Η συζήτηση για τα διάφορα προτάγματα και προγράμματα, μεταβατικά ή με εκλογικά άλματα, (πάντα βέβαια ειρηνικά μέχρι που δε θα σπάσει τζάμι ή κατά άλλες εκδοχές με κάμποσες μπουνιές), που γίνεται μπροστά στο υπαρκτό ενδεχόμενο «αριστερής» κυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει εκ των πραγμάτων και το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Το ζήτημα τίθεται βέβαια και συνολικότερα από το σύνολο των καταιγιστικών εξελίξεων που συντελούνται στη χώρα, ιδιαίτερα το δύο – τρία τελευταία χρόνια. Τίθεται έτσι με απαιτητικούς όρους και στις μικρές έστω δυνάμεις του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, που παρά το μικρό μέγεθός τους με τις ταξικές προσεγγίσεις που οφείλουν να κάνουν και στη βάση των δεδομένων της συγκυρίας μπορούν να συμβάλουν έως και καταλυτικά στη συγκρότηση τουλάχιστον ενός υπολογίσιμου πλέον εργατολαϊκού κινήματος στον τόπο μας.
Το ζήτημα της αντιμετώπισης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αφορά με κρίσιμο τρόπο τη συγκρότηση και ισχυροποίηση των λαϊκών αντιστάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που τέθηκε και τίθεται είναι το ψευτο-δίλλημα περί ΕΥΡΏ – Ε.Ε. και πόσο το κίνημα μπόρεσε π.χ. να το αντιμετωπίσει στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και στη συνέχεια…
Είναι κοντολογίς ένα ζήτημα που εφόσον κατακτιέται ουσιαστικά κόντρα στον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας της αστικής τάξης αλλά και κόντρα σε κάθε λογής αταξικούς ψευτο- πατριωτισμούς, δυναμώνει την καθημερινή λαϊκή πάλη αντίστασης και διεκδίκησης και ταυτόχρονα οικοδομεί όρους για την προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Γιατί είναι φυσικό πως αν ο λαός αποδέχεται σήμερα τον ευρω-μονόδρομο π.χ. της αστικής τάξης, τότε η πάλη του θα παραμένει άνευρη και με πολύ συγκεκριμένα όρια ως προς την αποτελεσματικότητά της. Ακόμη πιο φανερό είναι πως με Τρόικα- ΝΑΤΟ- Βάσεις και Ε.Ε. ο λαός δε μπορεί να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του και στο μόχθο του. Εκτός και αν μιλάμε για το σοσιαλισμό π.χ. του Χριστόφια!!
Μιας και αναφερθήκαμε ήδη στο ζήτημα της Ε.Ε. εδώ έχουμε να διακρίνουμε από τη μια την ανοικτή πια φιλο- ιμπεριαλιστική και όχι απλά φιλοΕ.Ε. στάση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει να κάνει με την προθυμία του να διαχειριστεί το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Από την άλλη το ΚΚΕ δίπλα στο ντούρο αντικαπιταλισμό της λαϊκής εξουσίας θέτει και τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ενάντια σε Ε.Ε.- ΝΑΤΟ, όμως κάθε άλλο παρά νοιάζεται να συμβάλλει στην υπαρκτή δυνατότητα μαζικοποίησης και πολιτικοποίησης των λαϊκών αντιστάσεων. Στέκει συστηματικά έξω από τα μαζικά λαϊκά ξεσπάσματα, ενώ ταυτόχρονα κατασκευάζει θεωρητικά σχήματα που δε βλέπουν ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Έτσι τα όποια αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα καταλήγουν να υπηρετούν ένα μηχανιστικό διαχωρισμό από ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οποιονδήποτε άλλο δεν προτάσσει το ΑντιΕ.Ε. πλαίσιο την ώρα που απαιτείται πλατειά κοινή δράση με κρίσιμη, ικανή και αναγκαία αιχμή ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ.
Αξίζει κάποια στιγμή μια ιστορική αναφορά στο ψευτοΚΚΕ για να φανεί πως, με άλλη τακτική κάθε φορά μα σταθερά με ανεμπιστοσύνη στο μαζικό κίνημα, κινείται δεκαετίες τώρα από τότε που απαρνήθηκε οριστικά και αμετάκλητα τον επαναστατικό δρόμο. Έχει την αξία και τη σημασία του του, ότι σ’ αυτή τη χώρα ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ ή όποιο άλλο διατυπώνει όσο διατυπώνει κάποια αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα (το κάνει κατά καιρούς και ο ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και αυτό έχει να κάνει με την ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Όμως σ’ ότι αφορά το ΚΚΕ επειδή το παίζει και ντούρο κομμουνιστικό οφείλουμε να αποκαλύψουμε πως ούτε με συνέπεια διατυπώνει αντιΕ.Ε. π.χ. συνθήματα (δες συνεργασία ΚΚΕ- ΕΑΡ 1986-1990). Ακόμη περισσότερο πως ο αντιιμπεριαλισμός του ήταν κούφιος και κάλπικος ακόμη και τότε που φώναζαν οι κνίτες με πάθος «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός». Και αυτό γιατί ποτέ το ΚΚΕ δε θέλησε να δέσει στο πεδίο των ταξικών αγώνων και συγκρούσεων και να υπηρετήσει με όρους μαζικού κινήματος τη διαλεκτική σχέση ταξικού – αντιιμπεριαλιστικού. Το ΠΑΣΟΚ βαφτίζονταν δύναμη αλλαγής το 80 και επιδιώκονταν συγκυβέρνηση μαζί του για την πραγματική αλλαγή. Ενώ στη δεκαετία της αντιιμπεριαλιστικής αφύπνισης του 1970 ο Φλωράκης πρότεινε στην ηττημένη στο κυπριακό αστική τάξη, ν’ αλλάξει προστάτες και να πάρει βοήθεια από τη Μόσχα. Σήμερα είναι επιλογή ο σεχταρισμός και όχι παρέκκλιση από μια κατά κανόνα επαναστατική κατεύθυνση. Επιλογή που εξασφαλίζει την αναχώρηση με «επαναστατικά» προσχήματα από το μαζικό κίνημα σε μια εποχή που όπως φαίνεται σύντομα θα σπάσουν πολλά τζάμια…
Όμως το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης με συνεχώς διαφορετικούς όρους τίθεται και στην πλευρά της αστικής τάξης με ζητούμενο το καταστάλαγμα σ’ ένα νέο συμβόλαιο υποτέλειας στη βάση των νέων παγκόσμιων δεδομένων και συσχετισμών και γεωπολιτικών δεδομένων της περιοχής. Και είναι φανερό από τις συνεχείς άγριες αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα, με μια σειρά μάλιστα ανθρωποθυσίες στο πολιτικό προσωπικό, πως στο σημερινό οξυμένο ανταγωνισμό που αλληλοτροφοδοτείται από τη βαθειά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος, το καταστάλαγμα σε προηγούμενες σχετικά σταθερές καταστάσεις είναι αρκετά δύσκολο και καθόλου δοσμένο. Από το δαχτυλίδι (τάχα) του Σημίτη στο Γ. Παπανδρέου, περάσαμε στην απόσυρση του Καραμανλή και από κει στη σχεδόν ηρωική έξοδο του Γ. Παπανδρέου παρά τη χρέωση των μνημονίων και του ΔΝΤ.
Δε μπορούμε να ξέρουμε, ίσως και κανένας ακόμη, αν ο Γ. Παπανδρέου έφυγε για να ξανάρθει. Πάνως σε αντίθεση με τον Τζοχατζόπουλο και το Σμπώκο και άλλους που σέρνονται στα δικαστήρια και στις φυλακές ή αυτοκτονούν, ο πρώτος διαπρέπει στο εξωτερικό ως διεθνής προσωπικότητα και ας τον αποκαλεί η Χρυσή Αυγή 30% Έλληνα. Την ίδια ώρα ο Βενιζέλος αγκομαχεί εισπράττοντας στις μέρες μας το κόστος των αδιεξόδων του ντόπιου συστήματος χωρίς δυνατότητα πολιτικής διαφυγής. Είναι σίγουρο πως θα δούμε πολλές ακόμη σκηνές πολιτικής αστάθειας και ανατροπών και η αιτία είναι προφανώς η γενικευμένη κρίση του συστήματος στη χώρα. Κρίση που όχι απλά συμπλέκεται με τις παρεμβάσεις και τις κόντρες των αμερικανών και των ευρωπαίων, αλλά καθορίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά απ’ αυτές.
Καθόλου δε μας διαφεύγει το κοινωνικό – οικονομικό υπόβαθρο της ελληνικής κρίσης, μόνο που και αυτό έχει διαμορφωθεί και συνεχίζει να διαμορφώνεται καθοριστικά από το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Όμως οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές πλέον για να συνεννοηθούν και στο εσωτερικό τους (βλέπε Γερμανία) αναγκάζονται να ομολογήσουν δημόσια μάλιστα πως η κρίση (όπως άλλωστε και η ένταξη στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη) δεν αντιμετωπίζεται με στενά οικονομικούς όρους.
Ομονοούν όλοι τους πως η επιβολή βαθειάς φτώχειας στο λαό και η οικονομική καταστροφή και λεηλασία της χώρας είναι δοσμένα ζητήματα. Όμως το αν η Ελλάδα π.χ. παραμείνει ή όχι στην ευρωζώνη όπως και ο συνολικότερος χειρισμός της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, αντιμετωπίζονται με ευρύτερους γεωπολιτικούς όρους και όχι στενά οικονομικούς.
Να λοιπόν που δεν είναι στον αέρα και η πρόταση του Τσίπρα για νέο σχέδιο Μάρσαλ. Να γιατί οι συναντήσεις με τον Πέρες και τον Ράιχενμπαχ είναι πολύ πιο κρίσιμες εξετάσεις για τους πρόθυμους της αριστεράς μας ακόμη και από τις επίσημες συναντήσεις των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ με το Στουρνάρα και μια σειρά άλλες υπεύθυνες συμπεριφορές σαν του Σκουρλέτη τελευταία κ.λπ.. Με αυτά δε καταλήγουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει τις εξετάσεις και πολύ περισσότερο πως έχει δρομολογηθεί ως διάδοχη λύση. Άλλωστε το πολιτικό τοπίο είναι ιδιαίτερα ασταθές όπως είπαμε και οι προβλέψεις είναι δύσκολες. Όμως παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις έξω από τη μεταμοντέρνα αποπολιτικοποίηση που προσπαθεί να επιβάλλει το σύστημα, αλλά και έξω από ανόητες και συχνά μεταφυσικές και αντιδραστικές συνομωσιολογικές προσεγγίσεις, μπορούμε να αντιληφθούμε τους όρους λειτουργίας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού στον τόπο μας.
Όχι δεν είναι πιόνι η αστική τάξη, ούτε οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες του λαού μπορούν να κάνουν κινήσεις στη σκακιέρα έξω από τους όρους της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό από την πλευρά τους όλοι τους θέλουν τον εχθρό λαό υποταγμένο και στο περιθώριο. Γιατί ο «τρομοκράτης» (όπως λένε οι υπερατλαντικοί ιδιαίτερα προστάτες) ελληνικός λαός, όπως και μια σειρά λαοί πολύ συχνά τους χαλάνε τα σχέδια.
Όμως πριν αναφερθούμε αναλυτικά σ’ αυτό το κρίσιμο και οπωσδήποτε ενδιαφέρον για μας κεφάλαιο της λαϊκής πάλης, είναι αναγκαίο να προσεγγίσουμε όσο μπορούμε ξανά σήμερα αυτό που ονομάζουμε από την πλευρά μας εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης.
Τα όρια των σχέσεων εξάρτησης της αστικής τάξης
Όταν λέμε ότι η ελληνική αστική τάξη και κάθε εξαρτημένη αστική τάξη δεν είναι πιόνι σε αντίθεση π.χ. με άρχουσες τάξεις στα χρόνια της αποικιοκρατίας σημαίνει πως βλέπουμε τη σχετική αυτονομία με την οποία κινείται και αναπαράγεται. Αυτή η σχετική αυτονομία υπάρχει για την ελληνική αστική τάξη από τα χρόνια του Βενιζέλου και του Μεταξά, μέχρι τα χρόνια του Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και σήμερα παρά τον Ράιχενμπαχ και την τρόικα. Κατοχή, που είναι ποιοτικά διαφορετικό πράγμα, υπήρξε το 1940-1944 και ποτέ άλλοτε στο διάβα του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα. Και φυσικά το σφίξιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η εξελισσόμενη ανελέητη φτωχοποίηση του λαού και η λεηλασία και υποθήκευση της χώρας σήμερα δεν γίνεται με όρους κατοχής.
Η αστική τάξη της χώρας βιάζεται και εκβιάζεται, πληρώνει και θα πληρώσει ενδεχομένως και ακριβά τη σημερινή κρίση, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να την κάνει ευκαιρία αξιοποιώντας τα μνημόνια, το φασιστικό εκβιασμό και την τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών για να ενισχυθεί η ίδια απέναντι στο λαό. Και είναι ήδη φανερό ότι παρά τα κόστη και τα μεγάλα ρίσκα που παίρνει η αστική τάξη από την εφαρμογή αυτής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής ωστόσο υπολογίζει ήδη (αν καταφέρει έστω και με παραπέρα ενίσχυση του εκφασισμού) να κρατήσει το λαό υπό έλεγχο σ’ ένα νέο τοπίο μετά την αποσοβιετοποίηση της χώρας όπως λένε οι απολογητές της.
Υπολογίζουν όχι μόνο σε θεαματική αλλαγή υπέρ του κεφαλαίου των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς, μα ακόμη περισσότερο ίσως στην ενίσχυση της πολιτικής κυριαρχίας. Μιλάμε για την πολιτική κυριαρχία απέναντι στο λαό, γιατί είναι φανερό ότι η ίδια η αστική τάξη πέρα από τα οικονομικά κόστη που ήδη εισπράττει, παραχωρεί στα αφεντικά της πολιτική κυριαρχία όπως ομολογείται ανοικτά. Ακόμη περισσότερο αναγκάζεται να αποδεχτεί τον πλήρη και από κάθε άποψη γεωπολιτικό έλεγχο σε μια πυρακτωμένη περίοδο και σε μια περιοχή ιδιαίτερα εύφλεκτη. Και το χειρότερο είναι αναγκασμένη να προσαρμόζεται στις συμπληγάδες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Και εδώ ίσως τα πράγματα να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνα και άσχημα όταν και μια σειρά άλλες αστικές τάξεις των Βαλκανίων και ευρύτερα της περιοχής αποδέχονται τέτοιους ρόλους και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των λαών καθυστερεί.
Να γιατί τα ζητήματα της δουλειάς, της προόδου, της ειρήνης και της δημοκρατίας πρέπει να γίνουν κοινή σημαία ιδιαίτερα των γειτονικών λαών κόντρα σε ανόητους, ανιστόρητους και αντιδραστικούς εθνικισμούς και με όρους ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όλους τους αντιδραστικούς. Ενάντια δηλαδή στους ντόπιους και ξένους δυνάστες των λαών που πράγματι θα αποδειχθούν χάρτινες τίγρεις όταν στα υπαρκτά κινήματα αντίστασης των λαών αρχίσει να μπαίνει αποφασιστικά και να ενισχύεται η ταξική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Να γιατί η ενίσχυση της πολιτικής κυριαρχίας απέναντι στον εχθρό λαό είναι ίσως το πιο σημαντικό ζητούμενο όπως είπαμε σε χώρες σαν τη χώρα μας με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία σαν προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτή η ενίσχυση της πολιτικής κυριαρχίας μέσα από την αναζήτηση ανανέωσης, αναβάθμισης και βαθιάς αντιδραστικοποίησης του πολιτικού συστήματος επιδιώκεται από την αστική τάξη προκειμένου να αντέξει τις δεδομένες εκδηλώσεις της δίκαιης λαϊκής οργής απέναντι στη βάρβαρη και αντιδραστική πολιτική της.
Ταυτόχρονα το ίδιο επιδιώκεται από ΗΠΑ – Ε.Ε. και στη βάση αυτή βλέπουν από κοινού την ανάγκη να κρατήσει η αστική τάξη σ’ ένα επίπεδο ύπαρξης π.χ. μέσα στην Ε.Ε.και στο ευρώ και με ζητούμενο κάποιο ρόλο στην περιοχή. Βέβαια το ζήτημα συμπλέκεται και με την κρίση στην ευρωζώνη και το συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Το μάλλον έκτακτης ανάγκης ταξίδι της Μέρκελ στην Αθήνα αποδείχνει την κρισιμότητα των εξελίξεων στη χώρα τόσο για τη διαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης μα ενδεχομένως πολύ περισσότερο για την ενίσχυση της γερμανικής επιρροής μέσω και της Ελλάδας στην πυρακτωμένη από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Τώρα ως προς το ρόλο της αστικής τάξης το ζήτημα παραμένει ζητούμενο και ερωτηματικό όσο οι άγριες συγκρούσεις στην περιοχή δεν αφήνουν να στρωθεί σταθερό έδαφος ούτε για αγωγούς ούτε για όποιες άλλες από τις μπίζνες που περιμένουν τα αδηφάγα μονοπώλια. Γιατί και αυτά θα περιμένουν όσο η έκβαση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή και παγκόσμια δε ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Βέβαια η Μέρκελ από το λίγο χρόνο παραμονής της στην Αθήνα αφιέρωσε αρκετό στη συνάντηση με τη συνοδεία της με το λεγόμενο επιχειρηματικό κόσμο της χώρας. Σίγουρα οι μπίζνες και η λεηλασία της χώρας είναι στην ημερήσια διάταξη. Και αυτό άλλωστε ενισχύει και εμπεδώνει και τη συνολικότερη επιρροή της Γερμανίας στη χώρα. Όμως λόγο έχουν και άλλοι (ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και όχι μόνο). Και ειδικά στο κρίσιμο γεωπολιτικά θέμα της ενέργειας (ΔΕΠΑ, αγωγοί, κ.λπ.) έχουμε να δούμε πολλά ακόμη επεισόδια.
Δεδομένη η υπηρέτηση της αστικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια
Αν όμως είναι ερώτημα αν θα υπάρξει και ποιος ρόλος για την ύπαρξη της ελληνικής αστικής τάξης δεν είναι ερώτημα δύο σημαντικά πράγματα.
1. ότι μέσα ή έξω από την ευρωζώνη ο λαός μας στο πλαίσιο άλλωστε της επίθεσης του κεφαλαίου σε πλανητική κλίμακα σπρώχνεται όσο οι αντιστάσεις του υπολλείπονται των απαιτήσεων σε καταστάσεις άγριας φτώχειας, μαζικής εξαθλίωσης και κυριολεκτικής σύνθλιψης βασικών του κατακτήσεων.
2. ότι η κυριαρχία της αστικής τάξης στο λαό θα αξιοποιηθεί για να μετατραπεί η χώρα με πολύ πιο επικίνδυνους όρους απ’ ότι στο παρελθόν σε δολοφονικό ορμητήριο ενάντια σε γειτονικούς λαούς χωρίς να αποκλείεται ακόμη και η άμεσα εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες. Η διένεξη με τις ΑΟΖ, που υποτίθεται ότι κρύβουν θησαυρούς υδρογονανθράκων και συγχρόνως είναι κρίσιμες για τη διέλευση αγωγών και καλωδίων, εμπλέκει ήδη επικίνδυνα τη χώρα στο πολεμικό άρμα του Ισραήλ και των αμερικανονατοϊκών. Ουσιαστικά στο ίδιο άρμα είναι και η Τουρκία και το έχει αποδείξει και με την αποδοχή στο έδαφός της του αντιπυραυλικού των ΗΠΑ ενάντια στο Ιράν την ίδια ώρα που φιλονικούσε με το Ισραήλ. Πολύ περισσότερο μιλάνε μόνα τους σήμερα τα θερμά επεισόδια στα τουρκοσυριακά σύνορα. Εδώ θα προσθέταμε γι’ αυτούς που βλέπουν την πανίσχυρη αυτόνομη ως ιμπεριαλιστική Τουρκία, πως η τρέχουσα κρίση στην περιοχή της ανοίγει ένα θανάσιμο κίνδυνο στο κουρδικό. Ταυτόχρονα όπως και για την ελληνική αστική τάξη το πάτημα, σε δύο ή και περισσότερες για την Τουρκία βάρκες, ενέχει μεγάλους κινδύνους. Το ζήτημα είναι κρίσιμο και οφείλουμε να το παρακολουθήσουμε με προσοχή.
Από κει και πέρα είναι δεδομένη η κόντρα στα πλαίσια της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Δεδομένη η δίψα της Ε.Ε. για ενεργειακό εφοδιασμό και δεδομένη και η ισχυρή θέση της Ρωσίας στο γεωπολιτικό παιγνίδι στην περιοχή. Την επόμενη της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα, έρχεται ο Νταβούτογλου, ενώ έχει προηγηθεί πολιτική σύσφιξη με το Ισραήλ που επισφραγίζεται πέρα απ’ όλα τ’ άλλα με συχνές στρατιωτικές ασκήσεις στον ελλαδικό χώρο. Και σίγουρα το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ για τη χώρα δεν εξαντλείται στην κόντρα του Τόμσεν και του ΔΝΤ με την Ε.Ε. για να κουρέψει η ευρω-τράπεζα το ελληνικό χρέος. Είναι σίγουρο πως αμέσως μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ τα υπερατλαντικά αφεντικά της αστικής τάξης θα ενδιαφερθούν πολύ συγκεκριμένα (όχι ότι έπαψαν ποτέ) για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας στη βάση των ιεραρχήσεων και των επιλογών που θα προκριθούν για να εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Η ασύδοτη και δολοφονική χρήση της βάσης της Σούδας στην περίπτωση της Λιβύης ήταν μονάχα δείγμα του πως αντιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστές σήμερα τις χώρες που εξαρτούν. Η αναλογία με την προσβλητική, βάρβαρη και εξοντωτική αντιμετώπιση του λαού με τα μνημόνια, είναι ευθεία και διόλου άσχετη με τα δεδομένα της συγκυρίας. Θεωρούμε αστείο και σαφώς προσχηματικό για την αναχώρηση από το λαϊκό κίνημα τα περί αλληλεξάρτησης και συμμετοχής της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό κατά τα’ άλλα πόλεμο.
Επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στο μαζικό κίνημα
Η αντιπαράθεση στο πλαίσιο του κινήματος με δυνάμεις που υποβαθμίζουν τα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στην εξάρτηση, είναι αναγκαία και δεν αφορά θεωρητικά σχήματα τουλάχιστον από την πλευρά μας. οι σύντροφοί μας στα Χανιά πριν μερικά χρόνια χρειάστηκε να δώσουν μάχη για να μπει στην αφίσα κοινής δημοτικής κίνησης με το ΝΑΡ ένα σύνθημα ενάντια στις βάσεις. Όχι σύντροφοι και σ’ αυτό πρέπει να είμαστε κάθετοι η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στην πάλη δεν είναι για μας εμμονή στην υπεράσπιση των μουμιασμένων για κάποιους λενινιστικών σχημάτων.
Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και η πάλη για το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι όρος για την ταξική συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. είναι άμεση αναγκαιότητα για να πολιτικοποιηθούν και να δυναμώσουν οι αντιστάσεις του λαού μας. είναι το πρόταγμα που πολιτικοποιεί τη λαϊκή πάλη και τις υπαρκτές αντιστάσεις του λαού μας χωρίς να μπερδεύεται με διαχειριστικά προτάγματα σαν αυτά περί χρέους, κρατικοποιήσεων και τα σχετικά. Και βέβαια ο καθένας καταλαβαίνει πως τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα όχι μόνο δεν είναι ενσωματώσιμα, μα αντίθετα οξύνουν την ταξική σύγκρουση του λαού με την αστική τάξη και το σύστημά της, το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού.
Εδώ έχει σημασία να διακρίνουμε το αντιιμπεριαλιστικό πλαίσιο πάλης ενάντια σε Ε.Ε.- ΝΑΤΟ- ΒΑΣΕΙΣ- ΔΝΤ από τις προτάσεις στην αστική τάξη για αποχώρηση από το ευρώ π.χ. Κάτι τέτοιο παίχτηκε από πολλές πλευρές το προηγούμενο διάστημα και παίζει ακόμη, μόνο που είναι άσχετο και ξένο με την κατεύθυνση που θέλει να συγκροτήσει πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά το λαό απέναντι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του που αλληλοστηρίζονται και συγκροτούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού.
Είναι όπως αναφέρουμε συχνά στην αρθρογραφία στην Προλεταριακή Σημαία ζητούμενο το νέο συμβόλαιο μεταξύ ιμπεριαλιστικών αφεντικών της Δύσης πάντα, γιατί η Ρωσία π.χ. δε θα βρει εύκολα θέση σ’ ένα τέτοιο συμβόλαιο τουλάχιστον χωρίς μεγάλες «φασαρίες»….
Με βάση την κρίση, τα αδιέξοδα, τη συζήτηση περί σουταρίσματος ( GREXIT) πολλοί μπήκαν στη συζήτηση για έξοδο από το ευρώ με τον ίδιο τρόπο που μιλούσαν για κούρεμα του χρέους, πράγμα που υλοποιήθηκε και δεν είναι απίθανο να ξαναγίνει.
Στο νέο συμβόλαιο που ίσως πάει να διαμορφωθεί, αλλά μπορεί να χρειαστεί και πολύ δρόμο ακόμη, φαίνεται να προκρίνεται η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ με πολιτική απόφαση κυρίως Γερμανών και Γάλλων με ώθηση από ΗΠΑ. Ταυτόχρονα ζητούμενο συνολικά για τη Δύση είναι ένα νέο βαθύ κούρεμα χρέους για την Ελλάδα και με ερώτημα μεταξύ Ε.Ε. και ΔΝΤ ποιος πληρώνει το βαρκάρη. Ίδομεν…
Σίγουρα θα χρειαστεί πολύς δρόμος ακόμη και δεν αποκλείονται ανατροπές και εκπλήξεις σ’ ένα ρευστό τοπίο που δεν είναι σίγουρο πως θα ξεκαθαρίσει ούτε μετά τις εκλογές των ΗΠΑ. Πάντως η αστική τάξη και αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα της δε διανοείται καν την ύπαρξή της έξω από το πλαίσιο της εξάρτησης. Μ’ όλα τα προβλήματα, τα κόστη και τα ρίσκα που αναφερθήκαμε η αστική τάξη όχι μόνο δε μπορεί να αρνηθεί τον εξαρτημένο χαρακτήρα της, μα αντίθετα το στρίμωγμα και τα αδιέξοδα την οδηγούν στο να υποταχτεί και να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις των αφεντικών της. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να ελπίζει και ελπίζει σε ρόλους πιθανούς και απίθανους, ακόμη και σε σύγχρονες κόκκινες μηλιές.
Το πολιτικό προσωπικό κάνει ότι του ζητήσουν οι απ’ έξω και το τι μέλει γενέσθαι στη χώρα αποφασίζεται κυριολεκτικά πλέον στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Για ποια δημοκρατία και για ποιο σχεδιασμό σωτηρίας λοιπόν μας μιλούν τα ελεεινά ανδρείκελα του σάπιου συστήματος της χώρας. Να γιατί παρά το άγχος που μας δημιουργούν οι πιεστικές απαιτήσεις της περιόδου σε σχέση με τα ελλείμματά μας πρέπει να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα, ψύχραιμα και αποφασιστικά. Ελέω ψευτο-αριστεράς κυριάρχησε για μήνες ο εκλογικός κρετινισμός και ζήσαμε μια κινηματική αδράνεια την οποία εκμεταλλεύτηκαν η Χρυσή Αυγή δίπλα στον Ξένιο Ζευς και τη συνολικότερη αντιδραστικοποίηση και φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Η παραπέρα αντιδραστικοποίηση μάλλον είναι μονόδρομος για τη συνέχιση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και της πλήρους υποταγής της χώρας στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Όμως ο λαός μας στις 26 -9 και στην υποδοχή της Μέρκελ και καθημερινά, δείχνει πως όσα μέτρα και αν ψηφίσουν δε θα πάψει ν’ αντιστέκεται και να διεκδικεί τη ζωή και το δίκιο του. Είναι και αυτό το τελευταίο ένα κρίσιμο δεδομένο της περιόδου.
Να ενισχύσουμε την αντιιμπεριαλιστική ενότητα με τους γύρω λαούς
Στη γύρω περιοχή οι λαοί έχουν υποστεί την καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα χρόνια πριν από μας. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων χτυπήθηκαν ανελέητα όταν ακόμη δεν είχε τσαλακωθεί η μόστρα της Δύσης και των «δημοκρατικών» ιδανικών της. Σπουδαία παρακαταθήκη η αλληλεγγύη του λαού μας σε κείνη τη φάση για το μέλλον φιλίας και αλληλεγγύης που είναι υποχρεωμένοι οι γύρω λαοί να οικοδομήσουν για να υπερασπιστούν τη ζωή τους κόντρα στο διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών. Σπουδαία επίσης η παρακαταθήκη του παλλαϊκού ξεσηκωμού κατά την ιρακινή επέμβαση που οδήγησε τις ΗΠΑ να μιλήσουν για τον τρομοκράτη ελληνικό λαό. Με τους λαούς των Βαλκανίων αλλά και τους αραβικούς λαούς μας συνδέουν αγώνες και δεσμοί αίματος για να την σπάσουμε με βάση την πραγματικότητα στα φασισταριά της Χρυσής Αυγής και σ’ όσους τσαμπουκαλεύονται και υποτιμούν τα θύματα του ιμπεριαλισμού, την ίδια ώρα που γίνονται ελεεινοί δούλοι των δυτικών αφεντικών που αποκαλύπτονται ξανά καθαρά δυνάστες του λαού μας.
Η πολιτική του διαίρει και βασίλευε μπορεί και πρέπει ν’ ανατραπεί
Μακριά από μας οι διακρίσεις σ’ ότι αφορά τον κόσμο της δουλειάς. Είναι σπουδαίοι οι αγώνες της νεολαίας και των εργαζόμενων στην Αγγλία, τη Γαλλία, της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Είναι αγώνες που εξασθενούν τη βάρβαρη ισχύ του ιμπεριαλισμού. Όμως οι αγώνες των λαών του ευρωπαϊκού νότου, σήμερα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, έχουν κοινό στόχο και είναι φανερό πως αλληλοτροφοδοτούνται. Ειδικότερα όμως ο λαός μας επειδή τα πράγματα «πολιτικοποιούνται», δηλαδή συμπυκνώνονται επικίνδυνα στη γύρω περιοχή, πρέπει με την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στην πάλη του να αφαιρέσει ένα σημαντικό όπλο των αντιπάλων του. Την πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Όχι αυτά δεν είναι ρομαντικές εξαγγελίες παρότι γνωρίζουμε τους συσχετισμούς και το έλλειμμα της κομμουνιστικής αριστεράς στη γύρω περιοχή, ωστόσο επιμένουμε στην παραπάνω κατεύθυνση και θεωρούμε ότι δεν είμαστε στον αέρα και αυτό θα φανεί αν γίνουμε πιο αποφασιστικοί. Οι εργατικοί αγώνες στη Βουλγαρία και κάποιες σημαντικές νίκες στη Ρουμανία πέρυσι, θάφτηκαν σκόπιμα και δυστυχώς δεν προβλήθηκαν ούτε από μας επαρκώς. Αντίθετα επαρκώς και σωστά υπερασπιστήκαμε τις αραβικές εξεγέρσεις κόντρα στη βρώμικη φιλολογία του ιμπεριαλισμού περί αραβικής άνοιξης που αποκαλύφθηκε στον βομβαρδισμό της Λιβύης και ξανά αποκαλύπτεται στην κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση μέσω τρίτων στη Συρία. Σήμερα οφείλουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην περιοχή στη σύμπλεξή τους άλλωστε με το συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και να τοποθετιούμαστε σε κάθε ζήτημα που μπαίνει με σαφήνεια. Ταυτόχρονα οφείλουμε να έχουμε μια ταχτική που θα πασχίζει να μπολιάσει τις αντιστάσεις του λαού μας επιτρέποντάς μας να είμαστε μέσα σ’ αυτές όπως το ψάρι στο νερό και να τις στηρίζουμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις.
Για την πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
Μιλώντας για την ανάγκη αλληλεγγύης και κοινού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με τους γύρω λαούς, αν γίνουμε πιο αποφασιστικοί θα φανεί ότι δεν είμαστε στον αέρα. Ο λαός μας και οι γύρω λαοί υφίστανται, παρά τις ιδιομορφίες, όλοι τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης που πολλαπλασιάζονται όσο ενισχύεται η ιμπεριαλιστική παρουσία και ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή. Αυτή η κατάσταση βγάζει παντού τους λαούς στο δρόμο!!
Το σύστημα ενισχύει την τρομοκρατία, το φασισμό και σ’ ένα βαθμό δημιουργείται έδαφος και για τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Όμως όπως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας δεν είναι με τη Χρυσή Αυγή, έτσι και οι λαοί της Τουρκίας π.χ. δεν είναι με τους Γκρίζους Λύκους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ερντογάν στις βρώμικες πολεμικές του επιχειρήσεις με τη Συρία είναι το αντιπολεμικό κίνημα που σε συνδυασμό με το κουρδικό κάνει τα πράγματα εξόχως δύσκολα για την τουρκική αστική τάξη. Εκτεθειμένες επίσης στους λαούς τους και από πολλές απόψεις είναι οι αστικές τάξεις των βαλκανικών χωρών. Παντού λίγο πολύ υπάρχουν σπουδαίοι όροι για να δυναμώσουν στην πορεία οι αντιστάσεις και οι αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
Οφείλουμε να πολεμήσουμε την αντίληψη περί παντοδυναμίας του συστήματος που τάχα έχει τους λαούς στο χέρι. Με κρίσιμο το ζήτημα της υπηρέτησης της αντίστασης, που ήδη κατακτιέται σ’ ένα βαθμό μια κοινή γλώσσα και που οπωσδήποτε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά, η πρωτοβουλία οφείλει να προσεγγίσει βαθύτερα και με σαφήνεια τα ζητήματα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτό άλλωστε είναι όρος για το πιο ουσιαστικό μπόλιασμα των λαϊκών αντιστάσεων με την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Για να δυναμώσουν οι αγώνες για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία χρειάζεται να βαθύνει η ταξική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση χρειάζεται να ενισχυθεί η αντιπαράθεση ενάντια στο ρεφορμισμό, τον πασιφισμό, τον αστικό κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας και τον κάθε λογής ψευτο- πατριωτισμό. Οι εξελίξεις τονίζουν την επιτακτική ανάγκη για δυνάμωμα της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ταυτόχρονα αποκαλύπτουν την πραγματικότητα και αυτό οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε.
