Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
έχουμε μπει για τα καλά σε μια περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αβεβαιότητας, μια περίοδο αστάθειας.
Αυτή η μεταβατική περίοδος δεν θα τελειώσει με τις εκλογές της 17ης Ιούνη.
Οι απαιτούμενες ισορροπίες, οι κυβερνητικές λύσεις που αναζητούνται στο αστικό στρατόπεδο όπως και η εξισορρόπηση των εξαρτήσεων θα τραβήξουν μακριά.
Και δεν είναι ούτε εύκολες ούτε έτοιμες.
Όλα δείχνουν ότι μετά τις 17 Ιούνη θα έχουμε συνέχιση και βάθεμα της κρίσης του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος πανευρωπαϊκά, παγκόσμια και τοπικά.
Όλες οι εξελίξεις συντελούνται στο έδαφος μιας αναμέτρησης, που εξελίσσεται εδώ και χρόνια , και σε παγκόσμια κλίμακα ανάμεσα στον κόσμο της δουλειάς από τη μια και τον κόσμο των εκμεταλλευτών και καταπιεστών των λαών της γης.
Μια αναμέτρηση που θα χαρακτηρίσει όλη την επόμενη ιστορική περίοδο και θα κρίνει το προς τα πού θα βαδίσει η ανθρωπότητα.
Θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στη βαρβαρότητα, το έγκλημα και τη φρίκη που συνεπάγεται η κυριαρχία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος ή θα πορευτεί στο δρόμο της απελευθέρωσής της από κάθε είδους δεσμά;
Στην αναμέτρηση αυτή οι δυνάμεις του συστήματος προσέρχονται με πλήρη συνείδηση για το τι κρίνεται σ’ αυτήν, με ξεκαθαρισμένους στόχους και επιδιώξεις. Με πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται για… αναμέτρηση, η έκβαση της οποίας θα κρίνει την προώθηση ή όχι των επιδιώξεών τους. Γι’ αυτό και, ανεξαρτήτα από τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, έχουν διαμορφώσει κοινή βάση για την αντιμετώπισή της. Γι’ αυτό και την αντιμετωπίζουν με τον πιο αποφασιστικό, συγκροτημένο και ανελέητο τρόπο, χρησιμοποιώντας όλες τις δυνάμεις, όλα τα μέσα και τους μηχανισμούς που διαθέτουν.
Αυτά που με δραματικό τρόπο βιώνουν οι λαοί, ανάμεσά τους κι ο δικός μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκφράσεις της έντασης και των διαστάσεων που παίρνει αυτή η αναμέτρηση, καθώς οι δυνάμεις του συστήματος κινούνται με όλο και πιο επιθετικό τρόπο.
Φίλες και φίλοι
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Εκείνο που χρειάζεται να είναι καθαρό είναι πως η τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις δεν έχει σαν βάση τις πολιτικές επιλογές, λ.χ. κάποιων κυβερνήσεων, ώστε να μπορούν να αλλάξουν με κάποιες άλλες πολιτικές αποφάσεις.
Δεν έχουν σαν αφετηρία και γενεσιουργό αιτία την οικονομική κρίση, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η εκδήλωσή της μεγαλώνει τα προβλήματα και τις συνέπειες.
Δεν οφείλονται ούτε στην επικράτηση κάποιας οικονομικής πολιτικής θεωρίας (π.χ. του «νεοφιλελευθερισμού»), όπως λένε πολλοί, συνεπώς σε κάτι που μπορεί ν’ ανατραπεί.
Δεν είναι ο παραμερισμός των κεϊνσιανών οικονομικών αντιλήψεων από τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά δόγματα, που άνοιξε το δρόμο στις «δυνάμεις της αγοράς» να επιβάλουν τις απόψεις τους πάνω στην πολιτική. Που πριόνισε το «νεωτερικό καπιταλισμό». Που λοξοδρόμησε την «παγκοσμιοποίηση» από το δρόμο της συνεργασίας των λαών, της κοινής ανάπτυξης και ευημερίας.
Αυτές οι απόψεις -καθόλου αθώα- βάζουν το κάρο πριν απ’ τα βόδια. Βάζουν το αποτέλεσμα στη θέση της αιτίας. Και συσκοτίζουν τα πράγματα, δημιουργούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό.
Οι τεράστιες αλλαγές που συντελούνται εδώ και δύο-τρεις δεκαετίες δεν έγιναν επειδή κάποια ωραία πρωία η Θάτσερ, ο Ρίγκαν, ο Μπλερ, ο Μπους η ο Σαρκοζί και η Μέρκελ αποφάσισαν να ασπαστούν τον νεοφιλελευθερισμό
Είναι εκφράσεις και αποτελέσματα κοσμογονικών ανατροπών σε βασικές σχέσεις, συσχετισμούς και διάταξη δυνάμεων τόσο διεθνώς όσο και σε κάθε χώρα.
Όλοι όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αλήθεια, δεν θέλουν και δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει το σύστημα, η αδυναμία αντιμετώπισης της κρίσης οφείλονται στην ίδια τη φύση και τη λειτουργία του συστήματος.
Στις αντινομίες του, στις αντιφάσεις του, στις αντιθέσεις του.
Γι’ αυτό και αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρονται στην καπιταλιστική μήτρα των δεινών που υφίστανται οι λαοί. Στις ιμπεριαλιστικές αφετηρίες της βαρβαρότητας.
Γι’ αυτό και προτιμούν να μιλούν για «λάθη» και «αστοχίες». Για την ανάγκη «διορθωτικής» πορείας. Για αδιέξοδες πολιτικές και «παράλογες» επιλογές. Για «ανεπαρκείς» πολιτικές ηγεσίες. Για «στενοκεφαλιά» της Μέρκελ που εμποδίζει την Ευρώπη να βρει το δρόμο της.
Αυτές οι απόψεις –πυρήνας της ανάλυσης του ρεφορμισμού- συμπεριφέρονται σαν να μην αντιλαμβάνονται σε ποιον κόσμο ζούνε. Στην πραγματικότητα δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Επιμένουν να αντιμετωπίζουν το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα όχι όπως πραγματικά είναι αλλά μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των αυταπατών τους. Συνεχίζουν να θεωρούν και να αντιμετωπίζουν το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα σαν «μονόδρομο».
Αυτή η θεώρηση βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεών τους και από αυτήν απορρέει το σύνολο των απόψεων και της πολιτικής τους. Σ’ αυτή τη βάση επιμένουν να αναζητούν αγωνιωδώς δυνάμεις αναστροφής της κατάστασης στο πλαίσιο του συστήματος. Τους είναι αφόρητο να αποδεχτούν ότι με βάση τη φύση του συστήματος, τις τάσεις και τις ροπές που κυριαρχούν, τέτοιες δυνάμεις ούτε υπάρχουν ούτε μπορούν να αναπτυχθούν.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Η δική μας πολιτική προσέγγιση κινείται στον αντίποδα των ρεφορμιστικών αυταπατών.
Θεωρούμε ότι η αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις του συστήματος από τη μια και τους εργαζόμενους και τους λαούς από την άλλη θα συντελείται είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Είτε αποδέχονται την ύπαρξή της είτε την αρνούνται. Είτε την αντιμετωπίσουμε είτε αναζητήσουμε -μάταια- πόρτες διαφυγής.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα το ερώτημα που εύλογα απασχολεί τον καθένα είναι: Μπορούν οι λαοί να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας αναμέτρησης;
Έχουμε τη βεβαιότητα ότι μπορούν. Όχι μόνο επειδή αυτό έχει αποδειχτεί ιστορικά.
Κυρίως επειδή την ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο δεν την αποτελούν οι μειοψηφίες των κρατούντων αλλά τα δισεκατομμύρια των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων αυτής της γης.
Μόνο που αυτή η δύναμη δεν υπάρχει σε «πρώτη ζήτηση», ούτε μπορεί να πάρει υπόσταση στη βάση κάποιων αποφάσεων ή διακηρύξεων. Μπορεί να υπάρξει ως τέτοια μόνο στη βάση της ολόπλευρης και πολύμορφης συγκρότησής της σε «υλική» πολιτική δύναμη. Μόνο σε μια τέτοια βάση μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στην επελαύνουσα βαρβαρότητα και να αναμετρηθεί νικηφόρα με τις δυνάμεις του συστήματος.
Βασικές προϋποθέσεις για την ανάδειξη, ισχυροποίηση και εμπέδωση μιας τέτοιας κατεύθυνσης αποτελούν:
Η κατανόηση της φύσης και του χαρακτήρα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και η απόρριψη κάθε είδους αυταπατών σε σχέση με το τι μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτό.
Η κατανόηση του ότι τα δεινά που βιώνουμε στις μέρες μας δεν είναι τίποτε άλλο από εκφράσεις των πραγματικών του χαρακτηριστικών. Ότι δεν είναι προσωρινά, συγκυριακά, αλλά εκείνα που συγκροτούν πλέον τη μορφή του κόσμου που θέλει να διαμορφώσει το σύστημα.
Η συνειδητοποίηση ότι αυτό που συντελείται είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα στις προθέσεις των δυνάμεων του συστήματος και τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών να υπερασπίσουν τα δικαιώματα, τη ζωή τους, το μέλλον τους. Μια αναμέτρηση που δεν πρόκειται να λυθεί παρά μόνο στο πεδίο της σύγκρουσης ανάμεσα σ’ αυτές τις δυνάμεις.
Με αυτήν την έννοια, σ’ αυτή την αναμέτρηση κρίνεται το προς τα πού θα βαδίσει ο κόσμος. Στο δρόμο της βαρβαρότητας που προωθούν οι δυνάμεις του συστήματος ή στο δρόμο της απελευθέρωσης των λαών από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αυτή η αναμέτρηση δεν συντελείται επειδή απλά έτσι το αποφάσισαν κάποιοι.
Αποτελεί την αντικειμενική έκφραση της αγεφύρωτης αντίθεσης ανάμεσα στον κόσμο της δουλειάς και τον κόσμο των εκμεταλλευτών. Μια αντίθεση που θα λυθεί ουσιαστικά και ολοκληρωμένα, μόνο με την ανατροπή της κυριαρχίας του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας άλλης, σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα πράγμα. Η απάντηση στα προβλήματα των εργαζόμενων λαϊκών μαζών, η υπεράσπιση του δικαιώματός τους στη ζωή είναι δική τους και μόνο υπόθεση. Η εκπλήρωση των προσδοκιών και των οραμάτων του λαού δεν μπορεί να έλθει παρά μόνο μέσα από το δικό του αγώνα.
Και αυτό
Φίλες και φίλοι
δεν είναι θέμα διαπραγμάτευσης.
Οι απαντήσεις σ’ αυτό το πεδίο δεν μπορούν να δοθούν ούτε με φαεινές, ούτε με συνταγές εύκολων και γρήγορων λύσεων ούτε με «συνασπισμούς εξουσίας» που από κάτω τους βρίσκεται το κενό. Οι απαντήσεις μπορεί να δοθούν μόνο στη βάση της συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων και στα επίπεδα των απαιτήσεων που θέτει μια τέτοια αναμέτρηση.
Μέσα από την πορεία ανασύστασης και ανασυγκρότησης του εργατικού-επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη βάση των απαιτήσεων της εποχής μας.
Και αυτό είναι κάτι που απαιτεί μια άλλου είδους δουλειά, που απαιτεί διαρκή, επίμονο, καθημερινό, αποφασιστικό αγώνα σε όλα τα μέτωπα πάλης. Όπως αυτός που έχει κιόλας ξεκινήσει στις εστίες αντίστασης και πάλης που αναπτύσσονται παντού. Στους τόπους δουλειάς και εκπαίδευσης. Στα χωριά και στις συνοικίες. Εκεί διαμορφώνονται οι πρωταρχικοί όροι για τη συγκρότηση και το άνοιγμα δρόμων.
Βασικός στόχος για την περίοδο που διανύουμε, είναι η συγκρότηση ενός πλατιού και πολύμορφου Μετώπου Αντίστασης των εργαζόμενων και της νεολαίας, απέναντι στην επίθεση του συστήματος.
Απαραίτητο εργαλείο, είναι η Κοινή Δράση όλων των δυνάμεων που θέλουν πραγματικά να υπηρετήσουν τον λαό και να αντιπαρατεθούν στο σύστημα.
Ναι, έχουμε πλήρη επίγνωση ότι δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ούτε από εκείνες τις προτάσεις που χαϊδεύουν αυτιά και τρέφουν αυταπάτες. Είναι όμως ο μοναδικός τρόπος. «Ή θα τον οικοδομήσουμε ή θα μας τσακίσουν».
