Πράσινη τσόντα στην υπηρεσία του συστήματος
Είναι δεδομένη και θα ενταθεί μπροστά στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης η κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας. Αυτό δείχνει, π.χ., η μαζική απώλεια εκατομμυρίων ψηφοφόρων από τα κυρίαρχα κόμματα, ιδιαίτερα στις τελευταίες ευρωεκλογές, που η μαζική αποχή αποτέλεσε άλλη μια (μετά τον Δεκέμβρη) έκφραση οργής, αποστροφής και απαξίωσης αντιλαϊκών θεσμών εξαπάτησης αλλά και των ίδιων των βασικών κομμάτων του συστήματος.
Παρά τη διαφορετική αντιμετώπιση από τον λαό των κοινοβουλευτικών εκλογών και παρά την τρομοκρατία της κρίσης, λίγες μόνο μέρες πριν από τις κάλπες η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η έντονη δυσφορία είναι έκδηλες σε μεγάλα κομμάτια του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας που αντιλαμβάνεται το παρόν και το μέλλον που της ετοιμάζουν…
Παρ’ ότι γκάλοπ, επικοινωνιολόγοι, δημοσιογράφοι και όλα τα επιτελεία του συστήματος δουλεύουν μόνιμα και –ιδιαίτερα αυτές τις μέρες– πυρετωδώς, η λαϊκή οργή είναι δύσκολο να καναλιζαριστεί και η προσπάθεια ανασκουμπώματος του συστήματος μέσα από τη «νωπή λαϊκή εντολή» φαίνεται να έχει κοντά ποδάρια.
Σε αυτή τη βάση, οι δυνάμεις του συστήματος επιστρατεύουν –για να τους βρίσκεται– τον κάθε πρόθυμο… Η χρήση βέβαια των Οικολόγων Πράσινων δεν περιορίζεται σε ρόλο κυβερνητικής τσόντας, ρόλο που με ξεκάθαρο τρόπο έχουν δηλώσει πως αποδέχονται, πιέζοντας ή και ανοίγοντας τον δρόμο ενδεχομένως και σε άλλους, πιο δύσκολους.
Πράσινος-άχρωμος αποπροσανατολισμός
Ακόμη και αν τελικά προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, μπροστά σε αυτά που έχει ν’ αντιμετωπίσει για λογαριασμό του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, κάθε στήριξη από τη μεριά των όποιων πρόθυμων θα είναι αναγκαία. Το καθαρά συστημικό κατασκεύασμα των Οικολόγων Πράσινων, ιδιαίτερα εφόσον μπει στη βουλή, παρ’ ότι στερείται κινηματικών αναφορών, πολιτικής ιστορίας και οποιασδήποτε βαθύτερης σχέσης με τον λαό, μπροστά στα ζόρια του συστήματος δεν είναι απίθανο να χρησιμοποιηθεί –και με μια έννοια χρησιμοποιείται ήδη– για τον εγκλωβισμό και τον αποπροσανατολισμό σημαντικών τμημάτων του λαού, που σ’ ένα πρώτο επίπεδο αποστρέφονται τα φθαρμένα, παλιά, αλλά πάντα κυρίαρχα κόμματα του συστήματος. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν έχουν ουσιαστικά τίποτα να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν από την κυρίαρχη εφαρμοζόμενη πολιτική τής υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό και της σφοδρής αντιλαϊκής λαίλαπας που είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Η εμφανιζόμενη αντιεθνικιστική τοποθέτησή τους στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα κάθε άλλο παρά έχει προοδευτική βάση και αφετηρία, στον βαθμό που δεν εναντιώνεται στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και δεν αναδεικνύει την ανάγκη κοινής δράσης των λαών κόντρα στον εθνικισμό των αστικών τάξεων και κόντρα στις επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εξαρτήσεις. Ομολογουμένως ο Τρεμόπουλος στις επίμαχες τοποθετήσεις του για το Μακεδονικό τόλμησε να πει μια σειρά αλήθειες για το «παρελθόν» της αστικής τάξης. Ωστόσο η επιλογή τού χρόνου σε συνδυασμό με τις φαιδρές τοποθετήσεις του Χρυσόγελου στο ντιμπέιτ για την εδαφική ακεραιότητα που κινδυνεύει από την κλιματική αλλαγή(!!!) και γενικότερα η απροκάλυπτη φιλο-ΕΕ και φιλο-ιμπεριαλιστική στάση αυτού του κόμματος, δείχνουν τον ρόλο και τον προσανατολισμό του. Ανεξάρτητα αν είναι άμεσο, όπως λέει ο Νάνος Βαλαωρίτης, κατασκεύασμα του Σόρος και των ΜΚΟ των ΗΠΑ ή της ΕΕ, πράγματα που εμείς δεν τα γνωρίζουμε, ωστόσο σίγουρα κρίνοντας αυτό το νέο πολιτικό μόρφωμα και μόνο από αυτά που έχει εκδηλώσει σαν θέση και στάση θα λέγαμε πως σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κατασκεύασμα στα μέτρα του συστήματος και ενδεχομένως για συγκεκριμένες χρήσεις στη συγκυρία που διανύουμε.
Θα ήταν αδιανόητο, π.χ., να δούμε αυτό το τόσο ευαίσθητο για το περιβάλλον κόμμα να τοποθετείται και πολύ περισσότερο να συμβάλλει στην κινητοποίηση και στον αγώνα του λαού για το ξεπέταγμα του καρκίνου των αμερικανονατοϊκών βάσεων που, πέρα απ’ όλα τα άλλα, αποτελούν τις πιο επικίνδυνες εστίες μόλυνσης, ακόμη και πυρηνικής, στον τόπο μας.
Δεν τους έχουμε ακούσει μέχρι τώρα να δυσανασχετούν με την προσάραξη πυρηνοκίνητων τερατόπλοιων στα λιμάνια της χώρας, ούτε με τις υπερπτήσεις και τις συνεχείς νατοϊκές ασκήσεις πάνω από το Αιγαίο.
Μα μήπως άραγε κινητοποιήθηκαν ή συνέβαλαν στην ανάγκη μαζικής καταγγελίας και αποκάλυψης της υποκρισίας του συστήματος που στο σύνολό του τάχα νοιάζεται πλέον για το περιβάλλον και όμως ξανάκανε στάχτη φέτος τα δάση της Αττικής; Ποιος δίνει τροφή στις προκλητικές προφάσεις του Καραμανλή που για να καλύψει το σύστημα που καταστρέφει τη φύση τα ’ριξε στην κλιματική αλλαγή την ώρα που οι βροχές του Αυγούστου περιόριζαν τον κίνδυνο της φωτιάς στην Αττική και στη νότια μονάχα Ελλάδα;
Η πάλη ενάντια στην καταστροφή της φύσης που μας περιβάλλει είναι υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος
και όχι των πράσινων σωτήρων
Είναι σίγουρο πως χρειάζεται από τις δυνάμεις που θα επιλέξουν να συγκρουστούν με το σύστημα υπηρετώντας τη λαϊκή υπόθεση να τοποθετηθούν πιο συγκεκριμένα και να υποστηρίξουν πιο αποτελεσματικά τα μέτωπα πάλης του λαού ενάντια στην καταστροφή της φύσης που μας περιβάλλει. Από την πλευρά μας έχουμε αποφύγει όλο το προηγούμενο διάστημα να αναμασάμε τις συστημικές τοποθετήσεις για το περιβάλλον και σε βασικά σημεία έχουμε, σ’ ένα πρώτο έστω επίπεδο, τοποθετηθεί από ταξική σκοπιά.
Όχι μόνο δεν μας θάμπωσε ο Αλ Γκορ που οι Οικολόγοι Πράσινοι του στήσανε φιέστες, μα αρνηθήκαμε την υποκριτική και αποπροσανατολιστική του προπαγάνδα καταγγέλλοντάς τον για τη συμμετοχή του σαν συμβομβαρδιστή του Κλίντον που δηλητηρίασε τα Βαλκάνια με ουράνιο και τόσα άλλα δεινά. Να λοιπόν ποια είναι η ιστορία και πού οδηγεί η πολιτικά «άχρωμη» πράσινη τοποθέτηση των Οικολόγων Πράσινων της χώρας μας, όπως και των αντίστοιχων σε μια σειρά κράτη της Ευρώπης. Και τώρα βέβαια με τον Ομπάμα όλοι αυτοί παρέα από κοντά και δίπλα στον Γ. Παπανδρέου και σε δοκιμασμένα άλογα του συστήματος διεκδικούν ρόλο και δηλώνουν πρόθυμοι να συμβάλουν προσφέροντας και ενισχύοντας νέους αποπροσανατολισμούς και αυταπάτες για την πράσινη οικονομία και τα γνωστά πράσινα άλογα…
Πράσινα άλογα και αφορολόγητες ανοησίες που ποντάρουν στην απελπισία και στην πολιτική αφέλεια κομματιών του λαού που η ολέθρια δράση της ρεφορμιστικής Αριστεράς χρόνια τώρα τα έχει αφοπλίσει ιδεολογικοπολιτικά.
Από την πλευρά μας, για άλλη μια φορά θα επισημάνουμε πως η καταστροφή χωρών ολάκερων, πλούτου, παραγωγικών μονάδων, εργατικού δυναμικού και της ίδιας της φύσης που μας περιβάλλει είναι στις μέρες μας βασική πλευρά της λειτουργίας και όχι παράπλευρες απώλειες ενός κατά τ’ άλλα παραγωγικού και ωφέλιμου, ανεκτού τέλος πάντων, συστήματος.
Η έννοια της αειφορίας στην παραγωγή και στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση μπορεί να υπάρξει μόνο στον σοσιαλισμό. Η όλη φιλολογία και το παραμύθι της πράσινης οικονομίας, είτε διαφημίζεται χωρίς περιεχόμενο από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου είτε περιγράφεται από τους ειδικούς και ειδήμονες των Οικολόγων Πράσινων, σε ένα πράγμα μπορεί ν’ αποσκοπεί: στο να ανοίξουν σε κάποιους τομείς (κυρίως στην ενέργεια και στις κατασκευές) κάποιες χαραμάδες κερδοφορίας για το κεφάλαιο με όρους κρατικοδίαιτους τόσο που πρέπει να διαφημιστούν ιδιαίτερα στον λαό γιατί τελικά πάλι αυτός θα πληρώσει στο τέλος το μάρμαρο…
Όσο για την ποιότητα ζωής και για τ’ άλλα όμορφα που θέλουν να μας πείσουν ο Τρεμόπουλος και ο Χρυσόγελος ότι μπορεί να μας προσφέρει ο καπιταλισμός, ιδιαίτερα αν τους βάλει και αυτούς στο κόλπο, ας δούμε συνοπτικά τι βρίσκεται σε εξέλιξη παγκόσμια και στη χώρα για να καταλάβουμε τις ανοησίες που κοπανάνε στον λαό για να τον κρατήσουν υπό τον έλεγχο του συστήματος. Βρίσκεται λοιπόν σε εξέλιξη παγκόσμια και στη χώρα μας:
* Η ένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών με πραγματικά επικίνδυνα όπλα για τη ζωή των λαών και του ίδιου του πλανήτη.
* Η ενίσχυση της αδηφαγίας του κεφαλαίου που πέρα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων εντείνει τη ληστρική εκμετάλλευση, τη καταλήστευση και καταστροφή εν τέλει των ίδιων των πηγών της ζωής στον πλανήτη.
* Τέλος, ανάμεσα στις πιο σημαντικές τάσεις και εξελίξεις στην κίνηση του κεφαλαίου με ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας μα και μια σειρά χώρες της περιφέρειας, είναι οι εξελίξεις στον τομέα της γεωργίας. Έχουμε αναφερθεί ήδη σε τοποθετήσεις μας για την επέλαση του κεφαλαίου με νέα ένταση και με νέους όρους σε αυτό τον χώρο. Η αγορά τεράστιων γαιών, π.χ., από κράτη και πολυεθνικές με 5-10 δολάρια το στρέμμα στην Αφρική, στην Ινδία, στον Αμαζόνιο και σε άλλα εύφορα σημεία, δεν οδηγεί μονάχα στον βάρβαρο εκτοπισμό των σύγχρονων «ιθαγενών». Το γεγονός ότι στήνονται οικονομίες μεγέθους αγροτικών εκμεταλλεύσεων με βάση το μηδαμινό κόστος γης, τις σύγχρονες τεχνολογίες και το εξευτελιστικά φτηνό εργατικό κόστος σε αυτές τις περιοχές είναι το αποκορύφωμα μέχρι στιγμής της τάσης ολοκληρωτικού ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς σε μια σειρά από χώρες, και στη χώρα μας, με βάση τους νέους όρους που διαμορφώνονται στην παγκόσμια αγορά τροφίμων και τις ανάλογες πολιτικές της νέας ΚΑΠ.
Να λοιπόν γιατί σχεδιάζεται το νέο χωροταξικό της Αττικής για 8 εκατομμύρια κατοίκους και για άλλα 2 εκατομμύρια της Θεσσαλονίκης. Γιατί η χώρα θα τελειώνει ουσιαστικά και από κάθε άποψη στο καμίνι πίσσας και τσιμέντου της Αττικής και λίγων ακόμη ανάλογων αστικών κέντρων…
Αυτή είναι η ανάπτυξη που προτάσσουν ουσιαστικά ομόφωνα οι δυνάμεις του συστήματος και δεν διακρίνουμε μέχρι τώρα ουσιαστική αντίρρηση από τους Οικολόγους Πράσινους.
Γιατί αν είχαν αντίρρηση θα έπρεπε να στηρίξουν τους αγώνες των αγροτών ενάντια στο ξεκλήρισμά τους από την πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ, θα έπρεπε να είναι μαζί με τα κομμάτια του λαού που συγκρούονται με τα ΜΑΤ και συκοφαντούνται επειδή παλεύουν ενάντια στους νέους αυτοκινητόδρομους, ενάντια στις νέες και παλιές χωματερές, ενάντια στις συνέπειες υποβάθμισης της ζωής που προκαλεί σε κάθε γειτονιά η μεγέθυνση της πόλης-τέρας…
Οι προτάσεις για πράσινες επενδύσεις καλυτέρευσης της ποιότητας ζωής στην πόλη απ’ όποιους και αν γίνονται και έστω και αν υλοποιηθούν είναι ασπιρίνες στον καρκίνο της πόλης-τέρας, με μόνο στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού και την όποια κονόμα μπορεί να προκύψει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για το κεφάλαιο.
Σε κάθε περίπτωση η αδηφαγία του κεφαλαίου (δες, π.χ., τι γίνεται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) θα κάνει ολοένα και πιο δύσκολη τη ζωή μας από κάθε άποψη τόσο στις πόλεις-τέρατα όσο και στα ρημαγμένα χωριά.
Η έγνοια του κεφαλαίου ποτέ δεν ήταν, ούτε τώρα μπορεί να είναι, η καλυτέρευση της ποιότητας ζωής του εργαζόμενου. Για την ποιότητα της ζωής μας δεν υπάρχουν σωτήρες, ούτε αρκούν κάποιες έξυπνες πράσινες προτάσεις. Για την ποιότητα της ζωής μας και την ίδια τη ζωή μας πρέπει να παλέψουμε μαζικά και αποφασιστικά και χωρίς αυταπάτες. Πρέπει να συγκρουστούμε με τον καπιταλισμό και με τον ιμπεριαλισμό που με οποιονδήποτε μανδύα κάνουν τη ζωή μας συνεχώς χειρότερη.
Σε αυτή μας την πάλη παλιοί και νέοι αποπροσανατολισμοί πρέπει να αποκαλύπτονται ευθέως, χωρίς μισόλογα, υποκριτικές ευγένειες και δισταγμούς που κρύβουν αυταπάτες για τα καινούργια ρούχα του βασιλιά…
φ.626, 26/09/09
