Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 895)
«Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα»! Με αυτή τη θέση στο κέντρο των δηλώσεών του τοποθετήθηκε ο έλληνας ΥΠΕΞ, αναφορικά με τις τελευταίες πολυήμερες σφαγές των Παλαιστινίων παιδιών, γυναικών, αμάχων από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Χωρίς προσχήματα ο Δένδιας «νομιμοποίησε» όσο του αντιστοιχεί και του πέφτει τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, «δικαιολόγησε» την κατοχή της Παλαιστίνης και τις πολιτικές αποικισμού από το Ισραήλ και παρουσίασε αυτή την ισραηλινή θηριωδία ως «τη νόμιμη άμυνα» του κράτους του Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστινιακή αντίσταση και τη διεκδίκηση ενός λαού να αποκτήσει τη δικιά του λεύτερη πατρίδα!
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν από τον Δένδια στο εσπευσμένο ταξίδι του σε Ισραήλ και Παλαιστίνη, την ώρα που έρεε το αίμα στη Λωρίδα της Γάζας, κατάσταση την οποία χαρακτήρισε ως «απολύτως προβληματική»! Τόσο ο αναβαθμισμένος κυνισμός και η ανυπόφορη υποκρισία της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ) που κινήθηκαν στην ίδια γραμμή, όσο και η βιασύνη του ΥΠΕΞ να πάει («πρώτος από όλους τους Ευρωπαίους ομολόγους του») στον τόπο του εγκλήματος, έχουν τις συγκεκριμένες πολιτικές αιτίες τους.
Το γενικό πλαίσιο είναι γνωστό και δεδομένο, καθώς εδώ και πολλά χρόνια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ανακηρύξει το Ισραήλ -ελέω ΗΠΑ- σε «στενό» έως και «στρατηγικό σύμμαχο» της χώρας. Αυτή η σχέση διαρκώς αναβαθμίζεται στο πλαίσιο αξόνων, στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών, με ανταλλαγές επισκέψεων και με δραστηριότητες που «ξεκινούν» από τη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή και φτάνουν ως τα Βαλκάνια. Όλα αυτά πάντα υπό την καθοδήγηση και την επίβλεψη των ΗΠΑ και στο πλαίσιο των δικών τους ευρύτερων στόχων και επιδιώξεων στην περιοχή. Συνεπώς στο πλαίσιο αυτής της σχέσης και αυτών των υπηρεσιών, η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος όφειλαν να εκφράσουν τη στήριξή τους στο κράτος-δολοφόνο και στην τωρινή επίθεσή του ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Δηλαδή όφειλαν, πριν από όλα στις ΗΠΑ, να υποστηρίξουν την ύπαρξη και τη δράση του κράτους-δολοφόνου, του κράτους-χωροφύλακα των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή.
Όμως στη σημερινή φάση και συγκυρία, υπάρχουν δύο ειδικότερα και κρίσιμα ζητήματα που «έστειλαν» εσπευσμένα τον Δένδια, μεσούσης της κρίσης, σε Ισραήλ και Παλαιστίνη. Το πρώτο είναι οι «συμφωνίες του Αβραάμ» που υπογράφτηκαν στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Σεπτέμβριο μεταξύ Ισραήλ, ΗΑΕ και Μπαχρέιν ενώ ένα μήνα αργότερα προστέθηκε και το Σουδάν. Πρόκειται για μια συμφωνία με την οποία οι ΗΠΑ επιχειρούν να άρουν την ιστορική αντίθεση Αράβων-Ισραηλινών και να διατάξουν τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα μαζί και δίπλα στο Ισραήλ, ώστε να διαμορφώσουν τον απαιτούμενο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό συσχετισμό στην περιοχή. Αυτόν που χρειάζονται για τα σχέδια τους απέναντι στο Ιράν, αυτόν που χρειάζονται απέναντι στους ανταγωνιστές τους (Ρωσία-Κίνα) αλλά και τους «συμμάχους» τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στην περιοχή. Πρόκειται για ένα «εύθραυστο» εγχείρημα με πολλές αντιφάσεις, που η διοίκηση Μπάιντεν παρέλαβε από τον Τραμπ και το συνεχίζει, καθώς «αναμένεται» σύντομα και η Σαουδική Αραβία να προχωρήσει στην αναγνώριση του Ισραήλ.
Είναι προφανές ότι η νέα αιματοχυσία που προκάλεσε το Ισραήλ αποτελούσε μια δοκιμασία αυτής της συμφωνίας και μπορούσε να πυροδοτήσει τριγμούς και μπλοκαρίσματα. Η ελληνική πλευρά λοιπόν -το «πιο καλό παιδί» των ΗΠΑ-χρησιμοποιήθηκε ως ο πρώτος και άμεσος αγγελιοφόρος που θα μεταφέρει το μήνυμα της συνέχισης και στήριξης των «Συμφωνιών του Αβραάμ». Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι το ταξίδι του Δένδια συνεχίστηκε στην Ιορδανία, που αντιμετώπιζε αυξημένο πρόβλημα ως επίσημη συνοδός (κουστωδός) των μουσουλμανικών τεμενών στην Ιερουσαλήμ. Ή όπως φαρδιά πλατιά έγραψε το «Βήμα της Κυριακής» στις 23/5, το ταξίδι Δένδια σκόπευε στην «αποφυγή αναταράξεων στο πλέγμα των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο με την προσέγγιση του Ισραήλ με τις μετριοπαθείς αραβικές και μουσουλμανικές χώρες με αποκορύφωμα τις «συμφωνίες του Αβραάμ» στις οποίες εντάσσονται Ελλάδα και Κύπρος»! Δηλαδή τα αστικά επιτελεία όχι μόνο δεν διστάζουν αλλά αντίθετα επιχαίρουν που η χώρα λειτουργεί ως εντολοδόχος των πολεμικών σχεδίων των ΗΠΑ που απειλούν με φωτιά και καταστροφή ολόκληρη την περιοχή.
Τα «κέρδη» του αγγελιοφόρου
Σε αυτό το πλαίσιο της υπηρέτησης των αμερικάνικων σχεδίων εντάσσεται και αυτό που αναφέραμε ως το άλλο ζήτημα-στόχευση του ταξιδιού Δένδια. Πρόκειται για τη γνωστή και επίσημα διακηρυγμένη πολιτική της κυβέρνησης και συνολικά της αστικής τάξης, σύμφωνα με την οποία κάθε υπηρεσία στις ΗΠΑ «ευνοεί» την ελληνική πλευρά στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι γνωστό ότι ο Ερντογάν -που βρίσκεται σε κλιμακούμενη πίεση από τους Αμερικάνους όλο το τελευταίο διάστημα- επιχείρησε να εμφανιστεί ως «υπερασπιστής» των Παλαιστινίων, φιλοδοξώντας στην πραγματικότητα να βάλει σφήνες στη σχέση Ισραήλ-Αραβικών καθεστώτων και αναζητώντας όρους διαμόρφωσης μιας συμφωνίας με την Αίγυπτο, ανάλογης με αυτή που έκανε με τη Λιβύη («τουρκολιβυκό σύμφωνο»). Στην ουσία πρόκειται για τακτικές θνησιγενείς, στον βαθμό που δεν έχουν την έγκριση των ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ.
Αντίστοιχης ποιότητας και με το ίδιο αντιδραστικό και τυχοδιωκτικό πρόσημο είναι και οι τακτικές της ελληνικής πλευράς. Ο Δένδιας τάχθηκε υπέρ της σφαγής των Παλαιστινίων από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ για να υπερασπιστεί τους άξονες και τις εξελισσόμενες συμφωνίες που συγκροτούν και καθοδηγούν οι ΗΠΑ ενάντια σε όλους τους λαούς της περιοχής! Γιατί έτσι -θεωρεί η κυβέρνηση και η αστική τάξη- ότι θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση στον αντιδραστικό ανταγωνισμό της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Ο λογαριασμός αυτός είναι τυχοδιωκτικός, αντιδραστικός, ανιστόρητος! Οι ΗΠΑ δεν στοχεύουν να «ευνοήσουν» ούτε τη μια ούτε την άλλη αστική τάξη. Οι ΗΠΑ τις θέλουν και τις δύο στο άρμα τους, να υπηρετούν τους δικούς τους σχεδιασμούς. Οι αμερικάνικες πιέσεις στην Τουρκία δεν στοχεύουν στο να τη «χάσουν» ως προγεφύρωμά τους στην περιοχή, αλλά να τη σταθεροποιήσουν ως τέτοιο. Στη βάση αυτών των δεδομένων και των πολλαπλών αντιφάσεων που γεννούν τα χωσίματα των άλλων ιμπεριαλιστών και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των αστικών τάξεων της περιοχής, ο Δένδιας πρόσφατα ομολόγησε επισήμως την κατάρρευση των «μεγάλων σχεδίων» της αστικής τάξης για εξορύξεις και αγωγούς στη ΝΑ Μεσόγειο. Στη βάση αυτών των δεδομένων, επίσης, στο Αιγαίο, το κύριο πεδίο του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, δεν βρίσκεται «λύση», καθώς οι Αμερικάνοι αλλά και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν πολλούς λόγους να διατηρείται ελεγχόμενος για κάθε χρήση ο ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων.
Όλα αυτά «τα ξέρει» αλλά δεν τα μαθαίνει η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Υπερβαίνει την αντιδραστική φύση της και την εξαρτημένη θέση της να τα «μάθει» στα αλήθεια και να διαμορφώσει μια πολιτική έξω από τον αντιδραστικό και φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο ζει και αναπαράγεται. Ο «πόλεμος» άρθρων που εδώ και ένα διάστημα αντιπαραθέτουν «επιχειρησιακά» πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που έχουν οι γαλλικές και οι αμερικάνικες φρεγάτες που σχεδιάζουν να αγοράσουν, θα μπορούσε να είναι για γέλια, αν δεν ήταν ένα μέτρο της επικινδυνότητας αυτών που υποτίθεται είναι οι ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας! Γιατί αποκαλύπτεται ότι δεν είναι παρά «αντιπρόσωποι» και ατζέντηδες των ιμπεριαλιστών της Δύσης, που διεκδικούν τα ποσοστά τους από τον κλεμμένο κόπο των εργατών και τα καταργημένα δικαιώματα του λαού.
Αλλά το αντιδραστικό αδιέξοδο και οι κίνδυνοι που απειλούν τον λαό μας αναδεικνύονται και από τους διχασμούς που διατρέχουν οριζόντια τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος σχετικά με τον διάλογο που (υποτίθεται ότι) βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η επαναφορά στη δημοσιότητα (πάλι από το Βήμα της Κυριακής στις 23/5) των αρχείων Καραμανλή (του …εθνάρχη), που γίνεται με διακηρυγμένο στόχο να στριμωχτούν οι «σκληρές φωνές» που είναι ενάντια στην εξέλιξη του διαλόγου, από τη μια ακυρώνει βασικά σημεία των μαξιμαλισμών της αστικής τάξης. Γιατί υπενθυμίζει ότι στη δεκαετία του 1970 ο Κ. Καραμανλής υποστήριζε μεταξύ άλλων ότι το «Αιγαίο δεν είναι λίμνη ελληνική», ότι «η Ελλάς δεν προτίθεται να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα εάν διευθετηθούν όλες οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο χωρών», ότι οι μειονοτικοί πολίτες της Θράκης «είναι Τούρκοι». Όλα αυτά επαναφέρονται κάτω από την πίεση των αδιεξόδων που συναντούν οι μαξιμαλισμοί. Από την άλλη, ωστόσο, όλα αυτά κάθε άλλο παρά συνιστούν επίδειξη «σωφροσύνης» και αναζήτησης μιας κατεύθυνσης που θέλει τη φιλία και την ειρηνική συμβίωση των λαών. Γιατί οι ίδιες αστικές δυνάμεις (στην κυβέρνηση και στα άλλα κόμματα του συστήματος) που τα χρησιμοποιούν αυτά για τακτικούς λόγους, είναι αυτές που την ίδια στιγμή χειροκροτούν τον σφαγιασμό του Παλαιστινιακού λαού, είναι αυτές που πρωτοστατούν στο να αναλάβει η χώρα ρόλους που θα υπηρετούν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στην περιοχή και στη μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε βάση και πολεμικό προπύργιο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών. Και προφανώς σε αυτή τη βάση, αναζητούν και προσδοκούν μια άλλη συγκυρία που θα είναι «κατάλληλη» για να επανέλθουν στην ημερήσια διάταξη οι μαξιμαλισμοί των «μεγάλων ιδεών».
Είναι σαφές ότι από τον φαύλο κύκλο των αδιεξόδων και των πολεμικών κινδύνων μπορεί να βγει η χώρα μόνο με την πάλη του λαού. Την αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη, την πάλη που θα είναι αλληλέγγυα και κοινή με όλους τους λαούς της περιοχής.
