Αποτελεί θράσος για ένα κόμμα που έχει διατελέσει κυβέρνηση για πάνω από 20 χρόνια και έχει δώσει συγκεκριμένα δείγματα αντιλαϊκής πολιτικής να απαιτεί όλα αυτά να ξεχαστούν και να θεωρήσουμε ότι έχει υπάρξει μια αλλαγή του και ότι, περίπου ως εκ παρθενογένεσης, τα ίδια ή και νέα πρόσωπα πρεσβεύουν πλέον φιλολαϊκές πολιτικές.
Εξάλλου, η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει δώσει αλλεπάλληλα δείγματα γραφής στο διάστημα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, παρόλο που εμφανίζεται σαν νέα.
Από την εποχή που ο Γιωργάκης πλασαριζόταν ως επίτιμος διεκδικητής του χρίσματος από τους Αμερικανούς, παίρνοντας ανοικτά θέση υποστήριξης της επέμβασής τους στο Ιράκ, μέχρι την πρόσφατη εμφάνισή του ως φορέα της «νέας αλλαγής», έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές, και στην ίδια κατεύθυνση προβολής διαπιστευτηρίων στους Αμερικανούς, αποτελεί έργο του η αποδοχή του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο και η πίεση στους Κύπριους να το αποδεχτούν. Στην ίδια βάση καμάρωνε και διεκδικούσε τα συγχαρητήρια των Αμερικανών για την Ολυμπιάδα της καταστολής και των παραχωρήσεων στα «αντιτρομοκρατικά» τους σχέδια.
Είναι αλήθεια ότι στη συνέχεια του 2004, και για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, αναζητούσε κανείς και δεν έβρισκε ζήτημα που να είναι σαφής η διαφοροποίησή του από την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η πολιτική του να εξαντλείται στην εναγώνια αναζήτηση σκανδάλων, με πενιχρά αποτελέσματα, ή στη γνωστή κριτική που εξαντλείται στο ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να τα κάνει καλυτέρα.
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεκάδες νομοσχέδια έχουν ψηφιστεί «επί της αρχής» πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Δείγμα, εξάλλου, αυτής της πολιτικής ήταν και η διαμάχη του γύρω από το περιβόητο ζήτημα της οικονομικής απογραφής που προχώρησε η κυβέρνηση της ΝΔ, όπου η αντιπαράθεση ήταν στο ποια …δημιουργική λογιστική ήταν καλύτερη.
Σειρά από προτάσεις του ΙΣΤΑΜΕ (Ινστιτούτο εργασίας του ΠΑΣΟΚ) περί «ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας» (δηλαδή κατάργησης εργασιακών δικαιωμάτων) κινούνται, το ίδιο διάστημα, στο ίδιο μήκος κύματος με τις προτάσεις της ΝΔ, σε σημείο που μέχρι και ο πρόεδρος του ΣΕΒ να δηλώνει ότι «έχουν υπάρξει τέτοιες συγκλίσεις που ο ίδιος δε θα είχε να προσθέσει τίποτα».
Δείγμα τέτοιας αντιλαϊκής γραφής ήταν και η στάση της ΠΑΣΚΕ στον ΟΤΕ με την υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας της πρόωρης συνταξιοδότησης – απολύσεων και της άρσης της μονιμότητας στους νεοπροσλαμβανομένους, όπως επίσης και η αδράνεια που επέδειξε η ΓΣΕΕ στο νομοσχέδιο που καταργούσε το 8ωρο, αλλά και η συνακόλουθη εργασιακή ειρήνη που αφορούσε στην υπογραφή της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο ίδιος ο Παπανδρέου καμαρώνει για την κατάθεση πρότασης «αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων», με κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης και με αποδοχή από τη νεολαία εργασίας με μειωμένη ασφάλιση. Πρόταση παρόμοια με αυτή που στη Γαλλία, λίγο καιρό αργότερα, θα ξεσηκώσει λαό και νεολαία και θα αναγκάσει τη γαλλική κυβέρνηση να την αποσύρει.
Αλλά και για τη σπουδάζουσα νεολαία καταθέτει προτάσεις για την παιδεία: Από τη ραφιναρισμένη κατάργηση του δωρεάν χαρακτήρα της, μέχρι την αρχική αποδοχή της αναθεώρησης του άρθρου 16. Από την πλήρη αποδοχή της συνύπαρξης δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστήμιων, μέχρι την κατάργηση του Ασύλου και την έμπρακτη στήριξη της κυβέρνησης, δια στόματος Πάγκαλου, στην αστυνομική καταστολή του φοιτητικού κινήματος. Ενώ η ΠΑΣΠ είναι από τους πρώτους που εισηγούνται τον τερματισμό των καταλήψεων μετά την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς. Αλλωστε, κατά κάποιον τρόπο, η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να καρπωθεί τη φθορά της ΝΔ, σε ένα βαθμό, οφείλεται σε αυτή την πολιτική. Οταν η αντιπολίτευση είναι τέτοια, τότε κανείς εύκολα μπορεί να φανταστεί τι θα είναι η διακυβέρνηση!
φ.579, 01/09/07
