Ο αναρχικός λόγος στα χρόνια της κοινωνικής σωτηρίας…
Με στόχο να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών το σύνθημα του αναρχικού χώρου μας καλεί να απαρνηθούμε τόσο την δεξιά όσο και την αριστερή κυβέρνηση που τα στηρίζει. Βέβαια το σύνθημα πιάνει όλη την αριστερά (θυμίζοντας το παλιότερο «ίδια είν’ τ’ αφεντικά δεξιά και αριστερά» επίσης) αν και τούτη εδώ η κυβέρνηση φρόντισε από τα πρώτα της βήματα να ξεκαθαρίσει πως πρόκειται για κυβέρνηση κοινωνικής «σωτηρίας».
Δεν το καταλαβαίνει έτσι ο αναρχικός χώρος ακόμα και αν μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα του έριξε -κομμάτια να γίνει- και την ψήφο της στην «κυβέρνηση της αριστεράς».
Το να επισημανθεί ότι αυτού του είδους η συνθηματολογία -σε μια περίοδο που θα αυξάνει η απογοήτευση του κόσμου που ψήφισε Σύριζα- οδηγεί στην ενίσχυση της απολιτίκ δεξιάς όσο και ακροδεξιάς στην δυναμική της τάση, αποτελεί «ψιλό γράμμα» γι’ αυτούς που έφτιαξαν και διαδίδουν το σύνθημα.
Γιατί να χαθεί η ευκαιρία εξ άλλου να αποδομηθεί και να λοιδορηθεί η αριστερά κάτω από έναν γενικό παρανομαστή;
Ναι, η αριστερά, το κομμουνιστικό κίνημα που τόλμησε να πραγματώσει σε εργατικό κράτος τις ιδέες και το πρόγραμμά του διαπράττοντας το μέγιστο των αμαρτημάτων. Πολλά μπορεί να συγχωρέσει (και να χωρέσει) το αναρχικό και αυτόνομο ρεύμα αλλά όχι αυτό…
Θα ήταν απείρως πιο «ιδανικό» να παραμείνουμε στην Παρισινή Κομμούνα έστω, να αρκεστούμε στις σφαγές και τις ανεκπλήρωτες εφόδους στον ουρανό. Τι το ήθελαν αυτό το άλλο κράτος; Και φυσικά και όλες τις «υποχρεώσεις» που το συνόδευαν!
Εξ άλλου σήμερα πια θα μπορούσαν να χωρέσουν τα όνειρα μας στον «κοινοτισμό» και τις παράλληλες αντιεξουσιαστικές δομές, στις μικρές αυτόνομες νησίδες του «χώρου».
Είναι επίσης σίγουρο ότι θα αποφύγουν τις «ανθρωπιστικές» παγίδες και τις «παράλληλες δομές» που στήνει η σημερινή κυβερνητική εξουσία για να διαχειριστεί την εξαθλίωση με αντίστοιχο πνεύμα.
Το μακρύ χέρι του κυρίως κράτους. Του αστικού κράτους.
Θα αντισταθούν στην ενσωμάτωση. Εξ άλλου τι συνεπείς αντικρατιστές είναι;
Δημήτρης Μάνος
