Ενόψει του προσυνδιασκεψιακού διαλόγου θα ήθελα να θίξω κάποια ζητήματα και να αναφέρω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με το μετωπικό σχήμα της οργάνωσης σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, σχήμα στο οποίο είναι ενταγμένοι, δρουν και παλεύουν οι σύντροφοι της σπουδάζουσας της οργάνωσης.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια πρωτόγνωρη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας. Μια επίθεση που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Βασική στόχευση είναι να αλλάξει άρδην το πανεπιστήμιο σε σχέση με αυτό που ξέραμε έως τώρα. Κατάργηση πτυχίου, βιβλίων, παροχών κ.τ.λ.
Αρα, γιατί, από τη στιγμή που οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πέρα για πέρα ευνοϊκές, αντί τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ να βρίσκονται σε συνεχή αναβρασμό δεν κουνιέται φύλλο; Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στις υποκειμενικές συνθήκες στις οποίες υπάγονται και οι Αγωνιστικές Κινήσεις. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις υπόλοιπες δυνάμεις, γνωστός ο ρόλος τους, οι απόψεις τους και τα αδιέξοδά τους.
Το ζήτημα είναι να δούμε τι κάνουμε εμείς σωστά ή λάθος, πώς μπορούμε να βελτιωθούμε, να κάνουμε βήματα προς τα μπρος και να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. Κάτι το απόλυτα αναγκαίο αυτή τη στιγμή, αλλά που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Οι γενικές κατευθύνσεις και αναλύσεις των Αγωνιστικών Κινήσεων κάθε άλλο παρά εκτός πραγματικότητας είναι. Τότε γιατί η αδυναμία μιας διακριτής παρουσίας της άποψης αυτής στις σχολές όπου παρεμβαίνουμε αλλά και συνολικά στη σπουδάζουσα νεολαία; Γιατί παρουσιάζεται πρόβλημα συσπείρωσης φοιτητών και σπουδαστών γύρω από τις Αγωνιστικές Κινήσεις; Γιατί, αν θέλετε, ακόμα και τα μέλη των Αγωνιστικών Κινήσεων (όχι όλα, αλλά ένα σημαντικό κομμάτι τους) δεν δείχνουν το απαιτούμενο θάρρος, δεν μπαίνουνε μπροστά, ενώ μπορούν, και, με λίγα λόγια, δεν λειτουργούν πραγματικά όπως θα έπρεπε να λειτουργεί ένας πρωτοπόρος αγωνιστής;
Οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα ούτε εύκολες είναι και ούτε τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά, αν επιχειρήσουμε να βρούμε τη ρίζα του προβλήματος, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά.
Κατά την άποψή μου, ένα βασικό πρόβλημα το οποίο θα πρέπει να ξεπεραστεί είναι το ότι μένουμε στο γενικό και δεν προχωράμε στο ειδικό. Δηλαδή ότι οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν έχουν επιχειρήσει να εξειδικεύσουν την άποψή τους στις επιμέρους σχολές. Τόσο για τη φύση και το ρόλο της κάθε σχολής και των προβλημάτων της όσο στο ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων και της επαγγελματικής αποκατάστασης των αποφοίτων των σχολών αυτών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο κομμάτι φοιτητών με τους οποίους έχουμε σχέσεις και οι οποίοι γενικά μας εμπιστεύονται να μας θεωρούν ξένο κομμάτι ως προς αυτούς. Δηλαδή πως εμείς είμαστε και δεν είμαστε συμφοιτητές τους. Ναι, μας βλέπουν στο τραπεζάκι, στις παρεμβάσεις μας, αλλά τα ζητήματα που τους καίνε αυτούς άμεσα και που είναι τα πιο πάνω που ανέφερα δεν μας απασχολούν και άρα, αν το θέλετε, δεν τους είμαστε χρήσιμοι. Αυτό σαφώς και δεν ισχύει από τη μεριά μας, αλλά αυτή μας η αδυναμία δημιουργεί μια τέτοια εσφαλμένη εντύπωση.
Ποιος ο λόγος που δεν έχουμε καταφέρει να εξειδικεύσουμε την άποψή μας κ.τ.λ. κ.τ.λ.; Ενα βασικό πρόβλημα, πιστεύω, είναι πως δεν έχουμε τις απαιτούμενες σχέσεις με τον κόσμο της σχολής και άρα και με τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Ως εκ τούτου, τυχαίνει πολλές φορές να είμαστε πίσω από τις εξελίξεις, να μαθαίνουμε προβλήματα και καταστάσεις εκ των υστέρων κ.τ.λ.
Ενα άλλο πρόβλημα είναι η μη λειτουργία ή η μη τακτική λειτουργία των επιμέρους σχημάτων. Η Αγωνιστική Κίνηση κάθε σχολής είναι το κύτταρο της παρέμβασης μας. Οσο νεκρώνεται το κύτταρο τόσο θα διογκώνεται το πρόβλημα. Τα σχήματα είναι αυτά που πρέπει να εξειδικεύουν την άποψη, να βγάζουν τις κατευθύνσεις για την κάθε σχολή και να κάνουν τον προγραμματισμό της δράσης τους. Πουθενά αλλού δεν μπορεί να γίνει αυτό. Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό όσον αφορά τα σχήματα είναι το εξής. Μέσα από το σχήμα ο κάθε συναγωνιστής θα νιώσει αυτή την υπόθεση δική του. Θα δυναμώνει πολιτικά, θα θέτει τους προβληματισμούς του και θα μπορέσει να βγει μπροστά και να παίξει ρόλο στη σχολή του.
Αλλο βασικό ζήτημα είναι το «Εναυσμα». Το περιοδικό αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό και την κατάσταση των Αγωνιστικών Κινήσεων. Η διακίνησή του, η οποία κάθε άλλο παρά ικανοποιητική μπορεί να θεωρηθεί, έχει να κάνει αφενός με το τι δεσμούς έχουμε με τη νεολαία και αφετέρου το πόσο δικό του το νιώθει ο κάθε συναγωνιστής ούτως ώστε να το διακινήσει όσο το δυνατόν καλύτερα μπορεί (το αντίστοιχο ισχύει και για τη διακίνηση της «Π.Σ.» από τη σπουδάζουσα της οργάνωσης). Οπως επίσης και στο ποιοι και πόσοι γράφουν στο «Εναυσμα». Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα ετήσια πολιτιστικά-πολιτικά διήμερα. Πολλοί συναγωνιστές έρχονται μόνο για τις εκδηλώσεις, χωρίς να συμμετέχουν στην προετοιμασία τους. Η εξήγηση, κατά την άποψή μου, μπορεί να είναι μόνο μία. Δεν νιώθουν το διήμερο δική τους υπόθεση, όπως δεν νιώθουν και το περιοδικό δική τους υπόθεση. Αυτό πάνω κάτω ισχύει και για τις Αγωνιστικές Κινήσεις. Δηλαδή, εγώ θα πάω στη γενική συνέλευση, θα κάτσω μέχρι το τέλος και θα ψηφίσω και έκανα το καθήκον μου. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μοιράσω και το πλαίσιο. Τοποθετήσεις και ερωτήσεις θα κάνει κάποιος άλλος. Θα πάω στη σχολή, θα μοιράσω την προκήρυξη που και πάλι κάποιος άλλος έχει γράψει και έχει εκτυπώσει, θα κολλήσω αφίσες που πάλι ο άλλος θα φέρει και πάει λέγοντας.
Εν ολίγοις, έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως αυτή η υπόθεση είναι υπόθεση λίγων οι οποίοι είναι μπροστά κι οι υπόλοιποι ακολουθούν. Αν δεν μπορέσουμε να χτυπήσουμε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη, οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν πρόκειται να προχωρήσουν μπροστά, να αναπτυχθούν και να συμβάλουν στην ανάπτυξη του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. Για να γίνει αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να δώσουμε στον κάθε συναγωνιστή να καταλάβει πως έχει ρόλο σε αυτή την ιστορία. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο, απαιτεί μια μακροχρόνια και επίμονη διαδικασία πολιτικού προχωρήματος του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί. Κι αυτό θα γίνει όσο «γειωνόμαστε» περισσότερο με το χώρο μας, όσο βελτιώνεται η λειτουργία των σχημάτων και του Κεντρικού Συντονιστικού κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Επιγραμματικά κάποιες προτάσεις προς συζήτηση είναι οι εξής:
1. Η πιο τακτική διοργάνωση εκδηλώσεων των Αγωνιστικών Κινήσεων τόσο κεντρικά όσο και σε επιμέρους σχολές και συγκροτήματα. Να συνεχίσουμε τη διοργάνωση εκδηλώσεων σε πόλεις όπου υπάρχει Κομματική Οργάνωση αλλά δεν υπάρχει παρέμβαση των Αγωνιστικών Κινήσεων.
2. Συζητήσεις για διάφορα ζητήματα, έχοντας προηγουμένως συλλέξει υλικό επί του ζητήματος το οποίο θα μοιραστεί στον κόσμο μας κ.τ.λ.
3. Συγκέντρωση των νόμων, προεδρικών διαταγμάτων και αποφάσεων συγκλήτων και τμημάτων που διέπουν τόσο τη λειτουργία της κάθε σχολής όπου παρεμβαίνουμε όσο και των επαγγελματικών δικαιωμάτων και μετέπειτα ανάλυσή τους από τα σχήματα.
4. Μια προσπάθεια να προωθηθεί η αυτομόρφωση.
5. Η πανελλαδική σύσκεψη των Α.Κ. να γίνεται ανά δύο χρόνια. Εχουμε δει πως όλοι βγαίνουμε δυναμωμένοι απ’ αυτή τη διαδικασία και καλό θα είναι να μη γίνεται κάθε 4-5 χρόνια.
6. Να γίνεται έστω μια φορά το χρόνο πανελλαδικό σχήμα παρεμφερών σχολών (π.χ. πολυτεχνεία, καθηγητικές σχολές, ΤΕΙ κ.τ.λ.). Αυτό συνδέεται με την 3η πρόταση για καλύτερη ανάλυση και επεξεργασία των ζητημάτων, ανταλλαγή εμπειριών κ.τ.λ.
7. Δημιουργία μιας μικρής συντακτικής ομάδας επιφορτισμένης με το ζήτημα του «Εναύσματος», σχετικά με τη θεματολογία, διακίνηση, καταγραφή προβληματισμών και ιδεών από τα μέλη των Α.Κ. στην κάθε πόλη αλλά και των αναγνωστών του «Εναύσματος».
8. Δημιουργία μιας ομάδας η οποία θα ασχολείται με το θέμα της κατασκήνωσης.
Μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά, απλά πρέπει να τολμήσουμε να τα επιχειρήσουμε και να παλέψουμε ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί για να τα υλοποιήσουμε.
Χρίστος Μάης
ΚΟ Σπουδάζουσας, Θεσσαλονίκη
