Ίντερνετ. Ένα μέσο το οποίο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει μπει στις ζωές μας και διέπει μια σειρά τομείς της κοινωνικής ζωής. Από το εμπόριο και τις συναλλαγές, μέχρι και τις διαπροσωπικές επαφές, η χρήση του διαδικτύου καθίσταται πολλές φορές αναντικατάστατη. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που πολλοί δυσκολεύονται να θυμηθούν πώς ήταν η προ ίντερνετ εποχή. Μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ελεύθεροι επαγγελματίες, εργαζόμενοι, φοιτητές, ακόμα και το κεφάλαιο και οι τράπεζες διεκπεραιώνουν την πλειονότητα των υποθέσεών τους μέσω του διαδικτύου. Το τελευταίο διάστημα, όμως, συντελούνται μια σειρά σοβαρές εξελίξεις σε αυτό τον τομέα, με αποτέλεσμα να διακυβεύεται ακόμα και ο αποκλεισμός χρηστών από το διαδίκτυο.
Μέχρι πρότινος, μπορούσε ο οποιοσδήποτε, εφόσον είναι συνδρομητής μίας εταιρείας παροχής ίντερνετ, να μπει ανεμπόδιστα στο διαδίκτυο και είτε να περιηγηθεί σε αυτό είτε να χρησιμοποιήσει κάποιον χώρο στο διαδίκτυο (server) για ιδία χρήση, π.χ. να φτιάξει μια ιστοσελίδα. Η δυνατότητα χρήσης του διαδικτύου σε μαζικό επίπεδο προστατευόταν από την αρχή της ουδετερότητας του διαδικτύου. Σύμφωνα με αυτήν, όλη η κυκλοφορία στο διαδίκτυο πρέπει να γίνεται με ίσους όρους, ανεξάρτητα από τον τύπο του περιεχομένου. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η διαδικτυακή ελευθερία διανομής των πληροφοριών. Οι κανόνες περί ουδετερότητας του διαδικτύου θεσπίστηκαν από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (FCC) το 2015, προκειμένου το διαδίκτυο να παραμείνει ανοιχτό και δίκαιο.
Με βάση τους κανόνες της ουδετερότητας, οι πάροχοι είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουν το online περιεχόμενο ισότιμα, από όπου κι αν προέρχεται. Όλα αυτά μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου, όταν η FCC υπερψήφισε την ανάκληση των κανόνων ουδετερότητας του διαδικτύου, κίνηση που στηρίχθηκε από το λόμπι των τηλεπικοινωνιών στην Αμερική, ανοίγοντας το δρόμο για το τέλος στην ισότιμη αντιμετώπιση των δεδομένων που διακινούνται διαδικτυακά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πάροχοι υπηρεσιών ίντερνετ – μονοπώλια στις ΗΠΑ και μελλοντικά στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο θα μπορούν να παρέχουν κατά το δοκούν πιο αργές ταχύτητες κίνησης δεδομένων σε όποιον δεν μπορεί να τις πληρώσει ή ακόμα και στους ανταγωνιστές τους. Έτσι, μια σειρά μικρότερες επιχειρήσεις και επαγγελματίες δεν θα μπορούν με έναν ισότιμο τρόπο να προωθήσουν τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν προοδευτικά από τον διαδικτυακό χάρτη. Προοπτικά, το γεγονός αυτό μπορεί να οδηγήσει, και μάλλον αυτό θα γίνει με βάση τους κανόνες του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, στη δημιουργία ιδιόκτητων κομματιών του διαδικτύου, πλήρως ελεγχόμενων από τον αντίστοιχο πάροχο.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν μας ενδιαφέρουν οι αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων κεφαλαιοκρατών ή ακόμα και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ούτε θα πάρουμε θέση στηρίζοντας την τάδε ή τη δείνα επιχείρηση. Και σε καμία περίπτωση δεν έχουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα του διαδικτύου ως μέσου, δηλαδή ως εργαλείου στα χέρια της κάθε αστικής τάξης. Το ίδιο το ίντερνετ δημιουργήθηκε από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, αρχικά με τη μορφή αμυντικού συστήματος ενάντια στον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Στη συνέχεια όμως και μετά τη μαζική διάδοσή του χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο τόσο απέναντι στον εχθρό λαό, με παρακολουθήσεις, συλλογή προσωπικών στοιχείων και φωτογραφιών των χρηστών, όσο και στον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών, με υποκλοπές, εξελιγμένα οπλικά συστήματα κ.λπ.
Γνωρίζουμε ότι μέσω του διαδικτύου δόθηκε έδαφος σε μια σειρά αστικά και αντιδραστικά ιδεολογήματα να χύσουν το δηλητήριό τους ενάντια στην κομμουνιστική ιδεολογία. Χιλιάδες κονδυλοφόροι του συστήματος, «σοβαροί» και μη, πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις επιταγές του κεφαλαίου, προσπαθούσαν και προσπαθούν με άρθρα να ωραιοποιήσουν αυτό το σάπιο και εκμεταλλευτικό σύστημα. Από τις υποτιθέμενα εγκλήματα στα σοσιαλιστικά κράτη μέχρι το Πολυτεχνείο, το διαδίκτυο χρησιμεύει σαν ιδεολογικός μηχανισμός του συστήματος που μόνο ουδέτερος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να μη δούμε ότι η ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο έδωσε τη δυνατότητα σε μια σειρά οργανώσεις και συλλογικότητες της Αριστεράς και όχι μόνο, πολιτικές, αντιρατσιστικές κ.ά., να διευρύνουν το πεδίο παρέμβασής τους. Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλές ιστοσελίδες και blogs με πολιτικό περιεχόμενο, κείμενα και άρθρα τα οποία έχουν βοηθήσει στην εξάπλωση των αριστερών απόψεων. Μάλιστα, πολλές φορές η ύπαρξη τέτοιων ιστοσελίδων διευκολύνει τόσο μια κομμουνιστική οργάνωση να εκθέσει με έναν ολοκληρωμένο τρόπο την άποψή της όσο και κάποιον που θέλει να έρθει σε επαφή με αυτές τις απόψεις.
Με τις πρόσφατες εξελίξεις, όμως, υπάρχει ο κίνδυνος όλα αυτά να αποτελέσουν παρελθόν. Αν εφαρμοστεί καθολικά αυτή η κατάσταση, καταλαβαίνουμε ότι απόψεις όπως η δική μας όχι απλά περισσεύουν, αλλά δρουν και υπονομευτικά για την κυριαρχία αυτού του συστήματος. Στην πραγματικότητα, κάθε προοδευτική άποψη η οποία αντιβαίνει τους όρους λειτουργίας αυτού του συστήματος και αμφισβητεί την παντοδυναμία του θα φιμώνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε τις προσπάθειες φίμωσης συνολικά των αριστερών κομμουνιστικών ιδεών, είτε με συλλήψεις και δίκες αγωνιστών είτε και με δολοφονίες «αντιφρονούντων», μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η κατάργηση της ουδετερότητας του διαδικτύου είναι ένα ακόμα βήμα της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα στους λαούς και την εργατική τάξη.
Φυσικά, για μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση ο χώρος παρέμβασής της και η δουλειά της δεν περιορίζονται πίσω από μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο. Η θέση της είναι στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στους φοιτητικούς συλλόγους, εκεί που βρίσκεται και ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται. Κανένα διαδικτυακό κάλεσμα και καμία online συλλογή υπογραφών (βλ. avaaz) δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη ζωντανή παρέμβαση, την κουβέντα μέσα σε μια συνέλευση συλλόγου ή σωματείου. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι οι έφοδοι των λαϊκών μαζών στον ουρανό καθώς και η εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν offline…
Σ.Σ.
