Τα αποτελέσματα των εκλογών, όπως και να τα δει κανείς, πιστοποίησαν τουλάχιστον την ύπαρξη πολλαπλών και σημαντικών προβλημάτων. Για την κυβέρνηση και τη σταθερότητά της, που αμέσως μετά τις εκλογές αποτελεί και πάλι το κρίσιμο επίδικο γύρω από το οποίο εξελίσσονται ήδη μια σειρά κινήσεις. Για το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά, που αποτελεί την «παράπλευρη», αλλά κρίσιμη για το σύστημα, απώλεια της άγριας επίθεσης που έχει εξαπολυθεί ενάντια στον λαό. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι μόνο ότι δεν μπορεί να εκτιναχτεί αλλά κυρίως ότι δεν έχει πού να πατήσει: η δύναμη των εργατικών-λαϊκών μαζών δεν τον «αφορά», ενώ τα μεσαία αστικά στρώματα δεν θέλουν και οπωσδήποτε δεν μπορούν να διαμορφώσουν αυτοτελή πορεία. Για την ηγεσία του ΚΚΕ, που «πρέπει» να εμφανίζεται ικανοποιημένη γιατί σε συνθήκες υποχώρησης και ανυπαρξίας αντιστάσεων και αγώνων αναπλήρωσε ένα μικρό μέρος της εκλογικής δύναμης που έχασε μετά από ένα δίχρονο (2010-12) μεγάλων αγώνων και κινητοποιήσεων των λαϊκών μαζών. Για δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα αλλά που για να το υπηρετήσουν αποτελεσματικά θέτουν ως προϋπόθεση… να εκλέξουν ευρωβουλευτή. Και βέβαια για την εργατική τάξη και τον λαό. Που δεν μπορούσαν να ελπίζουν στο δίκιο τους… περιμένοντας τις εκλογές και τώρα πάλι καλούνται να παραμείνουν μακριά από το πεδίο των αγώνων που παράγουν πραγματικά αποτελέσματα, ταξικά και πολιτικά. Γιατί -λένε- οι εξελίξεις «είναι σοβαρές» και δεν «χωράνε» ξεσηκωμούς και αγώνες. Είναι πράγματι σοβαρές οι εξελίξεις. Είναι αντιδραστική η φορά τους και άγρια η επίθεση. Είναι η τροχιά τους γεμάτη μεγάλους έως πολύ μεγάλους κινδύνους για τον λαό μας, για τους λαούς. Ποιος και γιατί λοιπόν ζητεί (διάβαζε: απαιτεί) ησυχία (διάβαζε: υποταγή) από τον λαό;
Η πολιτική που δεν αλλάζει
Προεκλογικά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έκαναν όλα όσα το δικό τους πλαίσιο επιτρέπει για να στηρίξουν την κυβέρνηση τους στη χώρα. Αναγνώρισαν το «πρωτογενές πλεόνασμα» και τις άλλες της «επιτυχίες». Κατέβασαν τους τόνους γι’ αυτό που απαιτείται για τη συνέχεια. Επέτρεψαν μια κάποια κυβερνητική παροχολογία. Οι οίκοι τούς έδωσαν «αναβαθμίσεις» στην ελληνική οικονομία. Διαμόρφωσαν ξανά σκηνικό φόβου και εκβιασμών. Ήρθε όμως η επομένη των εκλογών και μαζί της επέστρεψαν απροκάλυπτες οι ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Να συνεχιστούν απαρέγκλιτα οι «μεταρρυθμίσεις», όπως λένε, τη συντριβή κάθε κατάκτησης, το τσαλαπάτημα κάθε δικαιώματος. Να αρχίσει, ή πιο σωστά «επιτέλους» να φουντώσει, το ξεπούλημα κάθε δημόσιου πλούτου σε ιμπεριαλιστές και ντόπιο κεφάλαιο. Και ακόμα -λέει ο Σόιμπλε, για λογαριασμό του ηγεμονεύοντος στην ΕΕ γερμανικού ιμπεριαλισμού- το «χρέος σας» δεν βγαίνει. Θα χρειαστείτε και άλλο δάνειο-αλυσόδεμα στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ. Παράλληλα τρέχουν οι Αμερικάνοι τον ΓΑΠ στην Ιορδανία, τον Βενιζέλο στην Πολωνία. Είναι πολλά τα ιμπεριαλιστικά μέτωπα (Ουκρανία, Συρία) στην ευρύτερη περιοχή, πολλές και οι σφήνες και οι υπηρεσίες που οι ιμπεριαλιστές χρειάζονται από τους υποτακτικούς τους και τις χώρες-πλατφόρμες των εξορμήσεών τους.
Εδώ ήρθαμε λοιπόν! Η επίθεση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου συνεχίζεται και δεν συμμερίζεται τα προεκλογικά φληναφήματα των Σαμαρά-Βενιζέλου. Δεν «βγαίνουμε» από την κρίση, η μέγκενη σφίγγει πιο πολύ τον λαό και τη χώρα και τα γεωστρατηγικά ζητούμενα των μεγάλων δυνάμεων είναι αναμμένα φιτίλια σε μια περιοχή-μπαρουταποθήκη.
Τι χρειάζεται και τι μπορεί το σύστημα
Σε αυτή τη βάση της συνέχισης-κλιμάκωσης της επίθεσης στον λαό και της λευκής επιταγής για κάθε ιμπεριαλιστική χρήση της χώρας, έχει τεθεί το ζήτημα της πολιτικής-κυβερνητικής της διαχείρισης ήδη από το 2011 και με πρώτη επίσημη καταγραφή του τις εκλογές του 2012. Στις φετινές εκλογές επιβεβαιώθηκε η… σταθερότητα του προβλήματος, σε οξύτερο ουσιαστικά βαθμό. Παρ’ όλο λοιπόν που δεν χρειάστηκε ένας εντελώς άμεσος συναγερμός, αυτός έχει ουσιαστικά σημάνει με πρώτο και κρίσιμο χρονικό ορίζοντα την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας στις αρχές του επόμενου χρόνου. Οι 180 αναζητούμενες ήδη από τώρα και με κάθε τρόπο ψήφοι για την εκλογή αυτή δεν είναι παρά μια μορφή με την οποία εκφράζεται το πρόβλημα. Το σύστημα, και για να εξασφαλίσει μια σχετικά ομαλή πολιτική πορεία, θέλει και χρειάζεται δύο ισχυρούς πολιτικούς πυλώνες που να μπορούν να εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Με αυτό τον τρόπο πορεύτηκε από το 1974 έως το 2011 και μια ανάλογη εκδοχή θα ήθελε να διαμορφώσει στις νέες συνθήκες.
Το ερώτημα είναι αν μια τέτοια διαμόρφωση είναι εκτός από επιθυμητή και εφικτή. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε σε τέτοιο βαθμό που το 8% να θεωρείται ποσοστό διάσωσης και συνεπώς επιτυχίας. Μαζί με αυτό συντρίφτηκε και ένας ακόμα εταίρος της περιβόητης κεντροαριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, που τώρα μάλλον θα την τεμαχίσουν τραβώντας τους βουλευτές της δεξιά και «αριστερά». Φούσκωσαν όσο μπορούσαν προεκλογικά το Ποτάμι, αλλά λίγες μέρες μετά τις εκλογές εμφανίστηκαν και εδώ τα πρώτα προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση πόσο μπορεί να αντέξει η φούσκα του «νέου», όταν λείπουν και δεν μπορούν να δημιουργηθούν δεσμοί με τα σε ασφυξία και σε πορεία ραγδαίας φτωχοποίησης στρώματα που θέλει να εκφράσει;
Και συνολικά η αναζητούμενη κεντροαριστερά ποιο «συμβόλαιο» έχει να προτείνει στα μεσαία και μικρά αστικά στρώματα της πόλης που καταρρακώνονται κοινωνικά και οικονομικά, στους φτωχομεσαίους αγρότες που ξεκληρίστηκαν ήδη και εξαθλιώνονται μαζικά, στους δημοσίους υπαλλήλους που φτωχοποιούνται και απολύονται, αφαιρώντας εκτός των άλλων και τη βάση στήριξης των πάλαι ποτέ ισχυρών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚικού «συνδικαλισμού», σε στρώματα της διανόησης, σε Πανεπιστήμια και αλλού, που υποβιβάζονται ραγδαία οικονομικά και χάνουν τους ρόλους τους, σε όλες εκείνες δηλαδή τις κοινωνικές δυνάμεις που θεωρητικά μπορεί να αποτελέσουν τη βάση στήριξής της ώστε να είναι κοινωνικοπολιτικά διακριτή από τον άλλο πυλώνα; Σε αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα είναι φανερό ότι δεν έχουν απαντήσεις στην ΕΛΙΑ/ΠΑΣΟΚ, στο Ποτάμι , στους «58» (που επανεμφανίστηκαν) κ.λπ. Δεν έχουν απαντήσεις ούτε αυτοί που καταγγέλλουν τον Βενιζέλο ότι έκανε το ΠΑΣΟΚ συνιστώσα της ΝΔ, οι οποίοι «αντιπολιτεύονται» τον Βενιζέλο διαπραγματευόμενοι την παρουσία τους και τον ρόλο τους στο ευρύτερο μαγαζί της κεντροαριστεράς και στο πολιτικό σκηνικό, αλλά τηρούν στάση σεβασμού και αποδοχής και υπηρέτησης του σαρωτικού πλαισίου επίθεσης που έχει επιβάλει ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο. Από αυτούς τους τελευταίους εξάλλου περιμένουν, και μόνο από αυτούς, άδεια και υποδείξεις διαμόρφωσης ενός λιγότερου ασφυκτικού πλαισίου. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση -που δεν είναι ωστόσο καθόλου ορατή- θα μπορούσε και το εξαγγελλόμενο ή τα εξαγγελλόμενα συνέδριά τους για το φθινόπωρο να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.
Ανάλογα πολύ σοβαρά προβλήματα υπάρχουν και στον άλλο, τον λεγόμενο κεντροδεξιό πυλώνα, που γνωρίζει κατάσταση κατακερματισμού. Η ΝΔ του Σαμαρά έφτασε στο σχεδόν 23% έχοντας χάσει σημαντικές δυνάμεις σε εθνικιστικά-«πατριωτικά» κόμματα και κομματίδια (ΑΝΕΛ κ.ά.) και με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη να κάνει εκ νέου αισθητή εκλογικά την παρουσία του. Και βέβαια έχοντας χάσει τον έλεγχο των ακροδεξιών-φασιστικών στοιχείων που συγκροτούν την Χ.Α., για την οποία οι εκλογές έδειξαν πως οι μεθοδεύσεις κοντέματος της είναι ανεπαρκείς γιατί ταυτόχρονα τροφοδοτείται και στηρίζεται από το σύστημα και την πολιτική του και εξ αντικειμένου αλλά και εξ υποκειμένου. Οι δύο στρατηγοί ε.α. με μακρά διαδρομή και θητεία στο «βαθύ κράτος» της μεταπολίτευσης, που «βρέθηκαν» στο ευρωψηφοδέλτιο της Χ.Α. και εκλέγονται, είναι μία ακόμα από τις πολλές χαρακτηριστικές ενδείξεις της οργανικής σχέσης της με το σύστημα. Όπως επίσης, ανάλογα του συστημικού της αναστήματος αλλά και έκφραση των πιέσεων που ασκούνται προς τη ΝΔ, είναι και τα τελευταία γεγονότα μέσα στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου, με τους μηχανισμούς του κράτους στον ρόλο του θεατή. Το σύνολο αυτών των πιέσεων που ασκούνται στον κορμό της Δεξιάς και τον αποδυναμώνουν -και με το αυξημένο ειδικό βάρος και χαραχτήρα που έχει μεταξύ τους η Χ.Α.- έχει σαφές ακροδεξιό, αντιδραστικό πρόσημο και φιλοδοξεί να εκφράσει «μια κάποια λύση» για την υπόθεση της ανασυγκρότησης της Δεξιάς στις νέες συνθήκες, καθώς είναι φανερό πως ο περίφημος «μεσαίος χώρος» του (ανιψιού) Καραμανλή δεν μπορεί να σταθεί. Έτσι κι αλλιώς, η κατεύθυνση της πλήρους πάταξης του λαού, των ελευθεριών του και των δικαιωμάτων του μαζί με τον έξαλλο αντικομμουνισμό που τη διακατέχει, η οποία αποτελεί την πρόταση όλων αυτών των δυνάμεων, έχει δανειστεί τη βάση της από την επίσημη κρατική και κυβερνητική πολιτική της φασιστικοποίησης που ήδη εφαρμόζεται. Αποτελεί δηλαδή μια πραγματική ανάγκη και επιλογή του συστήματος στις σημερινές συνθήκες και όχι μια ιδεοληψία κάποιων ακραίων κύκλων. Εξάλλου σε αυτό το ζήτημα της φασιστικοποίησης και του έξαλλου αντικομμουνισμού έχουν αποδειχτεί εξίσου πρόθυμες και αποφασιστικές και οι δυνάμεις της λεγόμενης κεντροαριστεράς.
Ένα ιδιαίτερο, αλλά οπωσδήποτε κρίσιμο ζήτημα είναι το αν και πώς μπορεί να «δέσει» και να χειραγωγηθεί ο εθνικισμός αυτών των τάσεων με και από τις αντικρουόμενες και μεταβαλλόμενες ανάγκες των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην περιοχή. Η ίδια η αστική τάξη το δίπολο εθνικισμός-ιμπεριαλιστική εξάρτηση το κουβαλάει από τα γεννοφάσκια της. Ο ίδιος ο Σαμαράς βγήκε στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής καβάλα στον… Βουκεφάλα του Μ. Αλέξανδρου, για να κατακτήσει την πΓΔΜ, και σήμερα είναι πειθήνιο όργανο της πολιτικής των ιμπεριαλιστών. Μπορούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη σημερινή περίπλοκη και ιδιαίτερα οξυμένη γεωπολιτικά κατάσταση να ποντάρουν και να αξιοποιήσουν τέτοια άλογα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει με όλους!
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφισβήτητο πως αντιλαμβάνεται τους πραγματικούς όρους κίνησης της κατάστασης, τις αντιφάσεις, τα όρια και τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Μέσα σε αυτά αντιλαμβάνεται και το δικό της αδιέξοδο, όσο και αν είναι εμποτισμένη με τα θεωρήματα της συνεργασίας των τάξεων και της συνεργασίας λαών-ιμπεριαλιστών! Επειδή λοιπόν αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί εν μέσω κρίσης και επίθεσης, που θερίζει τους λαούς παγκόσμια, να πάρει μια «ειδική άδεια» για να ανατάξει στην Ελλάδα τα καταστρεφόμενα μεσαία στρώματα, επιχείρησε να δημιουργήσει μια πραγματική βάση πάνω στην οποία θα μπορεί να πατήσει κηρύσσοντας σε όλους τους τόνους πως «ανήκουμε στη Δύση, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ». Το επόμενο φυσιολογικό βήμα αυτής της διακήρυξης το έκανε μετεκλογικά, όταν ήταν πια πανθομολογούμενο το πρόβλημα συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ και στο βαθμό που αυτός προσβλέπει σε ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών: Είμαστε και με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ, αρκεί αυτοί να αλλάξουν μυαλά!
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πάει με όλους! Και με τους ιμπεριαλιστές και με τον ΣΕΒ -στον οποίο κατέθεσε προτάσεις «ανάπτυξης»- και με τα παραδοσιακά κόμματά τους. Πάει με όλους, αρκεί να θέλουν να αντιμετωπίσουν «το κακό που μας βρήκε», την «ανθρωπιστική κρίση» που ήρθε σαν θεομηνία από άγνωστες, προς το παρόν τουλάχιστον, δυνάμεις!
Όσες αντιπολιτευτικές κορόνες και να συνοδεύσουν αυτή την τοποθέτηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία της δεν μπορεί να αλλάξει. Δύο χρόνια μετά την εκλογική του εκτίναξη, που τον έφερε αντιμέτωπο με τον… κίνδυνο να αναλάβει την κυβέρνηση, η ηγετική ομάδα του κόμματος αυτού ένα μόνο πραγματικά επιδιώκει: χώρο να εγκατασταθεί εντός του κύκλου των κομμάτων της μεγαλοαστικής τάξης -στον οποίο δεν ανήκει-, προσφέροντας μια πιο «θαρραλέα διαπραγμάτευση» που θεωρεί ότι μπορεί να κάνει με τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Εξάλλου υποτίθεται ότι το ζήτημα του «χρέους», δηλαδή των όρων εξάρτησης για τις επόμενες δεκαετίες, θα ανοίξει επίσημα μέσα στους επόμενους μήνες. Από την άλλη, σε αυτούς τους προγραμματισμούς ο τελευταίος που λαμβάνεται υπόψη είναι η άρχουσα τάξη της χώρας και οι ντόπιοι πολιτικοί σχεδιασμοί, όπως έδειξε και η αιφνίδια αναβολή της κατάθεσης της έκθεσης του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση, η προσφορά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να είναι χρήσιμη και με άλλο τρόπο από ό,τι ήταν έως τώρα. Μπορεί δηλαδή να αποδειχτεί χρειαζούμενη για το σύστημα ως αυτή καθαυτή και ενόσω αναζητεί μονιμότερες απαντήσεις στο ζήτημα της πολιτικής-κυβερνητικής διαχείρισης.
Οι άμεσες στοχεύσεις
Με όλες τις αντιφάσεις και τα σοβαρά προβλήματα που έχει το σύστημα είναι υποχρεωμένο να κινηθεί στη δική του κατεύθυνση. Και αυτό ήδη κάνει αμέσως μετά τις εκλογές, αξιοποιώντας ακόμα και τις παρενέργειες της επίθεσης στο πολιτικό σύστημα προς όφελος των κυρίαρχων δυνάμεων.
Εν αρχή η… επίθεση, και ακριβώς τα νέα κύματά της οργανώνει πριν από όλα το κυβερνητικό κέντρο εξαντλώντας κάθε αναγκαία μεθόδευση (π.χ. κλείσιμο Βουλής) που θα βοηθήσει να προχωρήσει σε ξεπουλήματα (ΔΕΗ, αιγιαλός κ.λπ.), σε νέα χτυπήματα σε συντάξεις, σε δημοσίους υπαλλήλους, κλεισίματα σχολείων κ.ο.κ., χωρίς τριβές και απώλειες. Παράλληλα και με τον ανασχηματισμό ανασυγκροτείται η κυβέρνηση επιδιώκοντας να διευρύνει την κοινοβουλευτική βάση στήριξής της. Από εκεί και μετά τόσο η «κεντροδεξιά» όσο και η «κεντροαριστερά» μπήκαν ήδη σε αγώνα δρόμου που με στόχο αλλά και μοχλό την προεδρική εκλογή επιχειρούν την ανασύνταξή τους. Με τα σημερινά δεδομένα, είναι φανερό ότι ούτε τα «έξω» ούτε τα εγχώρια κέντρα του συστήματος θα ήθελαν να τους προκύψουν εκλογές κατά τους επόμενους μήνες. Έτσι διαρκώς αυξάνονται οι «ανεξάρτητοι» βουλευτές και συνολικά επιδιώκεται η απορρόφηση του μεγαλύτερου δυνατού μέρους των ΑΝΕΛ από τη ΝΔ και των πρόθυμων της ΔΗΜΑΡ από το υπό εκκόλαψη εγχείρημα της κεντροαριστεράς. Είναι σαφές ότι οι εκβιασμοί και οι κάθε είδους δοσοληψίες εντός του… αγγελικού κόσμου των κομμάτων και παραγόντων της υποτέλειας θα φουντώνουν ευθέως ανάλογα με την προώθηση της πολιτικής που τσακίζει τα λαϊκά δικαιώματα και προετοιμάζει ένα ακόμα πιο σιδερόφραχτο (και νομικό-συνταγματικό) πλαίσιο για την πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας.
Κοινή δράση-συγκρότηση και πάλη
Ξεφεύγει από το πλαίσιο αυτού του άρθρου μια αναλυτική παρέμβαση-τοποθέτηση σχετικά με τους μετεκλογικούς απολογισμούς και προβληματισμούς δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα. Τηλεγραφικά λοιπόν θα επισημάνουμε:
- Δεν μπορούν οι όποιες εκλογές να βοηθήσουν, πολύ περισσότερο να συμβάλουν καθοριστικά, για να απαντηθούν τα προβλήματα του κινήματος, δηλαδή το ζήτημα της οργάνωσης και πάλης των εργατικών λαϊκών μαζών σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και με επαναστατική προοπτική. Αυτό δεν σημαίνει τη γενική και πάγια άρνηση συμμετοχής και αξιοποίησης και του εκλογικού βήματος ως βήματος καταγγελίας του συστήματος και καλέσματος στη μαζική πάλη του λαού. Αλλά οπωσδήποτε σημαίνει πως το να αναζητεί μια δύναμη την «πολιτική της εκτίναξη», «τη διόρθωση του λαού» και ό,τι ανάλογο μέσω των εκλογών, αποτελεί υποταγή στον σημερινό ταξικό και πολιτικό συσχετισμό και συμβολή στην παραπέρα επιδείνωσή του.
- Στο κίνημα πρέπει ήδη από σήμερα να υπάρχει και να ανοίξει η συζήτηση για τα «παραπέρα και τα παραπάνω» ζητήματα που βρίσκονται μπροστά του. Αλλά ποια είναι αυτά; Το ερώτημα των όρων συμμετοχής σε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς»; Δηλαδή να ονομάσουμε στρατηγική την επιλογή ουράς στον ΣΥΡΙΖΑ! Το «μεταβατικό πρόγραμμα», που είναι «μισή επανάσταση» και επειδή δεν υπάρχει «μισή» είναι κι αυτό μια κοινοβουλευτική μορφοποίηση της «ανατροπής» που σε αυτές τις εκλογές φορέθηκε από όλους; Το σχέδιο της «λαϊκής εξουσίας», που είναι έτοιμο μεν αλλά «δεν είναι ο λαός έτοιμος» να το… τι; Να ψηφίσει στις ευρωεκλογές ή σε όποιες άλλες εκλογές; Να το υλοποιήσει επαναστατικά; Πρόκειται, σαν να λέμε, για την αποθέωση της διαλεκτικής σχέσης κοινωνικού υποκειμένου- κόμματος-προγράμματος!
Όχι λοιπόν, ας σοβαρευτούμε, δεν είναι αυτά «τα παραπέρα και τα παραπάνω» για τα οποία μάλιστα έχει καταναλωθεί παρά πολύ φαιά ουσία, μελάνι και χαρτί ! Χρειαζόμαστε να αναδείξουμε τον δρόμο που έχει να περπατήσει ο λαός και την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική χειραφέτηση που χρειάζεται να κατακτήσει από το σύστημα αγωνιζόμενος ενάντιά του. Τον δρόμο που οδηγεί στην επαναστατική ανατροπή του συστήματος και στον βασικό του σταθμό, την οικοδόμηση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης που είναι αναγκαία προϋπόθεση της επαναστατικής ανατροπής. Και άρα να αναδείξουμε τους στόχους και τα αιτήματα που μέσα στους αγώνες και από τους αγώνες θα συνθέσουν πολιτικά και κοινωνικά το Μέτωπο αυτό.
Από πού «ξεκινάμε» λοιπόν; Από τη θεμελιώδη και απαράγραπτη ανάγκη να σπάσει η κατάσταση της υποχώρησης-αποχώρησης του λαϊκού παράγοντα από τον στίβο της πάλης. Από την ανάγκη να βγει μαζικά λαός και νεολαία στον δρόμο των αντιστάσεων και των αγώνων. Η συγκρότηση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ αποτελεί μια μικρή αλλά όχι αμελητέα μαγιά για να παλευτεί αυτή κατεύθυνση, αποφασιστικά και επίμονα, δυναμώνοντας παράλληλα και κάθε στιγμή τη συγκρότησή της και από κάθε άποψη. Ταυτόχρονα όμως είναι αναγκαίο να είναι ανοιχτή και να παλεύεται η λογική και πρακτική της κοινής δράσης και από την ίδια τη Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ προς κάθε δύναμη και συλλογικότητα που, αν μη τι άλλο, συναισθάνεται πως είναι επιτακτικό για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού να αντισταθεί στη βαρβαρότητα.
