Το πολιτικό κενό που υπάρχει στο εργατικό κίνημα δεν επιτρέπει απογοητεύσεις και αυταπάτες. Τον κόσμο της εργασίας τον βαραίνει η σφραγίδα της ήττας του εργατικού κινήματος και της ρεβάνς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό. Οι εκπρόσωποι του σάπιου πολιτικού κατεστημένου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ), μαζί με τους εργατοπατέρες, έχουν καταφέρει τόσο καιρό να απομακρύνουν τον εργαζόμενο λαό από τους χώρους οργάνωσης και διεκδίκησης, τα σωματεία και η οργανωμένη πάλη μπαίνουν στο περιθώριο και τα όργανα του εργατικού κινήματος τάσσονται ανοιχτά με το κεφάλαιο και τις επιταγές του ιμπεριαλισμού (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη στήριξη του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα από τη ΓΣΕΕ). Οι τελευταίοι 6 μήνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφεραν να κρατήσουν το λαό στο περιθώριο, να τον γεμίσουν αυταπάτες και να τον απογοητεύσουν ακόμα παραπέρα.
Όχι μόνο το χαμηλών προσδοκιών πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν πραγματοποιήθηκε, όχι μόνο ο λαός δεν βγήκε στο προσκήνιο, αλλά παλιό και νέο (με το μανδύα του αριστερού) πολιτικό προσωπικό έτρεξε να τρομοκρατήσει ότι δεν υπάρχει κανένα συμφέρον έξω από την εξάρτηση και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και το μέλλον είναι μνημόνια και μέτρα. Το πλαίσιο λοιπόν δοσμένο από τα πριν, οι χειρισμοί διαφορετικοί, με μια κυβέρνηση-ανορθογραφία και πολλές προσπάθειες προσαρμογής της και τους εργαζόμενους στην ίδια και χειρότερη μοίρα. Με τους μισθούς και τον ιδρώτα τους να είναι δέσμιοι των τραπεζών και του capital control, χιλιάδες απολύσεις, υποχρεωτικές αργίες και άδειες τον τελευταίο μήνα με βάση το δημοψήφισμα, όπως και μηνιάτικα που στην αρχή καθυστέρησαν λόγω της κατάστασης και σε αρκετές επιχειρήσεις «χάθηκαν». Το κλείσιμο των τραπεζών (που αποφασίστηκε από το Συμβούλιο Συστημικής Ευστάθειας και τον ΥΠ.ΟΙΚ. Γιάννη Βαρουφάκη) αποτέλεσε ένα ισχυρό όπλο τρομοκράτησης, εκβιασμού και υποταγής του λαού από τις δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος μέσα κι έξω από τη χώρα.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του. Οι αλλοπρόσαλλες και τυχοδιωκτικές κινήσεις του στο διεθνές πολιτικό σκηνικό δεν βάλανε ποτέ σε αμφισβήτηση την κατάσταση της αποδιοργάνωσης του εργατικού κινήματος. Γιατί πολύ απλά, όπως φάνηκε, η κυβέρνηση αυτή δεν ήθελε ποτέ το λαό οργανωμένο και να παλεύει. Ήθελε το λαό και την εργατική τάξη στην άκρη, να επικροτούν τις διαπραγματεύσεις που προσπαθούσε να κάνει για λογαριασμό της αστικής τάξης. Δεν θέλησε ποτέ να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και να βάλει φρένο στην ταξική επίθεση που διεξάγει. Γι’ αυτό και όταν στα ΕΛΠΕ πέθαναν εργάτες έκανε ό,τι θα έκανε κάθε «καλή κυβέρνηση»: κράτησε σιγή ιχθύος. Δεν βοήθησε στη συγκρότηση ούτε μισού εργατικού αγώνα, μισής εργατικής κινητοποίησης.
Η νέα συμφωνία-μνημόνιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 15 Ιούλη είναι η έναρξη ενός νέου σφοδρού γύρου επίθεσης στον κόσμο της δουλειάς. Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, μισθοί, τα πάντα μπαίνουν στη μνημονιακή μέγγενη. Οι σκέψεις και οι υποσχέσεις για συλλογικές συμβάσεις, 751€ κατώτερο μισθό και άλλα διαγράφονται βίαια και οριστικά, αφού ακόμη και αυτοί οι ελάχιστοι νόμοι που ψηφίστηκαν στο 5μηνο μπαίνουν σε ανοιχτή αμφισβήτηση.
Η εργατική τάξη και ο λαός δεν χρωστάνε τίποτε και σε κανέναν. Αντίθετα, τους χρωστάνε το μόχθο και τον κλεμμένο ιδρώτα που τους υφαρπάξανε ντόπια αφεντικά και ιμπεριαλιστές με διάφορους τρόπους και μορφές. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να αναθέτουν τη λύση των προβλημάτων τους σε ψευτοαριστερούς σωτήρες τύπου ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να ξέρουν ότι τα προβλήματά τους δεν θα τους τα λύσει κανένας αν δεν παλέψουν ο ίδιοι να τα λύσουν. Καμία στάση αναμονής δεν θα τον βοηθήσει όταν παλιά μνημόνια εφαρμόζονται και νέα ψηφίζονται. Ο δρόμος της συγκρότησης των σωματείων και των συνδικάτων, στην αντιπαράθεσή τους με το σύστημα και σε αντισυνδιαχειριστική βάση, είναι μακρύς και επίπονος, αλλά είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να περπατήσει η εργατική τάξη μπροστά και να μην γυρίσει στο μεσαίωνα που της ετοιμάζουν.
