Δεν μπορεί πια να χαθεί ούτε ένα λεπτό – Ολες οι δυνάμεις για την απάντηση του κινήματος.
Στις 22 Μάρτη λήγει ο χρόνος για τους 2.000 εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που είχαν βγει στις 22 Ιούλη σε διαθεσιμότητα. Οσοι δεν έχουν απορροφηθεί μέχρι τότε, από την άλλη μέρα θα είναι απολυμένοι. Ο Υπουργός σε διάφορες γκεμπελικές δηλώσεις του, υποστηρίζει κατά καιρούς ότι οι περισσότεροι από αυτούς «δουλεύουν ήδη»! Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική. Στο πλαίσιο της κινητικότητας, το Υπουργείο έχει εξαγγείλει διάφορες θέσεις (συνολικά 1.500) που αφορούν διάφορες κατηγορίες (δεύτερα πτυχία, θέσεις σε κατάρτιση, διοικητικές κ.λπ). Για καμία από αυτές τις θέσεις δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο, ενώ κάποιες από αυτές είναι εντελώς στον αέρα (πχ. οι διαβόητες καινούριες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης δεν έχουν ιδρυθεί ακόμα). Πιο σωστή περιγραφή της κατάστασης θα ήταν ότι δύο χιλιάδες εκπαιδευτικοί έχουν απολυθεί και κάποιοι από αυτούς πιθανόν να επαναπροσληφθούν, σε άλλες θέσεις, μέχρι τις 22 Μάρτη. Το γεγονός ότι το κίνημα δεν έχει πιέσει σοβαρά για την ανατροπή των απολύσεων δε μας κάνει αισιόδοξους για το τι θα γίνει τελικά. Η πρόθεση της κυβέρνησης να δημιουργήσει ελπίδες περιορισμού του αριθμού των απολύσεων για να αποτρέψει μια απάντηση του κινήματος, είναι πιθανόν να την οδηγήσει σε επικοινωνιακά τεχνάσματα και διασπορά σύγχυσης, αλλά όχι σε κάτι παραπάνω. Αν δεν υπάρξει παρέμβαση του κινήματος, εκτιμάμε ότι η εξέλιξη του πράγματος θα είναι χειρότερη απ’ ό,τι φαίνεται και ο αριθμός των απολυμένων θα είναι μεγαλύτερος από αυτόν που θα παρουσιάσει το υπουργείο.
Ταυτόχρονα, προωθούνται από την κυβέρνηση οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης των σχολείων και θα ακολουθήσουν οι αντίστοιχες αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών. Η εποχή, βέβαια, είναι τέτοια που δεν επιτρέπει αυταπάτες. Αυτός είναι και ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία δασκάλων και καθηγητών είναι σαφώς ενάντια σε όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης. Είναι πια καθαρό και στον πιο ανυποψίαστο ότι η αξιολόγηση δεν είναι παρά το όχημα για να σπάσει η ραχοκοκαλιά συγκρότησης του κλάδου, για να ενταθεί η πειθάρχηση και η τρομοκράτηση, για να οξυνθεί η κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και ο συνακόλουθος κανιβαλισμός, για να έχει άλλοθι η πολιτική των απολύσεων και των περικοπών. Αλλωστε, διανύουμε μια περίοδο που τα εκπαιδευτικά σωματεία πρέπει να εντάξουν στη δράση τους ημερολόγιο συμπαράστασης σε διωκόμενους εκπαιδευτικούς.
Παράλληλα, οι προωθούνται οι διατάξεις οι σχετικές με το «νέο» λύκειο καθώς ο Αρβανιτόπουλος δεσμεύεται ότι θα ισχύσει από φέτος η τράπεζα θεμάτων για να αρχίσει το πιο αποφασιστικό πετσόκομμα των μαθητών από την Α’ Λυκείου. Ενώ οι απειλές για αναπλήρωση των χαμένων ωρών συνοδεύονται με την προετοιμασία επιμήκυνσης του σχολικού έτους και περικοπής των αργιών.
Απέναντι σε αυτή την καταιγίδα, οι εκπαιδευτικοί παρακολουθούν μουδιασμένοι, κλίμα που εντείνεται από τη στάση των ομοσπονδιών και των παρατάξεων. Κυρίαρχη αντίληψη στις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η χρεοκοπημένη λογική «να μείνουν τα μέτρα στα χαρτιά», νομίζοντας ότι βρισκόμαστε στο 1990 και ότι το σύστημα σήμερα ψηφίζει νόμους για να μην του εφαρμόσει (ενώ δημιουργεί απορία τι σημαίνει ακριβώς το να μείνουν οι απολύσεις στα χαρτιά). Ετσι η ανάγκη ανατροπής του θεσμικού πλαισίου κινητικότητας – διαθεσιμότητας – απολύσεων – αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης – «νέου» λυκείου εξαφανίζεται και τα μέτρα περνάνε το ένα μετά το άλλο.
Σε αυτές τις συνθήκες, πρόσθετη παραλυσία δημιουργούν οι εκλογικές αναμονές και η επένδυση της αγανάκτησης στις ευρωκάλπες. Σε αυτή τη διαδικασία, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες όσο περνάει ο καιρός τόσο και αποκαλύπτουν με μεγαλύτερη ωμότητα τα πραγματικά τους χαρακτηριστικά, μιας και κρίνουν ότι ήρθε η ώρα οι (όποιοι) αγώνες να επενδυθούν πολιτικά στο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ταλανίζονται από την υπαρξιακή κρίση που τις διατρέχει. Αφού μας μιλάνε για «σύγκρουση με την κυβέρνηση και το αστικό κράτος», και για απεργιακούς αγώνες με στόχο «το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού» προσγειώνονται στους κλασικούς ρεφορμιστικούς στόχους κυβερνητισμού και μετατόπισης του κράτους («Ενιαίος κρατικός φορέας παραγωγής, έρευνας και διάθεσης φαρμάκου» κλπ.).
Από κοντά και οι Παρεμβάσεις που στην τελευταία τους πρόταση στην ΟΛΜΕ, αποφάσισαν ότι «τώρα είναι η ώρα να μπει στην προμετωπίδα το ενιαίο 12χρονο» και να «αναδειχτεί ο Σύλλογος Διδασκόντων σε βασικό παράγοντα λειτουργίας του σχολείου… κόντρα στις μονοπρόσωπες διοικήσεις»!
Αυτές τα σκωτσέζικα ντους προσγείωσης – απογείωσης έχουν στο φόντο τους την υποταγή στο συσχετισμό, τη βαθιά πεποίθηση ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα και βέβαια, η επένδυση στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες (που όταν είναι ευρω-κοινοβουλευτικές είναι ακόμα χειρότερες).
Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Οι οριστικές απολύσεις πλησιάζουν και σε αυτές θα προστεθούν κι άλλες. Οι ταξικοί φραγμοί βαθαίνουν και οι κατακτήσεις σε παιδεία και υγεία ξηλώνονται. Αν δεν πατήσουμε σε αυτή την απλή πραγματικότητα για να οικοδομηθεί ένα κίνημα αντίστασης στην πολιτική των απολύσεων και διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή (παιδεία, υγεία, ελευθερίες), διάφοροι θα απογειώνονται σε αερογέφυρες στο σοσιαλισμό για να μην δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα στο σύστημα σήμερα.
Ταυτόχρονα, έχει γίνει, επίσης φανερό ότι η λογική «να πιέσουμε τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ» είναι τελειωμένη. Το βάρος πέφτει όλο και περισσότερο στην ανάγκη εκ νέου συγκρότησης των πρωτοβάθμιων σωματείων σε μια άλλη αγωνιστική κατεύθυνση. Εξω από λογικές παζαριών, ήττας και συνδιοίκησης.
Δεν πρέπει να χαθεί λεπτό. Η ανάγκη από τα κάτω συντονισμού για την ανατροπή της πολιτικής των κλεισιμάτων και των απολύσεων όχι μόνο είναι μονόδρομος, αλλά και ζωτική ανάγκη για τους εργαζομένους. Πόσες φορές ακόμα θα δούμε το θλιβερό θέαμα να απεργούν στις 6 Φλεβάρη οι εργαζόμενοι του ΕΟΠΥΥ και στις 7 Φλεβάρη οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για όμοια ζητήματα και με αντίστοιχα αιτήματα;
