Μπήκαμε, λοιπόν, στο «ολυμπιακό έτος» 2004. Χωρίς αμφιβολία και παρά τις σημαντικές πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, οι αγώνες θα είναι το γεγονός της χρονιάς. Ένα γεγονός που έχει ήδη βάλει τη σφραγίδα του σε μια σειρά εξελίξεις τα προηγούμενα χρόνια και προφανώς φέτος, στην τελική ευθεία, θα τη βάλει ακόμα πιο έντονα.
Η θέση μας ενάντια στην Ολυμπιάδα δεν είναι καινούρια. Από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει πως με την αφορμή αυτή θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο επίθεσης στα λαϊκά, νεολαιίστικα και εργατικά δικαιώματα και θα σφίξουν τα δεσμά της εξάρτησης. Σήμερα έχει γίνει φανερό στον καθένα πως η Ολυμπιάδα της Αθήνας είναι ένα μεγάλο ζήτημα με σοβαρές πολιτικές, ιδεολογικές και οικονομικές πλευρές, οι οποίες αγγίζουν ένα μεγάλο φάσμα της ζωής μας. Έχει γίνει φανερό πως συνδέεται με βασικές και κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης για το μέλλον που επιφυλάσσει στο λαό και τη χώρα κι έτσι μας αφορά όλους είτε ζούμε στην Αττική είτε όχι.
Σε ότι μας αφορά, δε σκοπεύουμε να προσπεράσουμε το ζήτημα της Ολυμπιάδας, ούτε να το αντιμετωπίσουμε σαν ένα ακόμα αναγκαίο κακό που θα το υπομείνουμε για λίγους μήνες ακόμη. Δε θέλουμε να δραπετεύσουμε από την Αθήνα, ούτε από την Ελλάδα, αλλά θέλουμε να αντισταθούμε σε όλα αυτά που συμβαίνουν με αφορμή την Ολυμπιάδα και που αφορούν άμεσα τη ζωή και το μέλλον μας.
Ανοίγοντας, λοιπόν, το ζήτημα, πρώτα από τις στήλες της Π.Σ., ας δούμε σε συντομία ποια είναι τα ζητήματα που αναδεικνύει η διοργάνωση των αγώνων από τη χώρα μας, ποια είναι, δηλαδή, τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν όχι μόνο μέχρι τον Αύγουστο, αλλά, κυρίως, αφού σβήσει η ολυμπιακή φλόγα.
1. Το βάθεμα της εξάρτησης, η ένταση της ιμπεριαλιστικής και κρατικής τρομοκρατίας, οι πολιτικοί στόχοι της άρχουσας τάξης
Το ότι η ελληνική άρχουσα τάξη είχε κάθε λόγο να θέλει να αναλάβει την Ολυμπιάδα, έστω κι αν κάτι τέτοιο είναι πέρα από τις δυνατότητές της, είναι μάλλον φανερό. Προσβλέπει σε μια γενικότερη αναβάθμιση του κύρους και του ρόλου της διεθνώς, στην προσέλκυση επενδύσεων και στον αναβαπτισμό της στα μάτια ενός λαού που εδώ και χρόνια δεν της έχει εμπιστοσύνη. Παράλληλα, της δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τους αγώνες ως το όχημα που θα της επιτρέψει να προχωρήσει σημαντικούς τομείς της επίθεσης κάτω από τη σημαία του «εθνικού στόχου».
Πιο ουσιαστικό, κατά τη γνώμη μας, είναι το ερώτημα γιατί ανατέθηκε μια τέτοια διοργάνωση σε αυτήν την αστική τάξη, γιατί εν έτει 2004 να αναλαμβάνει τους αγώνες η μικρότερη χώρα που τους έχει διοργανώσει ποτέ.
Η απάντηση βρίσκεται στα γενικότερα χαρακτηριστικά της περιόδου και στις εξελίξεις στον κόσμο. Το μέλλον που επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ στην εξαρτημένη Ελλάδα είναι αυτό του ορμητηρίου για τις δολοφονικές επεμβάσεις τους ενάντια στους γειτονικούς και όχι μόνο λαούς, του συγκοινωνιακού και τηλεπικοινωνιακού κόμβου, του τουριστικού θερέτρου. Οι κατευθύνσεις αυτές δεν είναι καινούριες όμως αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σε μια περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και η αμερικάνικη επιθετικότητα εντείνεται.
Όσο πλησιάζουμε στους αγώνες γίνεται όλο και πιο φανερό ότι γύρω από το λεγόμενο ζήτημα της «ασφάλειας των αγώνων» στήνεται μια ολόκληρη επιχείρηση κατοχύρωσης και νομιμοποίησης της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας, έντασης της κρατικής τρομοκρατίας, ενίσχυσης των μηχανισμών καταστολής και αφαίρεσης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού και της νεολαίας.
Το νομοθετικό πλαίσιο έχει ήδη προχωρήσει με τον τρομονόμο και το νόμο για τις διαδηλώσεις, ενώ πρόκειται να προχωρήσει και δεύτερος τρομονόμος. Οι κάμερες της αστυνομίας έχουν ήδη αρχίσει να τοποθετούνται σε διάφορα σημεία της Αθήνας, ενώ προχωρά η ειδική εκπαίδευση και ο εξοπλισμός αστυνομικών, πυροσβεστών, λιμενικών αλλά και μονάδων του στρατού σε σχέση με την ασφάλεια των αγώνων. Πρόσφατα μάθαμε ότι το ΝΑΤΟ θα παίξει ενεργό ρόλο παρακολουθώντας της Αθήνα από θάλασσα και από αέρα τις μέρες των αγώνων. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς τις μυστικές υπηρεσίες, τους ιδιωτικούς αστυνομικούς και τις εταιρείες φύλαξης, αντιλαμβάνεται πως το σχέδιο δε στοχεύει σε μια ασφαλή πόλη για να γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, αλλά σε μια πόλη αφιλόξενη για το λαό της που θα αστυνομοκρατείται και θα βρίσκεται μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της επιτήρησης των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών καταστολής. Και βέβαια, όλα αυτά δεν αφορούν μόνο την Αθήνα αλλά όλη τη χώρα. Ενώ είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για προσωρινά μέτρα, αλλά ουσιαστικά για ένα μεγάλο βήμα στην προσπάθεια υποδούλωσης του λαού και τσακίσματος κάθε φωνής αντίστασης. Κάτι που είναι απαραίτητο και στους ιμπεριαλιστές και στην αστική τάξη της χώρας μας για την παραπέρα προώθηση της αντιλαϊκής τους πολιτικής.
Το βάθεμα της εξάρτησης δεν εκφράζεται μόνο στο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής και κρατικής τρομοκρατίας, αν και αυτό είναι από τα πιο σημαντικά. Εκφράζεται με έντονο τρόπο στο οικονομικό πεδίο. Οι πολυεθνικές έχουν ήδη αρχίσει να αντλούν τεράστια κέρδη από την υπόθεση της Ολυμπιάδας. Η Ελλάδα, μια χώρα χωρίς υποδομές για μια τέτοια διοργάνωση, ήταν ένα πολύ κερδοφόρο πεδίο ανάπτυξης των δραστηριοτήτων τους, σε μια περίοδο έντονης κρίσης. Έτσι και τα δεσμά της οικονομικής εξάρτησης σφίγγουν, καθώς πολλά από τα λεγόμενα φιλέτα της ελληνικής οικονομίας παραδίνονται άνευ όρων στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Συνακόλουθα, η εξάρτηση της ελληνικής πολιτικής ζωής ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Τα κόμματα της ελληνικής αστικής τάξης ομοφωνούν στα ζητήματα της Ολυμπιάδας, αποδεικνύοντας πως πρόκειται για ένα ζήτημα στο οποίο έχει εναποθέσει τις ελπίδες της ολόκληρη η αστική τάξη και όχι κάποιες μερίδες της. Μια αστική τάξη που βρήκε κι άλλον ελεγκτικό και καθοδηγητικό μηχανισμό την περίοδο αυτή, πέρα από τους παλιούς παραδοσιακούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ), τους «αθάνατους» εντολοδόχους των ιμπεριαλιστών της ΔΟΕ.
Για μια σειρά ζητήματα το ιδεολογικό προκάλλυμμα του «εθνικού στόχου», του «αρχαίου αθάνατου πνεύματος», της μεγάλης ευκαιρίας για τον τόπο χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, σαν αφορμή και ευκαιρία για να περάσουν πλευρές της επίθεσης πού ούτως ή άλλως ήταν στο πρόγραμμά τους και για τις οποίες πίεζαν ιδιαίτερα οι ιμπεριαλιστές.
2. Το χτύπημα στα εργατικά δικαιώματα
Η διοργάνωση της Ολυμπιάδας δίνει στην αστική τάξη μια ακόμα αφορμή για να συνεχίσει και να εντείνει την επίθεση απέναντι στο λαό και τα δικαιώματά του, απέναντι στην εργατική τάξη και τις κατακτήσεις της.
Πολλοί εργαζόμενοι ήδη βιώνουν και σε οικονομικό επίπεδο τις συνέπειες της Ολυμπιάδας και πιο ιδιαίτερα οι μετανάστες εργάτες. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων που επιδιώκουν μέγιστα κέρδη από αυτή την διοργάνωση απαιτούν τη μείωση του κόστους των έργων, το οποίο φυσικά πέφτει στις πλάτες των εργατών. Τα απάνθρωπα ωράρια, η εξαντλητική δουλειά, τα ανύπαρκτα ασφαλιστικά δικαιώματα, η ανύπαρκτη ασφάλεια στα εργοτάξια (που ήδη έχει οδηγήσει στη δολοφονία πολλών εργατών στο Ολυμπιακό Χωριό) και η απαγόρευση συνδικαλιστικής δράσης είναι η καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι.
Η κυβέρνηση, φυσικά, παρέχει πλήρη κάλυψη στους μεγαλοεργολάβους. Τους δίνει το δικαίωμα να εντείνουν στο έπακρο την εκμετάλλευση και ειδικά ως προς τους μετανάστες οι οποίοι .προσφέρονται για τέτοιου είδους μεταχείριση όντας το πιο φτωχό, καταπιεσμένο, ανοργάνωτο και φοβισμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και της εργατικής τάξης. (Τέτοιους εργαζόμενους, άλλωστε, απαιτεί η προσπάθεια προσέλκυσης του ξένου κεφαλαίου). Οι εργαζόμενοι νιώθουν στο πετσί τους την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που, όπως κυνικά διακηρύσσεται σ” όλους τους τόνους, θα συνεχιστεί απαρέγκλιτα.
Αυτό είναι και το βασικό ζήτημα σε ότι αφορά ιδιαίτερα τα εργατικά δικαιώματα. Και οι ιμπεριαλιστές και η αστική τάξη της χώρας βλέπουν την Ολυμπιάδα σαν μια καλή αφορμή για να περάσουν μέτρα και ρυθμίσεις που ήταν ούτως ή άλλως στα σχέδιά τους. Έτσι κανείς δε θα πρέπει να αυταπατάται “ότι τα όσα συμβαίνουν στα Ολυμπιακά εργοτάξια είναι μια παρένθεση, μια προσωρινή πίεση ενόψει των αγώνων. Η πορεία προς την Ολυμπιάδα θέλει να κατοχυρώσει χειρότερες συνθήκες δουλειάς, αμοιβής και ασφάλισης οι οποίες θα παραμείνουν και μετά τους αγώνες γιατί εξυπηρετούν γενικότερους στόχους του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Πολύ σημαντικό είναι το ζήτημα της ανεργίας η οποία αναμένεται να εκτιναχθεί μετά τους αγώνες. Η κατάσταση που θα δημιουργηθεί θα πλήξει και μικροαστικά, αλλά ιδιαίτερα εργατολαϊκά στρώματα. Ερώτημα αποτελεί το μέλλον των χιλιάδων μεταναστών, οι οποίοι θα βρεθούν για άλλη μια φορά στο μάτι του κυκλώνα, ενδεχομένως θα τους απελάσουν, ή θα τους αναγκάσουν να φύγουν από τη χώρα.
3. Οι συνθήκες ζωής στην πόλη, το περιβάλλον και ο πολιτισμός στα νύχια του μεγάλου κεφαλαίου
Πάνω στην ταλαίπωρη και πολύπαθη Αθήνα προβλέπεται να κατασκευασθούν τα περίφημα Ολυμπιακά έργα. Έργα τεράστια σε μέγεθος και κόστος, που θα εντείνουν την ήδη αφόρητη συγκέντρωση ανθρώπων και δραστηριοτήτων στο Λεκανοπέδιο.
Η κατασκευή μεγάλων οδικών έργων θα δώσει ακόμη περισσότερο χώρο στα αδηφάγα ΙΧ και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση για το οξύ κυκλοφοριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πρωτεύουσα. Την ίδια στιγμή, η αναβάθμιση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς συνειδητά μένει στα χαρτιά γιατί δε συμφέρει οικονομικά όσο το ΙΧ και το τεράστιο κύκλωμα που η χρήση του συντηρεί και αναπαράγει (αυτοκινητοβιομηχανία, βιομηχανία καυσίμων, λιπαντικών, ελαστικών κλπ). Το Μετρό είναι ένα ακριβό μεταφορικό μέσο που κινείται στη λογική της εξυπηρέτησης των δραστηριοτήτων στο κέντρο και όχι των κατοίκων των πολυπληθών λαϊκών συνοικιών.
Το Ολυμπιακό Χωριό, που εμφανίζεται να έχει χρήση και μετά τους αγώνες θα φτιαχτεί στους Θρακομακεδόνες, λίγο πιο δίπλα από τους 80.000 άστεγους από το σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου ’99, που με δάνεια λίγων εκατοντάδων χιλιάδων δραχμών καλούνται να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους! Εκεί η πολιτεία δεν μπορούσε να συνδράμει!
Οι Αγώνες απαιτούν και την αντίστοιχη ενεργειακή υποδομή. Μεγάλα Κέντρα Υπερυψηλής Τάσης (ΚΥΤ), υλοποιούνται ήδη σε κατοικημένες περιοχές και σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση των κατοίκων. Τεράστιοι πυλώνες και εγκαταστάσεις που δημιουργούν ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, υπεύθυνα για όλων των ειδών τις καρκινοπάθειες και λευχαιμίες υψώνονται σε απόσταση λίγων μέτρων από σχολεία, χώρους άθλησης, σπίτια και εντός χώρων που είναι χαρακτηρισμένοι σαν δασικοί και προστατευόμενοι. Οι πιο δαπανηρές λύσεις των υπογείων καλωδίων και εγκαταστάσεων παρακάμπτονται για λόγους κόστους και χρόνου, δείχνοντας στην πράξη ποιες είναι οι προτεραιότητες. Προκειμένου να κάμψουν τις αντιστάσεις των κατοίκων δεν διστάζουν να ξεκινάνε τις εργασίες νύχτα, συνοδεία δεκάδων διμοιριών των ΜΑΤ, τρομοκρατώντας, ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας όποιον αντιδρά.
4. Ποιος πληρώνει το μάρμαρο
Οι αγώνες δίνουν τη δυνατότητα στο μονοπωλιακό κεφάλαιο να κάνει χρυσές δουλειές στη χώρα μας. Οι πολυεθνικές προσβλέπουν, δικαίως, σε τεράστια κέρδη από μια χώρα που δεν είχε τις υποδομές για μια τέτοια διοργάνωση, οπότε, λίγο ως πολύ, θα την αναλάμβαναν εκείνες, με το αζημίωτο φυσικά.
Ίσως η Ελλάδα να είναι η πιο μικρή χώρα από πλευράς οικονομικών μεγεθών που έχει ποτέ αναλάβει Ολυμπιάδα. Η άρχουσα τάξη έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας ένα έργο που είναι πιο πάνω από τις πολιτικές και οικονομικές της δυνατότητες, Δέχεται πιέσεις και γι” αυτό παραχωρεί κάθε κερδοφόρο κομμάτι της διοργάνωσης προς εκμετάλλευση στα ξένα μονοπώλια, ακόμα και με αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις. Στην προσπάθειά της να πείσει τον λαό να αποδεχτεί τους δικούς της στόχους, συνδέει την Ολυμπιάδα με την ανάπτυξη της χώρας, την οικονομική πρόοδο και γενικά τη λύση σε κάθε πρόβλημα. Κι όμως, οι ίδιοι οι μεγαλοπαράγοντες του συστήματος (πρόεδρος ΣΕΒ, τραπεζίτες κ.λπ) εκτιμούν ότι μετά τους Αγώνες η ανεργία θα εκτιναχθεί στο 20%. Ο πλασματικός ρυθμός ανάπτυξης που εμφανίζει η οικονομία με βάση τα εκτελούμενα έργα θα καταβαραθρωθεί και μαζί του τα επιχειρήματα της κυβέρνησης περί «ισχυρής Ελλάδας».
Ήδη φαίνονται σοβαρές δυσκολίες στη διοργάνωση των Αγώνων. Οι κόντρες που κατά καιρούς έχουν ξεσπάσει ανάμεσα στη κυβέρνηση και τον Αθήνα 2004, οι καθυστερήσεις των έργων, οι συνεχείς δικαστικές προσφυγές για τα έργα που ξεκινούν δείχνουν και τις μεγάλες αντιθέσεις στο μοίρασμα της πίτας, αλλά και την ανικανότητα της εξαρτημένης ελληνικής αστικής τάξης να προγραμματίσει και να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιας έκτασης έργο.
Σε κάθε περίπτωση, ο εργαζόμενος λαός είναι αυτός που θα πληρώσει. Στις δικές του πλάτες θα πέσουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, αυτός θα πρέπει να ζήσει με την ακρίβεια και τη λιτότητα, αυτός θα μείνει άνεργος. Οι πολυεθνικές θα κερδίσουν και μάλιστα πολλά και για πολλά χρόνια. Είναι πραγματικά αστεία η απαίτηση των διοργανωτών για τζάμπα εθελοντική εργασία, στο όνομα του εθνικού στόχου!
Να αντισταθούμε!
Θεωρούμε σίγουρο ότι υπάρχει μια διάχυτη δυσαρέσκεια στον κόσμο σε σχέση με το ζήτημα της Ολυμπιάδας. Πολλές φορές αυτή είναι ανακατεμένη με ένα αίσθημα «χρέους» προς την πατρίδα που αναλαμβάνει κάτι τόσο μεγάλο. Ωστόσο, ιδιαίτερα όσοι έχουν νιώσει ήδη στο πετσί τους τις συνέπειες της ολυμπιακής προετοιμασίας έχουν πιο ξεκάθαρη γνώμη.
Όπως ήδη αναφέραμε, το ζητούμενο για μας είναι η αντίσταση. Όχι με στόχο τη ματαίωση της Ολυμπιάδας (όχι γιατί δε θα μας άρεσε, αλλά γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό). Αλλά με δυο βασικούς στόχους:
Πρώτον την αντίσταση στις όποιες συνέπειες, σε όποιον τομέα και επίπεδο της ζωής μας. Είτε στη γειτονιά, είτε στη δουλειά, είτε στις δημοκρατικές ελευθερίες. Και δεύτερον την έκφραση αυτής της διάχυτης αντίθεσης και το προχώρημά της σε ανώτερο επίπεδο, μιας και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πολλά και σημαντικά.
Η αντίσταση αυτή πρέπει να συσπειρώσει όσο περισσότερες δυνάμεις του λαού γίνεται. Να μη λάβει υπόψη της τον «εθνικό στόχο» της άρχουσας τάξης, αλλά μόνο τα λαϊκά συμφέροντα και δικαιώματα. Να απαιτήσει με κάθε τρόπο να μην πληρώσει ο λαός τις όποιες συνέπειες με οδυνηρό και μόνιμο τρόπο. Να μπει σφήνα στην εθνική ομοψυχία της Ολυμπιάδας και να προτάξει τη λαϊκή αλληλεγγύη της πάλης και του μαζικού αγώνα.
φ.492, 10/1/04
