Με το βλέμμα στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά με απανωτές τρικλοποδιές και αναταράξεις, κινείται το ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Το προεκλογικό σκηνικό που έχει ήδη στηθεί είναι από κάθε άποψη πρωτότυπο. Ενώ βρισκόμαστε μόλις δυόμιση μήνες πριν από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση ευρωεκλογών και δημοτικών-περιφερειακών, η αμηχανία, η αβεβαιότητα και η αστάθεια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των κινήσεων του αστικού πολιτικού προσωπικού, αλλά και της ντόπιας άρχουσας τάξης. Και μάλιστα, τα χαρακτηριστικά αυτά εντείνονται και εξαπλώνονται σε νέα πεδία.
Και πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, όταν η αστική τάξη και το ντόπιο κεφάλαιο βιώνουν όλο και πιο βαθιά τις συνέπειες της εξάρτησής τους από τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την αδυναμία τους να χαράξουν αυτόνομη πολιτική; Τι πιο «φυσικό» για το ντόπιο εξαρτημένο πολιτικό σύστημα να ζει καθημερινά σε κατάσταση ιλίγγου, όταν οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών παροξύνονται σε τέτοιο βαθμό και -πλέον- τόσο κοντά στη χώρα; Και πώς μπορεί να ελπίζει σε ένα -όποιο- success story μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί και επιβιώνει μόνο χάρη στην επιλογή των ιμπεριαλιστών να την κρατήσουν ζωντανή προκειμένου αυτοί να μπορούν να απομυζούν το λαό και τις υποδομές της χώρας;
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία αποτελούν ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα των αδιεξόδων και των αντιφάσεων που βιώνει η ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. Τη μια στιγμή, ο Σαμαράς συνομιλεί και συνάπτει συμφωνίες με τον Πούτιν για το φυσικό αέριο, αναζητώντας μιαν ανάσα από την ασφυκτική πίεση των μνημονιακών δεσμεύσεων (αλλά και απηχώντας τμήματα του ντόπιου κεφάλαιου που συνθλίβονται από την επιβεβλημένη πολιτική γραμμή της ΕΕ και του ΔΝΤ) και την αμέσως επόμενη στιγμή, η ντόπια συγκυβέρνηση σπεύδει να συνομιλήσει με την, πραξικοπηματικά εγκατεστημένη, νέα ουκρανική κυβέρνηση, υποτασσόμενη στις επιταγές των Δυτικών ιμπεριαλιστών.
Όπως χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των αντιφάσεων είναι και η διαρκής αναμόχλευση «σκανδάλων» και οι απανωτές αποκαλύψεις που ξεμπροστιάζουν και -σε κάποιες περιπτώσεις- καίνε πολιτικά πρόσωπα. Είναι οι αντιφάσεις που βιώνει μια άρχουσα τάξη που καλείται να υπηρετήσει δύο «αφεντάδες», τις ΗΠΑ και την ΕΕ, σε μια συγκυρία όπου η αντιπαράθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ (και ιδιαίτερα της Γερμανίας) για ζητήματα ελέγχου στην περιοχή συνολικά της νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι διαρκής. Πότε οι αποκαλύψεις «δείχνουν» την περίοδο της Σημιτικής διακυβέρνησης και πότε αγγίζουν το περιβάλλον του Γιωργάκη Παπανδρέου. Τη μια χτυπιέται το καραμανλικό περιβάλλον στη ΝΔ (βλέπε Λιάπης) και την άλλη αναζητιούνται σε αυτό οι διέξοδοι (βλέπε Κουμουτσάκος).
Όμως, το ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας έχει να αντιμετωπίσει και μια ακόμη αντίφαση: πώς θα συνεχίσει να υπηρετεί την πολιτική των μνημονίων και τις νέες, βάρβαρες, αντιλαϊκές εντολές των τροϊκανών, κρατώντας, παράλληλα, το λαό στη γωνία και τις αντιδράσεις υπό έλεγχο. Οι απαιτήσεις είναι ασφυκτικές:
- Προώθηση των ήδη δρομολογημένων απολύσεων στο Δημόσιο και δέσμευση για το επόμενο κύμα.
- Μείωση των εργοδοτικών εισφορών με παράλληλη κατάργηση των οικογενειακών επιδομάτων.
- Παραπέρα απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Και ακολουθούν ακόμη περισσότερες που θα προστεθούν στις ήδη υλοποιημένες και θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο ένα λαό που στενάζει και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ναι, οι εκλογικές αυταπάτες είναι μια καλή συνταγή για να αντιμετωπιστεί αυτή η αντίφαση και να ελεγχθούν οι αντιδράσεις. Ειδικά όταν αυτές οι αυταπάτες υπηρετούνται πρόθυμα και από τη συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Και ειδικότερα όταν φαντάζει τόσο «γοητευτικό» και βολικό το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κι αυτό γιατί τα ζητήματα για το λαό μπαίνουν πλέον τόσο πιεστικά που δεν μπορεί να περιμένει πότε θα προκηρυχτούν οι «πολυπόθητες» βουλευτικές εκλογές. Πόσο μάλλον που και το αποτέλεσμά τους δεν είναι προδικασμένο.
Γι’ αυτό και διευρύνεται η κρατική καταστολή, γι’ αυτό βαθαίνει η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων τείνει να εδραιωθεί ακόμη και για ασήμαντη αφορμή. Οι διώξεις αγωνιστών, συνδικαλιστών, μαθητών είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ το αστικό δικαστικό σύστημα φροντίζει να κάνει όλο και πιο ξεκάθαρο με ποιανού τη μεριά είναι ταγμένο. Όπου λοιπόν δεν λειτουργούν οι αυταπάτες αναλαμβάνουν οι μηχανισμοί της βίας και της καταστολής.
- Φυσικά και δεν θα μείνουν χωρίς στήριξη μέχρι τις εκλογές η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι διάφοροι πρόθυμοι συνοδοιπόροι. Οι ιμπεριαλιστές -και ιδιαίτερα οι Γερμανοί- δεν θα αφήσουν να καούν χαρτιά που τους έχουν προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες και που μπορούν να τους προσφέρουν ακόμη περισσότερες. Με το καλό ή με το στανιό. Η επίσκεψη Γκάουκ στη χώρα την προηγούμενη Πέμπτη είναι μια πρώτη (και άμεση) ανταπόδοση στην επίσκεψη Βενιζέλου στην Ουκρανία και στις υπηρεσίες που πρόσφερε η ελληνική κυβέρνηση, με την κίνησή της αυτή, στους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Και, παράλληλα, από κυβερνητικές πηγές παρουσιάζεται πλέον ως δεδομένη η επόμενη δανειακή δόση πριν τον εκλογικό Μάη.
Επιπλέον, η προβολή του εγχειρήματος της «κεντροαριστερής» Ελιάς, μετά και την αποτυχία των 58, αλλά και η υπερπροβολή που δόθηκε στο «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη κινούνται στην κατεύθυνση της δημιουργίας όσο το δυνατόν περισσότερων και αποτελεσματικότερων αναχωμάτων στην εκλογική έκφραση της δικαιολογημένης και ογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής.
Από κοντά και η ΔΗΜΑΡ να ξαναδιακηρύσσει τις «αρχές» της ενόψει Ευρωεκλογών ως «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία» προκειμένου να ξαναμπεί με όρους στο παιχνίδι και να καλύψει την πολιτική αιμορραγία που υπέστη με την εμφάνιση των «58».
- Με περίπατο αρέσκεται να παρομοιάζει την πορεία προς τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα. Είναι βέβαιο ότι μερίδες του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου έχουν αρχίσει να κινούνται και με βάση την προοπτική μιας κυβέρνησης γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι, μάλιστα, μάλλον το καλοβλέπουν. Παρ’ όλα αυτά η διαδρομή προσαρμογής που καλείται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προς μια τέτοια προοπτική, για να λάβει το «χρίσμα» δεν είναι καθόλου αμελητέα και ανώδυνη. Και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κεντρικών στελεχών του, μένουν πολλά ζητήματα να απαντηθούν, πολλές «γωνίες» να λειανθούν και πολλές εγγυήσεις να δοθούν. Δεν είναι τυχαία τα χτυπήματα που δέχεται το τελευταίο διάστημα. Και κάθε φορά, οι απαντήσεις που καλείται να δώσει -και δίνει- προς το σύστημα αναδεικνύουν όλο και πιο δεξιές προσαρμογές. Πρόσφατα είναι τα δείγματα της αποκήρυξης (έστω, ευτελιστικής υποτίμησης) του λεγόμενου επαχθούς χρέους. Ακόμη πιο πρόσφατη είναι η αντιπαράθεση γύρω από τα ζητήματα περί την «τρομοκρατία» και με αφορμή τον πρόλογο στο βιβλίο του Κουφοντίνα.
Ωστόσο, οι ανησυχίες του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται ακόμη μεγαλύτερες, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ζητήματα σαν και αυτό της Ουκρανίας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην ανησυχία που βίωσαν τα στελέχη του μπροστά σ’ ένα δείγμα ενεργούς φασιστικής αντιπολιτευτικής ενεργοποίησης και μάλιστα με τις ευλογίες της «δημοκρατικής» Ευρώπης. Αναφερόμαστε κυρίως στη συνειδητοποίηση των κρίσιμων ζητημάτων που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ από κυβερνητική θέση. Ποια στάση θα κρατούσε λοιπόν μια «υπεύθυνη» «ευρωπαϊκή» πολιτική δύναμη σε μια τέτοια περίπτωση; Και μάλιστα σε μια κυβερνητική σύμπραξη με πολιτικές δυνάμεις όπως π.χ. οι Ανεξάρτητοι Έλληνες;
Ως τότε, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι των εκλογικών αυταπατών, πάντα σε συνδυασμό με την αποφυγή κάθε ενδεχόμενου κινηματικής σύγκρουσης.
- Για το λαό και τους εργαζόμενους ένα πράγμα πρέπει να είναι βέβαιο. Ότι τα συμφέροντα και οι αγωνίες τους δεν έχουν θέση σε αυτό το πολιτικό παζάρι. Οι διαθεσιμότητες, οι απολύσεις, η ανεργία, η φοροεπιδρομή, το χτύπημα του δικαιώματος στη δωρεάν περίθαλψη, δεν μπορούν να απαντηθούν από καμιά προγραμματική διακήρυξη. Απαντιούνται μόνο στο δρόμο, με τον αγώνα, με τη διεκδίκηση, με τη μαζική συλλογική πάλη. Στη σύγκρουση με την πολιτική παλιών και νέων μνημονίων. Μέσα από τη συγκρότηση ενός πλατιού Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης για την ανατροπή της επίθεσης. Και, παράλληλα, μέσα από την ενίσχυση του αγώνα ενάντια στα νέα σφαγεία που στήνουν οι ιμπεριαλιστές. Γιατί τα χειρότερα είναι μπροστά μας και μόνο εμείς μπορούμε να τα αποτρέψουμε.
