Συνέντευξη με τη μητέρα του αγνοούμενου τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Μαχίρ Μετέ
Η «Προλεταριακή Σημαία» συνάντησε και μίλησε με τη μητέρα του νεαρού Μαχίρ Μετέ Κουλ, του 22χρονου τούρκου πολιτικού πρόσφυγα που αγνοείται από τα ξημερώματα της Κυριακής 24 Μαρτίου. Ο Μαχίρ προσπάθησε με ένα φίλο του να περάσει τον Έβρο και η βάρκα που τους μετέφερε στην Ελλάδα έβαλε νερά. Ο φίλος του, Σαντίκ Σεμπαμπά, σώθηκε, αλλά ο Μαχίρ μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί. Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Beykent της Πόλης, πρωταθλητής στο σκάκι, γνώρισε διώξεις από μαθητής και αργότερα φυλακίστηκε επειδή συμμετείχε σε κινητοποιήσεις νέων με την οργάνωση Dev-Cenc. Την Τετάρτη 3 Απριλίου η Ουνζιλέ Αράζ ξεκίνησε καθιστική διαμαρτυρία δίπλα στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην Αθήνα, απαιτώντας από την ελληνική κυβέρνηση εντατικοποίηση των ερευνών και δική της παρουσία σε αυτές.
Σας συναντάμε στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής σας. Συμμεριζόμαστε τον πόνο και την αγωνία σας και θέλουμε να συμβάλουμε και από τη δική μας πλευρά στην ανάδειξη του προβλήματος. Πώς θέλετε να αρχίσουμε;
Ουνζιλέ Αράζ: Πριν πω για τον γιο μου, θέλω να μιλήσω για τους υπεύθυνους για το χαμό του. Υπεύθυνοι είναι ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός! Οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για το χαμό των ανθρώπων που θάβονται στους υγρούς τάφους του Έβρου, του Αιγαίου, της Μεσογείου. Ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια, την ανέχεια, τους πολέμους, τις δολοφονίες, τις διώξεις και την προσφυγιά. Είμαι πολιτική πρόσφυγας στην Ελλάδα τους τελευταίους τρεις μήνες. Είμαι 53 χρονών και 30 χρόνια παλεύω ενάντια στο φασισμό. Δραστηριοποιούμαι στο «Σύλλογο αλληλεγγύης στις οικογένειες φυλακισμένων και καταδικασμένων» (TAYAD). Ασχολούμαστε με τα προβλήματα των πολιτικών κρατουμένων, ενημερώνουμε την κοινή γνώμη για αυτά, συμπαραστεκόμαστε στις οικογένειές τους. Γι’ αυτή μου τη δράση συνελήφθηκα, φυλακίστηκα και βασανίστηκα πολλές φορές. Παρ’ όλο που οι δράσεις του συλλόγου είναι νόμιμες, μας συλλαμβάνουν και μας καταδικάζουν σαν μέλη παράνομης οργάνωσης, όπως συμβαίνει με όλους όσοι αγωνίζονται. Εξαιτίας της δράσης μου υπάρχει τελεσίδικη ποινή φυλάκισης 19 χρόνων σε βάρος μου και εκκρεμεί στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο δίκη για ακόμη 6 χρόνια φυλάκισης. Έμενα στην Κωνσταντινούπολη, η ποινή μου επιβλήθηκε πριν 5 χρόνια και δεν υπήρχε δυνατότητα να ζήσω σαν άνθρωπος. Γι’ αυτό ήρθα στην Ελλάδα με τον ένα γιο μου. Έχω τρεις γιους. Τα παιδιά μου βασανίστηκαν όπως εγώ. Στην Τουρκία έχουμε φασισμό δεκάδες χρόνια και ας μην έχουμε επίσημα χούντα. Δεν τον έφερε ο Ερντογάν, αλλά τον ενίσχυσε και μάλιστα σε συνεργασία με τους γκιουλενιστές. Σήμερα οι γκιουλενιστές παρουσιάζονται σαν πρόσφυγες, αλλά μαζί έκαναν διώξεις, επιθέσεις, δολοφονίες και τα ίδια θα κάνουν όταν ξαναγυρίσουν. Αυτά συμβαίνουν σε ένα κράτος βαθιά εξαρτημένο από τον ιμπεριαλισμό. Αναφέρθηκα σ’ αυτά γιατί πρέπει να ξέρει ο κόσμος το λόγο που ερχόμαστε βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωής μας.
Μιλήστε μας για το γιο σας τον Μαχίρ.
Ουνζιλέ Αράζ: Ο Μαχίρ Μετέ αγωνιζόταν από μαθητής λυκείου για δωρεάν παιδεία και δημοκρατικά δικαιώματα. Τον έπιαναν συνέχεια και τον κακοποιούσαν. Τον συνέλαβαν ενώ ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο στη σχολή μηχανικών υπολογιστών με κατάθεση προστατευόμενου μάρτυρα για τη δράση που είχε ως μαθητής λυκείου. Αυτό συμβαίνει συχνά και έτσι καταδικάστηκαν και δικηγόροι. Προφυλακίστηκε 10 μήνες και όταν αποφυλακίστηκε μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης θέλησε να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά δεν έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο. Έτσι πήρε την απόφαση να φύγει και οδηγήθηκε στο θάνατο. Είχαμε όνειρα. Θέλαμε να περπατήσουμε μαζί στους δρόμους, να μιλάμε, να αναπνέουμε μαζί. Ο Μετέ ήταν πολύ έξυπνο παιδί, ευαίσθητο, αγαπούσε τη ζωή, είχε σεβασμό. Από μικρός είχε ιδιαίτερη αγάπη στο σκάκι. Ήταν πρωταθλητής Τουρκίας. Αν συνέβαινε σ’ εμένα αυτό, είμαι σίγουρη ότι θα έκανε το ίδιο ο γιος μου. Είμαι σίγουρη επειδή, όταν ήταν μαθητής και με συνέλαβαν, τα τρία μου παιδιά ξεκίνησαν καμπάνια με το αίτημα «ελευθερώστε τη μάνα μας». Τα παιδιά των οικογενειών των αγωνιστών δεν έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην εργασία. Καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών μας επειδή σκέφτονται, έχουν άποψη και διεκδικούν δικαιώματα.
Τι ξέρετε σχετικά με τις έρευνες στον Έβρο; Τι σας λέει το ελληνικό κράτος;
Ουνζιλέ Αράζ: Τη δεύτερη μέρα συναντήθηκα με τον Σαντίκ, τον φίλο του γιου μου που ήταν στην ίδια βάρκα. Πήγε στο κοντινό αστυνομικό τμήμα και κατέθεσε με όλες τις λεπτομέρειες. Πήγε μαζί με τρεις αστυνομικούς, τους έδειξε το σημείο. Επισκέφθηκαν το χώρο αλλά δεν άρχισαν αμέσως οι έρευνες. Οι έρευνες διάσωσης άρχισαν στις 26 Μαρτίου από την ΕΜΑΚ με τη συμμετοχή της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες. Ρωτήθηκαν όλα τα αστυνομικά τμήματα, τα νοσοκομεία, κανένα αποτέλεσμα. Την Παρασκευή είπαν ότι θα σταματήσουν τις έρευνες, γι’ αυτό πήγαμε στην Αλεξανδρούπολη να ζητήσουμε παράταση. Αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι οι έρευνες θα συνεχιστούν και ότι διευρύνεται η περιοχή των ερευνών. Δεν είναι μόνο δικό μας πρόβλημα, αφορά πολύ κόσμο. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι οι έρευνες γίνονται όπως πρέπει, ζήτησα να είμαι παρούσα και δεν με δέχτηκαν.
Τι γίνεται από την πλευρά της Τουρκίας σχετικά με τις έρευνες;
Ουνζιλέ Αράζ: Η οικογένεια και οι συγγενείς δεν αφήνουν το θέμα να κλείσει. Κάθε φορά οι έρευνες ξεκινάνε για πολύ μικρό διάστημα, αλλά είναι εκεί και πιέζουν, απαιτούν και συνεχίζονται οι έρευνες. Χωρίς την πίεσή τους δεν θα γινόταν ούτε μια μέρα.
Είναι ο Έβρος δρόμος προς την ελευθερία όλων των διωκόμενων και των προσφύγων πολέμου;
Ουνζιλέ Αράζ: Ο Έβρος από δρόμος προς τη σωτηρία και την ελευθερία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Λένε πως πνίγονται πολλοί και ότι ο πάτος του ποταμιού είναι γεμάτος με πτώματα προσφύγων. Επειδή θέλουν να συνηθίζουμε το χαμό των ανθρώπων σαν κανονικότητα. Αυτοί που αναγκάζονται να περάσουν, δεν μπορούν να μείνουν και να ζήσουν στη χώρα τους επειδή διώκονται για τις πολιτικές τους απόψεις, είτε λόγω της διάλυσης των πατρίδων τους από τους ιμπεριαλιστές. Όμως δεν μπορούν και να φύγουν. Ταυτόχρονα οι νόμοι, οι απαγορεύσεις και οι συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυσκολεύουν τη φυγή. Πιστεύω πως αν βρεθεί ο Μετέ, θα πάρουν θάρρος και άλλοι και θα ζητήσουν έρευνες για τους χαμένους. Να βγάλουν από τον πάτο του Έβρου τους χιλιάδες πνιγμένους, να αναγνωριστούν και να έχουν έναν τάφο. Όσοι δεν αναγνωριστούν, να έχουν και αυτοί έναν τάφο. Έχω σταθεί δίπλα σε οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους στις μεγάλες απεργίες πείνας, στις μαζικές δολοφονίες. Ήταν πολύ σημαντικό να πάρουν ακόμη και τον καμένο σκελετό του δικού τους ανθρώπου, να τον περιποιηθούν και να τον θάψουν.
Θέλω να υπογραμμίσω ακόμη μια φορά. Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας μοιράζονται τον πόνο μου, με στηρίζουν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να βρεθεί το παιδί μου. Θέλω το παιδί μου, θέλω το σώμα του, αν είναι νεκρό. Η πραγματικότητα είναι σκληρή, είμαι μάνα αλλά πρέπει να τη δεχτώ. Είμαστε πρόσφυγες στην ευθύνη του ελληνικού κράτους, γι’ αυτό απευθύνομαι στην κυβέρνηση. Δεν κάνω πίσω, ζητάω το παιδί μου. Αυτό είναι το αίτημά μου απ’ αυτήν την κυβέρνηση. Καλώ τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, αφού λέει ότι είναι σοσιαλιστής, να κάνει ό,τι χρειάζεται για να βρεθεί το παιδί μου. Το παιδί μου ήταν ένας αληθινός σοσιαλιστής φοιτητής.
Η φωτιά όμως καίει εκεί που πέφτει. Καίγονται τα σωθικά μου, αλλά ακόμη δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει. Πρέπει να τον βρω. Ο Μετέ μου να είναι ο τελευταίος. Να μην ξανακούσουμε παρόμοιο νέο. Θέλω να τον βρω, να τον πλύνω, να τον νεκροφιλήσω και να τον κηδέψω. Δεν θέλω να ζω με τον πόνο του χαμένου παιδιού μου.
