Ο Π. Κουφοβασίλης τοποθετήθηκε εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ στη πρώτη συζήτηση της πρώτης μέρας του διήμερου.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στις 16 Μάη, η Εγκύκλιος της ΚΕ τους ΚΚ Κίνας που είχε συνταχθεί από τον Μάο Τσετούνγκ, θα σημάνει το εναρκτήριο σάλπισμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης. Η Πολιτιστική Επανάσταση θα ξεδιπλωθεί έκτοτε ορμητικά στην Κίνα, με την κινητοποίηση εκατομμυρίων νεολαίας και εργαζομένων , σ” έναν πρωτόγνωρο στην ιστορία του σοσιαλισμού αγώνα, με μακρόπνοη και παγκόσμια σημασία, που οι απηχήσεις του δεν παύουν να εκδηλώνονται ως τις μέρες μας.
Η Πολιτιστική Επανάσταση άσκησε διεθνώς πολύμορφες πολιτισμικές, ιδεολογικές και πολιτικές επιδράσεις. Έγινε σημείο αναφοράς, της αμφισβήτησης των καπιταλιστικών προτύπων και των κυρίαρχων ιδεών των εκμεταλλευτριών τάξεων. Τα μηνύματα που εξέπεμπε, επιδρούσαν στην τόνωση της επαναστατικής αυτοπεποίθησης των λαών και των κινημάτων σύμφωνα με την αρχή “να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις” ενώ διέδωσαν ανάμεσα στους καταπιεζόμενους λαούς το μαχητικό κάλεσμα του Μάο “να τολμάμε , να αγωνιζόμαστε – να τολμάμε να νικάμε!”.
Την περίοδο που ξέσπασε η ΜΠΠΕ, και τα κατοπινά χρόνια, χαρακτηρίζονταν από το καταιγιστικό άπλωμα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και των ένοπλων επαναστατικών αγώνων των λαών κατά του ιμπεριαλισμού, στις εκτεταμένες τότε “ζώνες των θυελλών” στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Σύμφωνα με το Λένιν “ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού είναι κούφια και ψεύτικη φρασεολογία αν δε συνδέεται αδιάρρηκτα με τον αγώνα ενάντια στον οππορτουνισμό”. Η Πολιτιστική Επανάσταση, έμπρακτη έκφραση η ίδια του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα στο εσωτερικό πεδίο στην Κίνα, αποτέλεσε ταυτόχρονα πηγή άντλησης διδαγμάτων, στήριξης, ενθάρρυνσης και ανύψωσης του αγώνα εναντίον του οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού στο διεθνές πεδίο. Παραμένουν ανεκτίμητες οι συνεισφορές της στο σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του αγώνα του παγκόσμιου προλεταριάτου και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών εναντίον του ιμπεριαλισμού σε αναπόσπαστη σύνδεση με τον αγώνα κατά του διεθνούς ρεβιζιονισμού με κέντρο του το σοβιετικό (χρουστσωφικό και μπρεζνιεφικό) ρεβιζιονισμό.
Ο Λένιν είχε χαράξει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα καταπιεζόμενα έθνη και στους καταπιεστές τους. Στο 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, θα υπογραμμίσει για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα : “Πρώτα – πρώτα, ποιά είναι η πιο σπουδαία, η πιο βασική ιδέα των θέσεών μας; Είναι η διάκριση ανάμεσα στα καταπιεζόμενα και στα καταπιέζοντα έθνη… Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού είναι ότι όλος ο κόσμος, όπως το βλέπουμε εμείς, χωρίζεται σήμερα ανάμεσα σε έναν μεγάλο αριθμό καταπιεζομένων εθνών και σε ένα μηδαμινό αριθμό καταπιεζόντων εθνών, που διαθέτουν τεράστια πλούτη και ισχυρή στρατιωτική δύναμη..”.
Ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός και οι επίγονοι και συνεχιστές του, με το πρόσχημα της κατάρριψης των εθνικών, φυλετικών και γεωγραφικών φραγμών, προσπάθησαν με όλα τα μέσα να σβήσουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα έθνη που βρίσκονται κάτω από την καταπίεση και στα έθνη που ασκούν καταπίεση, ανάμεσα στις χώρες που βρίσκονται κάτω από καταπίεση και στις χώρες που ασκούν καταπίεση. Έγιναν στην πράξη απολογητές της αποικιακής και νεοαποικιακής πολιτικής του ιμπεριαλισμού, προβάλλοντας με “μαρξιστικό” προσωπείο διάφορες ψευτοθεωρίες για να ανακόψουν και να θάψουν τον επαναστατικό αγώνα στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Επιδίωκαν στο όνομα της “παγκόσμιας ειρήνης” να χειραγωγήσουν και να καταστείλουν τα κινήματα, να παραλύσουν τη θέληση και να τρομάξουν τους λαούς με κηρύγματα όπως “ένας μικρός σπινθήρας μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιο πόλεμο”, την ίδια ώρα που κήρυσσαν τον διαβόητο “ειρηνικό δρόμο” και το κοινοβουλευτικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που ύστερα από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, μαζί με τον αντισταλινισμό είχε γίνει η σημαία του διεθνούς ρεβιζιονισμού, αποσυνθέτοντας το Κομμουνιστικό κίνημα, ευνουχίζοντας ιδεολογικά και αφοπλίζοντας πολιτικά την εργατική τάξη.
Το ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ, σε αντιπαράθεση με τον ρεβιζιονισμό, θα υπερασπίσει τις μαρξιστικές – λενινιστικές θέσεις και θα αναδείξει ενεργητικά την ανάγκη συνένωσης σ” ένα κοινό μέτωπο των αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου και των καταπιεζομένων εθνών και λαών.
Την περίοδο αυτή οι αγώνες θα έπρεπε να κατευθύνονται πρώτα απ” όλα, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κύριο εχθρό των λαών όλου του κόσμου, που εξαπολύει πολέμους, απειλεί και επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών με τη δύναμη των όπλων, επιδίδεται διαρκώς σε προκλητικές και ανατρεπτικές δραστηριότητες για να υποτάξει τις νεο-ανεξάρτητες χώρες.
Η υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης δεν θα γίνει χωρίς αγώνα ενάντια σ” αυτούς που την καταπατούν. Την ειρήνη δε θα την περιφρουρήσει η δουλική υποταγή στα κελεύσματα και τις απειλές του ιμπεριαλισμού, αλλά ο αντιιμπεριαλιστικός αντιπολεμικός αγώνας των λαών, η πάλη για να ανατραπεί η κυριαρχία των καταπιεστών.
Το ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο, θα τονίσει την ανάγκη, οι λαοί: Να αγωνίζονται εναντίον της επιθετικής και φιλοπόλεμης πολιτικής του ιμπεριαλισμού και για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης. Να μάχονται εναντίον της αντικομμουνιστικής, αντιλαϊκής και αντεπαναστατικής πολιτικής της αντίδρασης των διαφόρων χωρών.”. Να υποστηρίζουν και να βοηθούν τον επαναστατικό αγώνα των καταπιεζομένων τάξεων και εθνών όλου του κόσμου. Στην πορεία της ΜΠΠΕ, θα ηχήσει πιο δυνατά και θ” ακουστεί σ” όλο τον κόσμο το επαναστατικό προσκλητήριο του Μάο : “Προλετάριοι όλων των χωρών, καταπιεζόμενα έθνη και λαοί ενωθείτε!”

***

Οι πραγματοποιήσεις της Πολιτιστικής Επανάστασης, οι στόχοι της που έδωσαν νέα πνοή στο κομμουνιστικό κίνημα και ζωογόνησαν την υπόθεση του σοσιαλισμού, οι καινούργιες μορφές και μέθοδοι πάλης που ανατάραξαν την Κίνα, η διεθνιστική στήριξη στους αγώνες των λαών, όχι μόνο αναμφισβήτητα ενίσχυσαν και υποβοήθησαν την ανάπτυξη των μαρξιστικών – λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων που είχαν ήδη δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια και άλλων που γεννιόταν στην πορεία του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα, αλλά και διείσδυσαν και επηρέασαν στον ένα ή τον άλλο βαθμό πλατύτερες δυνάμεις και κινήματα που εκδηλώνονταν στις ίδιες τις ΗΠΑ και τη Δυτ. Ευρώπη, όπως κινήματα ενάντια στον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική πολεμοκαπηλεία, και ενάντια στην εντεινόμενη καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Οι ΗΠΑ και οι άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις στη Δυτ. Ευρώπη, πράγματι, δεν έμειναν απρόσβλητες στο εσωτερικό τους από τις επιδράσεις της Πολιτιστικής Επανάστασης, ανεξάρτητα από τις σχηματοποιήσεις, την επιφανειακή συχνά μίμηση και τις απλουστεύσεις που εκδηλώνονταν ανάμεσα ιδιαίτερα σε κινήματα της νεολαίας, είτε και τις διανοουμενίστικες και εκλεκτικές επανεπεξεργασίες με τις οποίες “μεταφράζονταν” κατά το δοκούν το περιεχόμενο της Πολιτιστικής Επανάστασης σε θεωρητικές προσεγγίσεις ορισμένων διανοουμένων στις χώρες αυτές.
Η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση συνάντησε τις συνδυασμένες επιθέσεις και συκοφαντίες του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης, αλλά και τις πανομοιότυπες στη ουσία και το περιεχόμενό τους επιθέσεις και συκοφαντίες των επιγόνων του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού. Δεν είναι παράξενο που οι επιθέσεις αυτές, 50 χρόνια μετά, συνεχίζονται και αναπαράγονται, φτάνοντας κατά καιρούς στον πιο πρωτόγονο αντικομμουνιστικό παροξυσμό. Όπως έγινε για παράδειγμα πριν από μερικά χρόνια, όταν ο πολύς Μπερλουσκόνι είχε φτάσει να κάνει προεκλογικό του επιχείρημα στην ιταλική πολιτική αγορά τα υποτιθέμενα “κρούσματα κανιβαλισμού” στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, γεγονός που προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο με την κινεζική ηγεσία, την ίδια αυτή ηγεσία που έχει μετατρέψει την σημερινή Κίνα σε καπιταλιστικό κάτεργο, που εχει αποκηρύξει και κατασυκοφαντήσει εδώ και δεκαετίες την ΜΠΠΕ σαν “φασιστική”, δίνοντας απλόχερα έτσι τη συνδρομή της στις αναπαραγόμενες αντιδραστικές αντιμαοϊκές , αντικομμουνιστικές επιθέσεις.

***

Η διεθνής πολιτική του ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ που προβλήθηκε στη διάρκεια της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, διαμορφώνονταν σε αντιστοίχιση με καθορισμένες αλλαγές που επέρχονταν στη διεθνή κατάσταση. Οι αλλαγές αυτές σηματοδοτούνται από ευδιάκριτους σταθμούς στην πορεία εξέλιξης του σοβιετικού ρεβιζιονισμού και η αντιστοίχιση προς αυτές τροποποιεί και επαναπροσδιορίζει τους όρους και τα διεθνή μέτωπα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του Λένιν (“Η χρεωκοπία της Β” Διεθνούς”-1915) υπάρχει “στενότατη και αδιάσπαστη σύνδεση του σοσιαλ-σωβινισμού με τον οππορτουνισμό” και “το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο και των δύο ρευμάτων είναι ένα και το αυτό”.
Ο σωβινισμός, και στην προκειμένη περίπτωση ο σωβινισμός μιας μεγάλης δύναμης όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση, αποτέλεσε και δεν μπορούσε παρά να αποτελέσει, αναπόσπαστη ιδιότητα και περιεχόμενο της ρεβιζιονιστικής γραμμής τους 20ου συνεδρίου.
Η πολιτική μεγάλης δύναμης, εκδηλώθηκε από την πρώτη στιγμή της οππορτουνιστικής – ρεβιζιονιστικής στροφής του 20ου συνεδρίου και την εγκαθίδρυση της Χρουστσωφικής ρεβιζιονιστικής εξουσίας. Το αντισοσιαλιστικό και αντιδιεθνιστικό περιεχόμενο τής πολιτικής αυτής ξεδιπλώνονταν και αναπτυσσόταν προς την ίδια πάντα κατεύθυνση και με όλο και μεγαλύτερη ορμή και θρασύτητα, όσο περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων οι ρεβιζιονιστές άπλωναν, εδραίωναν και ενίσχυαν τις κυρίαρχες θέσεις τους στο ΚΚΣΕ και στο σοβιετικό κράτος. Έχοντας πετάξει στα άχρηστα τις επαναστατικές αρχές, οι ρεβιζιονιστές με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, δανείστηκαν τις μεθόδους που είχε διδάξει η αποικιακή και ιμπεριαλιστική διπλωματία. Σκοτίζονταν πάνω απ” όλα για την εξασφάλιση της συνεργασίας τους με τις ΗΠΑ, ενώ αναφέρονταν και αντιμετώπιζαν τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες και τα κομμουνιστικά κόμματα λιγότερο σαν φίλους και συντρόφους και περισσότερο σαν υποτελείς.
Η μεγαλύτερη υπηρεσία που πρόσφερε στους Αμερικάνους ο Χρουστσώφ ήταν πως έβαλε μπροστά τη δουλειά της υπονόμευσης και της ανατροπής στις σοσιαλιστικές χώρες. Άρχισε από την ίδια τη Σοβιετική Ένωση και συνέχισε στις άλλες χώρες. Οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές άσκησαν ωμές επεμβάσεις παντού όπου μπορούσαν. Καταπάτησαν αδίστακτα τα κυριαρχικά δικαιώματα των σοσιαλιστικών χωρών και των κομμουνιστικών κομμάτων, κατέφυγαν, όπου συναντούσαν αντιστάσεις και εμπόδια, σε συνωμοσίες για την ανατροπή νόμιμων καθοδηγήσεων κομμάτων και κυβερνήσεων, χρησιμοποίησαν οικονομικούς εκβιασμούς, στρατιωτικές απειλές και κάθε λογής μηχανορραφίες και ατιμίες ιμπεριαλιστικού τύπου. Ένα από τα πρώτα θύματα της χρουστσωφικής πολιτικής, υπήρξε (όπως είναι σ” όλους μας γνωστό) το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, με την πραξικοπηματική “6η Ολομέλεια” του 1956 (αμέσως μετά το 20ο συνέδριο), την ξένη επέμβαση και επιβολή της γραμμής του 20ου συνεδρίου στο ΚΚΕ, και την εγκαθίδρυση στην ηγεσία του πρόθυμων να υπακούσουν και να υπηρετήσουν τη γραμμή αυτή.
Αν οι ΗΠΑ είχαν θέσει κάτω από τον έλεγχο και τη νεοαποικιακή κηδεμονία τους πολυάριθμες χώρες σε όλες τις ηπείρους της γης, γιατί οι ρεβιζιονιστές με επικεφαλής το Χρουστσώφ δεν θα μπορούσαν να πετύχουν κι αυτοί το ίδιο; Παζαρεύοντας π.χ. με τους Αμερικάνους μια γενική συνεργασία με αμοιβαία ανταλλάγματα, που θα οδηγούσε σε μια “δίκαιη” μοιρασιά του κόσμου;

Να πώς έβλεπαν τον δικό τους ρόλο και ποια ήταν τα επιχειρήματα των σοβιετικών για έναν τέτοιο σκοπό:

“Εμείς η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ είμαστε οι δυο πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Εάν εμείς ενωθούμε προς το συμφέρον της ειρήνης, δεν μπορεί να γίνει πόλεμος , κι αν ένας τρελός αποτολμούσε να εξαπολύσει τον πόλεμο, θα αρκούσε να του κουνήσουμε το δάχτυλο για να καλμάρει”( δήλωνε Χρουστσώφ,5 Σεπτέμβρη 1961). “Οι δύο υπερδυνάμεις της εποχής, η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ, προπορεύονται κατά πολύ από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου”, (επαναλάμβανε ο ιδεολογικός του ακόλουθος Γιάκοβλεφ) “Η κάθε μια από τις δύο αυτές δυνάμεις βρίσκεται επικεφαλής ενός μεγάλου αριθμού χωρών. Η Σοβιετική Ένωση επικεφαλής του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος, οι ΗΠΑ επικεφαλής του καπιταλιστικού στρατοπέδου” (βεβαίωνε επίσημη κρατική μπροσούρα,1963) “Εάν επιτευχθεί μια συμφωνία ανάμεσα στον αρχηγό της σοβιετικής κυβέρνησης Ν.Σ. Χρουστσώφ και στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τ.Φ. Κένεντι, θα βρεθεί μια λύση για τα διεθνή προβλήματα, από τα οποία εξαρτώνται οι τύχες της ανθρωπότητας” (Α. Γκρομύκο, λόγος στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ- 13 Δεκέμβρη 1962).

Σ” όλα αυτά δεν υπάρχει ούτε ίχνος μαρξισμού, υπάρχει μόνο παζάρι με τις ΗΠΑ, όπου οι ρεβιζιονιστές θεωρούν πως έχουν τις σοσιαλιστικές χώρες και τα κινήματα στο τσεπάκι τους, σαν διαπραγματευτικό χαρτί, κι όπου τάχα οι τύχες της ανθρωπότητας εξαρτώνται απ” τους αρχηγούς των “δύο πιο ισχυρών” δυνάμεων, που αρκεί να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους για να εξαφανιστεί κάθε ενοχλητική ύπαρξη στην υφήλιο.
Η “αυτοπαρουσίαση” αυτή, παραμένει εξαιρετικά αποκαλυπτική για την ουσία της διεθνούς πολιτικής του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης, όπως αυτή αναπτύχθηκε ύστερα από την ρεβιζιονιστική στροφή του 20ου συνεδρίου, και ολοκληρώθηκε σ” ένα γενικό αντεπαναστατικό πρόγραμμα με τις αποφάσεις του 22ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, τον Οχτώβρη του 1961.
Οι Αμερικάνοι αν και αξιοποίησαν τις προσφορές του Χρουστσώφ δεν ήταν ωστόσο καθόλου διατεθειμένοι για “δίκαιες”μοιρασιές.
Ο ρεβιζιονισμός εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, αλλά οι δραστηριότητες του ιμπεριαλισμού αντί να ενισχύουν το ρεβιζιονισμό, αποκαλύπτουν τη χρεωκοπία του.
Η πολιτική που εγκαινίασε το 20ο συνέδριο βρέθηκε σύντομα, μέσα σε μερικά χρόνια, μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας της, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές πεδίο, πράγμα που οδήγησε στην πτώση του Χρουστσώφ το 1964. Με την απομάκρυνση του Χρουστσώφ και την προώθηση του Μπρέζνιεφ, η ρεβιζιονιστική ομάδα που αναρριχήθηκε με τις σημαίες του 20ου συνεδρίου στην κομματική και κρατική εξουσία, ήθελε να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση στην οποία είχε περιέλθει και να δώσει την εντύπωση μιας “αλλαγής”. Με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Μπρέζνιεφ, στην πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης επήλθε πράγματι μια βαθμιαία μεταβολή, αλλά αυτή η μεταβολή δεν σήμαινε εγκατάλειψη αλλά βάθεμα και παραπέρα ανάπτυξη του ρεβιζιονισμού.
Στον καιρό της μπρεζνιεφικής ηγεσίας εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο η κυριαρχία του αστικοποιημένου “ανώτερου στρώματος” της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας και όλων των κλικών των προνομιούχων και των διαβρωμένων και εκφυλισμένων παλιών και νέων αστικών στοιχείων, που εξέθρεψε, υπερπολλαπλασίασε και έκανε κυρίαρχα η ρεβιζιονιστική στροφή του 20ου συνεδρίου. Αυτά ήταν το κοινωνικό στήριγμα της ρεβιζιονιστικής εξουσίας και στον καιρό του Μπρέζνιεφ το προπύργιο της νέας αστικής τάξης, του “σκιώδους κεφαλαίου” και της μαφιόζικου τύπου παραοικονομίας των κατοπινών “ολιγαρχών” που τότε ετοίμαζαν το επόμενο βήμα…
“Η υπεράσπιση και στερέωση της προνομιακής θέσης των μικροαστών ή της αριστοκρατίας (και της γραφειοκρατίας) της εργατικής τάξης “σαν στρώματος ανώτερου” αυτή είναι…η οικονομική βάση του σοσιαλιμπεριαλισμού των ημερών μας” σημείωνε ο Λένιν, μιλώντας για τους αποστάτες της δεύτερης Διεθνούς (“η χρεωκοπία της Β” Διεθνούς”). Τόνιζε επίσης πως : “Το γερμανικό κόμμα – το κόμμα της Β Διεθνούς με τη μεγαλύτερη επιρροή, πέρασε με το μέρος του γενικού επιτελείου της αστικής τάξης. Το γεγονός έχει κοσμοϊστορική σημασία”.
Αν και οι αποστάτες και προδότες του μαρξισμού για τους οποίους μιλούσε ο Λένιν, δεν κατείχαν οι ίδιοι την εξουσία, η κοσμοϊστορική σημασία των οππορτουνιστικών πεπραγμένων του δικού τους κόμματος, μας δείχνει το μέγεθος και τη σημασία της αποστασίας των ηγετών ενός τέτοιου κόμματος, όπως το ΚΚΣΕ, που είχε παγκόσμιο κύρος και επιρροή και κατείχε την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση, στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος που γεννήθηκε στον κόσμο. Όσα ίσχυαν για τους οππορτουνιστές της Β” .Διεθνούς, ισχύουν εξίσου αν όχι σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό και γι” αυτούς.
Ο Μπρέζνιεφ αποδείχτηκε λιγότερο φαφλατάς από τον Χρουστσώφ και πιο ικανός στην ψευτοεπαναστατική δημαγωγία. Στον καιρό του θα συστηματοποιηθούν και θα προβληθούν στο όνομα του μαρξισμού – λενινισμού (!) τέτοιες θεωρίες, όπως του “διεθνούς καταμερισμού εργασίας” και της “περιορισμένης κυριαρχίας”, των “κρατικών συμφερόντων” της ΕΣΣΔ που επεκτείνονται παντού σ” όλο τον κόσμο, κι άλλες παρόμοιες, συναφείς ή συμπληρωματικές στις παραπάνω που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις νεοαποικιακές θεωρίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Οι θεωρίες αυτές, δεν αναπτύσσονταν εν κενώ, αλλά συνοδεύονταν και συνόδευαν έναν χωρίς προηγούμενο εκμιλιταρισμό της σοβιετικής εθνικής οικονομίας. Κυνήγι εξοπλισμών, συσσώρευση αναρίθμητων πυρηνικών όπλων, βαλλιστικών πυραύλων, τανκς, πολεμικών αεροπλάνων και στόλου με αγκυροβόλια από τα Κύθηρα ως την άλλη άκρη της γης κ.ο.κ.
Πέρα από την επίσημη κρατική προπαγάνδα, ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός απλώνονταν και βάθαινε διαρκώς, υποθάλπτοντας την εξίσου διαβρωτική ανεπίσημη , εθνικιστική και σωβινιστική προπαγάνδα.
Για “σοσιαλισμό στα λόγια, ιμπεριαλισμό στα έργα, με εξέλιξη του οππορτουνισμού σε ιμπεριαλισμό” έκανε λόγο ο Λένιν καταγγέλλοντας τους αποστάτες της Β Διεθνούς, και αυτό ακριβώς σηματοδότησε ο μπρεζνιεφικός ρεβιζιονισμός που μετεξελίχθηκε σε σοσιαλιμπεριαλιστική κρατική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, με αποφασιστικό σταθμό την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968, δύο χρόνια ύστερα από το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα, καθώς και τις ένοπλες συνοριακές προκλήσεις κατά της Κίνας, που κλιμακώθηκαν το 1969. Στα επόμενα χρόνια η αντεπαναστατική διεθνής επεμβατική πολιτική θα γίνει το “σήμα κατατεθέν” του μπρεζνιεφικού ρεβιζιονισμού, που θα περάσει από την αμερικανοσοβιετική συνεργασία στον άγριο ανταγωνισμό των δυο υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, για την παγκόσμια κυριαρχία συνεπιφέροντας μια καθοριστικής σημασίας αναδιάταξη των δυνάμεων στη διεθνή αρένα.
Οι όροι και τα μέτωπα του αγώνα ανάλογα θα επαναπροσδιορισθούν και ο Μάο Τσετούνγκ θα καλέσει το σ” ένα απολύτως αναγκαίο και δίκαιο αγώνα, προλεταριάτο όλων των χωρών και τα καταπιεζόμενα έθνη και λαούς σ” ένα παγκόσμιο κοινό μέτωπο κατά των δύο υπερδυνάμεων, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Αυτή ακριβώς η εξέλιξη, που σημάδευε τον ολοκληρωτικό εκφυλισμό του σοβιετικού κράτους, όξυνε στο έπακρο όλες τις αντιθέσεις της ρεβιζιονιστικής σοβιετικής κοινωνίας, μεγάλωσε όλες τις δυσκολίες της και έφερε την μπρεζνιεφική πολιτική μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας.
Ο χρουστσωφικός και μπρεζνιεφικός ρεβιζιονισμός, και οι επίγονοί τους, αφού βύθισαν τη Σοβιετική Ένωση στο αστικό τέλμα, τη σοβιετική κοινωνία σε κρίση, αδιέξοδο και αποπνικτικό λήθαργο, οδήγησαν τελικά τη Σοβιετική Ένωση σ” ένα δρόμο που γνωρίζουμε ποιό υπήρξε το οικτρό και οδυνηρό τέρμα του. Έχουν τελεσίδικα αποφανθεί εδώ και δεκαετίες πλέον γι αυτό, όχι οι θεωρίες αλλά τα τρανταχτά, αδιάψευστα γεγονότα.
Ο καπιταλισμός παλινορθώθηκε, η Σοβιετική Ένωση αποσυντέθηκε και διαλύθηκε, και ο ρεβιζιονιστικός ψευδοκομμουνισμός μετασχηματίστηκε σε απροκάλυπτο και ωμό αντικομμουνισμό. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, η ηγεσία του ΚΚΕ που τότε παράπαιε εμβρόντητη, αποδείχνεται πως προτιμά να διασώσει ό,τι μπορεί απ” τις προηγούμενες χρεοκοπημένες θεωρίες της παρά να διδαχτεί από τα γεγονότα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, αν και κάνει λόγο για “οππορτουνιστική στροφή” του 20ού συνεδρίου, επιμένει ταυτόχρονα να μιλάει για …”σοσιαλιστική οικοδόμηση” που τάχα συνεχίζονταν (παρά την “οππορτουνιστική στροφή”!) στη Σοβ. Ένωση του Χρουστσώφ και του Μπρέζνιεφ (!) και προς δόξα του οππορτουνιστικού παραλογισμού και ως τις μέρες του Γκορμπατσόφ ακόμα!
Σύμφωνα με το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ, η… «σοσιαλιστική οικοδόμηση»… δεν αναιρείται από το γεγονός «ότι από μια περίοδο και μετά, σταδιακά, το Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του κι έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία στη δεκαετία, του 1980. Χαρακτηρίζουμε τις εξελίξεις του 1989 – 1991 ως νίκη της αντεπανάστασης, ως ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ως κοινωνική οπισθοδρόμηση…».
Η διάτρητη θεωρία της ηγεσίας του ΚΚΕ, σύμφωνα με την οποία ως τις μέρες της περεστρόικα κι ως την πλήρη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρχε αδιάλειπτα εκεί, «σοσιαλισμός» και «σοσιαλιστική οικοδόμηση», αποτελεί εξωραϊσμό του ρεβιζιονιστικού ψευδοκομμουνισμού των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ αλλά και του Γκορμπατσόφ, παρά τις κατάρες και τους ξορκισμούς που επιφυλάσσουν για τον τελευταίο. Η ηγεσία του ΚΚΕ παρουσιάζεται ως υπερασπιστής της ιστορικής κληρονομιάς του σοσιαλισμού, αλλά στην πραγματικότητα θεωρώντας σαν «σοσιαλισμό» τα εκφυλισμένα ρεβιζιονιστικά καθεστώτα που δημιούργησε η εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών ύστερα απ” το 20ό συνέδριο, δυσφημεί έτσι τον πραγματικό σοσιαλισμό.
Στις θέσεις του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ, διαβάζουμε πως: «Oι εξελίξεις δεν δικαιώνουν τη συνολική στάση του “μαοϊκού” ρεύματος απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ, το χαρακτηρισμό της ΕΣΣΔ ως σοσιαλιμπεριαλιστικής, την προσέγγιση με τις ΗΠΑ, αλλά και την ασυνέπεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κίνα (π.χ. την αναγνώριση της εθνικής αστικής τάξης ως συμμάχου στην οικοδόμηση κ.λπ.).
Αν και οι θέσεις αυτές προβάλλονται σαν χαμηλόφωνα μουρμουρητά και με δύσπνοια, η ουσία εδώ είναι ότι όχι μόνο αποδοκιμάζεται η «συνολική στάση του “μαοϊκού” ρεύματος», αλλά και συνοδεύεται η απόρριψη της γραμμής του «ρεύματος» αυτού, με κριτική εναντίον του Μάο«από τα αριστερά»(!) Η αναζήτηση κάποιου «άλλοθι», είναι συνηθισμένο καταφύγιο για τους συνεργούς, που ψάχνουν απελπισμένα να βρουν διέξοδο απαλλαγής από τα αδικήματα που διαπράχθηκαν εν γνώσει και με την κάλυψή τους. Η ηγεσία του ΚΚΕ, που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, νομίζει πως βρήκε κάποια άλλοθι και πως θα συγκαλύψει το δικό της ρόλο, «αποκαλύπτοντας» το υποτιθέμενο δεξιό περιεχόμενο της πολιτικής του Μάο, με τα …πειστήρια που επικαλείται, (την «ασυνέπεια» του Μάο κ.λ.π.).
Είναι γνωστό πως το ΚΚΕ απ’ τη δεκαετία του ’60 και ύστερα είχε διακόψει τις σχέσεις με το ΚΚ Κίνας, και κατάγγελνε με δριμύτητα τη γραμμή του Μάο Τσετούνγκ. Αποκατάστησε τις σχέσεις του με το ΚΚ Κίνας μερικά χρόνια ύστερα από το θάνατο του Μάο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ενώ είχαν συντελεστεί στην Κίνα μεγάλες ανατροπές, ανάλογες μ’ αυτές που έφερε στη Σοβ. Ένωση το 20ό συνέδριο. Όταν ήδη το ΚΚ Κίνας, κάτω από την ηγεσία της ομάδας του Τενγκ Χσιάο Πιγκ είχε ανατρέψει, απαρνηθεί και καταπροδώσει την επαναστατική γραμμή του Μάο και το σοσιαλισμό, στρέφοντας ξέφρενα το τιμόνι της Κίνας στο δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Η γραμμή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ξεθεμελιώνοντας κάθε επαναστατική σοσιαλιστική κατάκτηση του κινέζικου λαού, μετέτρεψε με ραγδαίους ρυθμούς την Κίνα, σε καπιταλιστικό κάτεργο στο εσωτερικό, και σε μια μεγάλη ανερχόμενη καπιταλιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Η ρεβιζιονιστική ομάδα του Τενγκ Χσιάο Πινγκ, στο πλαίσιο αυτής της γραμμής, καταδίκασε και αποκήρυξε ανοιχτά το μεγάλο ιδεολογικό αγώνα αρχών που διεξήγαγε το ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ ενάντια στο χρουστσωφικό και μπρεζνιεφικό ρεβιζιονισμό, και αποκατέστησε τελικά «αδελφές σχέσεις» με όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα και με το ίδιο το ΚΚΣΕ. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, έγινε στη δεκαετία του ’80 η αποκατάσταση των κομματικών σχέσεων του ΚΚΕ με το ΚΚ Κίνας.
Δεν χρειάζονταν κάποια ξεχωριστή οξυδέρκεια για να αντιληφθεί κανείς το καπιταλιστικό περιεχόμενο της κινέζικης πολιτικής των χρόνων αυτών. Oι απανταχού καπιταλιστές απ’την αρχή το διατυμπάνιζαν, οι ίδιοι οι  ιθύνοντες της Κίνας, ξεκάθαρα το συνομολογούσαν και τα βουερά γεγονότα έκαναν το περιεχόμενο αυτό ολοφάνερο για τους πάντες, με εξαίρεση εκείνους που συνήθισαν να θεωρούν πως αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις δοτές φόρμουλες που είχαν για οδηγό, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα. Η αποκατάσταση των κομματικών σχέσεων του ΚΚΕ με το ΚΚ Κίνας στη δεκαετία του ’80, συμβαδίζοντας με μια «άκριτη υιοθέτηση επιλογών» της ΕΣΣΔ και, στη συνέχεια, με την «ενδυνάμωση του οππορτουνισμού στις γραμμές του ΚΚΕ» κάτω απ’ την επίδραση της περεστρόικα (όπως οι ίδιοι λένε σήμερα), είχε κοινή βάση σε κάθε περίπτωση την αποκήρυξη και καταδίκη της επαναστατικής μαρξιστικής – λενινιστικής γραμμής, που ο Μάο πρόβαλλε με την τόλμη ενός μεγάλου προλετάριου επαναστάτη ηγέτη, στις θυελλώδεις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Η απόρριψη αυτής της γραμμής, αποτελεί κοινό τόπο συνάντησης όλων των οππορτουνιστικών ρευμάτων, και σήμερα.
Oι θέσεις του ΚΚΕ με υπεκφυγές, αοριστολογίες και μισόλογα προσπαθούν να ικανοποιήσουν πολλά γούστα. Αλλά για το ΚΚ Κίνας του Μάο Τσετούνγκ, δεν έχουν παρά μόνο επαναλήψεις τροπαρίων από κασέτες της μπρεζνιεφικής πολεμικής βιομηχανίας προπαγάνδας.
Με μια τέτοια αντίληψη περί «σοσιαλισμού», που αυτοαναιρείται και αγκομαχάει πίσω από καταπιεσμένες λέξεις, η ηγεσία του ΚΚΕ αποδεικνύει την πλήρη ανημπόρια της να βγάλει πραγματικά συμπεράσματα και να αντλήσει από την πραγματική πείρα της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονιστικό ψευδοκομμουνισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση, που ο Μάο υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ιστορικός πρωταγωνιστής της.

Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ο ΜαοΤσετούνγκ πέθανε στις 9 Σεπτέμβρη 1976.Έξι μήνες μετά το θάνατό του, εκδόθηκε από τις Εκδόσεις του Λαού – Πεκίνο) ο 5ος τόμος της εκλογής Έργων του, που περιλαμβάνει γραπτά κείμενα, θέσεις, αναλύσεις και λόγους του Μάο ως τα τέλη του 1957.
Στον πρόλογο του 5ου τόμου (Σημείωση της έκδοσης”) που υπογράφεται από “Επιτροπή για την Έκδοση και τη Δημοσίευση των Έργων του Προέδρου Μάο Τσετούνγκ της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας” (1 Μάρτη 1977), στις δύο πρώτες παραγράφους, διαβάζουμε:
“Τα έργα του μεγάλου μας καθοδηγητή είναι αθάνατα μνημεία του μαρξισμού – λενινισμού. Σύμφωνα με την απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚ Κίνας, εκδόθηκε τώρα ο 5ος τόμος της Εκλογής Έργων του Μάο Τσετούνγκ, και στη συνέχεια θα εκδοθούν και οι επόμενοι τόμοι.
Οι τόμοι από τον πρώτο μέχρι τον τέταρτο, της Εκλογής Έργων του Μάο Τσετούνγκ που εκδόθηκαν προηγούμενα, περιλαμβάνουν σημαντικά έργα της περιόδου της νεοδημοκρατικής επανάστασης. Ο πέμπτος τόμος και οι επόμενοι τόμοι περιλαμβάνουν έργα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης”

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από την έκδοση, έστω με καθυστέρηση, του 5ου τόμου το 1977 πέρασαν τέσσερες δεκαετίες, για την ακρίβεια 39 ολόκληρα χρόνια. Οι επόμενοι τόμοι ποτέ δεν εκδόθηκαν. Τα έργα του Μάο, γραπτά και λόγοι περιόδου που σφράγισε την ιστορία, παραμένουν ανέκδοτα, στην πραγματικότητα απαγορευμένα και κυριολεκτικά θαμμένα.
Πρόκειται για ανοσιούργημα του κινέζικου ρεβιζιονισμού, που θέλησε να ρίξει στο ανάθεμα και να σκεπάσει με τη λήθη τα επαναστατικά έργα του Μάο Τσετούνγκ. Απερίφραστα από το βήμα της διήμερης συνάντησής μας για τα 50 χρόνια της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, καταγγέλλουμε το έγκλημα αυτό.