Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 879)
Και «ξαφνικά» προέκυψαν μαθητικές καταλήψεις. Με φορτωμένα τα μυαλά τους με άγχος πολλαπλών πηγών, νιώθοντας τα αδιέξοδα των οικογενειών τους, οι οποίες στενάζουν από τη φτώχεια, την ανεργία και την υποαπασχόληση, βλέποντας την προοπτική των σπουδών να γίνεται άπιαστο όνειρο, διαισθανόμενοι ότι αυτό που τους περιμένει είναι ένα μαύρο μέλλον, οι μαθητές της χώρας (πάνω από 700 σχολεία) προχώρησαν σε καταλήψεις των σχολείων τους.
Τα αιτήματα που προβλήθηκαν ήταν τα αιτήματα όλου του εργαζόμενου και άνεργου λαού: Μικρά ολιγομελή τμήματα, δωρεάν τεστ, προσλήψεις εκπαιδευτικών και προσωπικού καθαριότητας. Σε πολλές περιπτώσεις πιο δικά τους φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα και πάλι όλου του εργαζόμενου και άνεργου λαού: ενάντια στην τράπεζα θεμάτων που συντρίβει τη συνέχεια στις σπουδές.
Στην αρχή λοιδορήθηκαν με το γνωστό σχήμα «των αρνητών μάσκας». Αφού αυτό δεν πέρασε, το σύστημα προχώρησε στα πιο αποφασιστικά του όπλα: Εισαγγελικές – αστυνομικές «προειδοποιήσεις», τραμπουκισμοί «αγανακτισμένων», τρομοκράτηση από κάποιους «πρόθυμους» διευθυντές σχολείων. Λίγες ώρες πριν από το γράψιμο αυτών των γραμμών πήγε στα σχολεία και η εγκύκλιος που βάζει θέμα αναπλήρωσης ύλης Σάββατα και αργίες και που κάνει υποχρεωτική την εξ αποστάσεως «εκπαίδευση» σε υπό κατάληψη σχολεία για μαθητές και εκπαιδευτικούς, με πρόβλεψη μάλιστα να αποκλείονται με απουσία οι μαθητές που συμμετέχουν στην κατάληψη τους σχολείου τους.
Δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε αν οι μαθητές θα βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα. Αυτό που έχει σημασία είναι άλλο: Ότι μια Ομοσπονδία με 75.000 μέλη (η ΟΛΜΕ) και με πανελλαδική διάρθρωση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ουσιαστικά ΤΙΠΟΤΑ για να στηρίξει έμπρακτα τον αγώνα, ο οποίος είναι κοινός γιατί, στη φάση αυτή, η πραγματικότητα ανέδειξε κοινά αιτήματα μαθητών και εκπαιδευτικών.
Η ΟΛΜΕ αρνήθηκε να προκηρύξει οποιαδήποτε απεργία και περιορίστηκε σε χλιαρές δηλώσεις συμπαράστασης για να βγει από την υποχρέωση. Ενώ πληρώνεται τώρα η στάση της την περίοδο της πολιτικής νομιμοποίησης της τηλε-«εκπαίδευσης», μιας και τα ευχαριστώ της Κεραμέως στην υποταγή της ΟΛΜΕ δείχνουν τα πραγματικά τους δόντια (δίπλα η ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών για το θέμα).
Αν το άμεσο καθήκον κάθε δύναμης που αναφέρεται στο κίνημα και κάθε προοδευτικού εκπαιδευτικού είναι η υπεράσπιση των μαθητικών καταλήψεων, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η πραγματική συμπαράσταση στους μαθητές θα εκφραστεί στην ολότητά της αν μπουν και οι εκπαιδευτικοί στο δρόμο του αγώνα. Και σε αυτή την ιστορία, είμαστε σίγουροι ότι, και στην ΟΛΜΕ, η συνδικαλιστική ηγεσία της ήττας και της υποταγής ούτε θέλει ούτε μπορεί να προφέρει κάτι.
