Να γεφυρώσουμε τους χθεσινούς με νέους μεγαλύτερους αγώνες!
Μετά την απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου του Γιούρογκρουπ, η κυβερνητική προπαγάνδα, συνεπικουρούμενη από ευρύ φάσμα παραγόντων σαν τον Άνθιμο, τον Ανδριανόπουλο κοκ, θυμίζει ολοένα και περισσότερο τα επιχειρήματα και τη λογική που ακούγαμε όλη την τελευταία πενταετία: «Σημασία δεν έχει αν υπογράψαμε λιγότερο ή περισσότερο μνημόνιο, αλλά ότι η χώρα στάθηκε όρθια», «κρατήσαμε το κεφάλι έξω από το νερό» και πολλά ανάλογα.
Ποιος είναι αυτός που «κράτησε το κεφάλι έξω από το νερό» στα αλήθεια και διασφάλισε έστω προσωρινά την αναπνοή του; Η κυβέρνηση –και μέχρι νεωτέρας- μπορεί πράγματι να εξασφάλισε την επιβίωση της. Η χώρα και ο λαός πάντως παραμένουν κάτω από το νερό, πνιγμένοι από τη φτώχεια, την ανεργία, την εργασιακή βαρβαρότητα, την κοινωνική εξαθλίωση, ενώ οι όποιες ανακουφίσεις της «κοινωνικής σωτηρίας» που προέβλεπε το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης και εξαγγέλθηκαν από τους υπουργούς της με την ανάληψη των καθηκόντων τους, «αναστέλλονται» ως μη αποδεκτές μονομερείς ενέργειες όπως προβλέπει η απόφαση που «στερέωσε» την κυβέρνηση.
Επιπλέον, στον ορίζοντα διαγράφονται όλο και πιο φανερά νέα τσουνάμι της ίδιας και πιο άγριας πολιτικής. Ενδεικτικό είναι ότι ήδη οι «καλοί» του Βερολίνου (σοσιαλδημοκράτες) εκτιμούν πως με το τέλος της παράτασης, δηλαδή από την 1η Ιουλίου, και αν έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος (Μνημόνιο 2), «η Ελλάδα θα χρειαστεί τρίτο πακέτο» (Μνημόνιο 3) για να παραμείνει στην ευρωζώνη με όρους που θα εξασφαλίζουν τα συμφέροντα των «δανειστών». Όσο για τους «κακούς» της γερμανικής πρωτεύουσας (χριστιανοδημοκράτες) αυτοί ανοίγουν δρόμο στους «καλούς» –αλλά και ενδεχομένως και έναν άλλο δρόμο- εκβιάζοντας ότι δεν πρέπει να εκταμιευτεί η τελευταία δόση του τρέχοντος προγράμματος και να επιβληθεί καθεστώς ασφυξίας με ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα…
Και ο λαός; Μήπως πρέπει να νεκραναστηθούν τα διλήμματα Κουτσόγιωργα που εξηγούσε ότι το «ΠΑΣΟΚ είναι το φως», απέναντι στο «σκοτάδι της Δεξιάς και της ΝΔ» και ως εκ τούτου «έπρεπε» να είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ; Μήπως το ότι η κυβέρνηση έμεινε «έξω από το νερό» σημαίνει ότι ο λαός πρέπει να «σκάσει και να περιμένει», αγνοώντας σε ποια βάση δόθηκε η παράταση, αρνούμενος να αντικρύσει κατάματα την άγρια κατάσταση που ενάντιά του διαμορφώνεται; Πού στα αλήθεια θα οδηγήσει, αν πράγματι επικρατήσει, μια τέτοια στάση παραίτησης από τα δικαιώματά του και άρνησης των μεγάλων δυνάμεων που βρίσκονται μέσα στη μαζική και οργανωμένη πάλη του; Και αντίστροφα, αν αυτές οι δυνάμεις δεν συγκροτηθούν και δεν ενεργοποιηθούν στο πεδίο του κινήματος, σε τι αλήθεια μπορεί να ελπίζει;
Η άμαξα (του ΣΥΡΙΖΑ) μπήκε στις ράγες (της εξάρτησης)
Ακόμα και ο Σαμαράς, μετά την εκλογική του νίκη τον Ιούνιο του 2012, χρειάστηκε να καταθέσει δημόσια το δικό του mea culpa στο Βερολίνο για να ξεπλύνει το «αντιμνημονιακό» παρελθόν του και να ξεκινήσει το κυβερνητικό έργο του. Πόσο μάλλον η κυβέρνηση Τσίπρα που δεν στηρίζεται σε ένα κόμμα από τα σπλάχνα της μεγαλοαστικής τάξης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και που έχει εκλεγεί σε συνθήκες πιο άγριες και περίπλοκες, όσον αφορά τουλάχιστον τους ανταγωνισμούς και τους καυγάδες των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή! Παρόλα αυτά και επειδή οι συνθήκες είναι ρευστές και «ευαίσθητες» για το σύνολο των κυρίαρχων δυνάμεων, ο πολιτικός χρόνος έτρεξε με μεγάλη ταχύτητα και οι «προθεσμίες» τηρήθηκαν. Το Γιούρογκρουπ της 16/2 προετοίμασε τους όρους ώστε να υπάρξει η γνωστή απόφαση της 20/2 που επαναφέρει την ολοκλήρωση του Μνημονίου 2, την ιμπεριαλιστική εποπτεία και την απαγόρευση κάθε παρέκκλισης ως «μονομερούς ενέργειας». Και όλα αυτά είναι πράγματι μια γέφυρα την οποία έχτισε η ιμπεριαλιστική συγχορδία που οδηγεί και με όρους απόλυτης επικυριαρχίας στην «καλή» της εκδοχή σε ένα νέο Μνημόνιο!
Όλα αυτά δεν έγιναν χωρίς εντάσεις και ταραχές μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως έδειξε ιδιαίτερα η στάση της γερμανικής πλευράς που μπήκε στην όλη διαδικασία με ανοιχτή την επιλογή να μην συναινέσει τελικά στην έγκριση και σταθεροποίηση της ελληνικής κυβέρνησης. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα «συνάντησε την πραγματικότητα» για τα καλά, και παρόλο που ήδη με το κείμενο Βαρουφάκη ενόψει του Γιούρογκρουπ της 20/2, έγραφε σαν καλός μαθητής όσα οι ιμπεριαλιστές της είχαν υπαγορεύσει. Γι αυτό και για να κυριολεκτούμε, η απόφαση της 20/2 ούτε «θεσμικά», αλλά πολύ περισσότερο ουσιαστικά δεν είναι μια «απόφαση του Γιουρογκρουπ», αλλά μια απόφαση των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, με τους τελευταίους να έχουν βάλει αποφασιστικά το χέρι τους για να υπάρξει.
Το περιεχόμενο και οι στόχοι της παράτασης
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε και στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων απέκτησε πολύ καλύτερη επίγνωση των όρων του ζητήματος που αντιμετωπίζει πλέον από την θέση της κυβέρνησης. Γνώριζε και τώρα γνωρίζει πολύ καλύτερα –αν και πάντα «έχεις να μαθαίνεις» υπηρετώντας το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης- το τι καλείται να κάνει για να γίνει, να παραμείνει και να μακροημερεύσει ως κυβερνητική δύναμη σε αυτή τη χώρα, σε αυτή την περίοδο, στις δοσμένες συνθήκες και με τις δοσμένες (μη) σχέσεις της με το λαό και την εργατική τάξη. Ξέρει από τι δυσκολεύτηκε για να γίνει κυβέρνηση, από τι κινδύνεψε και κινδυνεύει για να μην παραμείνει. Ξέρει τι της ζητούν, εξάλλου ο δημόσιος αφορισμός του Σόιμπλε («απορώ πώς ο Τσίπρας θα δικαιολογήσει στην Ελλάδα αυτά που υπέγραψε») δεν είναι μόνο δηκτικός αλλά έχει και τη θέση μιας απειλής-απαίτησης διαρκείας! Ο ίδιος ο Τσίπρας αυτόν τον αφορισμό τον… μετέφρασε στα ελληνικά με την ειλικρινή αγωνία του «δεν θα κριθούμε μόνο από το πώς διαπραγματευόμαστε» (όπου προφανώς πέτυχαν… να υπογράψουν όλες τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις) «[…] αλλά και στην ικανότητά μας να κυβερνούμε» (δηλαδή να υλοποιήσουμε όλα όσα υπογράψαμε).
Το μειλ Βαρουφάκη είναι λοιπόν ένα πρώτο σημαντικό βήμα της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να δείξει ότι «μπορεί και να κυβερνά». Το περιεχόμενό του αναπαράγει στη γνωστή τεχνοκρατική γλώσσα των μνημονίων τις –κοινές σε όλους τους ιμπεριαλιστές- πολιτικές λεηλασίας της χώρας, ακόμα μεγαλύτερης καταβύθισης των μεσαίων και μικρών στρωμάτων (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα «ανόρθωνε») και βέβαια αφήνει «εκτός πλάνου» την προδιαγεγραμμένη, για το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, «μοίρα» της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Πρόκειται για τον πυρήνα του υλικού με βάση το οποίο θα φτιαχτεί μέσα στο τετράμηνο το (πολυπόθητο για την κυβέρνηση) νέο πρόγραμμα! Είναι δηλαδή το «από εδώ» θεμέλιο της γέφυρας που χτίζεται για να φτάσουμε στο «από εκεί» θεμέλιο που θα έχει «ποσοτικοποιημένες δράσεις», όπως ήδη δηλώνουν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της ΕΕ, μόλις εκπνεύσει το τετράμηνο. Όμως ταυτόχρονα (και) το μειλ Βαρουφάκη βεβαιώνει πως ούτε το τετράμηνο θα είναι μια ουδέτερη και χαμένη (για την επίθεση) χρονική περίοδος! Μέσα σε αυτό θα «νομιμοποιηθούν» και θα εξελιχθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που «δεν» θα γίνονταν, οι απολύσεις που θα «ανακαλούνταν» (ακόμα και οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ αναβάλλονται για Οκτώβρη!), ο «εκσυγχρονισμός» του συνταξιοδοτικού συστήματος που θα δώσει «κίνητρα» για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και πολλά άλλα και πολύ περισσότερα… Εξάλλου καραδοκεί η αξιολόγηση μέσα στο 4μηνο (και μάλιστα σε δύο δόσεις Απρίλη και Ιούνιο) και έρχονται διαρκώς και πιο έντονα σε πρώτο πλάνο οι «παλιές κλασσικές» ειδήσεις: από τη μια η «δραματική μείωση των δημοσίων εσόδων» και από την άλλη οι «αυξημένες ανάγκες χρηματοδότησης για τα ομόλογα που λήγουν». Τι μένει; Μα η «πάταξη της διαφθοράς, του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής» που η κυβέρνηση τα κραδαίνει ως το τελευταίο «αριστερό οχυρό» της. Είναι «περίεργο» γιατί σε αυτό συμφωνούν περιχαρείς όλοι οι ιμπεριαλιστές! Αλλά ίσως όχι και τόσο «περίεργο», γιατί στα πλαίσια αυτής της «κυβερνητικής εκστρατείας» μπορεί να αυξηθούν εκ νέου οι έμμεσοι φόροι, να «αναδιαρθρωθεί» ο ΦΠΑ, σε «κάποιες κατηγορίες», να λυθούν προβλήματα «διαφυγόντων κερδών» για τα μονοπώλια καπνού, ποτών κλπ. Αλλά και γιατί το Πανεπιστήμιο του Σικάγο έχει ήδη βρει από το 2012 –όπως μας ενημερώνει το Συριζαίικο TVXS– τους μεγάλους φοροφυγάδες που ψάχνει ο Βαρουφάκης στην Ελλάδα και δεν είναι άλλοι από γιατροί, δικηγόροι και… λογιστές. Είναι νομίζουμε φανερό πως στο όνομα της «χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» και για την ένταση της μεταφοράς πλούτου από κάτω προς τα (πολύ) πάνω και έξω, πολλά μπορούν ακόμα να δουν τα μάτια και των μικρομεσαίων στρωμάτων…
Η κυβερνητική θεωρία της αλλαγής συσχετισμών… στην ΕΕ
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι φανερό ότι η αστάθεια και τα σημάδια θνησιγένειας θα συνεχίσουν να συνοδεύουν την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί τον κορμό της. Το διάστημα της παράτασης είναι πράγματι καταρχήν παράταση του κυβερνητικού βίου, που δόθηκε από τους ιμπεριαλιστές, με όλους τους επώδυνους για το λαό όρους και προϋποθέσεις. Και για να υπερβαίνει και να αναιρεί αυτά τα στοιχεία της αστάθειας, η κυβέρνηση χρειάζεται να κάνει έμπρακτα βήματα στο έργο που καλείται από τα κέντρα εξουσίας να αναλάβει. Αυτό με τη σειρά του για την κυβέρνηση σημαίνει την ανάγκη στήριξης και κατάλληλης διαμόρφωσης του «εσωτερικού της μετώπου», του ίδιου του κόμματός της, που βλέπει ολοένα και πιο απτά την κυβέρνησή του να μπαίνει στην υπηρεσία της πολιτικής του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Όσο δηλαδή και αν σπεύδει το κυβερνητικό κέντρο να δέσει την πολιτική του με τα κέντρα εξουσίας, να αποκτήσει «οργανικές» σχέσεις με τα ντόπια κέντρα-όπως πιθανώς επιχειρήσει με μια ανακατανομή ρόλων και μεριδίων στους μεγαλοκαναλάρχες– και για να μπορεί να σπεύδει σε όλα αυτά χωρίς τριγμούς και απώλειες στη βάση του, χρειάζεται μια «αφήγηση» που θα έλεγε και ο Βενιζέλος που να πείθει ή έστω κάπως να «εξηγεί» γιατί όλα αυτά είναι «σωστά και αριστερά».
Καθώς λοιπόν περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως -λόγω… διαπραγμάτευσης- η δυνατότητα να υπάρξουν κάποια έστω μέτρα ανακούφισης του λαού που θα έδιναν φιλολαϊκά καύσιμα στην κυβέρνηση και η περίοδος της παράτασης αναδεικνύεται σε περίοδος εξετάσεων στους ιμπεριαλιστές αντί για περίοδος «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», κατασκευάζεται ήδη η θεωρία των φιλολαϊκών πολιτικών μετά την παράταση, γιατί τότε θα έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί στην ΕΕ! Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, και ενώ στην πράξη έχει καταρρεύσει το θεώρημα της «συμμαχίας του Νότου», η βάση και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τελικά και όλος ο λαός θα «πρέπει να περιμένουν» την επικράτηση των Podemos στην Ισπανία, ίσως και των ανάλογων στην Πορτογαλία για να μπορέσει η κυβέρνηση στην Ελλάδα να κάνει τη «φιλολαϊκή στροφή της». Ίσως ακόμα ο λαός μας θα «πρέπει να ελπίζει» σε μια αποδόμηση της ΕΕ από τη σημερινή μορφή της, γιατί πχ η Γαλλία θα κάνει άλλες επιλογές αρνούμενη το γερμανικό κοστούμι και τότε «βέβαια» θα ανοίξουν άλλοι δρόμοι!
Για το ενδεχόμενο κυβερνητικών αλλαγών στην Πορτογαλία ή και στην Ισπανία είναι αρκετή η απάντηση που έχουν ήδη δώσει ο Γιούνκερ και άλλοι ανάλογοι της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία «οι αλλαγές κυβερνήσεων στην ΕΕ σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν αλλαγή των συνθηκών της», δηλαδή του ιμπεριαλιστικού χαραχτήρα της και της ανάλογης πολιτικής της, εξηγούμε εμείς! Όσο για το σαφώς σοβαρότερο, αλλά θεωρητικό μόνο σήμερα, ενδεχόμενο ρήξης της συμμαχίας βασικών ιμπεριαλιστικών της δυνάμεων θα πρέπει κανείς να αναρωτηθεί σε δύο ζητήματα. Πρώτον, πόσο πιθανές είναι στον ορατό ορίζοντα τέτοιες σοβαρές μεταβολές στον χάρτη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και σχέσεων, χωρίς να υπάρχει διέξοδος για αυτούς που κάνουν τέτοιες επιλογές σε μια νέα συμμαχία που να ετοιμάζει με σχετικά άμεσους όρους την θερμή-πολεμική διέξοδο; Γιατί η Γαλλία να εγκαταλείψει το πεδίο της ΕΕ στο οποίο σήμερα διεκδικεί όσα διεκδικεί αλλά και γιατί η Γερμανία να αφήσει ή να οδηγήσει ως εκεί τη σχέση τους; Για να μείνει ως «κουτσός ιμπεριαλισμός» με υποτίθεται υψηλά οικονομικά μεγέθη χωρίς γεωπολιτική και στρατιωτική στήριξη; Και δεύτερο, ακόμα και αν υποθέσουμε μια τέτοια εξέλιξη, τι όρους και τι δεσμά αυτή θα σημαίνει για τις εξαρτημένες χώρες της περιφέρειας που θα βρεθούν συρόμενες –όντας εξαρτημένες- πίσω από αυτό ή εκείνο το ιμπεριαλιστικό άρμα;
Αν κάτι επιβεβαιώθηκε ατράνταχτα όλο αυτό το πυκνό μετεκλογικό διάστημα, είναι ότι αποτελεί φενάκη που δεν απέχει πολύ από την τραγωδία για το λαό η θεώρηση που αναζητά «συμμάχους» της υπόθεσής του, έστω συγκυριακά και έστω σε έναν βαθμό, μέσα στον κόσμο και τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού. Και αν κάτι δεν έχει αλλάξει στον κόσμο η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ(!), είναι η αταλάντευτη και κοινή κατεύθυνση όλων των κυρίαρχων και ανταγωνιζομένων δυνάμεων για γενικευμένη επίθεση ενάντια στους λαούς και το προλεταριάτο στον κόσμο. Είναι η μόνη από την οποία προς το (μακρύ) παρόν μπορεί να δίνει σχετικά πλεονεκτήματα στον ανταγωνισμό τους. Ούτε το σχέδιο Μάρσαλ αλλά ούτε και το αμερικάνικο New Deal του μεσοπολέμου αφορούν και μεταφέρονται στις σημερινές συνθήκες. Αν κάτι είναι απολύτως αναγκαίο, όχι βέβαια να «μεταφερθεί» μηχανιστικά από το παρελθόν αλλά να χτιστεί στη βάση των σημερινών όρων, είναι αυτό χωρίς το οποίο ούτε τότε δεν θα είχαν υποχρεωθεί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε μια σειρά «παραχωρήσεις», επιλογές και στροφές. Παρόλα αυτά επίμονα «ξεχνιέται» στις πολλές μεταφυσικές και ανιστόρητες μεταφορές που συχνά και από αριστερά γίνονται εδώ και καιρό στη χώρα για να «καθοδηγήσουν» και να «φωτίσουν» το λαό. Και αυτό δεν είναι άλλο από το επίπεδο της συγκρότησης και της πάλης των εργατών και του λαού σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση και προοπτική. Αλλά αυτό βέβαια δεν αφορά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και το κυβερνητικό κέντρο αλλά τον ίδιο το λαό και την εργατική τάξη της χώρας.
Δεν υπάρχει «φυγή προς τα εμπρός» για το λαό!
Δεν γνωρίζουμε πόσο «πειστικά» θα λειτουργήσει αυτή η θεωρία και οι παραλλαγές της στους «αριστερούς υπουργούς» του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά στις δυνάμεις που τον συγκροτούν. Δεν ξέρουμε επίσης αν θα υπάρξουν και άλλες «συγγνώμες» σαν αυτή του Γλέζου και πολύ περισσότερο αν αυτές θα συνοδευτούν και από έμπρακτη στάση που να αντιστοιχεί στην πολιτική και κινηματική άρση και διόρθωση της «συνέργειας σε αυταπάτη» όπως τη διατύπωσε ο ίδιος. Έχουμε την άποψη πως ειδικά για στελέχη εμβέλειας εντός του ΣΥΡΙΖΑ που μάλιστα υποτίθεται ότι φιλοδοξούσαν και φιλοδοξούν (;) να καθορίσουν την κατεύθυνσή του προς τα αριστερά, υπήρχαν, εδώ και πολύ καιρό και οπωσδήποτε πριν τις εκλογές, τα δεδομένα που έδειχναν με βεβαιότητα την πορεία και την προοπτική του κόμματος αυτού.
Το βέβαιο είναι ότι ο λαός που είναι και ο τελικός αλλά βασικός παραλήπτης των απατών και των αυταπατών έχει κάθε λόγο να τις απορρίψει! Να απορρίψει την απόρριψή του ως υποκειμένου των εξελίξεων, των άμεσων και των συνολικότερων. Να δει χωρίς φόβο την πραγματικότητα και χωρίς ψεύτικες ελπίδες. Γιατί και μετεκλογικά η στάση του επιχειρείται να εγκλωβιστεί ξανά σε αυτό το δίπολο των ψεύτικων ελπίδων (με τις οποίες τάχα θα «φύγει μπροστά» από τη σημερινή βαρβαρότητα που ζει) και του φόβου για τα χειρότερα. Ας το πούμε λοιπόν όσο πιο καθαρά γίνεται: Ένας και μόνο ένας απαράβατος όρος υπάρχει για να στερεωθεί και να μακροημερεύσει η νέα κυβέρνηση: Να γίνει αποφασιστικό και αποτελεσματικό όργανο της επίθεσης! Γι αυτό ο λαός δεν μπορεί να ελπίζει στη μακροημέρευσή της ούτε και να φοβάται τα χειρότερα που μπορεί να φέρουν η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και το βάθεμα της κρίσης. Αυτά έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση δεν τα ελέγχει και οπωσδήποτε δεν τα «αποτρέπει» υποχωρώντας σε κάθε απαίτηση των δυναστών μας! Ούτε επίσης μπορεί να φοβάται την όποια κυβερνητική επαναφορά της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή την «προσθήκη» στην κυβέρνηση άλλων συστημικών δυνάμεων όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Όχι γιατί αυτά ή άλλα ανάλογα αποκλείονται αλλά γιατί η «επιτυχία» της σημερινής κυβέρνησης θα είναι να εξελιχθεί σε μια τέτοια συστημική δύναμη ή και γιατί αυτές ή άλλες ανάλογες εξελίξεις θα χρειαστούν για το σύστημα για να συμπληρώσουν τις λειψές επιτυχίες και να αναπληρώσουν τις αδυναμίες της σημερινής κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια και πιο σωστά, όλα τα παραπάνω πρέπει να τα «φοβάται», όσο το σύστημα και η κυβέρνησή του έχουν λυμένα τα χέρια τους από τις λαϊκές αντιστάσεις, όσο ο ίδιος ο λαός και η πάλη του απουσιάζουν από τις εξελίξεις που κρίνουν καθημερινά τη ζωή του και το μέλλον του. Ο ρεαλισμός και η σωφροσύνη για τα λαϊκά συμφέροντα βρίσκονται στον αντίποδα αυτής της λογικής. Βρίσκονται στην κατεύθυνση της μαζικής εισβολής του στο προσκήνιο των εξελίξεων, με απεργίες, διαδηλώσεις, αγώνες που θα θέτουν στην ημερήσια διάταξη τα δικαιώματά του για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ανεξαρτησία. Οι αγώνες των προηγούμενων χρόνων και του 2010-2012 έχουν μεγάλο μερτικό στη σημερινή κατάσταση της αστάθειας και των προβλημάτων που συνεχίζει να χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα. Αλλά είναι πολύ «περισσότερα» αυτά που μπορεί και χρειάζεται να δώσει και να κατακτήσει ο λαός και η νεολαία με την πάλη τους! Η πείρα αυτών των αγώνων, ακόμα και οι εξελίξεις της υποχώρησης και των πολιτικών εξελίξεων που ακολούθησαν από τότε μπορεί και πρέπει να αναγνωστούν όχι σαν οδηγός ηττοπάθειας και παραίτησης, αλλά σαν οδηγός για να ανεβεί πολιτικά και οργανωτικά το επίπεδο αυτής της πάλης, για να ανοίξει δρόμος για τη συγκρότηση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, για να ισχυροποιηθεί η κατεύθυνση της αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα μέσα στο μαχόμενο μαζικό κίνημα! Σε αυτό το δρόμο και την κατεύθυνση καλεί και αγωνίζεται το ΚΚΕ(μ-λ), αυτό το δρόμο αποφασιστικά και με τη λογική και πρακτική της Κοινής Δράσης πρέπει να στηρίζει και να ανοίγει η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
