Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 889)
Ένα χρόνο μετά την εμφάνιση του COVID-19 στη χώρας μας, είναι σαφές ότι η πανδημία ήρθε για να μείνει και θα συνεχίσει να αφήνει σκληρό και ανεξίτηλο στίγμα σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Οι σχεδόν 6.500 νεκροί μαρτυρούν με βάρβαρο τρόπο την κρισιμότητα των εξελίξεων και το βάθος του προβλήματος. Το υπό κατάρρευση σύστημα υγείας, η αδυναμία διαχείρισης της πανδημίας, τα παρατεταμένα λοκντάουν και η απογείωση της τρομοκρατίας, αφήνουν πίσω τους «καμένη γη» και αποτελούν συνέπεια της βαθιά ταξικής και αντιλαϊκής πολιτικής που προωθείται.
Η φτώχια, η εξαθλίωση, η απόγνωση και ο φόβος, είναι τα βασικά συστατικά της νέας εκρηκτικής πραγματικότητας. Η ανεργία έχει ήδη εκτοξευθεί σε υψηλότατα νούμερα και ακόμη και το «μαγείρεμα» των αριθμών αδυνατεί να κρύψει την κατάσταση (π.χ. στα επίσημα ποσοστά δεν προσμετρώνται οι μακροχρόνια άνεργοι). Το Νοέμβρη που ξεκίνησε το νέο λοκντάουν ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 10% σε σχέση με τον Οκτώβρη και 6% σε σχέση με τον περσινό Νοέμβρη. Η πραγματικότητα είναι σίγουρα διαφορετική και το μέγεθος της ανεργίας κατά πολύ μεγαλύτερο. Τα κλειστά ρολά λόγω λοκντάουν και η συνέχιση των αναστολών εργασίας σε χιλιάδες επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη χώρα, προς το παρόν «σώζουν την παρτίδα» για το κυβερνητικό αφήγημα. Στην ουσία, δίνοντας επίδομα πείνας σε χιλιάδες εργαζόμενους των πληττόμενων επιχειρήσεων μεταθέτουν το πρόβλημα στο άμεσο μέλλον και κυρίως κρύβουν το μέγεθος της καταστροφής.
Θα προσθέταμε στα παραπάνω πως δεν είναι καθόλου αμελητέες οι περιπτώσεις των απολύσεων με ημερομηνία έναρξης μετατεθειμένη στο μέλλον, όπως το παράδειγμα της υαλουργίας ΓΙΟΥΛΑ στο Αιγάλεω της Αττικής, όπου πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 30 εικονικές αναστολές εργασίας οι οποίες θα μετατραπούν σε απολύσεις μετά το τέλος της εφαρμογής του μέτρου. Βρισκόμαστε σε μια φάση που ακόμη και τα κυβερνητικά επιτελεία αδυνατούν να έχουν πλήρη εικόνα για το τι θα αντικρίσει η αγορά με το άνοιγμά της. Παρ’ όλα αυτά, αποτελεί κοινό μυστικό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο τεράστιο κύμα λουκέτων, χιλιάδων απολύσεων και εκτίναξης της ανεργίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τα κυβερνητικά επιτελεία ψάχνουν τρόπους και μέσα για να αξιοποιήσουν για λογαριασμό τους τη συγκυρία, να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα της τάξης τους και να μεταφέρουν τα κόστη ακέραια στις πλάτες του λαού και της νεολαίας. «Σημείο-κλειδί», όπως οι ίδιοι αναφέρουν, είναι η αξιοποίηση των πόρων του ταμείου ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου, με κεντρικό άξονα την έμμεση και άμεση επιδότηση της εργοδοσίας. Με αυξημένες τις πιθανότητες οι όποιοι σχεδιασμοί να καταρρεύσουν για άλλη μια φορά με πάταγο, τα διάφορα επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης και κατάρτισης (τα οποία πλέον έχουν αποδέκτη τις επιχειρήσεις και όχι τους εργαζόμενους) στοχεύουν να αντικαταστήσουν τα επιδόματα αναστολής εργασίας. Είναι σαφές ότι οι εργασιακές σχέσεις για τον εργαζόμενο θα θυμίζουν μεσαίωνα, με χαρακτηριστικό την ελαστικότητα και την προσωρινότητα. Κατά τα άλλα, το μεγάλο βάρος πέφτει στις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή στη νέα εργασιακή βαρβαρότητα και τα μέτρα που ετοιμάζουν.
Στο παραπάνω πλαίσιο η συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει από το Υπουργείο Εργασίας και κύκλους του κεφαλαίου για νέες αλλαγές στο επίδομα ανεργίας, αντανακλά την προετοιμασία της «επόμενης μέρας» σε συνθήκες εκτίναξης της ανεργίας. Ταυτόχρονα, είμαστε μπροστά σε μια νέα προσπάθεια προώθησης της πάγιας πρόθεσης του κεφαλαίου να τελειώνει μια και καλή με τα δικαιώματα των ανέργων. Θέλουν να μετατρέψουν το επίδομα ανεργίας σε επιδότηση της εργοδοσίας και της «επιχειρηματικότητας», να αφαιρέσουν το ήδη πετσοκομμένο δικαίωμα ενός ανέργου στη ζωή. Ας σημειωθεί ότι επίδομα ανεργίας παίρνει σχεδόν το 5% των εγγεγραμμένων ανέργων και έχει ύψος 400 ευρώ. Οι χιλιάδες άνεργοι μένουν για ακόμη μια φορά χωρίς δικαιώματα, χωρίς καμία στήριξη, πνιγμένοι από την ανασφάλεια, στο έλεος των κυβερνητικών επιλογών και της εργοδοσίας.
Οι αντεργατικές εξελίξεις στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων έχουν από καιρό «χτυπήσει κόκκινο» και έπεται συνέχεια. Το κεφάλαιο έχει πετύχει μια μεγάλης σημασίας ταξική επιτυχία έναντι των εργαζόμενων μαζών. Η πανδημία βρήκε την αγορά εργασίας, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να «κολυμπά» στις ελαστικές και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Είναι καταφανές πως προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία και όχημα για περαιτέρω διεύρυνση της εργασιακής βαρβαρότητας. Συμβασιούχοι, εκ περιτροπής ή μερικώς εργαζόμενοι, μπλοκάκηδες, ανασφάλιστοι, βρέθηκαν απόλυτα εκτεθειμένοι μπροστά στις ορέξεις του κεφαλαίου. Οι πολιτικές «έκτακτης ανάγκης» που προωθούνται μέσω των αντεργατικών ΠΝΠ, η επέκταση της τηλε-εργασίας και η πλήρης ελευθερία της εργοδοσίας να λειτουργεί ανενόχλητη, έχουν πάει πολλά βήματα μπροστά την επίθεση.
Ο νέος νόμος για τα εργασιακά, που έχουν ανακοινώσει από το περασμένο φθινόπωρο, βρίσκεται ξανά στα σκαριά και η «νέα» διοίκηση του υπουργείου δηλώνει έτοιμη να το προωθήσει. Η κατάργηση του 8ώρου και της υπερωριακής αμοιβής, τα οποία παρουσιάζονται ως «αναχρονισμοί του παρελθόντος», η αύξηση των υπερωριών, το χτύπημα της κυριακάτικης αργίας, οι νέες διευκολύνσεις για απολύσεις χωρίς εμπόδια, σκιαγραφούν το νέο αντεργατικό κάτεργο που ετοιμάζουν.
Την ίδια στιγμή επενδύουν στην εξάπλωση της καταστολής και της τρομοκρατίας στους εργασιακούς χώρους και απέναντι στο εργατικό κίνημα. Η εφαρμογή του νόμου που απαγορεύει τις διαδηλώσεις και οι διώξεις σωματείων και συνδικαλιστών, γιατί τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις απαγορεύσεις, δείχνουν τον αντιδραστικό δρόμο που θα ακολουθήσουν. Ετοιμάζουν να ρίξουν ευθεία βολή στον ελεύθερο συνδικαλισμό, στο δικαίωμα των εργαζόμενων στην οργάνωση και τον συλλογικό αγώνα. Νομοθετούν νέο πλαίσιο ελέγχου και χειραγώγησης των σωματείων. Ποινικοποιούν τον απεργιακό αγώνα και χτυπούν περαιτέρω το δικαίωμα στην απεργία. Θωρακίζονται, διευρύνουν την τρομοκρατία και τη φασιστικοποίηση, γιατί ξέρουν καλά ότι η επίθεση γεννά αντίσταση και διεκδίκηση.
«Δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε εμείς» είναι το σύνθημα που πρέπει να μεταφερθεί σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε λαϊκό σπίτι, σε κάθε γειτονιά. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πρέπει να πετάξουμε τη σκουριά που πότισαν το εργατικό κίνημα οι ξεπουλημένες ηγεσίες και οι ψεύτικοι φίλοι. Η βαρβαρότητα και ο εργασιακός μεσαίωνας σταματά μόνο με μαζική λαϊκή- αντίσταση και πάλη.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαία η προώθηση πρωτοβουλιών συγκρότησης της πάλης των εργαζομένων σε κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, αλλά και ευρύτερα.
- Να απαιτήσουμε να γίνουν συνελεύσεις εργαζομένων, να συζητηθούν τα ζητήματα και να οργανωθεί η προετοιμασία των αγώνων που απαιτούνται στα μέτωπα που είναι ήδη ανοιχτά και σε όσα πρόκειται να ανοίξουν.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ!
- Να οργανωθούν εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς και κυρίως στους μαζικούς χώρους δουλειάς που πλήττονται διπλά από την πανδημία.
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ!
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ!
- Σε κόντρα με την απραξία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, να οργανωθούν κάθε είδους πρωτοβουλίες (σωματείων, σχημάτων, συλλογικοτήτων), τοπικές ή ευρύτερες, που θα αναδεικνύουν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Καθημερινά έρχονται στο φως παραδείγματα της εργασιακής ζούγκλας, της βαρβαρότητας που υφίστανται οι εργαζόμενοι.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!
