Το να επαναλάβει κανείς ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή θα “ταν σαν να μιλούσαμε σήμερα για την ανακάλυψη της πυρίτιδας. Το πρόβλημα που μας κάνει να επανερχόμαστε είναι η έντονη και επαναλαμβανόμενη προσπάθειά της, μέσω των αποφάσεών της, να μας κάνει να μην ξεχνάμε το ταξικό της …μάτι. Κανένας θεσμός άλλωστε αυτής της αστικής δημοκρατίας δεν μπορεί -όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν- να μην υπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που καταδυναστεύει τις ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Η φυλάκιση της Ηριάννας και του Τάσου Θεοφίλου αποτελούν τη μια όψη αυτής της ταξικής δικαιοσύνης και που έγινε πλατιά γνωστή επειδή είναι κατάφωρα άδικες, σε βαθμό που να υλοποιούν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο το δόγμα με το οποίο αποφασίζει η ταξική δικαιοσύνη: καλύτερα ένας που εναντιώνεται στην εξουσία του κεφαλαίου -ντόπιου και ξένου- στη φυλακή, έστω και χωρίς στοιχεία, παρά ελεύθερος. Ας προσπαθήσει αυτός να αποδείξει ότι δεν είναι ένοχος κι όχι εμείς ότι είναι αθώος.
Βεβαίως, αυτή η αυστηρότητα ως προς αυτούς που θεωρούνται εχθροί του συστήματος δεν απευθύνεται και προς τους δολοφόνους που το ίδιο εκτρέφει στα σπλάχνα της. Ούτε ο Κορκονέας ούτε βεβαίως και ο Καλαμπόκας βρίσκονται στη φυλακή, παρ” ότι κανείς δεν αμφισβήτησε τη δολοφονική τους δράση απέναντι σε ανθρώπους του κινήματος.
Από την άλλη πλευρά, ακόμη κι αν αποκαλυφθούν τα στοιχεία ότι κάποιοι φάγανε με την κουτάλα από τον δημόσιο κορβανά με… δωράκια και μίζες, δεν τους ενοχλούμε διότι παρήλθε η 5ετία και δεν πρέπει να εμποδίζουμε την …επιχειρηματικότητά τους. Κι αν ακόμη βρεθούν ονόματα και λογαριασμοί, φροντίζουμε ώστε χάνοντας στικάκια, ξεχνώντας σε συρτάρια δισκέτες και κωλυσιεργώντας στους… ελέγχους να παρέλθει η 5ετία ώστε να διασφαλιστεί η… εφαρμογή του νόμου. Όλα αυτά πάντα για το καλό του νόμου που εμείς φροντίσαμε να ψηφιστεί, φωτογραφικά όπως λέγεται, από παλιά ώστε να μπορούν να δικαιολογηθούν οι αρπαχτές του πολιτικοοικονομικού προσωπικού του συστήματος. Εκτός βεβαίως κι αν τα αντιπαρατιθέμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα απαιτούν κάποιοι να πάνε μέσα, ως προειδοποίηση του ποιος κάνει κουμάντο. Έστω και για λίγο. Μιας και πάντα βρίσκεται τρόπος να επανεξεταστεί η υπόθεσή τους.
Αυτόν το σεβασμό στη νομιμότητα επικαλέστηκε ο Αδωνης εξάλλου όταν τα μαθητοδικεία επέβαλαν την ποινή της… κοινωνικής εργασίας στους μαθητές του Ρεθύμνου που έκαναν κατάληψη. Όλα κι όλα. Η δικαιοσύνη και οι νόμοι της πρέπει να εμπεδωθούν στη νεολαία από τα σχολικά χρόνια.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο. Ούτε βεβαίως ότι η δικαιοσύνη δεν αποδέχεται πολιτικές εντολές μιας και είναι από το Σύνταγμα… διακριτοί οι ρόλοι των εξουσιών. Τώρα βεβαίως θα πρέπει να εξηγηθεί στον κάθε εργαζόμενο που σέρνεται στα δικαστήρια όταν απεργεί ως παράνομος και καταχρηστικός απεργός πώς οι μετέχοντες στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ, ενώ εγκαλέστηκαν για παρανομίες, μετά από ωμή εκβιαστική απαίτηση των ιμπεριαλιστών ότι δεν θα δοθεί η δόση αν δεν απαλλαχτούν και προστατευτούν οι υπάλληλοί τους, σχεδόν αυτόματα σταμάτησε η δίωξή τους. Καμία πολιτική παρέμβαση, πλήρης ισότητα, όπως και στον Γεωργίου της Στατιστικής Υπηρεσίας που φέρεται να μαγείρεψε κατ” απαίτηση των δανειστών τα στοιχεία και κατ” απαίτησή τους παύει κάθε δίωξή του.
Για να μην αναφερθούμε στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όπου η συνύπαρξή τους με την κυβέρνηση στο Καστελόριζο αλλά και οι πρόσφατες δηλώσεις του Μητσοτάκη για την ύπαρξη «μόνο ακροαριστερής κατεύθυνσης τρομοκρατίας» όχι απλά προκαταβάλλουν την πολιτική κάλυψη αυτού του δολοφονικού φασιστικού μορφώματος αλλά προϊδεάζουν και για το πολιτικό σκεπτικό της απόφασης.
Η ταξικότητα όμως των αποφάσεων δεν αφορά μόνο την προστασία των «παιδιών» του συστήματος. Κυρίως αναδεικνύεται στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους είτε οι αποφάσεις αφορούν κινητοποιήσεις τους είτε αφορούν αιτήματά τους. Η πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου που δικαιώνει τους εργοδότες που δεν καταβάλλουν μισθούς για μήνες κρατώντας σε ομηρεία τους εργαζόμενούς τους αποτελεί τρανή απόδειξη ποιοι αποφασίζουν και για ποιους.
Η, κατ” εντολή της ιμπεριαλιστικής τρόικας, αποδοχή των πολλαπλών περικοπών των συντάξεων ως νομότυπων, η σε πολλές περιπτώσεις απαλλαγή των εργοδοτών για τα αποκαλούμενα εργατικά ατυχήματα -εγκλήματα στην πραγματικότητα- αλλά ακόμη παραπέρα η επιδίκαση ευθυνών στους ίδιους τους εργαζόμενους, η νομιμοποίηση της συντριπτικής πλειονότητας των απολύσεων, της εργοδοτικής τρομοκρατίας απέναντι ακόμη και σε εγκύους εργαζόμενες είναι μόνο μερικές από τις αποφάσεις του δικαίου που ισχύει και φροντίζει να ενισχύει την παραπέρα εκμετάλλευση των εργαζόμενων και τη δίωξη όσων αγωνίζονται ή προτίθενται να παλέψουν για τα δίκια τους.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι λάθος να καλλιεργείται ως κορύφωση των διαμαρτυριών η λογική «θα πάω στο δικαστήριο να βρω το δίκιο μου» από δυνάμεις του κινήματος.
Οι περιπτώσεις της Ηριάννας και του Θεοφίλου δείχνουν ότι μόνο με τη συγκρότηση κινήματος λαϊκού, χωρίς σεχταριστικές αντιλήψεις, μπορεί να ανατραπούν και διώξεις αλλά και αποφάσεις καταφανώς άδικες και εκδικητικές-φρονηματικές.
Η απάντηση στη δράση της Χρυσής Αυγής και του κάθε δολοφόνου Κορκονέα δεν θα προκύψει κυρίως από τα δικανικά επιχειρήματα στα δικαστήρια -όχι ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται και αυτά- αλλά από το αν θα αναπτυχθεί κίνημα αντιφασιστικό, διεκδικώντας δημοκρατικά δικαιώματα και υπερασπίζοντας την απεργία, τη διαδήλωση, την αντίσταση των εργαζόμενων, της νεολαίας, του λαού.
Και προφανώς δεν περιμένουμε την αιτιολόγηση της καταστρατήγησης της «ισότητας» απέναντι στους νόμους. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχουν ουδέτεροι νόμοι, ίσοι απέναντι σε όλες τις τάξεις, και, δεύτερον, γιατί η ήττα του κινήματος τους έχει δώσει την αίσθηση ότι μπορούν να νομοθετούν και να αποφασίζουν για τα συμφέροντά τους χωρίς να δίνουν εξηγήσεις σε κανέναν.
