Αποκλεισμένοι με κάθε τρόπο, οι πάνω από 2.000 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν τη μαζική απεργία πείνας πίσω από το καθεστώς της απομόνωσης, του ψυχολογικού πολέμου και των βασανιστηρίων. Αποκομμένοι από κάθε μορφή επικοινωνίας, οι απεργοί πείνας αντιστέκονται σε κάθε είδους εκβιασμό και επιβολή, όπως η υποχρεωτική σίτιση. Δεν αντιμετωπίζουν όμως μόνο το καθεστώς της δικής τους, φυσικής απομόνωσης. Αντιμετωπίζουν και ένα άλλο, ιδιότυπο τείχος, που έχει απλωθεί από άκρη σ’ άκρη του πλανήτη: τα συστημικά ΜΜΕ.
Ο παγκόσμιος σιωνισμός, πάντα προστατευόμενος του δυτικού ιμπεριαλισμού, έχει καταφέρει να επιβάλει με χίλιους δυο ορατούς και αόρατους τρόπους την πλήρη σχεδόν φίμωση στη ροή των ειδήσεων και πληροφοριών. Καμία δήλωση των απεργών πείνας, καμία φωτογραφία από τις μαζικές κινητοποιήσεις στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα δεν φτάνει στα αυτιά και τα μάτια των λαών του κόσμου. Τι και αν καθημερινά πραγματοποιούνται διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, απεργίες, τι και αν άνθρωποι εκτός φυλακής ξεκινούν και εκείνοι απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης. Όπως η Λεϊλά Χάλεντ, ηγετική μορφή του αγώνα και μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Το μόνο που βρήκανε να μεταδώσουν οι γλείφτες της σιωνιστικής κατοχής, κατά την τρίτη βδομάδα της μαζικής απεργίας πείνας, είναι ένα βίντεο του Ισραήλ που δείχνει τον Μαρουάν Αλ Μπαργκούθι να τρώει, τάχα, γλυκά! Αναπαράγουν (και ας κρατούν… αποστάσεις!) ένα κακοφτιαγμένο και αηδιαστικό ψέμα, την ίδια στιγμή που θάβουν τα αιτήματα της απεργίας για ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, παύση των βασανιστηρίων, περίθαλψη και επικοινωνία με τις οικογένειές τους. Είναι οι ίδιοι που θα προστρέξουν, όταν τα συμφέροντα των αφεντικών τους απαιτούν, να κλάψουν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» όπου γης, αρκεί να προετοιμάζεται κάποιος πόλεμος ή επέμβαση. Τότε, οι εικόνες και οι ειδήσεις ξαφνικά πλημυρίζουν τις οθόνες μας.
Δυστυχώς, το καθεστώς απομόνωσης εντείνεται γιατί το στόμα που είναι αρμόδιο να διαδώσει το μήνυμα του αγώνα και να σπάσει τη σιωπή, δηλαδή το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, είναι σε ύφεση. Αντί να βλέπουμε συγκεντρώσεις σε κάθε γωνιά του κόσμου, που να μεταδίδουν τα αιτήματα του αγώνα, βλέπουμε για ακόμα μια φορά την αναντιστοιχία λόγων και πράξεων που κυριαρχεί στο κίνημα. Ελάχιστες, δυστυχώς, οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε μια συγκυρία όπου δεν υπάρχουν τα απαραίτητα αντανακλαστικά και η κινηματική υποχώρηση αποτυπώνεται σε κάθε μικρό ή μεγάλο ζήτημα.
Την ίδια στιγμή, στην Παλαιστίνη, τα νέα είναι σημαντικά και δεν αφορούν μόνο την εξέλιξη των κινητοποιήσεων. Η απεργία πείνας συμβαίνει στο φόντο γενικευμένων πολιτικών ανακατατάξεων στα παλαιστινιακά πολιτικά πράγματα. Ο Μπαργκούθι θεωρείται το «νο2» πρόσωπο στη Φατάχ και εκφραστής της «αγωνιστικής πτέρυγας», έως και πιθανός διάδοχος του Αμπάς. Χαίρει οικουμενικής εκτίμησης από τους Παλαιστίνιους για τον ηγετικό του ρόλο στην πρώτη και δεύτερη Ιντιφάντα. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην έναρξη της απεργίας. Η κίνηση αυτή, εκτός από τα αιτήματα που ανέδειξε, έχει αποδέκτες και μέσα στο ίδιο το παλαιστινιακό έθνος.
Την ίδια στιγμή που ο Αμπάς επισκέπτεται τον Τραμπ, σε μια κραυγαλέα επίδειξη δουλοπρέπειας, Γάζα και Δυτική Όχθη βράζουν από οργή. Η έξαρση του εποικισμού, η συνεχιζόμενη γενοκτονία της Γάζας και η προώθηση του ναζιστικού τύπου Συντάγματος (μόνο για Ισραηλινούς στο γένος) δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας στον παλαιστινιακό λαό. Το αίμα των περσινών συγκρούσεων είναι φρέσκο: ο ισραηλινός στρατός και τα φασιστικά τάγματα «πολιτών» δολοφονούσαν εν ψυχρώ γυναίκες και παιδιά. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο Τραμπ και επίσημα έκλεισε το μάτι στην ηγεσία του Ισραήλ, παίρνοντας αποστάσεις από τη «λύση των δύο κρατών», στηρίζοντας τον εποικισμό και αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ.
Ενώ ο Αμπάς σέρνεται στην αυλή του Τραμπ, πουλώντας δωσιλογισμό, η Χαμάς, που ολοένα και κερδίζει έδαφος στη Δυτική Όχθη, προέβη σε μια σημαντική πολιτική κίνηση, ανακοινώνοντας την προσέγγιση με το στρατοφασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου – το οποίο έχει επανειλημμένα αναμιχθεί στα παλαιστινιακά ζητήματα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δήλωσε θετική σε μία πολιτική λύση «στα σύνορα του 1967». Δήλωση που αποτελεί αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, κάτι που αντιβαίνει τα ιδρυτικά της κείμενα.
Η Χαμάς και οι ηγέτες της έχουν επαναλάβει κατά καιρούς τέτοιες θέσεις με το μανδύα της «διπλωματικής κίνησης», ποτέ όμως με έναν τόσο επίσημο τόνο. Είναι φανερό ότι το «μανιφέστο» της Χαμάς αποτελεί μια κίνηση άλλης ποιότητας. Αποτελεί προσπάθεια σπασίματος της απομόνωσης και διεκδίκησης θεσμικού και αναγνωρισμένου ρόλου, πλέον για όλη την Παλαιστίνη, όχι μόνο τη Γάζα. Αποτελεί κίνηση που ίσως συνοδεύεται και από εσωτερικές ανακατατάξεις.
Το σιωνιστικό καθεστώς προετοιμάζει ανοιχτά σενάρια της «τελικής λύσης», εν μέσω γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Μ. Ανατολή και ενώ τα σύνορα σε νότιο Λίβανο και υψίπεδα του Γκολάν έχουν ξεθωριάσει. Ο παλαιστινιακός λαός, στενάζοντας κάτω από την κλιμακούμενη βαρβαρότητα, ετοιμάζεται να γυρίσει σελίδα στην αιματηρή ιστορία του. Και η απεργία πείνας των χιλιάδων κρατουμένων μοιάζει με πυροδότη των σαρωτικών εξελίξεων που έρχονται.
