Καθώς οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης– τρόικας οδηγούν στην διαμόρφωση του νέου αντεργατικού-αντιλαϊκού πλαισίου της «επόμενης μέρας», δυναμώνουν καθημερινά οι πιέσεις των δυνάμεων του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, για συνεννόηση και συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, μπροστά στις δυσκολίες και τις «προκλήσεις των καιρών».
Για τις ντόπιες αστικές δυνάμεις, η συναίνεση και η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων και η αποφυγή της πολιτικής αστάθειας στοχεύει κυρίως να ενισχύσει την θέση τους και τον ρόλο τους και να βάλει κάποιο «φρένο» στη συνεχή πολιτική και οικονομική υποβάθμισή τους. Ταυτόχρονα επιδιώκουν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο και μέσο την εμφάνιση του εργαζόμενου λαού στο προσκήνιο των εξελίξεων, που θα μπορούσε πραγματικά να παίξει ρόλο αποσταθεροποίησης στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ήδη είναι μεγάλα τα κέρδη της ντόπιας άρχουσας τάξης από την υποχώρηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος τα τελευταία χρόνια, πόσα μάλλον με την επίτευξη μίας συνεννόησης για την «επόμενη μέρα».
Για τους ιμπεριαλιστές, η συνεννόηση – συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων ισοδυναμεί με πλήρη δέσμευση στις απαιτήσεις και προσταγές τους και όχι μόνο για τα ζητήματα των μνημονίων και του χρέους, αλλά μία διευρυμένη υποταγή στις στρατηγικές τους επιδιώξεις στην περιοχή.
Η πίεση των ντόπιων και ξένων κέντρων του συστήματος είναι τόσο ξεκάθαρη και επιτακτική που δεν μπορεί να παρακαμφθεί με ελιγμούς, απαιτείται πλήρης συμμόρφωση και μάλιστα άμεσα, χωρίς υπεκφυγές.
Τα «μηνύματα» που πήρε ο Σαμαράς μετά την συνάντησή του με την Μέρκελ από τις αγορές, καθώς τόσο η απόφαση του τελευταίου eurogroup όσο και η άρνηση της τρόικας να «διευκολύνει» την κυβέρνηση, δεν αφορούν αποκλειστικά μόνο αυτή αλλά όλο το ντόπιο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τον επίδοξο κυβερνητικό διαχειριστή. Οι εξελίξεις στην Κύπρο γύρω από την διεκδίκηση της ΑΟΖ, οι «βόλτες» της τούρκικης φρεγάτας στο Αιγαίο καθώς και οι υστερικές εθνικιστικές κραυγές για την «τουρκική προκλητικότητα» των αστικών ΜΜΕ και διάφορων πολιτικών παραγόντων του συστήματος είναι το έδαφος πάνω στο οποίο διαμορφώνονται οι όροι προσαρμογής, συνεννόησης και συναίνεσης του πολιτικού κόσμου της διαχείρισης του συστήματος.
Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το «πράσινο φως» από τα κέντρα του συστήματος είναι σε άμεση συνάρτηση με την ανάληψη δεσμεύσεων συνολικού χαρακτήρα από την πλευρά του. Έτσι και το νέο «ρεπερτόριο» αναφέρεται στον «αυτοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ εγγυητή της κοινωνικής και πολιτικής ομαλότητας». Η αυτοδυναμία απαντάει στην πολιτική ομαλότητα και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» στην κοινωνική ομαλότητα και στην κοινωνική συναίνεση που θα επιδιώξει την οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη. Ενώ η ανακοίνωσή του για την επέτειο του Πολυτεχνείου διαγράφει το «αμερικανοκίνητη χούντα», για να μην αφήσει καμία υπόνοια ότι έχει παρθεί πίσω το «ανήκομεν εις την Δύση» του Αλ. Τσίπρα
Κεντρικό χαρακτήρα παίρνει η υπόθεση της συνεννόησης για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) και του χρόνου των εκλογών, καθώς και η διαπραγμάτευση για την βιωσιμότητα του χρέους.
Το ζήτημα έθεσε με κάθε «επισημότητα» η επίσκεψη του Αλ.Τσίπρα στον Κ.Παπούλια και την πρότασή του για «σύγκλιση των πολικών αρχηγών» για όλα τα παραπάνω ζητήματα. Είναι φανερό ότι στον βαθμό που γινόταν αποδεκτή από τον Σαμαρά μία τέτοια πρόταση, όλα τα ζητήματα θα έμπαιναν πάνω στο τραπέζι και τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε λύσεις, έστω προσωρινές, «εθνικού σκοπού». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση αυτή έδειξε ότι και θέλει και μπορεί να συμβάλλει στο κλίμα που απαιτούν οι δυνάμεις του συστήματος, ενώ ο Σαμαράς μάλλον εκτέθηκε από την άρνησή του. Για να ακολουθήσει στην συνέχεια ένα συνεχές «γαϊτανάκι», ποιος θα καλέσει ποιον και ποιος θα συναντήσει ποιον και με ποιους όρους, που δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την διαμόρφωση των όρων για τις συναντήσεις και συνεννοήσεις που μπορεί να επιβληθούν από την εξέλιξη των πραγμάτων και το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνει η ιμπεριαλιστική τρόικα.
Οι «ελιγμοί» Παπαδημούλη, Σταθάκη και λοιπών βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση αλλά ταυτόχρονα δείχνουν και την ανησυχία τους για τις όλο και μεγαλύτερες πιέσεις της ιμπεριαλιστικής τρόικας, που δεν στέκουν μόνο στο πολιτικό ζήτημα και στον τρόπο διευθέτησής του αλλά στο συνολικό πλαίσιο της «επόμενης μέρας». Ενώ η παρέμβαση Μητρόπουλου συνδέει τον εκβιασμό της αυτοδυναμίας με την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, καλλιεργώντας και από την πλευρά της «χαμηλές προσδοκίες» για την «επόμενη μέρα» της κυβέρνησης «σωτηρίας».
Ταυτόχρονα, αυτή η «πολυγλωσσία» στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πόσο το κόμμα αυτό και τα διάφορα στελέχη του, με γρήγορους ρυθμούς, είτε προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των δυνάμεων του συστήματος είτε αρχίζουν να αποκτούν «οργανική σύνδεση» με αυτές και «εκφωνούν» τις απόψεις τους. Αυτό επιβάλλει η «κανονικότητα» μίας κυβερνητικής διαχείρισης από έναν πολιτικό χώρο που δεν έχει εκείνους τους «οργανικούς» δεσμούς με το σύστημα που απαιτούνται και είναι υποχρεωμένο να τους αποκτήσει.
Ένα ρεφορμιστικό κόμμα της αριστεράς σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ «κανονικά» θα είχε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να «εκπαιδευτεί» με στόχο να μπορέσει να αποτελέσει μέρος της όποιας κυβερνητικής διαχείρισης, στα πλαίσια του συστήματος. Βέβαια οι ίδιες οι εξελίξεις και η κρισιμότητά τους καθώς και τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος από την μία τον εκτίναξαν εκλογικά ενώ από την άλλη του επιβάλλουν «εντατικά μαθήματα» προσαρμογής και υποταγής.
Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητή η πολιτική συμπεριφορά και οι τοποθετήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σημαντικό να δούμε ποιες εξελίξεις «παρακολουθούν» για να προσαρμόζονται αναλόγως.
Πρώτα από όλα τις αντιθέσεις Βερολίνου – Ουάσιγκτον για την πορεία της ΕΕ την επόμενη περίοδο, καθώς η κρίση της ύφεσης και του αποπληθωρισμού στην Ευρώπη υπονομεύει το γενικότερο «ξεπέταγμα» που επιδιώκουν οι Αμερικάνοι και δεν μπορεί να τους το δώσει μόνο η στρατηγική της όξυνσης και των παρεμβάσεων σε πολλά σημεία του πλανήτη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι μπορεί να αποτελέσει «σφήνα» αυτών των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ότι με την εναντίωση στην πολιτική του «μερκελισμού» υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσουν την εύνοια των Αμερικάνων. Από την άλλη,
«παρακολουθούν» και τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΕΕ και κυρίως το πού θα «κάτσει» ο συμβιβασμός Γερμανίας-Γαλλίας για την χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου, την τόνωση των επενδύσεων, για μέτρα ανάπτυξης κ.λ.π. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα νέο «αέρα» που θα φέρει ένας συμβιβασμός μεταξύ των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ.
Ταυτόχρονα, Σταθάκης και Μηλιός πραγματοποιούν «επίσημες» συναντήσεις στο Λονδίνο με τους εκπροσώπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου για να τους παρουσιάσουν τις «επενδυτικές ευκαιρίες» που θα διαμορφώσει η κυβέρνηση και η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ «παρακολουθεί» και τα λαϊκά κινήματα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπως «παρακολουθεί» το κίνημα και στην χώρα μας,. Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα στο ιδρυτικό συνέδριο του Podemos στην Ισπανία κινήθηκε στα γνωστά πλαίσια ενός ατέλειωτου προεκλογικού λόγου για αυτούς που πρέπει να φύγουν (Σαμαράς, Ραχόι), για να «ανοίξει καινούριος δρόμος στην Ευρώπη» και να «αποκατασταθεί η ευημερία και η ενότητα στην ΕΕ». Έκανε έτσι για άλλη μια φορά φανερό τον ρόλο που επιφυλάσσουν αυτές οι δυνάμεις στους εργάτες και τον λαό, αυτόν του κομπάρσου των εξελίξεων, του θεατή και υποστηρικτή των χειρισμών συμβιβασμού και υποταγής με τις δυνάμεις του συστήματος.
Ιδιαίτερα σε μία περίοδο που η κλιμάκωση της επίθεσης βγάζει κατά χιλιάδες εργάτες και λαό στους δρόμους από τις Βρυξέλλες έως την Ιταλία και την Γαλλία, ο ρόλος των «αντι-νεοφιλελεύθερων δυνάμεων» εστιάζεται στο να αποτελέσουν μέρος της λύσης των προβλημάτων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, και όχι μόνο στην χώρα μας, ότι όσο δυναμώνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά αυτών των δυνάμεων, τόσο υποχωρούν οι εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, απόδειξη ότι μπορούν να αποτελέσουν «εγγύηση» απέναντι στον λαό, όπως παλιότερα τον ρόλο αυτό έπαιζαν τα «κλασσικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα οποία, καθώς αποτελούν σήμερα «πυλώνες» της επίθεσης στους εργάτες και τους λαούς, όχι μόνο αδυνατούν να ανακτήσουν τέτοιους ρόλους (όπως το ΠΑΣΟΚ στην χώρα μας), αλλά και στον βαθμό που επιτευχθεί μία τέτοια ανάκαμψη (όπως στην περίπτωση της Πορτογαλίας), τότε η «ανακάλυψη» μίας φοροδιαφυγής τούς ξαναστέλνει στην πολιτική απομόνωση. Στα πλαίσια αυτά δημιουργείται χώρος και έδαφος για «άφθαρτες» δυνάμεις που μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.
Απέναντι στον επίδοξο διαχειριστή της κρίσης του συστήματος στην χώρα μας δεν αρκεί η αποκάλυψη των προθέσεων και της πολιτικής του κατεύθυνσης, αλλά απαιτείται σε αντιδιαστολή της προσαρμογής και της υποταγής του να αναπτυχθεί ένα εργατικό-λαϊκό κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης που να «ζορίσει» πραγματικά τις δυνάμεις του συστήματος και να αποκαλύψει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος ρεαλισμός από το κίνημα και τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις.
