Στις 12 Οκτώβρη του 1944, μετά από σχεδόν 4 χρόνια ναζιστικής κατοχής, οι Γερμανοί φεύγουν από την Αθήνα. Την ίδια κιόλας μέρα, όλος ο λαός της Αθήνας μαθαίνει το χαρμόσυνο νέο και πλημμυρίζει τους δρόμους της πρωτεύουσας. Από κάθε γωνιά της ξεχύνεται κόσμος με πανό και σημαίες, ζητωκραυγάζοντας για τη μεγάλη νίκη.
Οι στιγμές ήταν ιστορικές. Δεν ήταν μόνο το γεγονός της απελευθέρωσης από τους ναζί κατακτητές. Μεγαλύτερη σημασία είχε το γεγονός ότι τη νίκη αυτή την κέρδισε ο ίδιος ο λαός, η ιστορία γράφτηκε με τις δικές του θυσίες, χωρίς η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της να έχουν σ’ αυτό κανένα μερίδιο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ήταν απέναντι από το λαό μαζί με τον κατακτητή. Το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ και ο ΕΛΑΣ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση του λαού στα χρόνια της κατοχής. Το ΕΑΜ είχε πιάσει το σφυγμό του, είχε καταφέρει να συνδεθεί τόσο πολύ μαζί του, που είχε εκατομμύρια μέλη και οπαδούς και το ένοπλο τμήμα του είχε υπερβεί τις 150.000 μόνιμου και εφεδρικού ΕΛΑΣ. Κατάφερε να παρασύρει το σύνολο σχεδόν του λαού στην αντίσταση. Με οργάνωση απεργιών, με την αλληλεγγύη και τα συσσίτια, με τον ένοπλο αγώνα και τα μεγάλα χτυπήματα στις δυνάμεις των ναζί.
Σήμερα, 77 χρόνια μετά, ο λαός έρχεται αντιμέτωπος με μια ολομέτωπη επίθεση στο δικαίωμά του στη δουλειά, στην ασφάλιση, στις σπουδές, ακόμα και στο δικαίωμά του να αγωνίζεται και να διαδηλώνει.
Σήμερα, 77 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας, οι αστοί και οι εκπρόσωποί τους ρίχνουν λάσπη στις κομμουνιστικές ιδέες, ρίχνουν λάσπη στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, σε αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία. Χύνουν το δηλητήριο του φασισμού στη νεολαία για να αποπροσανατολίσουν την οργή της από τον πραγματικό αντίπαλο. Χρησιμοποιούν τη «θεωρία των δύο άκρων», οπλίζουν και δίνουν κάλυψη σε φασιστικές επιθέσεις σε σχολεία και γειτονιές, βάζοντας στο στόχαστρο το λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Δημιουργούν κλίμα τρομοκρατίας σε όποιον αγωνίζεται ενάντια στη φτώχεια, την ακρίβεια, την ανεργία, την εξάρτηση.
Σήμερα, 77 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας, η αστική τάξη - βαθιά εξαρτημένη στους ιμπεριαλιστές αφεντάδες της - δίνει τη χώρα ορμητήριο για τους σχεδιασμούς τους. Υπογράφουν συμφωνίες 5ετούς μάλιστα διάρκειας (!) με τους Γάλλους και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Σκορπίζουν δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά Rafale, F16, φρεγατών και πολεμικών εξοπλισμών, από τις πλάτες ενός λαού που στενάζει από τη ακρίβεια, που δεν έχει να πληρώσει για ρεύμα-θέρμανση, και που συνεχίζει να ζει μια πανδημία απροστάτευτος, χωρίς περίθαλψη, υγειονομικό προσωπικό και νοσοκομεία.
Σήμερα, 77 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας, οι αστοί προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, να εξοβελίσουν από τη μνήμη μας κάθε απόδειξη ότι ένας μικρός λαός, με την οργανωμένη του πάλη, μπορεί να αποτινάξει κάθε ξένο ζυγό και να οικοδομήσει μια λεύτερη ειρηνική ζωή χωρίς προστάτες. Γιατί οι αστοί φοβούνται το λαό. Τον φοβούνται όπως τότε. Τότε, που ενώ οι αστοί πολιτικοί, όσοι δεν είχαν "αυτοεξοριστεί" στο Κάιρο, συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, ο λαός απελευθέρωνε τη χώρα του από τους κατακτητές και έθετε την Άνοιξη του '44, τις δομές ενός λαϊκού κράτους βασισμένου στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Να εμπνευστούμε από τον αγώνα του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Να θυμόμαστε πως την ιστορία τη γράφουν οι λαοί. Τη γράφει κι ο δικός μας λαός, μέσα από τους αγώνες του για ψωμί, δουλειά, σπουδές, δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα. Με τους αγώνες του για την οικοδόμηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας.
