Έναν επικίνδυνο δρόμο για το εργατικό κίνημα «περπάτησαν» πριν από λίγες μέρες οι εργαζόμενοι στις χαλυβουργικές βιομηχανίες. Με πρωτοστάτη την ΠΟΕΜ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου) πέντε σωματεία του κλάδου (Χάλυψ Θεσσαλονίκης, Χαλυβουργών Ν. Μαγνησίας, Χαλυβουργικής Ελευσίνας, Ελληνικής Χαλυβουργίας Ασπροπύργου, Χαλυβουργίας Β. Ελλάδας ΣΙΔΕΝΟΡ) στις 28 Γενάρη κάλεσαν σε απεργιακή κινητοποίηση στην Αθήνα με βασικό αίτημα «Φθηνότερο ρεύμα για τις χαλυβουργίες»!!!
Στο πλευρό των βιομηχάνων που ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους του κλάδου, στο πλευρό του Μάνεση που σέρνει τους απεργούς χαλυβουργούς του Ασπροπύργου στα δικαστήρια προκειμένου να τσακίσει κάθε υπόνοια αναζωπύρωσης εργατικής αντίστασης, η ΠΟΕΜ και τα πέντε σωματεία (μεταξύ αυτών και της Χαλυβουργίας Ασπροπύργου, στο οποίο μετά από τις πρόσφατες σωματειακές εκλογές την πλειοψηφία έχει η ομάδα των απεργοσπαστών) κάλεσαν τους χαλυβουργούς να απεργήσουν για τα συμφέροντα του ταξικού αντιπάλου. Έτσι, υποτίθεται ότι θα αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα των συνεχών απολύσεων και των απανωτών μισθολογικών περικοπών που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις χαλυβουργίες. Σε μια περίοδο που η ταξική επίθεση των δυνάμεων του κεφάλαιου έχει απογειωθεί· σε μια περίοδο που οι δυνάμεις αυτές επελαύνουν ενάντια στην εργατική τάξη σαρώνοντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών· σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της αντίδρασης αξιοποιούν τον αρνητικό για την εργατική τάξη συσχετισμό ώστε να πάρουν την ιστορική τους «ρεβάνς»· σε μια περίοδο που η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κρίση έχει οδηγήσει αυτήν την επίθεση σε παρόξυνση· τα σωματεία του κλάδου σπέρνουν την τραγική και επικίνδυνη αυταπάτη της ταξικής συνεργασίας ενάντια στον υποτιθέμενο «κοινό εχθρό», το κράτος και την «κακή νοοτροπία» της ντόπιας πολιτικής. «Κοινός εχθρός» που δεν δίστασε να ενεργοποιήσει τα ΜΑΤ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Μάνεση.
Μάλιστα, δεν διστάζουν να εμπλέξουν τους εργαζόμενους στους ανταγωνισμούς που εξελίσσονται ανάμεσα στους ντόπιους βιομήχανους, αναφερόμενοι σε βιομηχανίες που με τη σφραγίδα της παραγωγής Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) επιχορηγούνται από το κράτος (π.χ. Μυτιληναίος)
Είναι χαρακτηριστική η επιστολή-μνημείο ταξικής υποταγής που έστειλαν στις 26 Γενάρη προς την κυβέρνηση και τα κοινοβουλευτικά κόμματα (πλην Χρυσής Αυγής) η ΠΟΕΜ και τα πέντε σωματεία:
«Στην Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων ο κλάδος της Μεταλλουργίας κατέρρευσε με ευθύνη των άτολμων και φοβικών κυβερνήσεων. [...]
Είναι αναγκαίο να υπάρξουν γενναία εθνικά μέτρα. [...]
Η λαθεμένη και σκληρή απόφαση των εργοδοτών να στραφούν στη μείωση του εργατικού κόστους, δεν απέφερε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι για λίγους μήνες ακόμη θα υπάρχουν χαλυβουργοί και εργοστάσια.
Είναι κοινή διαπίστωση των συνδικάτων μας ότι βασικός μοχλός στήριξης, ύπαρξης και ανάπτυξης του κλάδου είναι το ανταγωνιστικό κόστος ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου. [...]
Να υπογραμμίσουμε ότι η κατανάλωση ενέργειας στην Χαλυβουργία προέρχεται από το περίσσευμα ενέργειας των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό οφείλεται στο ότι οι Χαλυβουργίες παράγουν απόγευμα, νύχτα και σαββατοκύριακα. [...]
Η κατάρρευση των χαλυβουργικών μονάδων, εκτός των άλλων οικονομικών επιπτώσεων, θα προκαλέσει απώλεια εσόδων της Δ.Ε.Η., ύψους περίπου 50 εκ. ευρώ, τα οποία θα αναζητήσει στο οικιακό τιμολόγιο. [...]
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ θα είναι οι υπουργικές αποφάσεις να στηρίξουν τις Βιομηχανίες έντασης ενέργειας που το έχουν ανάγκη, αυτές που καταναλώνουν περίσσευμα ενέργειας, αυτές που έχουν ανάγκη τον ισότιμο και υγιή διεθνή ανταγωνισμό για να επιβιώσουν, αυτές που υποφέρουν και καταρρέουν με τις συνέπειες που προαναφέραμε και ΟΧΙ να μοιράσουμε την πίτα παντού για να είναι ευτυχείς όλοι οι κλάδοι χωρίς παράπονο.
Αν συμβεί να αντιμετωπίσετε όλους τους κλάδους με μέσους όρους, τότε θα προκαλέσετε ένα ακόμη καταστροφικό αποτέλεσμα στην 3η εξαγωγική δραστηριότητα που είναι η χαλυβουργία, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους μας.
Σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, εμείς θα δώσουμε τον ύστατο αγώνα για το δικαίωμά μας στη ζωή.»
Και πρέπει να είναι ξεκάθαρο για τους εργαζόμενους ότι, σε αυτές τις συνθήκες, υποχωρήσεις τέτοιου είδους δεν αντιμετωπίζονται από τον αντίπαλο ως δείγματα καλής θέλησης αλλά ως αυτό που πραγματικά είναι: ενδείξεις πολιτικής αδυναμίας οι οποίες τροφοδοτούν τον επόμενο γύρο της βάρβαρης ταξικής επίθεσης.
