Πέρασαν δυο χρόνια από τη ΔΕΘ του 2014 όπου ο Τσίπρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, παρουσίασε το περίφημο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», το οποίο περιλάμβανε τις βασικές κατευθύνσεις που θα ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν θα γινόταν κυβέρνηση.
Τότε μίλησε για την Ευρώπη που αλλάζει και για τις νέες, προοδευτικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που σήκωναν ανάστημα στη γραμμή της σκληρής λιτότητας της Γερμανίας. Πούλησε ελπίδα σε έναν λαό τσακισμένο από τα 4 πρώτα μνημονιακά χρόνια εκμεταλλευόμενος τη ραγδαία υποχώρηση της επιρροής των παραδοσιακών αστικών κομμάτων.
Το 2015, σε προεκλογική περίοδο και ήδη ως απερχόμενος πρωθυπουργός, έπρεπε να υπερασπιστεί την «περήφανη στάση» της κυβέρνησης το προηγούμενο καλοκαίρι και την «καλή συμφωνία» που είχε επιτευχθεί (δηλαδή το 3ο μνημόνιο), η οποία έβαζε τις βάσεις για την έξοδο από την κρίση. Ζητώντας, ουσιαστικά, την ψήφο του λαού για να την εφαρμόσει, μαζί με όσα από το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» θα επέτρεπαν οι οικονομικές συνθήκες.
Φέτος, το σλόγκαν ήταν η «Δίκαιη Ανάπτυξη». Γιατί, κατά την κυβέρνηση, είμαστε πια ακριβώς στο σημείο που η ύφεση τελειώνει και η ανάπτυξη ξεκινά. Ανάπτυξη στη βάση και των μνημονιακών υποχρεώσεων, αλλά και του «Παράλληλου Προγράμματος» που θα εξασφαλίζει δίκαιη κατανομή βαρών και εισοδημάτων και θα τελειώνει μια για πάντα με την ανεργία, τη λιτότητα και την εξαθλίωση.
Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση, όμως, της φετινής ομιλίας, ήταν ότι έδινε σαφώς το στίγμα μιας αστικής κυβέρνησης, η οποία πρέπει να απευθυνθεί και στους ιμπεριαλιστές, για να τους διαβεβαιώσει ότι η δουλειά τους θα γίνει, και στο ντόπιο κεφάλαιο, για να του παρουσιάσει ένα στοιχειώδες σχέδιο, και στο λαό, για να του καλλιεργήσει αυταπάτες, μια και δε μπορεί, πια, να του τάξει τίποτα. Και, όπως κάθε αστική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, να πει ψέματα, να παρουσιάσει το μαύρο για άσπρο και να …κάνει την πάπια για τις προεκλογικές υποσχέσεις, που έμειναν υποσχέσεις.
Η Ευρώπη που θα άλλαζε
Ηδη από το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο βασικός πολιτικός άξονας γύρω από τον οποίο αναπτυσσόταν και στον οποίο στηριζόταν το κυβερνητικό του πρόγραμμα ήταν η άποψή του για την ΕΕ και η εκτίμησή του για το πώς θα εξελιχθούν οι συσχετισμοί δύναμης σε αυτήν.
Με δυο λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι υπεύθυνες για την κρίση είναι οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίες εκτελούσαν κατά γράμμα τις εντολές των επίσης νεοφιλελεύθερων δυνάμεων που έχουν το πάνω χέρι στην Ευρώπη (με προεξάρχουσα τη Γερμανία της Μέρκελ). Αλλά ότι η πορεία αυτή πιάνει, πλέον, τα όριά της και θα αρχίσει να ανακόπτεται από τις προοδευτικές δυνάμεις που παντού στην Ευρώπη ενισχύονταν.
Ελεγε ο Τσίπρας στη ΔΕΘ το 2014: «Η Ελλάδα του κυρίου Σαμαρά κινείται με ταχύτητα προς τα πίσω, σε μια Ευρώπη που κάνει, έστω και δειλά, βήματα προς τα εμπρός. Γιατί, επιτέλους, συνειδητοποιεί ότι η λιτότητα, εκτός από ατελέσφορη και αδιέξοδη στην αντιμετώπιση της κρίσης, τώρα αποδεικνύεται και επικίνδυνη. (…) Ως αρνητική συνέπεια της δογματικής εμμονής του στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο υποχρεώνεται σήμερα σε οριακές, αλλά εμφανείς, αναπροσαρμογές επιβίωσης. (…) Γίνεται, πια, συνείδηση στην Ευρώπη ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε και ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση είναι ο προοδευτικός δρόμος».
Το 2015, παρότι είχε υποχωρήσει πανηγυρικά στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών-δανειστών, ανατρέποντας στην πράξη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, παρέμενε, ουσιαστικά, στην ίδια θέση: «(…) είναι πανθομολογούμενη αλήθεια ότι η Ευρώπη δεν είναι ίδια μετά την εφτάμηνη διαπραγμάτευση μεταξύ της κυβέρνησης μας και των δανειστών. Η Ευρώπη ολόκληρη συγκλονίστηκε από τον σκληρό αγώνα ενός αποφασισμένου λαού. (…) Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία τίθεται υπό αμφισβήτηση το δόγμα της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Μπορεί κάποιοι να επιμένουν αλλά ήδη καταγράφονται ισχυρές τάσεις αμφισβήτησής τους (…) Η συμφωνία αποτυπώνει το συσχετισμό δύναμης. Για πρώτη φορά όμως σε αυτό το συσχετισμό συμπεριλαμβάνονται και τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα».
Φέτος, ο Τσίπρας θύμισε …Σημίτη λέγοντας: «Νομίζω λίγοι θα διαφωνήσουν στο στόχο μιας Ελλάδας που θα έχει κατοχυρώσει τη παρουσία της στον πυρήνα της ΕΕ ως ένα πραγματικά σύγχρονο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό κράτος δικαίου. Μιας Ελλάδας πόλου σταθερότητας. Φάρου δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης».
Το όραμα περιγράφεται και πιο αναλυτικά: «Πολλοί θα πουν ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε αν δεν αλλάξει η στάση των εταίρων μας. Δε θα διαφωνήσω ότι αυτό είναι σημαντικό. Αλλά δεν είναι το μόνο. (…) σε αυτό το στόχο θα φτάσουμε μόνο αν εμείς αλλάξουμε τρόπο σκέψης και στρατηγική. Αν σταματήσουμε να έχουμε το μυαλό μας μόνο στα δημόσια οικονομικά και στραφούμε στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. (…) Για να καταφέρουμε να είμαστε ίσοι μεταξύ ίσων, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Σε μια Ευρώπη όμως που αγωνιζόμαστε για να αλλάξει προσανατολισμό. Σε μια Ευρώπη που τον πρώτο λόγο θα έχουν οι λαοί και όχι οι τεχνοκράτες. (…) η 1η Ευρωμεσογειακή σύνοδος που πραγματοποιήθηκε χθες στην Αθήνα αποδεικνύει ακριβώς αυτή την αλλαγή που συντελείται. Η Ελλάδα (…) μετασχηματίζεται σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις όχι μόνο για το ελληνικό ζήτημα αλλά και για τις στρατηγικές κατευθύνσεις της Ευρώπης».
Είναι φανερό ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ, τις σχέσεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων μεταξύ τους και το χαρακτήρα της ΕΕ παραμένουν …πεισματικά σταθερές, όσο κι αν η πραγματικότητα τις διαψεύδει καθημερινά. Τι κι αν οι αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της ΕΕ οξύνονται, τι κι αν το προσφυγικό δημιούργησε νέες κόντρες και ανέδειξε φασιστικές και ρατσιστικές απόψεις και δυνάμεις, τι κι αν η ίδια η συνοχή της ΕΕ δέχτηκε ένα πολύ σοβαρό πλήγμα με το brexit, το οποίο ακόμα δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ονειρεύεται την Ευρώπη των λαών!
Πρέπει να παρατηρήσουμε, πάντως, ότι στη φετινή ομιλία υπήρχε μια τάση μεγαλύτερης έπαρσης για το ρόλο και τις δυνατότητες της Ελλάδας, κάτι που οφείλεται στην πρόσφατη Ευρωμεσογειακή σύνοδο, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει ως αναβάθμιση του ρόλου του στα Ευρωπαϊκά πράγματα.
Τα μνημόνια που θα καταργούνταν
Το 2014 ο Τσίπρας έλεγε: «(…) αυτό είναι εντέλει το δίλλημα: Ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή συνυπογραφή όλων των αποφάσεων των δανειστών για την Ελλάδα, από την κυβέρνηση Σαμαρά». Λίγους μήνες μετά το δίλημμα είχε απαντηθεί: συνυπογραφή όλων των αποφάσεων των δανειστών για την Ελλάδα, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ! Παρά τη ρητή δέσμευση του 2014: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και δεσμευόμαστε απέναντι στον Ελληνικό λαό για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, με το οποίο θα αντικαταστήσουμε το μνημόνιο από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας διακυβέρνησης, προτού και ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης».
Το 2015, με φρέσκο ακόμα το μελάνι των υπογραφών στο 3ο μνημόνιο, παρουσίασε τα κέρδη από τη συμφωνία: Τους χαμηλούς δημοσιονομικούς στόχους, το μεγάλο ύψος της χρηματοδότησης (83 δισ.) και τη θεσμική κατοχύρωση της συμφωνίας με τη συμμετοχή του ESM. Επίσης, απαρίθμησε τα σημεία που έμεναν ανοιχτά: Το χρέος, τα κόκκινα δάνεια, το ταμείο αξιοποίησης κρατικής περιουσίας και τις εργασιακές σχέσεις. Αυτά που είναι ανοιχτά και σήμερα, δηλαδή! Και κατέληγε: «Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που θα ξεδιπλωθεί σε ορίζοντα αποσκοπεί στο να δημιουργήσει τους κοινωνικούς και οικονομικούς όρους για την απεμπλοκή από την πολιτική της λιτότητας, τη χρηματοπιστωτική καταστολή, τη διαρκή βελτίωση των όρων της συμφωνίας».
Φέτος η ομιλία κόντεψε να γίνει πανηγυρική: «(…) σήμερα, για πρώτη φορά από το 2009, μπορούμε επιτέλους να έχουμε ένα ρεαλιστικό οδικό χάρτη για την ανάκαμψη της οικονομίας και την απομείωση των βαρών. (…) Μπαίνει έτσι τέλος σε κάθε συζήτηση για τυχόν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα. (…) Να μετατρέψουμε την ανάκαμψη σε Δίκαιη Ανάπτυξη. (…) Με την ολοκλήρωση αυτών των βημάτων, στο τέλος της επόμενης διετίας φεύγουμε οριστικά από το πρόγραμμα, καθώς θα έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε σταθερούς και βιώσιμους ρυθμούς ανάπτυξης».
Αλλά είναι κι εκείνοι οι …άτιμοι οι συσχετισμοί: «Υπό το βάρος, βέβαια, ενός συντριπτικού συσχετισμού δύναμης στην Ευρώπη δεν πετύχαμε όσα επιθυμούσαμε. Πετύχαμε όμως έναν συμβιβασμό που αφήνει ανοιχτή την πόρτα για το αύριο».
Η απότομη προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ και η ένταξή του στο μνημονιακό μπλοκ (την οποία πληρώνει όλος ο λαός) δεν του απαγόρευσε να συνεχίζει να καλλιεργεί αυταπάτες, όσο κι αν κανένας δεν τον πιστεύει πια. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Σαμαράς προοιώνιζε το τέλος των μνημονίων, μέχρι να του …εξηγήσουν οι δανειστές-ιμπεριαλιστές ότι το πράγμα είναι λίγο πιο πολύπλοκο. Οι ομοιότητες με τα όσα ισχυρίζεται ο Τσίπρας δεν είναι καθόλου τυχαίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σαν να μην καταλαβαίνει, ακόμα και τώρα, γιατί οφείλει να παρουσιάσει κάποιου είδους σχέδιο και προοπτική για την άρχουσα τάξη, αλλά και ένα αφήγημα για το λαό. Ενα αφήγημα, βέβαια, που αποδομήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα τα τελευταία δυο χρόνια.
Τι έγινε, λοιπόν, με τους τέσσερεις πυλώνες του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης;
Πρώτος πυλώνας: Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης,
Κάποιες παροχές σε άπορους (δωρεάν ρεύμα και νερό, κάρτα σίτισης, επιδότηση ενοικίου, κάρτα μετακίνησης για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δωρεάν περίθαλψη ανασφάλιστων, σχολικά γεύματα) προχώρησαν ήδη από το 2015.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνο η άμεση ανακούφιση όσων βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, αλλά η εξασφάλιση ότι δε θα φτάνουν όλο και περισσότεροι ως εκεί. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δίνει κάποια ψίχουλα στους εξαθλιωμένους, αλλά, ταυτόχρονα, υπηρετεί πιστά την πολιτική που παράγει όλο και περισσότερη φτώχεια.
Χαρακτηριστικό είναι το ασφαλιστικό. Ενώ το 2014 υποσχόταν επαναφορά του δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους ως 700€, το 2016 πανηγυρίζει για το ότι δε μειώθηκαν οι κύριες συντάξεις, αποκρύπτοντας τις μεγάλες μειώσεις στις επικουρικές με το νόμο Κατρούγκαλου. Ενώ υποσχόταν δραστική μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, η συμμετοχή στα φάρμακα αυξήθηκε!
Για το ζήτημα της υγείας ο Τσίπρας φέτος υποσχέθηκε 10.000 προσλήψεις, οι μισοί, όμως, θα είναι συμβασιούχοι 12 μηνών. Το χάλι της δημόσιας υγείας με τις εγκληματικές ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά δεν αντιμετωπίζεται ουσιαστικά…
Επιπλέον, φέτος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα 246 εκ. που πήρε από τη δημοπρασία των καναλιών, τα οποία θα πάνε, λένε, στις κοινωνικές ανάγκες (σχολικά γεύματα, βρεφονηπιακοί σταθμοί, υγεία). Εδώ, βέβαια, έχει να κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι μέχρι να τα εισπράξει, αλλά και να τα διασώσει από τις ορέξεις των ιμπεριαλιστών-δανειστών…
Δεύτερος πυλώνας: Η επανεκκίνηση της οικονομίας
«Ο ΕΝΦΙΑ είναι ο φόρος-σύμβολο της κοινωνικής αδικίας (…) δεν μπορεί να διορθωθεί, δεν μπορεί να βελτιωθεί – μπορεί μόνον να καταργηθεί», έλεγε ο Τσίπρας το 2014 και φέτος η κυβέρνησή του ισχυρίζεται ότι τον βελτίωσε και εξήγγειλε την αντικατάστασή του (κάποτε στο μέλλον) από έναν …δικαιότερο φόρο! Η ουσία παραμένει. Ο ΕΝΦΙΑ είναι το μόνιμο, πια, χαράτσι που είχε ξεκινήσει ως προσωρινό. Οπως και το άλλο χαράτσι, η Εισφορά Κοινωνικής Αλληλεγγύης, που κι αυτή κάποτε ήταν έκτακτη.
Ο Τσίπρας μίλησε, επίσης, για διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μια έκφραση που συνήθως σημαίνει περισσότερους φόρους για τους φτωχούς και λιγότερους για τους πλούσιους! Οσο για το αφορολόγητο των 12.000€ που θα επανέφεραν, ουδείς λόγος, φυσικά! Πάντως, ο φορολογικός νόμος του Μαΐου δεν αφήνει αμφιβολίες για το πού πάνε τα πράγματα. Η φορομπηξία συνεχίζεται …ακάθεκτη!
Για την είσπραξη των οφειλών προς το Δημόσιο, το 2015 ο Τσίπρας είχε να πανηγυρίσει για τις 100 δόσεις. Φέτος, φυσικά, δεν είπε τίποτα για το ότι τις 100 δόσεις τις …έφαγε η πρώτη αξιολόγηση.
Για τα κόκκινα δάνεια (για τα οποία το κουαρτέτο πιέζει αφόρητα εδώ και μήνες) το σημαντικό είναι η επανέναρξη των πλειστηριασμών, από τους οποίους υποτίθεται ότι εξαιρείται η πρώτη κατοικία, κάτι, όμως, που η πραγματικότητα μπορεί να αμφισβητήσει…
Το 2014 υπήρχε και η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751€, αλλά μάλλον το έχουν ξεχάσει στο ΣΥΡΙΖΑ!
Οσο για τους αγρότες, το ίδιο ψέμα επαναλήφθηκε και στη φετινή ομιλία: «Με τη μεταρρύθμιση του φόρου εισοδήματος όχι μόνο δεν επιβαρύναμε τους αγρότες αλλά η πλειοψηφία τους θα δει και ελάφρυνση». Δηλαδή τα μπλόκα τα έκαναν οι αγρότες κατά λάθος, από παραπληροφόρηση!
Τρίτος πυλώνας: Τα εργασιακά
Πρόκειται για το ζήτημα που είναι στην κορυφή της ατζέντας της δεύτερης αξιολόγησης και, όπως μας τα λένε, δε θα αργήσει η κατάθεση του σχετικού νόμου. Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μιλούσε για επαναφορά της μετενέργειας, των συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας και για κατάργηση των μέτρων για τις ομαδικές απολύσεις και την ενοικίαση εργαζομένων.
Πρόκειται ακριβώς για τα σημεία πάνω στα οποία πιέζουν οι δανειστές τώρα, απαιτώντας ακόμα πιο ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πλήρη εργοδοτική αυθαιρεσία και κατάργηση όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Ο Τσίπρας δήλωσε φέτος: «Στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων στη διαπραγμάτευση, έχουμε έναν ακατάβλητο σύμμαχο: το ευρωπαϊκό κεκτημένο». Αυτό ακριβώς θέλουν και οι ιμπεριαλιστές-δανειστές! Να γίνουμε κι εμείς όπως η Ευρώπη των μαζικών απολύσεων και του κρατικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού! Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μαζί με τα εργασιακά θα έρθει και το χτύπημα του συνδικαλισμού με το δραστικό περιορισμό στο δικαίωμα στην απεργία.
Στο μέτωπο της ανεργίας, ο Τσίπρας την παρουσίασε στο 23,5% από 26,5% στα τέλη του 2014 (254.000 νέες θέσεις εργασίας στο πρώτο επτάμηνο του 2017). Περιλαμβάνονται, φυσικά, οι συμβασιούχοι (5μηνα και 8μηνα), ενώ υπάρχουν οι εργαζόμενοι του Μαρινόπουλου και των καναλιών που κινδυνεύουν άμεσα να απολυθούν.
Τέταρτος πυλώνας: Τα θεσμικά
Αποκέντρωση, αντιπροσωπευτική δημοκρατία και διάφορα …προοδευτικά κατασκευάσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια τα έχει ήδη εφαρμόσει, ιδιαίτερα στους Δήμους. Πρόκειται για ανοιχτή κοροϊδία προς το λαό, στον οποίο προσφέρεται, τάχα, βήμα συμμετοχής και παρέμβασης, τη στιγμή που οι βασικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του δεν παίρνονται καν από την κυβέρνηση της χώρας του…
Φέτος ο Τσίπρας μίλησε και για τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία, η οποία έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό που μέχρι στιγμής φαίνεται είναι ότι επιχειρούνται κάποιες προσαρμογές χωρίς να διαταράσσεται η ραχοκοκαλιά του ταξικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, γίνεται μια προσπάθεια να εξοικονομηθούν χρήματα με θύματα τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές.
Εκεί που …ξεσάλωσε, όμως, ήταν στο θέμα των καναλιών, επαναλαμβάνοντας τις γνωστές …σάλτσες περί υπεράσπισης της νομιμότητας και χτυπήματος της διαπλοκής, όταν η αλήθεια είναι ότι το όλο θέμα εντάσσεται στις ανακατατάξεις στο εσωτερικό του ελληνικού κεφαλαίου και στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συνδεθεί πιο άμεσα με ορισμένες μερίδες του.
Ιδιωτικοποιήσεις, επενδύσεις και μεγάλα έργα: όλο το πεδίο στο κεφάλαιο
Το 2015 ο Τσίπρας έλεγε για το ταμείο αξιοποίησης κρατικής περιουσίας: «Η μεγάλη διαφορά του Ταμείου αυτού από το αμαρτωλό ΤΑΙΠΕΔ είναι η δυνατότητα που δίνεται στο ελληνικό δημόσιο να συγκεντρώσει, να οργανώσει και να αξιοποιήσει τα διάφορα περιουσιακά του στοιχεία, χωρίς να είναι αναγκασμένο να τα ξεπουλήσει».
Και φέτος: «καταφέραμε να αλλάξουμε προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, τις συμβάσεις παραχώρησης σε μια σειρά από άλλα έργα» και ανέφερε το λιμάνι του Πειραιά, το Ελληνικό και τα περιφερειακά αεροδρόμια.
Ειδικότερα για τα έργα στη βόρεια Ελλάδα αναφέρθηκε στο λιμάνι, το αεροδρόμιο και το μετρό της Θεσσαλονίκης, το σιδηροδρομικό ΠΑΘΕ, το ελληνικό τμήμα του αγωγού φυσικού αερίου ΤΑΡ, τον αγωγό IGB, τον πλωτό σταθμό αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου και τις υποδομές διανομής φυσικού αερίου σε έξι πόλεις της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και τη σιδηροδρομική σύνδεση Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης.
Χαρακτηριστικό είναι, τέλος, το παρακάτω απόσπασμα: «(…) από το βήμα της έκθεσης απευθύνω σήμερα κάλεσμα στους εγχώριους και στους ξένους επενδυτές: Εκμεταλλευτείτε τις επιχειρηματικές ευκαιρίες και το ευνοϊκό πλαίσιο που προσφέρουμε στην υγιή επιχειρηματικότητα. Επενδύστε χωρίς δισταγμό στην ελληνική οικονομία».
Ο Τσίπρας βαδίζει πάνω στις πάγιες κατευθύνσεις και επιθυμίες της ελληνικής αστικής τάξης: Αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης της χώρας για τη μετατροπή της σε εμπορικό, συγκοινωνιακό και ενεργειακό κόμβο, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και προσπάθεια για προσέλκυση επενδύσεων, κυρίως από το εξωτερικό, με όποιο κόστος για τους εργαζόμενους, την κοινωνία και το περιβάλλον.
Το κομμάτι αυτό της φετινής του ομιλίας είναι αυτό που περισσότερο θυμίζει τους πρωθυπουργούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που παρουσίαζαν στη ΔΕΘ τα σχέδιά τους για τη χώρα, προσπαθώντας πάντα να ανοίγουν τις πόρτες στο κεφάλαιο, πάντα με τη …διακόσμηση των νέων θέσεων εργασίας.
Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αστική κυβέρνηση και πρέπει να διακηρύσσει και να πράττει αναλόγως, προσφέροντας πεδίο δράσης στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Κάτι που αυτομάτως σημαίνει χτύπημα λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Γιατί τα συμφέροντα του λαού και του κεφαλαίου είναι αντίθετα, είτε το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι. Ξέροντας ότι δε μπορεί να πάει «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», επιλέγει το στρατόπεδο του κεφαλαίου. Κι ας έχει το «Α» στον τίτλο του. Αξίζει όσο το «ΣΟ» του ΠΑΣΟΚ…
