Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 895)
Ο απολογισμός της καταστροφής που προκάλεσε η πολυήμερη κτηνωδία του ισραηλινού κράτους ενάντια στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας και συνολικά στον παλαιστινιακό λαό, είναι απολύτως συμβατός με τα φασιστικά χαρακτηριστικά του. Σύμφωνα με την καταγραφή του αίματος, που σημειωτέον συνεχίζεται ακόμη, 248 Παλαιστίνιοι (66 παιδιά) δολοφονήθηκαν και 1.900 (560 παιδιά) τραυματίστηκαν. Από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς επλήγησαν 1.500 κτιριακές εγκαταστάσεις (205 πολυώροφες πολυκατοικίες), 75 κυβερνητικές και δημόσιες εγκαταστάσεις υπέστησαν ζημιές, ενώ χιλιάδες είναι οι άστεγοι. Υπήρξαν εκτεταμένες ζημιές στο δίκτυο ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτροδότησης. Ο λαός της Παλαιστίνης, όμως, άντεξε! Και αποτέλεσε ακόμα μια φορά ζωντανό και μαζικό παράδειγμα αντίστασης και πάλης ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, μαχητικό παράδειγμα διεκδίκησης λεύτερης πατρίδας και κοινωνικής προκοπής!
Από την άλλη, ο πολιτικός απολογισμός της ισραηλινής σφαγής, τα νέα δεδομένα που αναδεικνύονται αλλά και αυτά που θα προκύψουν τόσο στο Παλαιστινιακό όσο ευρύτερα για την περιοχή της Μέσης Ανατολής δεν είναι μονοσήμαντα, κρύβουν παγίδες αλλά και εκπλήξεις, ενώ και οι όποιες πρώτες εκτιμήσεις πιθανά θα χρειαστεί να τροποποιηθούν όταν μπουν κάτω από το φως των κατοπινών εξελίξεων.
Οι πιθανές στοχεύσεις του Νετανιάχου και του Ισραήλ …
Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στην έναρξή της, αυτή προκλήθηκε από τον μόνιμα… υπηρεσιακό πρωθυπουργό Νετανιάχου, με την επιλογή των εξώσεων των Παλαιστίνιων κατοίκων από την ιστορική περιοχή Σέιχ Τζαρά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και έπειτα με την άγρια καταστολή των μουσουλμάνων προσκυνητών στην Πύλη της Δαμασκού και στο Τέμενος Αλ-Ακσά.
Ο Νετανιάχου, για λογαριασμό της άρχουσας τάξης του Ισραήλ, λειτούργησε ξανά σαν κανονικός προβοκάτορας, θέλοντας να δημιουργήσει τετελεσμένα μπροστά στη νέα αμερικανική διοίκηση, ενώ ο χρόνος ίσως μας «φωτίσει» εάν οι κινήσεις Νετανιάχου «επικοινωνούσαν» με το εσωτερικό των ΗΠΑ και ειδικά την πλευρά Τραμπ...
Η προεδρία Μπάιντεν δεν αναίρεσε την απόφαση Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ και επιπλέον δήλωσε την πρόθεσή της να αξιοποιήσει τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» του Ισραήλ με αρκετά αραβικά καθεστώτα. Ωστόσο, προέβη σε κινήσεις που ανησύχησαν σφόδρα την ισραηλινή ηγεσία. Αποκατέστησε (η διοίκηση Μπάιντεν) την επικοινωνία με την ιρανική ηγεσία στην προοπτική διαπραγμάτευσης μιας νέας συμφωνίας που θα αντικαθιστούσε την JPCOA, ενώ ξεπάγωσε έστω και εν μέρει την «παγωμένη» επί Τραμπ οικονομική βοήθεια στην Παλαιστινιακή αρχή.
Μια άλλη ερμηνευτική διάσταση των κινήσεων Νετανιάχου, για μας ποιοτικά πολύ χαμηλότερη από την προηγούμενη, αφορούσε τη δική του πολιτική επιβίωση μέσω του τορπιλισμού της συμμαχίας που πήγαινε να προκύψει μεταξύ του λεγόμενου αντι-Νετανιάχου μπλοκ ορισμένων ισραηλινών κομμάτων με την Ενωμένη Αραβική Λίστα (ΕΑΛ), το κόμμα που στηρίζεται από τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ. Αφορούσε, δηλαδή, στην ανάδειξή του σαν τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της δεξιάς-ακροδεξιάς πτέρυγας του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που μπορεί να φέρει καίρια πλήγματα στην παλαιστινιακή αντίσταση.
…και τα αποτελέσματά της
Αν όντως η πολυήμερη σφαγή δυναμίτισε την προαναφερόμενη προσέγγιση (ή τουλάχιστον την έκανε πάρα πολύ δύσκολη), από την άλλη είναι ζήτημα εάν ο Νετανιάχου πέτυχε κάποιον από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους που έθεσε για λογαριασμό της άρχουσας τάξης του Ισραήλ. Δεν έκαμψε την αντίσταση των Παλαιστινίων και επιπλέον η μεγαλύτερη εμβέλεια των ρουκετών των παλαιστινιακών οργανώσεων, ενώ εξακολουθεί να μην έχει καμιά αξιοσημείωτη στρατιωτική αποτελεσματικότητα, διέλυσε την χίμαιρα μιας «ασφάλειας» χτισμένη με αίμα, τεχνολογία και τρομοκρατία.
Ήδη η ακροδεξιά πτέρυγα τον κατηγορεί για συνθηκολόγηση και ήττα απέναντι «στους τρομοκράτες», ενώ τα κεντρώα τμήματα του πολιτικού προσωπικού του χρεώνουν άσκοπη και αναποτελεσματική άσκηση βίας. Ευρύτερα φαίνεται ότι η άρχουσα τάξη ή τμήματά της του χρεώνουν κάτι πολύ βαθύτερο: όχι μόνο δεν μπόρεσε να κάμψει την παλαιστινιακή αντίσταση αλλά προκάλεσε την «ενοποίηση» και τον «συγχρονισμό» των αντιδράσεων σε Γάζα, Δυτική όχθη και Ιερουσαλήμ και προπαντός με τις κινήσεις του ενεργοποίησε ένα εθνο-κοινωνικό ηφαίστειο στο εσωτερικό του ισραηλινού κράτους. Αναφερόμαστε στους Άραβες πολίτες του Ισραήλ που τα πογκρόμ, τα λιντσαρίσματα και τα καψίματα μαγαζιών των ακροδεξιών σιωνιστικών ομάδων, προκάλεσαν τη μαζική και εντυπωσιακή αφύπνιση και είσοδό τους στο προσκήνιο, τις άγριες συγκρούσεις με τις ακροδεξιές συμμορίες και την ισραηλινή αστυνομία, τη μεγάλη και μαχητική τους συμμετοχή στη γενική απεργία στις 19 Μαΐου.
Στις ευρύτερες στοχεύσεις του, μάλλον τα πήγε… χειρότερα! Οι ΗΠΑ με τα τρία βέτο τους που μπλόκαραν ισάριθμα ψηφίσματα κατάπαυσης του πυρός στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και με τις κατάπτυστες δηλώσεις τους για «το δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ» υπογράμμισαν ταυτόχρονα δύο πράγματα: ότι δεν θα αφήσουν τον χωροφύλακά τους ακάλυπτο, αλλά και ότι το Ισραήλ ανήκει στην αποκλειστική δικαιοδοσία τους. Ωστόσο παράλληλα, αρχικά παρασκηνιακά και έπειτα ανοιχτά, απαίτησαν και επέβαλαν την εκεχειρία στον Νετανιάχου. Οι προσπάθειές τους στην κατεύθυνση αυτή επιταχύνθηκαν όταν μέρα τη μέρα διαπίστωναν ότι οι κινήσεις του Ισραήλ όχι μόνο δημιουργούσαν εμπόδια στην εφαρμογή της νέας πολιτικής απέναντι στο Ιράν, αλλά έβαζαν σε μεγάλο κίνδυνο τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» με τα αραβικά καθεστώτα, που για να διατηρήσουν την εσωτερική τους συνοχή, έπαιρναν ολοένα και μεγαλύτερες αποστάσεις από το Ισραήλ.
Ποια πολιτική (από τις ΗΠΑ) για το Παλαιστινιακό;
Εν τέλει από τον συνδυασμό όλων των παραπάνω, φαίνεται πως εκ των πραγμάτων γίνεται προσπάθεια να μπει «φρένο» στην πολιτική Νετανιάχου (και της άρχουσας τάξης του Ισραήλ). Η νέα διοίκηση των ΗΠΑ με δήλωσή της νεκρανασταίνει την ξεχασμένη «πρόταση» των δύο κρατών ως «τη μόνη δυνατή απάντηση» στο πρόβλημα. Αυτή η δήλωση λίγες μέρες μετά συνοδεύτηκε από τη σημαντική απόφαση της διοίκησης Μπάιντεν να ανοίξει ξανά το Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, με στόχο την επανεκκίνηση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Παλαιστινιακή αρχή, αλλά και την ανακοίνωση για οικονομική βοήθεια για την ανοικοδόμηση της Γάζας, με την απαίτηση αυτή να τη διαχειριστεί η Φατάχ. Η νέα διοίκηση μπροστά στα αδιέξοδα και τους κινδύνους που εμφανίστηκαν στο μαντρόσκυλό τους, αναβιώνουν μια αποτυχημένη παλιότερη πολιτική τους στο Παλαιστινιακό. Θεωρεί πιθανά πως αυτή είναι πιο συμβατή με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» και γενικότερα με την ανάγκη της (διοίκησης Μπάιντεν) να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με μια σειρά αραβικές χώρες και με στόχο να επανακτήσουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Ίδωμεν.
Στην άλλη όχθη, η Χαμάς, με όλες τις επιφυλάξεις από την έλλειψη στοιχείων και δεδομένων, βρέθηκε να κερδίζει ακόμα μεγαλύτερο έδαφος και στη Δυτική Όχθη, απέναντι σε μια «άφωνη» και διστακτική Φατάχ. Έτσι, ενώ φαινόταν πως η αθέτηση από πλευράς της Παλαιστινιακής Αρχής (που ελέγχεται από τη Φατάχ με πρόεδρο τον Αμπάς), της συμφωνίας με τη Χαμάς για ενιαίες εκλογές, αφαιρούσε το πεδίο μέσω του οποίου η Χαμάς ήθελε να νομιμοποιηθεί, οι μέρες των ανελέητων βομβαρδισμών ανέδειξαν τη Χαμάς ως τον αναγκαστικό και αδιαμφισβήτητο συνομιλητή με το Ισραήλ. Δεν είναι από αυτή την άποψη τυχαίο πως οι ΗΠΑ με τις προαναφερόμενες κινήσεις τους επιδιώκουν μεταξύ άλλων τη στήριξη του «μετριοπαθούς» (βλέπε υποταγμένου) Αμπάς, αλλά και τη συμμόρφωση της Χαμάς.
Οι άλλοι ιμπεριαλιστές και οι τοπικές άρχουσες τάξεις
Η Ρωσία προσπάθησε να χωθεί μέσω και των σχέσεων με τη Χαμάς, μέσω της προώθησης ψηφισμάτων στον ΟΗΕ και της πρότασής της για σύγκλιση του κουαρτέτου για το Παλαιστινιακό, αλλά οι ΗΠΑ δεν της έδωσαν περιθώρια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι ικανή να συγκεράσει τις αποκλίνουσες στοχεύσεις και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών που την ελέγχουν. Από τη μια η Γερμανία έδινε τη στήριξή της στο Ισραήλ και από την άλλη η Γαλλία προωθούσε ψήφισμα στο Σ.Α. του ΟΗΕ για να γίνει εκεχειρία. Έτσι αρκέστηκε στο γνωστό μείγμα υποκρισίας και κυνισμού των ίσων αποστάσεων μεταξύ θύτη και θύματος. Στον ίδιο καμβά, ως γνήσιος κολαούζος των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και μη τυχόν και δυσαρεστήσει το Ισραήλ, κινήθηκε με απροκάλυπτο τρόπο και η κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ίχνος ντροπής για τα πάρε δώσε με το φασιστικό Ισραήλ και τους αμερικανόπνευστους άξονες που στα χρόνια του εκτινάχθηκαν, θυμήθηκε την Παλαιστίνη.
Από τις περιφερειακές δυνάμεις, η Αίγυπτος εμφανίστηκε ξανά στο διπλωματικό προσκήνιο, δείχνοντας πως θα αρπάζει κάθε ευκαιρία για να ανακτά τμήμα του παλιότερου ρόλου της στην περιοχή. Η Τουρκία ποντάρισε πολλά στη ρητορική της ενάντια στο Ισραήλ και στην προσπάθειά της να εμφανιστεί ξανά σαν ο πιο σταθερός υπερασπιστής των μουσουλμάνων. Τελικά τα κατάφερε έτσι, ώστε όλα τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα που έχουν αναπτύξει σχέσεις με το Ισραήλ να της χρεώσουν την πριμοδότηση της σύγκρουσης, που δημιουργούσε στα ίδια επιπρόσθετες δυσκολίες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρωθούν εκ των πραγμάτων οι προσπάθειές της να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με αυτά, ενώ η στάση της θεωρήθηκε από τις ΗΠΑ αλλά και την ΕΕ σαν μια ακόμη αντιδυτική παρέκκλιση της ερντογανικής διακυβέρνησης.
Έχουμε μάλλον αρκετό δρόμο ώστε να διαφανούν και να ξεδιπλωθούν όλα τα αποτελέσματα και οι μεσοπρόθεσμες επιπτώσεις που προκάλεσε η ισραηλινή σφαγή τόσο στα μαρτυρικά χώματα της Παλαιστίνης όσο και ευρύτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
