να αλλάζει ο προσανατολισμός τους και να χρησιμοποιούνται ανάλογα επιχειρήματα, να παραδίδουν τα όπλα και να ενσωματώνονται στην αντιδραστική εξουσία. Η υπεράσπιση τέτοιων απόψεων, όπως έκανε ο Χρουστσόφ που κατηγορούσε σαν δογματικούς όσους παρέμεναν σταθεροί στην υπεράσπιση των βασικών αρχών του μαρξισμού και του δρόμου του Οκτώβρη, για να δικαιολογήσουν την υποταγή τους και να ωραιοποιήσουν τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό και να διαιωνίσουν την εξουσία του. Ο πρόεδρος Μάο είχε προειδοποιήσει για αυτά τα τεχνάσματα των επιθέσεων των χρουστσοφικών και ότι όλες οι παρεκκλίσεις, ανάμεσά τους και ο δογματισμός, είναι επικίνδυνες αλλά, αναμφίβολα, ο πιο βασικός κίνδυνος εξακολουθεί να είναι ο ρεβιζιονισμός.
Η κατάσταση στη Βραζιλία είναι το άμεσο αποτέλεσμα της κυριαρχίας των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής που έσπειρε θεσμικές αυταπάτες και ευνόησε τον πασιφισμό και τον εκλογικό οπορτουνισμό. Μετά την ήττα της επαναστατικής διαδικασίας στην περιοχή στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, και με την έλειψη μιας προλεταριακής καθοδήγησης έξω από την αντεπανάσταση και την συνεπαγόμενη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού, δημιουργήθηκε το κατάλληλο περιβάλλον για την εμφάνιση της «νέας αριστεράς». Μετανοημένοι πρώην αντάρτες, εθνικιστές, διάφοροι τροτσκιστές, κομμάτια της Καθολικής Εκκλησίας και συνδικαλιστές αμερικάνικων ινστιτούτων «για ελεύθερο συνδικαλισμό» σχημάτισαν ένα οπορτουνιστικό καρτέλ. Από τις δυνάμεις που ακολούθησαν τον ένοπλο αγώνα, με σπάνιες εξαιρέσεις όλες οι υπόλοιπες παραδόθηκαν και άλλαξαν θέσεις στις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά την επανάσταση του ’80 και του ’90. Από αυτά μόνο το ΚΚ του Περού υποστήριξε το μαρξισμό-λενινισμό μέσω του μαοϊσμού και του λαϊκού πολέμου. Ακόμη και με τα σκληρά χτυπήματα που δέχτηκαν από τη γενική επίθεση στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η επανάσταση στο Περού μπήκε μπροστά με το λαϊκό πόλεμο και αγωνίστηκε ενάντια στην υποταγή και αντιμετώπισε ανέμους και τρικυμίες. Τελικά οι μάζες συνέχισαν, στις αρχές του 21ου αιώνα να αντιστέκονται απελπισμένα στις πολιτικές του ιμπεριαλισμού, της καταστολής και της εκμετάλλευσης κι αφού τους υποσχέθηκαν τον ουρανό, το καρτέλ του εκλογικού οπορτουνισμού κατάφερε να θριαμβεύσει στις περισσότερες χώρες της περιοχής.
Ήδη όντας στην διακυβέρνηση του παλιού κράτους έχουν προδώσει τις ελάχιστες υποσχέσεις που είχαν δώσει και έχουν αφοσιωθεί στην υλοποίηση των πολιτικών που αντιπάλευαν και πρωτοστατούν στην καταστολή των μαζών. Μέσα στο οπορτουνιστικό καρτέλ υπάρχουν ακόμη ρεβιζιονιστές και κόμματα που εμφανίζονται με τη μάσκα των μαρξιστών λενινιστών ακόμη και των μαοϊκών. Δηλώνουν από κοινού την εμφάνιση και τον κεντρικό ρόλο των νέων κοινωνικών φορέων, σύμφωνα με την άποψη τους, που έχουν αναδειχτεί από τη νέα κατάσταση στον κόσμο μετά τη χρεοκοπία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την καθιέρωση της «Νέας Τάξης» της «Παγκοσμιοποίησης». Ανακοινώνοντας το τέλος των τάξεων μιλούν για «κοινωνικά κινήματα», «ΜΚΟ», «οικολογία», το ζήτημα των φύλων και της ομοφυλοφιλίας, «το ζήτημα των ιθαγενών» και το «νέο-αναρχισμό», το ζήτημα των «φυλών» και την αντι-Παγκοσμιοποίηση. Τι σημασία έχουν τα λόγια για «διαφάνεια» και «οριζοντιότητα» που ανακοινώνονται με φανφάρες όταν οι κυβερνήσεις τους δεν πηγαίνουν πέρα από τις πιο κοινότοπες και ποταπές μεθόδους του αστικού λαϊκισμού, τις (ελεγχόμενες) κατευθυνόμενες κοινωνικές οργανώσεις, την ενσωμάτωση των μαζών και την «κοινωνική προκοπή».
Όμως σε όλη τη Λατινική Αμερική ακόμη και στα πλαίσια της συνεχιζόμενης γενικής επίθεσης της αντεπανάστασης στον κόσμο, οι λαοί αντιστέκονται και όλο και περισσότερο αγωνίζονται μαχητικά. Παρόλο που κυριαρχεί προσωρινά ο οπορτουνισμός, αποπροσανατολίζοντας τις μάζες από τον επαναστατικό δρόμο για να τις κρατήσει δεμένες για πάντα με την παλιά εξουσία, οι αγώνες και οι εξεγέρσεις είναι τα προμηνύματα μιας νέας ορμής της επαναστατικής εξέλιξης. Οι βασικές αντικειμενικές συνθήκες δημιουργήθηκαν από την χρόνια κρίση ενός μισοαποικιακού συστήματος, που επιβλήθηκε πριν χρόνια στην ήπειρο από τον ιμπεριαλισμό, κύρια τον αμερικάνικο που αναγκάζει τους λαούς να αγωνιστούν. Τα τελευταία χρόνια η κρίση έχει επιδεινωθεί σαν άμεση συνέπεια της διάλυσης των βασικών δομών (υλικών) και του αντίκτυπου της αναδιάρθρωσης σ’ αυτόν τον κόσμο του καπιταλισμού που αποκαλείται «παγκοσμιοποίηση». Η ανάδειξη αυτών των κυβερνήσεων που χαρακτηρίστηκε από αστούς αναλυτές σαν στροφή προς τα αριστερά στη Λατινική Αμερική δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντίδραση τμημάτων της γραφειοκρατικής αστικής τάξης στις χώρες της περιοχής. Αυτοί που μετά από χρόνια εξουσίας, κατέστρεψαν τον κρατικό μηχανισμό κι έφτιαξαν το σχέδιο των εκλογών των οπορτουνιστών αστών ρεφορμιστών με την ελπίδα να πάρουν πίσω τη θέση που έχασαν, να αναδιαρθρώσουν το κράτος και να δώσουν ώθηση στον γραφειοκρατικό καπιταλισμό.
Υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός μεταξύ της ύπαρξης του ιμπεριαλισμού, των αποικιών και των μισο-αποικιών που υποδουλώνει και κυριαρχεί με το εθνικό ζήτημα, τη δημοκρατία και τον αγώνα για την εξουσία. «Το εθνικό ζήτημα εντείνεται ιδιαίτερα στον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατική καταπίεση και μετατρέπεται σε ζήτημα των ελεύθερων εθνών, των αποικιών και μισο-αποικιών του ιμπεριαλισμού».
Στη Λατινική Αμερική τα καθήκοντα της πολιτικής πάλης για τη νέα Εξουσία, είναι να ξεκινήσει ένας αγώνας ξεσκεπάσματος του ρεβιζιονισμού και κάθε οπορτουνισμού και η συγκρότηση και ανασυγκρότηση γνήσιων κομμουνιστικών κομμάτων σαν κομουνιστικά κόμματα μαρξιστικά-λενινιστικά-μαοϊκά.
Είναι αναγκαίοι όροι για την ανατροπή της μισο-φεουδαρχίας, του γραφειοκρατικού καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, για να κάνουμε την επανάσταση της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια να προχωρήσουμε στη σοσιαλιστική επανάσταση, υπηρετώντας ταυτόχρονα την παγκόσμια επανάσταση.
Έτσι, σ’ αυτά τα πλαίσια, η μεγαλύτερη πρόκληση για τις λαϊκές μάζες στη Λατινική Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο είναι να ακολουθήσουν το δρόμο του Οκτώβρη. Η ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα, η ανάπτυξη της πραγματικής εμπροσθοφυλακής του επαναστατικού προλεταριάτου. Ο δρόμος του Οκτώβρη, επιβεβαιωμένος από την εμπειρία όλων των άλλων λαϊκών και προλεταριακών επαναστάσεων μας διδάσκει ότι για να απελευθερωθούν οι τεράστιες δυνατότητες των επαναστατημένων μαζών είναι αναγκαίο να αποκαλύψουμε τον οπορτουνισμό και το ρεβιζιονισμό, για να νικήσουμε τον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση. Οι παράγοντες που εξασφάλισαν τη νίκη της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης μπορούν να οριστούν σ’ αυτό που είπε ο Λένιν: «διαπαιδαγωγείστε το κόμμα και τις μάζες στον αγώνα κατά του ανελέητου οπορτουνισμού και στην επαναστατική βία».
Η Οκτωβριανή Επανάσταση, δίνοντας ένα καίριο χτύπημα στον κοινό εχθρό αποτέλεσε για τους λαούς όλων των χωρών ένα παράδειγμα και έδειξε το δρόμο του αγώνα για την απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μαζών. Έδειξε το μέσο των μαζών για να πραγματοποιήσουν το δικαίωμά τους να αποφασίζουν για τη μοίρα τους. Τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης και του δρόμου του Οκτώβρη ισχύουν μέχρις ότου η αστική τάξη και η αντίδραση ανατραπούν από την εξουσία σε όλο τον κόσμο!
