Oπως είναι φανερό, η ηγεσία του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει μια «επαναστατική» ρητορική για να καλύψει την πραγματική γραμμή αυτού του φορέα που δεν είναι άλλη από εκείνη του ρεφορμισμού. Στο σημείωμα αυτό θα περιορίσουμε την κριτική μας στο ΚΚΕ σε ορισμένα ζητήματα που σχετίζονται με τις εκλογές, στη σημασία που δίνει σε αυτές καθώς και στη θέση που παίρνει σχετικά με τους όρους και προϋποθέσεις με τα οποία διαμορφώνονται οι συσχετισμοί δύναμης και πώς διαφοροποιούνται. Θεωρούμε επίσης αναγκαίο να αναφερθούμε έστω σύντομα στους λόγους που η ηγεσία του ΚΚΕ χρησιμοποιεί μια επαναστατική φρασεολογία και που είναι κενή περιεχομένου.
Αρχίζοντας από το τελευταίο, αξίζει να σημειωθεί πως η ηγεσία του ΚΚΕ για χρόνια ολόκληρα κινούνταν στη γραμμή του ρεφορμισμού, αυτή δηλαδή της πάλης για μικροβελτιώσεις που θα «ανακούφιζαν» τους εργαζόμενους και θα οδηγούσαν μέσα σε μια πορεία στην ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Όταν όμως οι συνθήκες και οι συσχετισμοί άλλαξαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τις καταρρεύσεις των ρεβιζιονιστικών καθεστώτων, την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης που συντελέστηκε προς όφελος του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου γενικότερα, τότε πραγματοποιείται από τις παραπάνω δυνάμεις μια αχαλίνωτη επίθεση ενάντια στους λαούς και την εργατική τάξη σε κάθε γωνιά του πλανήτη και στη χώρα μας. Σε αυτές τις συνθήκες η γραμμή των μεταρρυθμίσεων, δηλαδή των μικροβελτιώσεων που εφάρμοσε το ΚΚΕ, βρέθηκε στον αέρα. Το κεφάλαιο όχι μόνο δεν υποχρεώνεται σε μικροϋποχωρήσεις, αντίθετα γκρεμίζει και σαρώνει ιστορικές κατακτήσεις όπως το 8ωρο, ασφάλιση κ.τ.λ. και καταργεί και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα του εργαζόμενου λαού.
Στις νέες λοιπόν συνθήκες, το ζήτημα της αντίστασης στην επίθεση του συστήματος αποτελεί ζωτική ανάγκη για τον κόσμο της δουλειάς και κεντρικό πολιτικό καθήκον για κάθε αριστερό φορέα και για κάθε αγωνιστή. Και όταν μιλάμε για αντίσταση, εννοούμε μαζική αντίσταση, για διαμόρφωση όρων και γραμμής που θα βγάζουν τις εργατικές μάζες στους δρόμους και θα διαμορφώνουν εστίες αντίστασης παντού. Εστίες που να μπορούν να αποκρούουν την επίθεση ή πλευρές της επίθεσης και που θα διαμορφώνουν μέσα από την πάλη τους συσχετισμούς δύναμης που θα κερδίζουν μάζες και θα βελτιώνουν τις συνθήκες δουλειάς και διαβίωσής τους στην κατεύθυνση της συνολικότερης ανατροπής.
Αντίθετα από τα παραπάνω που αποτελούν πάγιες θέσεις του αριστερού και εργατικού κινήματος, η ηγεσία του ΚΚΕ προχωρεί σε δημαγωγικές κορόνες περί ταξικών αγώνων και συγκρούσεων και σε πρακτικές εντυπωσιασμού, π.χ. κατάληψη κρατικών γραφείων με ορισμένες (κάθε φορά) δεκάδες μέλη και στελέχη του.
Ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ υποβαθμίζει στο ελάχιστο την αναγκαιότητα της μαζικής αντίστασης, αντίθετα υπερτονίζει τη σημασία των ίδιων των εκλογών, δημιουργώντας στο λαό και τη νεολαία αυταπάτες για το ποια ζητήματα κρίνονται στις εκλογές. Οι εκλογές στις 16 Σεπτέμβρη δεν θα κρίνουν κανένα ζήτημα που σχετίζεται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, αυτά όπως σημειώσαμε και πιο πάνω κρίνονται μόνο στο πεδίο των λαϊκών και ταξικών αγώνων, εκεί που οι μάζες μπορούν να συμμετέχουν, εκεί που πράγματι αισθάνονται ισχυρές. Στις εκλογές στις 16 του μήνα, αυτό που θα κριθεί –αν δεν έχει κριθεί- είναι ποιο από τα δύο κόμματα του κεφαλαίου θα αναλάβει να συνεχίσει την επίθεση στο λαό και στη νεολαία, θα συνεχίσει να υπηρετεί την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Σε μια από τις πολλές της ομιλίες η Α. Παπαρήγα σημείωσε: «Μακάρι αυτή η κάλπη να έβγαζε μια λαϊκή, μια εργατική κυβέρνηση. Δε γίνεται. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι τα δυο μεγάλα κόμματα να χάσουν πολλά και να αισθάνονται το βράδυ των εκλογών ότι ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων τα έχει εγκαταλείψει… Αυτό που θα τους κάψει τη γούνα θα είναι η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ».
Ακριβώς τα ίδια έλεγε και στις προηγούμενες εκλογές και σε όλες τις περασμένες, αλλά η «γούνα τους δεν κάηκε» από την κάλπη. Συμπλήρωσε ακόμα ότι «με την ενίσχυση του ΚΚΕ θα πνεύσει άλλος αέρας αισιοδοξίας, θα ανέβει η λαϊκή οργάνωση, η λαϊκή πρωτοβουλία, ότι μόνο ο απεγκλωβισμός των εξαπατημένων λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ θα φέρει νέες πολιτικές δυνάμεις, θα προωθήσει την πολιτική συμμαχιών».
Να λοιπόν η σημασία που δίνει το ΚΚΕ στην κάλπη: να απεγκλωβιστούν κομμάτια από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που θα συμμαχήσουν με το ΚΚΕ και μετά από λίγες μέρες πριν από τις εκλογές χάνει τους συμμάχους του του ΔΗΚΚΙ και μετά τις εκλογές ευελπιστεί να κερδίσει νέους συμμάχους. «Οσοι αισθάνονται προδομένοι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να δώσουν δύναμη στο ΚΚΕ». Το παραπάνω κομμάτι από ομιλία της Παπαρήγα έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος στο «Ριζοσπάστη» και φανερώνει τη μεγάλη αγωνία του ΚΚΕ για να διαμορφώσει όρους να μπει στο παιχνίδι της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Αυτό ευελπιστεί και εννοεί η ηγεσία του ΚΚΕ όταν λέει και πιστεύει πως με την ενίσχυση του ΚΚΕ θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί δύναμης.
«Από όποια πλευρά και αν το δεις –λέει η Παπαρήγα- στο ΚΚΕ είναι η απάντηση».
ΥΓ.: «Εάν οι εκλογές μπορούσαν να φέρουν την αλλαγή θα ήταν παράνομες».
Κ. Μαρξ
φ.580, 08/09/07
