Ηταν 25 του Μάη όταν πλήθος λαού άρχισε να ξεσηκώνεται και να μαζεύεται στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες της χώρας. H αιτία γι’ αυτό ήταν το ξεχείλισμα της οργής της νεολαίας, των εργαζόμενων, των ανέργων γιατί τους παίρνουν το μισθό, τη δουλειά, τη δωρεάν παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση. Τη ζωή τους. Γιατί, κάτω από την μπότα της τρόικας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, επιτίθεται λυσσασμένα στους εργαζόμενους και το λαό με το λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα». Με τα νέα βάρβαρα μέτρα στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στα επιδόματα και με νέα δυσβάσταχτη φορολογία. Γιατί, με το τεράστιο κύμα ιδιωτικοποιήσεων ξεπουλιέται η χώρα και χιλιάδες εργαζόμενοι θα πεταχτούν στο δρόμο.
Ο λαός ξεσηκώνεται για το παρόν του, το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Ξεσηκώνεται κατά της κυβέρνησης, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ, των άλλων παρατρεχάμενων, γιατί το πολιτικό τους σύστημα είναι που τον οδηγεί σε αυτή την εξαθλίωση. Ξεσηκώνεται ενάντια στο πολιτικό σύστημα που τα έχει ακουμπήσει κανονικά στο ντόπιο κεφάλαιο, στον ΣΕΒ, τους μεγαλέμπορους, τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και τους τραπεζίτες, στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές του, στους «δανειστές» το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Δημιουργείται έτσι ένα κίνημα που είναι πιστό στο ραντεβού του κάθε μέρα στο Σύνταγμα, στη Βουλή και στις άλλες πλατείες της χώρας.
Επιχειρήθηκε συστηματικά από διάφορες δυνάμεις του συστήματος, τα Μ.Μ.Ε. και άλλα δίκτυα, αλλά και από την ίδια την κυβέρνηση και την «αξιωματική αντιπολίτευση» να χαϊδέψουν το κίνημα αυτό για να το ενσωματώσουν και να εκτονώσουν έτσι την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Ηταν ένα «παιχνίδι με τη φωτιά». Ολοι αυτοί αναφέρονταν, στην αρχή τουλάχιστον, με κολακευτικά λόγια για τις πλατείες, αλλά ταυτόχρονα φρόντιζαν να εκφράζουν μια ιδιότυπη «ευαισθησία» και να καλλιεργούν ένα «κυνήγι μαγισσών» ενάντια σε καθετί οργανωμένο, πολιτικοποιημένο, αριστερό, αγωνιστικό που συμμετέχει στην πλατεία.
Το «κίνημα των πλατειών» δεν ξεφούσκωνε, όπως θα ήθελαν οι δυνάμεις του συστήματος. Το αντίθετο, έγινε πιο μαζικό, πιο πολιτικό. Το κίνημα των «πλατειών», όπως και να ξεκίνησε, δεν ήταν παιδί παρθενογένεσης. Εχει τις ρίζες του στους προηγούμενους αγώνες του λαού μας, στις κινητοποιήσεις της νεολαίας, της αγροτιάς, των εργαζόμενων των ΔΕΚΟ, στις μαζικές απεργίες, τις συγκεντρώσεις και τις πορείες του τελευταίου ενάμιση χρόνου.
Ο κόσμος της πλατείας είναι από όλα. Εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μικρομεσαίοι, φοιτητές, μαθητές. Τα θύματα, δηλαδή, μιας ανελέητης ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής επίθεσης. Ο κόσμος της πλατείας είναι λαός που έζησε πολλές ήττες μέχρι τώρα, που μπορεί να ψήφισε κατά καιρούς τους δυνάστες του, που μπορεί να μην είχε συμμετάσχει μέχρι τώρα σε απεργία ή διαδήλωση ή άλλη συλλογική διαδικασία. Είναι όμως και λαός που αρχίζει να καταλαβαίνει ότι χωρίς αγώνα, χωρίς τη δική του ενεργό συμμετοχή δεν γίνεται τίποτα.
Το ραντεβού στην πλατεία έδωσε την έμπρακτη δυνατότητα έκφρασης της οργής σε πολύ μεγάλα κομμάτια του λαού μας! Εδωσε τη δυνατότητα στη δυσφορία να «σηκωθεί από τον καναπέ» και να βγει στο δρόμο! Εδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο του μόχθου, μετά από ώρες εξαντλητικής δουλειάς, να κατεβαίνει στο Σύνταγμα και να μένει εκεί ως αργά το βράδυ. Να «σιχτιρίζει» τους «ισχυρούς». Ν’ ακούει, να μιλάει, να προβληματίζεται. Στον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, εκεί που η λέξη «απεργία» είναι απαγορευμένη και ισοδυναμεί με απόλυση, να βρεθεί μαζί με χιλιάδες άλλους και να εκφράσει την αντίθεσή του στον εργοδότη, στις εργασιακές σχέσεις που εφαρμόζονται, στην αφαίμαξη των δικαιωμάτων του. Στον εργαζόμενο του δημόσιου τομέα -που θεωρείται, από το σύστημα, υπεύθυνος για όλα τα δεινά του τόπου και όπου ο συνδικαλισμός ισοδυναμεί με το ξεπούλημα και τον εργατοπατερισμό «παραγόντων»- να αναθαρρήσει. Στο νεολαίο, το μαθητή και φοιτητή, να βρεθεί σε διαδικασίες και ζυμώσεις που είναι σχεδόν ανύπαρκτες στα σχολεία και τις σχολές την περίοδο των μνημονίων, που θα “πρεπε να ’ναι καθημερινές, ζωντανές και μαζικές. Στον αγρότη, να ξεσπάσει για την απαξίωση της παραγωγής του και τη δραματική μείωση του εισοδήματός του. Στον απολυμένο και στον άνεργο, κάπου να πει τον πόνο του και να πάρει κουράγιο να συνεχίσει να στέκεται στα πόδια του και ν’ αγωνιστεί.
Η μαζική συμμετοχή του λαού και η έκφραση της οργής του απέναντι στους «από πάνω» δεν θα μπορούσε να είναι απαλλαγμένη από διάφορα αρνητικά στοιχεία που επί δεκαετίες επικάθονται σαν σκουριά πάνω του. Αρνητικά στοιχεία που τροφοδοτούνται κι απ’ τη χρεοκοπία των αστικών και ρεφορμιστικών πολιτικών κομμάτων αλλά και από την πλήρη αναξιοπιστία του εργατοπατερισμού που προωθεί τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας στα συνδικάτα.
Ο λαός που γεμίζει τις πλατείες της χώρας βγαίνει μαζικά σε έναν αγωνιστικό δρόμο μετά από δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικών και ρεφορμιστικών αυταπατών για καπιταλισμούς με ανθρώπινο πρόσωπο και φιλολαϊκές διακυβερνήσεις και σωστά συνδικάτα που θα προκύψουν αν ψηφίσει σωστά! Πολλά χρόνια δουλεύει το σαράκι της πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής αποσυγκρότησης, αλλά και της υποχώρησης των αριστερών ιδεών και της ταξικής συνείδησης. Στο ίδιο διάστημα, ο αντίπαλος ούτε την ταξική του συνείδηση ούτε τη συγκρότησή του έχασε, το αντίθετο μάλιστα. Στις πλατείες, λοιπόν, δεν ήταν εύκολο και προφανές να έχουν οι αριστερές ιδέες κυρίαρχη θέση στις λαϊκές συνειδήσεις για να γίνει η λαϊκή πάλη ξανά επικίνδυνη για το σύστημα και άρα νικηφόρα και με προοπτική. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και το κρυφτούλι πολλών δυνάμεων της Αριστεράς. Αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε παρακάτω.
Αυτά τα αρνητικά στοιχειά -από ορισμένους εκ των διοργανωτών της πλατείας Συντάγματος- έγιναν σημαία ώστε να επιχειρηθεί να κυριαρχήσει η «απολιτική», η «αντίθεση στα κόμματα και τα συνδικάτα, γενικώς» αλλά και στις… ιδεολογίες (!!!) και τους «διαχωρισμούς του τύπου δεξιά–αριστερά». Βλέπαμε, έτσι, το παράδοξο σε συγκεντρώσεις που είναι συλλογικές δράσεις να αποθεώνεται το ατομικό σε βάρος του συλλογικού!
Η ιδεολογική κυριαρχία του συστήματος οδήγησε μέχρι και στην ανοιχτή επίθεση απέναντι σε όποιον επέμενε στην ειλικρινή και σαφή δήλωση της ταυτότητας της συλλογικότητάς του. Στην πλατεία Συντάγματος, με το πρόσχημα «δεν ανήκω σε κανένα κόμμα», έγινε προσπάθεια απαγόρευσης διακίνησης πολιτικού και κομματικού υλικού αριστερών χώρων!
Πολλές φορές αυτό το αντιμετώπισε και ο «Χώρος Αριστερά στην Πλατεία». Και όχι από τον πλατύ κόσμο που συνέρρεε στην πλατεία… Πιστώνεται στα θετικά πως η ασφυκτική πίεση και οι επιθέσεις δεν οδήγησαν το «Χώρο Αριστερά στην Πλατεία» σε παραίτηση και σε υποχώρηση! Αλλά σε επιμονή στη διακίνηση των αριστερών ιδεών, που λειτούργησε και διαπαιδαγωγικά και για άλλες αριστερές συγκροτήσεις.
Οι πολιτικές της πλατείας
Στην πλατεία επιχειρήθηκε να κυριαρχήσει το… «κόμμα των αγανακτισμένων» που σέρβιρε την αυταπάτη πως οι αστοί και το πολιτικό τους σύστημα, κάτω από τη λαϊκή αγανάκτηση, θα ζητήσουν συγνώμη και θα παραδώσουν μετανιωμένοι τα κλειδιά της κοινωνίας.
Προπαγανδίστηκε με κάθε τρόπο και μέσο η λεγόμενη άμεση δημοκρατία. Είδαμε στην άμεση δημοκρατία να ομονοεί ένα ετερόκλητο πλήθος απόψεων. Απόψεις με αντιιεραρχική και αντιεξουσιαστική λογική, μέχρι και απόψεις που διεκδικούν μια πολιτειακή μεταρρύθμιση στο πλαίσιο του συστήματος. Απόψεις που προωθούν ένα σύστημα δημοψηφισμάτων που -και με τη βοήθεια της τεχνολογίας- θα δίνει δυνατότητα στους «πολίτες» να έχουν λόγο στη λήψη των αποφάσεων. Απόψεις επικίνδυνες που μαζί με την πρόταση ΓΑΠ για δημοψήφισμα το φθινόπωρο ενδέχεται να μετατραπούν σε δημοκρατικό λίφτινγκ της δικτατορίας της αστικής τάξης που κυβερνά τη χώρα. Οι θιασώτες αυτών των απόψεων προσπερνούν το αν μπορεί στην ίδια κοινωνία να συνυπάρχει ειρηνικά και αρμονικά δυαδική εξουσία. Το πώς γίνεται να υπάρχουν τάξεις και επιβολή της μιας πάνω στην άλλη και, ταυτόχρονα, οι από κάτω θα αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά για τη ζωή τους. Το πώς συμβαδίζουν οι όρκοι για την άμεση δημοκρατία με την αμφισβήτηση της (…απλής) δημοκρατίας, όπως εκφράστηκε στην πλατεία Συντάγματος με την προσπάθεια απαγόρευσης διακίνησης πολιτικού υλικού.
Στην πλατεία, πολιτικές κατευθύνσεις και γραμμές όπως για την Ε.Λ.Ε. (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου) και τις προτάσεις για το χρέος της χώρας είχαν την τιμητική τους. Η διοργάνωση εκδηλώσεων και συνθήματα σε πανό με τον παραπάνω χαρακτήρα έμπαιναν σε ψηφοφορία «έτοιμες» και καθόλου «αυθόρμητα» και πέρναγαν σαν αποφάσεις των «λαϊκών συνελεύσεων». Προπαγανδίζονταν πλατιά θέσεις με κορμό την πτώση της κυβέρνησης που θα οδηγήσει σε (τι άλλο;) εκλογές. Θέσεις που έδειχναν τις πραγματικές προθέσεις όσων «χαϊδεύουν» σήμερα τις πλατείες, για να τις χρησιμοποιήσουν αύριο και εκλογικά. Κι όλα αυτά με τη «μάσκα» του «ακομμάτιστου». Οι διαδικασίες των λαϊκών συνελεύσεων από οργανωτική άποψη υπηρέτησαν το σαδισμό αυτών των απόψεων στο κίνημα. Δεν έδιναν τη δημοκρατική δυνατότητα σε πλατιές μάζες λαού να συζητήσουν, να προβληματιστούν, να μιλήσουν, να αντιπαρατεθούν άνετα και να προτείνουν τρόπους οργάνωσης του αγώνα τους. Οι συμμετέχοντες στις συνελεύσεις στην ουσία είχαν το ρόλο να «επικυρώνουν» ή να «απορρίπτουν», με ανάλογη κίνηση του χεριού, ειλημμένες αποφάσεις.
Υπήρξαν βέβαια και λογικές και πρακτικές των οποίων το ζητούμενο δεν ήταν η οργάνωση ενός μαζικού κινήματος αντίστασης τόσο απέναντι στην καθημερινή επίθεση όσο και συνολικά στο σάπιο σύστημα και στην προοπτική της ανατροπής του. Λογικές και πρακτικές που προωθούν τη δημιουργία «κυττάρων» μιας «άλλης κοινωνίας» στο σήμερα. Ενός «παραδείσου» μέσα στην «κόλαση». Μιας αποτυχημένης ουτοπίας που «ξεχνά» τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινωνίας στην οποία ζούμε, «ξεχνά» τους όρους ανατροπής. Στη λογική αυτή εντάσσονταν και τα περί «αυτοθέσμισης», αλλά και «εναλλακτικές προτάσεις» δημιουργίας «άλλων δομών».
Οι δυνάμεις της επίσημης Αριστεράς είτε βρέθηκαν «εκτός πλατειών» και ενάντια, όπως το ΚΚΕ (παρά το περιστασιακό πέρασμα του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα, αποτέλεσμα της πίεσης που δέχθηκε), είτε αποδεχόμενες τα αστικά ιδεολογήματα «έπαιξαν» στις πλατείες με το «ακομμάτιστο» και τις «αντι-προτάσεις» (ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΜέτωποΚΟΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Σε κάθε περίπτωση, όλες αυτές οι δυνάμεις συναντήθηκαν στη γραμμή «να πέσει η κυβέρνηση» και των εκλογών εδώ και τώρα για κυβερνητική αλλαγή. Οι δυνάμεις της αυτονομίας–αναρχίας βρέθηκαν είτε εκτός (ένα τμήμα τους) είτε «ψάρεψαν στα θολά νερά», υποτασσόμενες στο κλίμα «αντίθεσης στα κόμματα» και «διαμόρφωσης άλλων δομών».
Στις πλατείες «ψάρεψαν» βέβαια (στα θολά νερά, επίσης) και οι… εθνοκάπηλοι. Οι φασίστες. Οι κυνηγοί των μεταναστών. Αυτοί που υποτίθεται πως προβάλλουν την… «ελληνικότητα όλων». Ποιων «όλων», άραγε; Του πολιτικού προσωπικού και του λαού; Των εργοδοτών και των εργαζομένων; Των ΜΑΤ και των διαδηλωτών; Και που υποτάσσονται στα μεγάλα, ξένα αφεντικά τους, ενώ «τσαμπουκαλεύονται» στους αδύναμους και τους μεροκαματιάρηδες άλλων χωρών (ή και της χώρας μας, όταν χρειαστεί…).
Οταν το σύστημα ζορίστηκε
Το παιχνίδι που παίζει το σύστημα να βάζει σε αντιπαράθεση τις πλατείες –ως το νέο και «εγκεκριμένο» μέσο πάλης- με τις απεργίες –ως το παλιό και χρεοκοπημένο- έχει την εξήγησή του. Τη μέρα της απεργίας, τα «έξω τα κόμματα και τα σωματεία από την πλατεία» κόβονται. Ξαναφωνάζονται πολιτικά συνθήματα. Η πλατεία γεμίζει σημαίες και πανό. Οπου, λοιπόν, δεν πιάνει ο λόγος, έρχονται τα ΜΑΤ, ο χημικός πόλεμος, οι ομάδες Α,Β,Γ,Δ κ.λπ. Η αρχή έγινε στην απεργία στις 15 του Ιούνη. Ηταν η ύπαρξη οργανωμένων μπλοκ οργανώσεων που συνέβαλε σοβαρά στην αποφυγή της διάλυσης της διαδήλωσης και της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος από τις δυνάμεις καταστολής παρά τον πεντάωρο καταιγισμό χημικών.
Η στάση της κυβέρνησης έγινε πιο καθαρή απέναντι στο κίνημα στην 48ωρη απεργία 28-29 του Ιούνη εναντία στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Με μίσος ταξικό, η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαπέλυσε ένα όργιο βίας και τρομοκρατίας, δίνοντας εντολή στις ορδές των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ να αιματοκυλήσουν και να πνίξουν στα χημικά τις δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών που γέμιζαν ξανά και ξανά την πλατεία Συντάγματος και τους δρόμους του κέντρου της πόλης. Το Μεσοπρόθεσμο βαρβαρότητας πέρασε κάτω από ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», μια «κατάσταση πολιορκίας» που επέβαλε το σύστημα με τις πάνοπλες δυνάμεις καταστολής που διαθέτει.
Πολιτικές προτάσεις προς το λαό… εκλογική διέξοδος στο σύστημα
Δεν πρόλαβε η κυβέρνηση να… μην πέσει και να ανασχηματιστεί και όλοι έσπευσαν να αποκαλυφθούν. Η Αριστερά είδε στο ξέσπασμα εκατοντάδων χιλιάδων λαού την κινηματική στήριξη της γραμμής για ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και ανέδειξε σε κεντρικό σύνθημα τον αδιέξοδο στόχο «να πέσει η κυβέρνηση» με προσφυγή στις κάλπες.
Από τις 16 Ιούνη το ΚΚΕ ζητάει επίμονα εκλογές… Χωρίς ίχνος εμπιστοσύνης στο λαό που είναι στους δρόμους και τις πλατείες, αρνείται την ανοιχτή, ολομέτωπη σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης και προτιμάει τη σιγουριά των εκλογών και ενός αποτελέσματος που θα του δίνει «πόντους» στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Εκλογές ζητεί και ο ΣΥΝ με ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του για τις πολιτικές εξελίξεις. Κι αυτός στις 16/6!
Το Μέτωπο του ΑλαβανοΚΟΕ κατεβάζει γραμμή με 10 σημεία για το πώς πρέπει να προχωρήσει το κίνημα των πλατειών από εδώ και πέρα και πώς θα υλοποιηθεί η γραμμή τού ενιαίου ψηφοδελτίου της Αριστεράς.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσω συνδικαλιστών προτείνει νέο μέτωπο κατά του ευρώ και της ΕΕ, με αιτήματα που συγκροτούν την πολιτική πλατφόρμα της, παίρνοντας κι αυτή θέση στην αφετηρία της προεκλογικής κούρσας.
Αντίστοιχα η «Σπίθα» του Μίκη αλλά κι άλλοι παράγοντες και παραγοντίσκοι, πατριώτες και στατιστικολόγοι σπεύδουν να εξαργυρώσουν τη δημοτικότητά τους και να πλιατσικολογήσουν την πλατεία πριν ξεφουσκώσει.
«Χώρος Αριστερά στην πλατεία»
Ο χώρος αυτός δεν είναι, όπως λεγόταν, του ΚΚΕ(μ-λ), αλλά χώρος ο οποίος στήθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ(μ-λ) και άλλων συναγωνιστών σαν αποτέλεσμα της μάχης που δινόταν για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Φυσικά δεν καταλήξαμε σε αυτό ως ένδειξη υποταγής σε αυτούς που απαγόρευαν το μοίρασμα κομματικής προκήρυξης, κάτι που δεν σταμάτησε άλλωστε, αλλά σαν προσπάθεια να μπορέσουμε να επικεντρώσουμε στο πλέον επίδικο, που δεν είναι άλλο από το κίνημα και τη συνέχισή του.
Είναι και ένα εργαστήρι ανταλλαγής απόψεων, αντιπαραθέσεων, διαμόρφωσης προτάσεων, ακόμη και επιτόπου ομαδοποιήσεων με σκοπό την προώθηση του κινήματος αντίστασης από καλύτερες θέσεις και με άμεση συμμετοχή του λαού σε αυτές τις διαδικασίες. Θα μπορούσαν να διοργανώνονται με την ενθάρρυνση της συνέλευσης ανάλογες πρωτοβουλίες, όπου θα δινόταν η δυνατότητα να εκφράζεται πιο πολύς κόσμος, χωρίς χρονικά όρια, και να καταλήγουν ακόμη και σε προτάσεις για τη συνέχιση του κινήματος που θα κατετίθεντο μετά σε αυτήν, αποκτώντας έτσι έναν πιο ουσιαστικό και συντονιστικό χαρακτήρα.
Οι σκέψεις αυτές υπήρχαν από την αρχή σχεδόν και θέλαμε να τις προτείνουμε. Δυστυχώς αναγκαστήκαμε να δώσουμε αρχικά τη μάχη του… δικαιώματος του να μπορεί ο καθένας να εκφράζεται όπως επιλέγει! Επιβεβαιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις συζητήσεις που διοργανώσαμε. Φάνηκε η ανάγκη που έχει ο κόσμος να τοποθετηθεί, να πει τη γνώμη του, να συμβάλει στην εξέλιξη του κινήματος ουσιαστικά και όχι απλά και μόνο διά της ανατάσεως του χεριού του. Η δε αυτοπειθαρχία ήταν παραδειγματική, αυθόρμητη θα λέγαμε! Η ανάγκη να γίνει ένας ουσιαστικός διάλογος και το γεγονός ότι οι απόψεις που εκφράστηκαν υπήρχαν στα μυαλά των ανθρώπων από μέρες και απλά έψαχναν τρόπο να «βγουν» προς τα έξω βοήθησαν στο να μην υπάρχουν μακρόσυρτες και κουραστικές ομιλίες και από τα πάνω χρονικοί περιορισμοί του ενάμισι ή των τριών λεπτών, όπου χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να μπορεί κανείς να εκφραστεί όπως θα ήθελε!
Ο «Χώρος Αριστερά στην πλατεία» επιχείρησε να θέσει ερωτήματα που γεννά η νέα κατάσταση και που επείγει να συζητήσουμε και να δώσουμε (όσο μπορούμε) απαντήσεις συλλογικά ως κίνημα:
1. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε για να τροποποιήσουμε τον αρνητικό συσχετισμό; Ιδιαίτερα στους χώρους δουλειάς, πώς θα ενισχυθούν και θα στηριχτούν οι αγώνες εκεί που ήδη εξελισσόνται, πώς θα απλωθούν και αλλού; Τι απαιτείται για να είναι νικηφόροι;
2. Xωρίς πολιτικοποίηση, το μεγάλο ξέσπασμα που βιώνουμε, η κίνηση των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων κόντρα σε αυτή την πολιτική πώς θα αποκτήσουν προοπτική, πώς θα αποφύγουν την ενσωμάτωση, την εκτόνωση;
3. Θα επιβεβαιωθεί η ιστορία των εξεγέρσεων που διδάσκει πως οι κινήσεις μαζών στην πορεία τους αναζητούν και διαμορφώνουν ιδεολογία, συνθήματα, σύμβολα και κατευθύνσεις, ξεχωρίζουν τους πραγματικούς από τους ψεύτικους φίλους;
4. Πώς θα αντιμετωπίσουμε το σύστημα που μας θέλει ατομικότητες και όχι συλλογικότητες και καλλιεργεί την απο-πολιτικοποίση, την απο-ιδεολογικοποίηση για να κάνει τη δουλειά του;
5. Μήπως τα περί «ακομμάτιστων» στερούν κάθε ουσιαστική άμυνα απέναντι σε δυνάμεις του κατεστημένου που θέλουν να χρησιμοποιήσουν εξεγέρσεις και κινήματα, συλλογικές αντιστάσεις και αυθόρμητες αντδράσεις προς όφελος των μεταξύ τους αντιθέσεων; Διαίρει και βασίλευε…
6. Ξέρουμε τι επιδιώκουν τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ των μεγαλο-καπιταλιστών που όψιμα θυμήθηκαν το λαό και τις κινητοποιήσεις του και πριν μας δαγκώσουν μας «χαϊδεύουν». Από πότε οι φανατικοί υποστηριχτές του δικομματικού συστήματος εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του εγκλωβισμού των μαζών στο σάπιο κοινοβουλευτικό σύστημα εναλλαγής των κομμάτων, εμφανίζονται ως υποστηριχτές μας προβάλλοντας την «ακομμάτιστη» αγανάκτηση;
7. Μήπως η όλη συζήτηση -περί των κομμάτων και επιτροπών σοφών- γίνεται για να μας αφοπλίσουν και να μας εγκλωβίσουν σε καινούρια κοινοβουλευτικά τερτίπια, σε καινούριες ψεύτικες υποσχέσεις μέσω εκλογών και δημοψηφισμάτων που θα φέρουν στο προσκήνιο τους δήθεν άφθαρτους, τους νέους κυβερνητικούς και κοινοβουλευτικούς μεσσίες;
Η πρωτοβουλία του «χώρου Αριστερά στην Πλατεία» είναι μια πραγματική κινηματική και λαϊκή δημοκρατική διαδικασία. Το μέλλον του χώρου αυτού προφανώς θα εξαρτηθεί από την πορεία του όλου κινήματος στις πλατείες και όχι μόνο. Σαν εμπειρία όμως είναι αρκετή για να αξιοποιηθεί στην προοπτική ανάπτυξης της πάλης.
Επίλογος
Το κίνημα της πλατείας, με όπλο την ενότητα, κόντρα στους τεχνητούς διαχωρισμούς (κομματικοποιημένοι/ακομμάτιστοι, πολιτικοποιημένοι/απολίτικοι, μετανάστες/ντόπιοι, δημόσιοι υπάλληλοι/ιδιωτικοί κ.ά.), μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις ΔΕΚΟ, στα εργοστάσια και στο Δημόσιο, που έρχονται. Να συνδεθεί με τα σωματεία, τους συλλόγους, τα κινήματα γειτονιάς.
Το κίνημα αυτό μπορεί και πρέπει να απλωθεί πέρα από τα όρια της πλατείας. Στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές με τοπικές συνελεύσεις ή άλλες μορφές αυτοοργάνωσης που θα επιλεγούν, με τη δική τους καθημερινή δράση και που όλοι μαζί θα συγκλίνουν στο Σύνταγμα. Ο εχθρός μας είναι ένας, τα προβλήματά μας κοινά. Και ο αγώνας μας πρέπει να είναι κοινός!
Ανεξάρτητα από την έκβαση του αγώνα απέναντι στο μεσοπρόθεσμο, οι αιτίες που οδηγούν το λαό να πλημμυρίζει τις πλατείες, τους δρόμους, να κατεβαίνει στις απεργίες και στις διαδηλώσεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν, πολλαπλάσιες! Και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, οι μετανάστες, πιο «σοφοί» από κάθε προηγούμενη προσπάθεια, μπορούν να συγκροτήσουν ένα πραγματικό, μαζικό, αποφασιστικό Μέτωπο Αντίστασης. Πιο «σοφοί», άρα πιο πολιτικοποιημένοι, ώστε να μην παρασύρονται από τις μανούβρες της εξουσίας και τις εκλογολάγνες ονειρώξεις της υποταγμένης Αριστεράς. Δύσκολος και απαιτητικός δρόμος, που όμως και νίκες μπορεί να επιφέρει και το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης να αμφισβητήσει.
