Τα συχαρίκια των ιμπεριαλιστών απέσπασαν Τσίπρας και Ζάεφ για τη «θαρραλέα ηγετική ικανότητα» (δηλαδή για την πειθήνια και υπάκουη στάση τους) προωθώντας και στηρίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με αποκορύφωμα την επιστολή Τραμπ, οι περισσότεροι ιμπεριαλιστές ηγέτες επαίνεσαν την «υπεύθυνη» στάση των δύο κυβερνήσεων, ενώ ακούσαμε και την προκλητική πρόταση για βράβευση των Τσίπρα-Ζάεφ με το… Νόμπελ Ειρήνης!
Μόνο που όταν οι ιμπεριαλιστές επιχαίρουν, οι λαοί έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν και να προετοιμάζονται για ακόμη χειρότερες μέρες. Γιατί τα πολλά και τρανταχτά συχαρίκια ουσιαστικά έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι νέα μαύρα σύννεφα μαζεύονται πάνω από τα Βαλκάνια. Γιατί η επιμονή στα συχαρίκια αναδεικνύει την κρισιμότητα των καταστάσεων και τη βαρύτητα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την περιοχή. Και είναι προφανές σε όλους ότι αυτός ο «πακτωλός συγχαρητηρίων» αποτελεί θριαμβολογία των αμερικανονατοϊκών σε βάρος της Ρωσίας και των προσπαθειών που κάνει για να διατηρήσει τις επιρροές της στην περιοχή, αλλά και μήνυμα προς τις βαλκανικές ηγεσίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα του αμερικάνικου παράγοντα. Όπως είναι προφανές ότι αυτή η συμφωνία δεν επιβλήθηκε για να κλείσει ζητήματα, αλλά για να ανοίξει το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, για ακόμη ασφυκτικότερη περικύκλωση της Ρωσίας και, φυσικά, ακόμη μεγαλύτερες πιέσεις προς τις ντόπιες ηγεσίες, ακόμη μεγαλύτερες θυσίες για τους βαλκανικούς λαούς.
Το Βαλκανικό κουβάρι
Εξάλλου, το αποδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα: παρ’ ότι Τσίπρας και Ζάεφ «εργάζονται» για τη σταθερότητα στα Βαλκάνια, σοβαρές αναταραχές έχουν ξεσπάσει στην Αλβανία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ενώ την ίδια ώρα οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις φουντώνουν τόσο στη Σερβία όσο και στο Μαυροβούνιο, παράλληλα με μαζικές κινητοποιήσεις. Οι τυχοδιωκτισμοί και ανταγωνισμοί κάθε είδους (ανάμικτοι με φόβους και αγωνίες) που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν τις αστικές τάξεις της περιοχής και τις κυβερνήσεις τους, εκδηλώνονται ξανά, ωθούμενοι από την ιμπεριαλιστική κινητικότητα. Ο Ράμα και το όραμα για τη Μεγάλη Αλβανία, το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου, και –κυρίως– το πού θα γείρει πολιτικά η κατάσταση στη Σερβία (το ισχυρότερο «χαρτί» της Ρωσίας στην περιοχή) είναι ζητήματα που θα κρίνουν σε πολύ σημαντικό βαθμό την αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά και τη σχέση ΗΠΑ-ΕΕ. Και είναι ζητήματα ιδιαίτερα περίπλοκα, ένα ολόκληρο κουβάρι σχέσεων και αντιθέσεων, που είχαν πάντα και μία δική τους, ιδιαίτερη δυναμική, που δεν είναι πάντα εύκολο να ελεγχθεί από τους ιμπεριαλιστές. Για παράδειγμα, οι παραινέσεις των ΗΠΑ για ηρεμία και αποφυγή βίας, τόσο προς την αλβανική αντιπολίτευση όσο και προς την αλβανική κυβέρνηση (και ανεξάρτητα από το ποια πλευρά στηρίζουν), έχουν πραγματική βάση: το φόβο ανεξέλεγκτων καταστάσεων, που θα δυσχεράνουν και θα καθυστερήσουν τα σχέδιά τους στην περιοχή.
Οι τουρκικές επιδιώξεις
Όμως και οι εξελίξεις με τη γειτονική Τουρκία δεν είναι καθόλου καλύτερες και το ταξίδι του Τσίπρα δυο βδομάδες πριν μοιάζει να είναι ιδιαίτερα μακρινό, καθώς η τουρκική πολιτική ηγεσία παλινωδεί ανάμεσα στη διάθεσή της να παραμείνει προσδεμένη στο «άρμα» της Δύσης και να βελτιώσει τις σχέσεις της με ΗΠΑ και ΕΕ, από τη μια, και στη δυσπιστία της σε σχέση με το ρόλο που της επιφυλάσσουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, από την άλλη. Η συνεχιζόμενη διελκυστίνδα με τους ρώσικους S-400 και τα αμερικάνικα F-35 είναι χαρακτηριστική των συνεχιζόμενων ταλαντεύσεων του καθεστώτος Ερντογάν και των κυρίαρχων μερίδων της τούρκικης αστικής τάξης. Ταλαντεύσεις που επιτείνονται από τους ρόλους που αναθέτουν τα ιμπεριαλιστικά γεράκια σε Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ και που οδηγούν κάθε τόσο σε νέες, επικίνδυνες οξύνσεις. Τέτοια είναι και η όξυνση αυτών των ημερών με αφορμή την είδηση για εντοπισμό τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ.
• Αντίστοιχα «ειρηνευτική» είναι και η παρέμβαση των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και στη Λατινική Αμερική. Από το τείχος που ορθώνει στα σύνορα με το Μεξικό μέχρι την προετοιμασία των όρων για πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο, οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Τραμπ αποδεικνύουν περίτρανα ότι η πολιτική τους περνάει μέσα από φωτιά και σίδερο, μέσα από την ενίσχυση των πιο αντιδραστικών μερίδων και των πιο αντιδραστικών ιδεών. Αποτελεί ειρωνεία να συνδράμει σε «ανθρωπιστική βοήθεια» για τη Βενεζουέλα η βραζιλιάνικη κυβέρνηση των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων στις φαβέλες, των δολοφονιών και των εκτοπίσεων. Πάει πολύ να μιλούν για «ανθρωπιστική βοήθεια» της Βενεζουέλας οι ΗΠΑ, οι υποστηρικτές του φασιστικού κράτους του Ισραήλ, που πριν μερικούς μήνες ακύρωσαν τη χορήγηση οικονομικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους, αλλά και διέκοψαν κάθε χρηματοδότηση του Γραφείου Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή.
• Τέτοιες «ειρηνευτικές» ενέργειες φαίνεται ότι ενέπνευσαν και τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ, πρώην κυβερνητικό εταίρο και πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας, ώστε να κάνει τις προκλητικές δηλώσεις του σχετικά με τη γειτονική Βόρεια Μακεδονία ότι «τα Σκόπια είναι 20 λεπτά δουλειά. Αν αποφασίσει μια ίλη τεθωρακισμένων να περάσει μέσα θα φτάσει στην άλλη πλευρά των Σκοπίων. Θα φτάσει στη Σερβία». Και κάπως έτσι αντιλαμβάνεται κανείς τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στήριξε και εξέθρεψε τα ακροδεξιά, εθνικιστικά, ρατσιστικά και φασιστικά κηρύγματα, τα οποία μάλιστα αναμένεται να μεγεθυνθούν ακόμη περισσότερο ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Μια κυβέρνηση που νομιμοποίησε τη συνεργασία με ακροδεξιές δυνάμεις και δέχεται πλέον τα συγχαρητήρια του Τραμπ. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι λογικό να νιώθει σήμερα την άνεση να μιλάει για «προοδευτικό πόλο» και να εννοεί τη συνεργασία με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με πρώην στελέχη των ΑΝΕΛ και ό,τι άλλο προκύψει. Διότι αντιλαμβάνεται ότι έχει τη νομιμοποίηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στο να βοηθήσει στην αναδόμηση του αστικού πολιτικού σκηνικού στη χώρα, στη συγκρότηση του δεύτερου συστημικού πυλώνα, στο συμμάζεμα της σκόρπιας κατάστασης που άφησε η απαξίωση των αστικών πολιτικών κομμάτων στις συνειδήσεις λαού και εργαζομένων. Ακριβώς εκεί βασίζεται και η άνεση την οποία νιώθει να διεμβολίζει τα μικρότερα κόμματα και ιδιαίτερα το χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ και ΚΙΔΗΣΟ), με πιο πρόσφατη κίνηση την υπουργοποίηση των Μωραΐτη και Τόλκα, αλλά και απολύτως ενδεικτική την εκδήλωση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στις 4 Μαρτίου στην Αθήνα, όπου θα παρευρεθεί ο πρόεδρος της Ομάδας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Ούντο Μπούλμαν, και με πάνελ ομιλητών που περιλαμβάνει τον Παπαδημούλη και τη Λούκα Κατσέλη, ενώ θα παρευρεθεί και ο Τσίπρας. Μένει, βέβαια, να δούμε εάν αυτός ο διεμβολισμός και η σπουδή του Τσίπρα να μοιράσει υπουργικές θέσεις, θα τον ενισχύσουν ή θα τον ζημιώσουν.
• Από την άλλη μεριά, η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να αξιοποιήσει όσο μπορεί το δημοσκοπικό προβάδισμα που καταγράφει, να καταθέσει προγραμματικές προτάσεις, αλλά και να αξιοποιήσει κάθε στραβοτιμονιά του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή του υπερφίαλου φαφλατά, Πολάκη. Τόσο η συνάντησή του με τους Έλληνες τραπεζίτες όσο και με τον αμερικανό πρέσβη Πάιατ δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ντόπιου κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών, ενώ και αυτοί με τη σειρά τους δεν αρνούνται να ανιχνεύσουν αυτό το ενδεχόμενο.
• Όταν μιλάμε για την προσπάθεια του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος να ορθοποδήσει δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την πολύτιμη βοήθεια που του παρέχει το ρεφορμιστικό ΚΚΕ. Από την «υπεύθυνη» στάση του στη συνταγματική αναθεώρηση μέχρι τις κοινοβουλευτικές προτάσεις του, και πάντα με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές, το κόμμα αυτό κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να εντείνει τη σύγχυση και τις αυταπάτες στο λαό και την εργατική τάξη. Είναι χαρακτηριστική η εκτεταμένη επιχειρηματολόγηση της στάσης που κράτησε (άρθρο προς άρθρο) στη συνταγματική αναθεώρηση. Πρόκειται για μία τοποθέτηση η οποία σπέρνει αυταπάτες για το ρόλο του αστικού συντάγματος (άσχετα από το εάν δηλώνει το αντίθετο), αλλά και για τον χαρακτήρα αυτής καθαυτής της συγκεκριμένης συνταγματικής αναθεώρησης η οποία έχει δήθεν περιθώρια να προστατέψει και να διευρύνει τα λαϊκά δικαιώματα.
Η λαϊκή πραγματικότητα
Σε αυτό το αποκρουστικό και εχθρικό για το λαό σκηνικό, η ενίσχυση της κατεύθυνσης του αγώνα, της αντίστασης και της διεκδίκησης, όχι μόνο έχει νόημα αλλά επιβάλλεται. Διότι τα κάθε λογής επιδόματα-ψίχουλα που μοιράζονται προεκλογικά, αλλά και τα παχιά λόγια και οι περισπούδαστες προτάσεις, συνοδεύονται από ένα βάρβαρο, αντεργατικό, αντιλαϊκό πλαίσιο. Ο δολοφονημένος μετανάστης στην Ομόνοια, οι φυλακισμένες καθαρίστριες, ο ατέλειωτος κατάλογος νεκρών εργαζομένων, η καταστολή των ΜΑΤ και η απαγόρευση διαδηλώσεων είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτής της πολιτικής. Πρόσωπο που δεν μπορούν να το κρύψουν ούτε προεκλογικά. Πρόσωπο που θα το δούμε σε ακόμη πιο άγρια έκφρασή του αμέσως μετά τις εκλογές.
Η αποκάλυψη αυτής της πολιτικής και ο αγώνας για την ανατροπή της δεν μπορούν να περιμένουν την επόμενη των εκλογών. Αποτελούν καθημερινά ζητήματα και καθημερινό καθήκον. Αυτό το καθήκον θέλει να υπηρετήσει το ΚΚΕ(μ-λ) μέσα από την πολιτική του παρέμβαση και δράση. Τόσο μέσα από την 9η Συνδιάσκεψη και τις εκδηλώσεις που πραγματοποιεί σε μια σειρά πόλεις, όσο και αμέσως μετά, με την προπαγάνδιση των θέσεών του μπροστά στις κάθε λογής κάλπες που πρόκειται να στηθούν. Με τη γραμμή της ΑΠΟΧΗΣ από τις Ευρωεκλογές και κόντρα στην ψηφοθηρική, τυχοδιωκτική στάση συμμετοχής του συνόλου της Αριστεράς. Με την αυτόνομη παρέμβασή του στις βουλευτικές εκλογές και την ανάδειξη της γραμμής του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, και την κατεύθυνση της Αναμέτρησης με το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής επίθεσης. Με την ανίχνευση των δυνατοτήτων παρέμβασης στις δημοτικές εκλογές, αναγνωρίζοντας τις μεγάλες δυσκολίες που σημαίνει αυτό για τα μεγέθη μας.
Και κυρίως, με την καθημερινή συμμετοχή στα μέτωπα πάλης που γεννά συνεχώς η επίθεση του συστήματος.
