Κατά 5 τρισεκατομμύρια δολάρια ξεφούσκωσαν οι «φούσκες» των χρηματοπιστωτικών αγορών μέσα σε λίγες μόνο μέρες, στο πρόσφατο παγκόσμιο ξεπούλημα! Μέγεθος ενδεικτικό του χρηματοπιστωτικού τέρατος, δηλαδή του κυρίαρχου παρασιτικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Που όσο και αν εντείνει την εκμετάλλευση των εργατών, τη ληστεία λαών και χωρών, αδυνατεί εξαιτίας των δικών του εγγενών χαρακτηριστικών, εξαιτίας των αξεπέραστων και οξυνόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να βάλει την κλεμμένη του λεία στην πραγματική οικονομία. Οι φούσκες του τρίζουν λοιπόν ξανά και προειδοποιούν για νέα κραχ και νέα αδιέξοδα.
Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε πως αυτά τα τριξίματα «επικοινωνούν» με τα χτυπήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανά τον πλανήτη και με τα εμπόδια που συναντά από τους ανταγωνιστές του. Όπως, για παράδειγμα, με την επιχείρηση «διόρθωσης των Δυτικών Βαλκανίων» που είναι σε πλήρη εξέλιξη και τμήμα της αποτελεί η λεγόμενη επίλυση του ζητήματος της πΓΔΜ και των σχέσεών της με την Ελλάδα.
Όπως επίσης δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η μπόχα του FBI που μύρισε έντονα στη χώρα τις τελευταίες μέρες είναι κι αυτή ένα μέρος μόνο της επιχείρησης διάταξης και συμμόρφωσης του πολιτικού προσωπικού κατά τις ανάγκες των ΗΠΑ. Όχι γιατί δεν πιστεύουμε στα «σκάνδαλα». Αλλά γιατί θεωρούμε πως αυτά είναι αναπόσπαστο συστατικό του συστήματος της μόνιμης και νόμιμης ληστείας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών. Ως εκ τούτου δεν πιστεύουμε στην «κάθαρση» και στην «εξυγίανσή» του. Και άρα, όταν γίνονται καταγγελίες και δικογραφίες για μίζες και δωροδοκίες, δεν θεωρούμε ότι εμφανίζονται τάσεις… αυτοκατάργησης του συστήματος και των κέντρων εξουσίας του. Αλλά ότι αυτοί που έχουν το πάνω χέρι μεταξύ των από πάνω κάπου αλλού και αλλιώς θέλουν να πάνε τα πράγματα.
Στη χώρα μας λοιπόν, που η κυβέρνηση έχει κιόλας αναλάβει ένα σωρό αμερικάνικες «αποστολές» μιας και βρίσκεται στη θερμή ζώνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στην Ελλάδα των πολλών αφεντάδων που ετοιμάζεται να περάσει σε μια νέα φάση της επιτροπείας της, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μη θεωρούμε ότι «εξυγιαίνεται το κύκλωμα του φαρμάκου» και ότι η υπόθεση Novartis είναι ιμπεριαλιστικός μοχλός εκβιασμών και πολιτικών διαμορφώσεων…
Κυβερνητικές χαρές
Είναι μάλλον περιττό να επισημάνουμε ότι τα κέρδη των πολλών δισ. που έχουν οι εταιρείες όπως η Novartis δεν πραγματοποιούνται μέσα σε ένα πλαίσιο «υγιούς ανταγωνισμού». Τέτοιος δεν υπάρχει στο καπιταλιστικό σύστημα και ακόμα περισσότερο για εταιρείες παγκόσμιας εμβέλειας σε ένα χώρο (φάρμακο-εμβόλια) με πολλές διαστάσεις και συνυφάνσεις με ευρύτερες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Σε κάθε περίπτωση οι τιμές της «αγοράς» και τα δίκτυα για τον έλεγχό της και την απόσπαση του μεγαλύτερου μεριδίου της διαμορφώνονται με τη δύναμη του χρήματος και τους όρους εξαγοράς που διαθέτει η κάθε εταιρεία. Εξαγορά που ξεκινά από τις κορυφές του πολιτικού συστήματος και φτάνει αρκετά πιο κάτω, στα… αρμόδια κυκλώματα! Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι τα πράγματα στα πλαίσια αυτού του συστήματος όπου η υγεία είναι εμπόρευμα και το δικαίωμα στην περίθαλψη των λαϊκών μαζών τσαλαπατιέται με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Με άλλα λόγια, η υπόθεση Novartis καθόλου δεν αφορά –από την άποψη της αντιμετώπισής της ή έστω του περιορισμού της- αυτή την κατάσταση. Το σύστημα έχει στη σημερινή φάση τη δυνατότητα να «ανοίγει» τέτοια -κρίσιμα για το λαό- ζητήματα και να τα «κλείνει» όταν τελειώσει (ή μπλοκάρει) η χρήση τους, χωρίς παρενέργειες για τα δικά του συμφέροντα.
Ποιο ζήτημα έχει τεθεί λοιπόν σήμερα με την υπόθεση αυτή; Η κυβέρνηση περιχαρής εμφανίζεται να προωθεί (μετά το «τέλος των μνημονίων») το δεύτερο στόχο της: την «πάταξη της διαφθοράς»! Με υλικό τις μαρτυρίες τριών ανώνυμων παραγόντων που βρίσκονται σε καθεστώς «ειδικής προστασίας» και βρέθηκαν από τις έρευνες του FBI, οι οποίοι, σύμφωνα με τον υπουργό της Πολάκη, είναι στελέχη της ίδιας της Novartis, παρουσιάζει δικογραφία σε βάρος 2 πρώην πρωθυπουργών και 8 πρώην υπουργών του «παλιού πολιτικού συστήματος»! Σαμαράς, Στουρνάρας, Βενιζέλος και άλλοι βρίσκονται λοιπόν υπόλογοι και η κυβέρνηση σείει τη ρομφαία της κάθαρσης, ενώ ιδιαίτερα η ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται πολιτικά στριμωγμένοι.
Όλα αυτά με ένα υλικό που οι πηγές του είναι αμερικάνικες (στις ΗΠΑ ξεκίνησε η έρευνα για τη Novartis), με τον ευρωβουλευτή Κούλογλου να σπεύδει να θέσει «θέμα Στουρνάρα» στην ΕΚΤ, και βέβαια σε μια πολύ συγκεκριμένη και καθόλου «ανύποπτη» πολιτική συγκυρία. Τη συγκυρία δηλαδή στην οποία η κυβέρνηση έχει αναλάβει την «επίλυση» του ζητήματος του ονόματος της πΓΔΜ σύμφωνα με τις αμερικάνικες επιδιώξεις. Τη συγκυρία στην οποία το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό δείχνει να δυσκολεύεται να στηρίξει αυτή την κυβερνητική αποστολή.
Ιδιαίτερα η ΝΔ παρουσιάζει πολλές ταλαντεύσεις και αρνήσεις, τόσο που χρειάστηκε συνάντηση του Μητσοτάκη με τον αμερικάνο πρέσβη για να πάει τελικά ο πρώτος στην ενημέρωση για το ζήτημα που έκανε ο Τσίπρας στους πολιτικούς αρχηγούς. Ενώ βέβαια δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ παρέστη στο συλλαλητήριο της Αθήνας της 4/2 (ημέρα που ολοκληρώθηκε και η δικογραφία της υπόθεσης!) δηλώνοντας την ολόθερμη συμπαράστασή του σε αυτό.
Το προφανές πολιτικό συμπέρασμα που μπορεί να προκύψει από αυτά τα δεδομένα δεν είναι άλλο από το ότι πρόκειται για μια επιχείρηση εκβιασμού και στοίχισης των βασικών πολιτικών δυνάμεων –και οπωσδήποτε της ΝΔ- στην αμερικάνικη γραμμή. Αν αναλογιστούμε ότι στο Μαυροβούνιο τον περασμένο Ιούνιο οι Αμερικάνοι χρειάστηκαν ένα «ήπιο πραξικόπημα» για να πετύχουν την ένταξή του στο ΝΑΤΟ, δεν φαίνεται και τόσο «υπερβολική» η επιχείρηση αυτή! Ωστόσο είναι αλήθεια ότι το «μέγεθος» των ονομάτων που εκτίθενται είναι δυνατόν να προκαλέσει παρενέργειες και να προβληματίσει για το «μέχρι πού» πάνε οι στόχοι αυτής της επιχείρησης. Για το αν συνδέονται με συνολικότερους στόχους αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού ενόψει μιας νέας συμφωνίας–συμβιβασμού των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για το «ελληνικό ζήτημα», αφού η προηγούμενη, όπως διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2015, «λήγει» τους επόμενους μήνες. Με αυτό το ζήτημα συνδέονται αντικειμενικά και το ζήτημα των εκλογών και οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί για αυτές.
Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περιχαρείς για την «ευκαιρία» που τους δόθηκε να συνεχίσουν με αναβαθμισμένους όρους την προσπάθεια εδραίωσής του ως δύναμης του συστήματος. Αλλά με δεδομένο ότι τα κέντρα εξουσίας έχουν κάθε λόγο να διαφυλάξουν τη ΝΔ ως βασική τους πολιτική δύναμη, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις μανούβρες με τις οποίες η όλη υπόθεση θα μαζευτεί όταν αυτό θα κριθεί αναγκαίο.
Οι ΗΠΑ επιμένουν
Με όλα αυτά είναι φανερό πως οι ΗΠΑ επιμένουν σε σχέση με αυτή καθαυτή την επιδίωξή τους για την άμεση ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ως ένα σημαντικό για τις ίδιες βήμα στο στόχο της απόκρουσης-αποδυνάμωσης της ρώσικης παρουσίας στα Βαλκάνια. Η αποφασιστικότητα Τσίπρα-Κοτζιά στην Ελλάδα αλλά και τα αντίστοιχα βήματα που επιχειρεί ο Ζάεφ στην πΓΔΜ αυτή την αμερικάνικη επιμονή έχουν πίσω τους, παρά και ενάντια στις παλινωδίες και τις δυσκολίες που εκφράζονται μέσα στο πολιτικό σύστημα και των δύο χωρών.
Εξάλλου ο αμερικάνος πρέσβης έφτασε στο σημείο να προειδοποιήσει ακόμα και για «κίνδυνο στο Αιγαίο» για να κάνει σαφές το πόσο αποφασιστικά επιμένουν οι ΗΠΑ στο στόχο τους για την πΓΔΜ. Παραμένει λοιπόν ως κυρίαρχη κατεύθυνση η επιδίωξη του αντιδραστικού και αμερικανόπνευστου συμβιβασμού, αν και τα εμπόδια στην πραγματοποίησή του δεν αφορούν μόνο τις δυσκολίες εντός των δύο χωρών. Εμπόδια εγείρονται και από τις γειτονικές χώρες (Βουλγαρία, Αλβανία), είτε εκφράζοντας σε ένα βαθμό τη ρώσικη αντίθεση είτε τις ανησυχίες-φιλοδοξίες των κυρίαρχων σε αυτές δυνάμεων.
Ακόμα πιο σαφείς είναι οι «αντιρρήσεις» της Τουρκίας, που βρίσκεται εκτός του επιδιωκόμενου συμβιβασμού και –αν πάρουμε υπόψη μας την επιχείρηση στο Αφρίν- εκτός ορίων και στην οποία σπεύδουν το επόμενο διάστημα ο σύμβουλος ασφάλειας του Τραμπ και ο Τίλερσον, επιδιώκοντας συνεννόηση. Το βαλκανικό τοπίο λοιπόν συνεχίζει να είναι … βαλκανικό και η επίτευξη του συμβιβασμού που επιδιώκουν οι Αμερικάνοι προϋποθέτει όχι μόνο τη –δοσμένη- διαθεσιμότητα των Τσίπρα-Κοτζιά αλλά και την με κάποιο τρόπο προσπέλαση των υπόλοιπων εμποδίων. Εξάλλου, και με δεδομένη πια τη διαμόρφωση κυβερνητικής λύσης στη Γερμανία, μένει να δούμε αν εκ μέρους των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών η επίσκεψη Γιούνκερ στην πΓΔΜ έχει ως στόχο να ενθαρρύνει ή να επιβραδύνει τον επιδιωκόμενο από τις ΗΠΑ συμβιβασμό.
Περισσεύουν οι κριτές, λείπουν οι υπηρέτες του λαού!
Στο συλλαλητήριο της 4/2 στην Αθήνα και σύμφωνα με τη δικιά μας προσέγγιση αναδείχθηκαν και επιβεβαιώθηκαν ορισμένα βασικά δεδομένα που χαρακτηρίζουν την πολιτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός. Πρώτον, το έλλειμμα μιας Αριστεράς που δεν θα «ξεχνάει» και δεν θα «ξορκίζει» τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, αλλά θα τα βάζει στην πρώτη γραμμή της λαϊκής πάλης. Όσο το έλλειμμα αυτό παραμένει και μεγαλώνει τόσο θα αυξάνει η δυνατότητα του συστήματος και των πιο αντιδραστικών-ακροδεξιών-εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεών του να εμπορεύονται και να χειρίζονται σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και επιδιώξεις λαϊκά τμήματα. Και αν πάρουμε υπόψη μας την πολιτική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που ευθυγραμμίζεται με την καθεστωτική γραμμή και έχει αναδείξει τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων» στο βασικό προς επίλυση ζήτημα, ή την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, των υποτιθέμενων διεθνιστών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της αναρχίας, που «απαντούν» στο σοβινισμό της ελληνικής πλευράς με το σοβινισμό της αστικής τάξης της πΓΔΜ, δεν θα βρούμε καμιά «δικαιολογία» στην ευκολία της κριτικής που παρουσιάζουν ορισμένοι από αυτούς απέναντι στο λαό. Μια κριτική που είναι προκλητική γιατί, αν μη τι άλλο, προσπερνά το στοιχειώδες, την πολιτική ευθύνη της κάθε δύναμης να παλέψει μέσα στο λαό με μια γραμμή που να δίνει διέξοδο στις ανησυχίες του και στις αγωνίες του.
Μια κριτική που είναι όψιμη και λαθεμένη ακόμα και αν βάζει σωστούς στόχους προς κρίση. Μια κριτική που θυμήθηκε να τα βάλει με τον Θεοδωράκη τώρα που αυτός τα βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά που δεν υπήρξε όταν ο ίδιος ο Θεοδωράκης στην «πάνω πλατεία», μαζί και τότε με τον Κασιμάτη, «επικοινωνούσε» με την «κάτω πλατεία» των ριζοσπαστών στο σύνθημα «έξω τα κόμματα και οι οργανώσεις»! Δεύτερο και βασικό, είναι για μας δεδομένα τα όρια που έχουν τα μεσοστρώματα, η τάση τους στην αναζήτηση «εύκολων λύσεων», και σε αυτή τη βάση και η ευκολία τους να αναζητούν διέξοδο σε λάθος, ακόμα και αντιδραστικές κατευθύνσεις που «προσφέρονται» από το σύστημα και τις πιο μαύρες δυνάμεις του.
Αυτοί όμως που τώρα το ανακαλύπτουν οφείλουν να αναρωτηθούν σε δύο ζητήματα. Από τη μια στο πόσο έχουν τροφοδοτήσει αυτές τις «ευκολίες» με τα κάθε λογής μεταβατικά τους προγράμματα που υπόσχονται εδώ και τώρα έναν καπιταλισμό με τα μεσοστρώματα (που τα ονομάζουν εργατική τάξη) σε σχεδόν κυρίαρχο ρόλο! Από την άλλη, και αυτό είναι το πιο κρίσιμο, υπάρχει ένας και μόνο δρόμος για να περιοριστούν οι αστάθειες και οι αρνητικές στάσεις των μικρών και μεσαίων στρωμάτων: Να παλέψουμε για να συγκροτηθεί η εργατική τάξη, να δώσουμε πολιτικά όπλα και στηρίγματα στον κόσμο της δουλειάς, για να διαμορφωθεί η βάση ενός άλλου συσχετισμού, που θα δείχνει έμπρακτα στις ταλαντευόμενες κοινωνικές δυνάμεις το συμφέρον τους και την προοπτική τους. Αυτή η πάλη όμως είναι ασύμβατη με τη συμμόρφωση στη γραμμή και στα πλαίσια του συστήματος και καθόλου δεν συνάδει με σχέδια εκλογικών εκτινάξεων. Είναι μια πάλη με αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μια πάλη που έχει κόψει όλες τις γέφυρες με τη γραμμή και την πρακτική της συνδιαχείρισης.
Αυτό είναι το πλαίσιο της πάλης που εμείς θεωρούμε ότι έχουμε μπροστά μας. Και γι’ αυτό δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να «καταδικάσουμε» το λαό που στις σημερινές συνθήκες βρίσκεται χωρίς πολιτικά στηρίγματα, χωρίς τις αναγκαίες πολιτικές δυνάμεις απέναντι σε πολλαπλούς εκβιασμούς και συγχύσεις. Είμαστε πρόθυμοι και αποφασισμένοι να παλέψουμε μέσα στο λαό και με το λαό απέναντι στους εκβιασμούς που τίθενται, κόντρα στην αντιδραστική πορεία που δρομολογούν οι εξελίξεις. Για να αναδείξουμε τα μέτωπα πάλης στα οποία πρέπει να συγκροτηθεί η μαζική δυσαρέσκεια και οργή. Για να αναδείξουμε τους πραγματικούς εχθρούς, την ανάγκη της κοινής αντιιμπεριαλιστικής, αντιπολεμικής πάλης με όλους τους λαούς της περιοχής, την ανάγκη της συγκρότησης της πάλης απέναντι στην επίθεση του συστήματος.
