Ομιλία του Ισαάκ Ιορδανίδη,  στην εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», που διοργάνωσαν οι εφημερίδες «Προλεταριακή Σημαία» και «Λαϊκός Δρόμος» στις 20 Οκτώβρη 2014 στο θέατρο Ακροπόλ, στην Αθήνα.

Σύντροφοι και Συντρόφισσες,

Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες,

Φίλοι και Φίλες,

Πέρασαν πενήντα χρόνια από τη δημιουργία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”. Τη στιγμή που εκδόθηκε η “ Αναγέννηση”, μια βαθύτατη κρίση είχε κιόλας κυριαρχήσει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στο κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας, αντίστοιχα. Ύστερα από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη του 1956, οι σοβιετικοί καθοδηγητές, με επικεφαλής το Χρουστσιώφ,αναθεώρησαν τις βασικές αρχές του μαρξισμού – λενινισμού, ανέτρεψαν την επαναστατική γραμμή του ΚΚΣΕ, ξαπόλυσαν μια μανιασμένη αντισταλινική, αντισοσιαλιστική εκστρατεία, υιοθέτησαν μια ρεβιζιονιστική- οππορτουνιστική γενική γραμμή και βαθμιαία οδήγησαν στη διάσπαση το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ακριβώς η αντεπαναστατική ανατροπή, που έγινε με το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ οδήγησε τελικά, στις συνθήκες του ολοκληρωτικού εκφυλισμού και της χρεωκοπίας του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, στην παλινόρθωση, και τυπικά πια, του καπιταλισμού στη Σοβιετική ΄Ενωση και στις άλλες, πρώην σοσιαλιστικές, χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Το Μάρτη του 1956, οι χρουστσιωφικοί ρεβιζιονιστές πραγματοποίησαν μια πραξικοπηματική επέμβαση στο ΚΚΕ και με την περιβόητη “6η Ολομέλεια της ΚΕ”, που οργάνωσαν , επέβαλαν στο ΚΚΕ τη ρεβιζιονιστική – οππορτουνιστική γενική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, καθώς και μια νέα καθοδήγηση του Κόμματος, αποτελούμενη από τους Κολιγιάννη, Παρτσαλίδη και άλλους όμοιούς τους, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να εκτελούν τις εντολές τους. Προηγούμενα, οι χρουστσιωφικοί επεμβασίες, αυθαίρετα και εντελώς αντικανονικά, είχαν παραμερίσει τη νόμιμη καθοδήγηση του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Γ.Γ. του Νίκο Ζαχαριάδη.

Ύστερα από το 20ο συνέδριο και τόσο περισσότερο, όσο προχωρούσε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός του ΚΚΣΕ, ξεδιπλώθηκε και η αντίσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για να φτάσει, τελικά, εκεί γύρω στα τέλη 1962 – αρχές 1963 στη γενικευμένη δημόσια πολεμική με το χρουστσιωφικό ρεβιζιονισμό. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό στάθηκε το ΚΚΚίνας, με επικεφαλής το Μάο Τσετούνγκ. Σημαντικό ρόλο στον αγώνα αυτό έπαιξε επίσης, κατά την αρχική περίοδο, το Κ. Ε. Αλβανίας, με επικεφαλής τον Εμβέρ Χότζα.

Κάτω από την άμεση καθοδήγηση του Μάο Τσετούνγκ και της ΚΕ του ΚΚΚίνας, πραγματοποιήθηκε στην Κίνα η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση (ΜΠΠΕ), που κινητοποίησε εκατοντάδες εκατομμύρια εργατών, αγροτών,στρατιωτών, στον αγώνα για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού και την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, που επιχειρούσαν να προωθήσουν αντικομματικά – ρεβιζιονιστικά- αντισοσιαλιστικά στοιχεία,πράκτορες της αστικής τάξης. Η ΜΠΠΕ αποτέλεσε μια έξοχη, δημιουργική πρακτική εφαρμογή της θεωρητικής διατύπωσης του Μάο Τσετούνγκ για τη συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ήταν ταυτόχρονα, η ΜΠΠΕ της Κίνας, μια σπουδαία συνεισφορά στην πάλη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό και είχε τεράστια απήχηση σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η μεγάλη δημόσια πολεμική ενάντια στο χρουστσιωφικό ρεβιζιονισμό, στην εξέλιξή της, επηρέασε και επιτάχυνε διεργασίες, που είχαν αναπτυχθεί στο εσωτερικό πολλών άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, ύστερα από το 20ο συνέδριο και που οδήγησαν, κύρια μετά το 1963, στη δημιουργία και ανοιχτή εκδήλωση μιας σειράς νέων μαρξιστικών λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων. Πάνω στο έδαφος αυτό γεννήθηκαν και οι μαρξιστικές – λενινιστικές οργανώσεις στο εσωτερικό της Ελλάδας και στην προσφυγιά των ανατολικών χωρών.

Ύστερα από την “6η Ολομέλεια”, στις ανατολικές χώρες, όπου ζούσαν χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα, ξέσπασαν εξεγέρσεις κομμουνιστών. Ιδιαίτερα μαζικές και παρατεταμένες ήταν οι εξεγέρσεις στη Σοβιετική Ένωση(Τασκένδη), αλλά και στην Τσεχοσλοβακία. Οι εξεγερμένοι κομμουνιστές, αρχικά στρέφονταν κατά της χρουστσιωφικής επέμβασης και υπεράσπιζαν τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ. Στην πορεία η πάλη τους διαμορφώθηκε σε ένα ολοκληρωμένο ιδεολογικό – πολιτικό ρεύμα, με ξεκαθαρισμένες θέσεις πολεμικής ενάντια στη γραμμή του 20ου συνεδρίου και της “6ης Ολομέλειας”, που έφτασε στη συνολική – ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική – ρήξη τους με το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ και στη δημιουργία της Μαρξιστικής Λενινιστικής Οργάνωσης (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων στις ανατολικές χώρες από την Ελλάδα, το 1964. Θα εκδόσουν στη συνέχεια το περιοδικό “Επαναστάτης”.

Στην Ελλάδα, ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας ξετυλίχθηκε βαθμιαία, στο στρατόπεδο εξορίστων του Αη Στράτη, από το καλοκαίρι του 1956 και μετά και αργότερα αναπτύχθηκε και στην ΕΔΑ. Ιδιαίτερα παρατεταμένοι ιδεολογικοί αγώνες, που βαθμιαία κάλυψαν τα πιο βασικά προβλήματα του διεθνούς και του δικού μας κινήματος, έγιναν στο στρατόπεδο του Αη Στράτη. Στην πορεία αυτών των αγώνων γεννήθηκαν οι νέες μαρξιστικές – λενινιστικές δυνάμεις και διαμορφώθηκε ο πυρήνας της επαναστατικής πλατφόρμας που πρόβαλαν τα επόμενα χρόνια, με ολοκληρωμένη μορφή, οι μαρξιστές – λενινιστές της Ελλάδας.

Στις αρχές του 1963 δημιουργήθηκαν οι “Ιστορικές Εκδόσεις”, που με την έκδοση έργων του Μάο Τετούνγκ και ντοκουμέντων αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής του ΚΚΚίνας έστελναν μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις και πρακτικά προωθούσαν τη δουλειά για μια προκαταρκτική συσπείρωση κομμουνιστών μαρξιστών – λενινιστών γύρω από ένα κέντρο.

Τον Ιούνη του 1964, μια ομάδα κομμουνιστών, κύρια πρώην εξορίστων του Αη Στράτη πραγματοποίησαν στην Αθήνα μια σύσκεψη και δημιούργησαν τον πρώτο οργανωμένο πολιτικό πυρήνα των μαρξιστών – λενινιστών στην Ελλάδα. Η σύσκεψη του Ιούνη καθόρισε, πως στις συνθήκες που ο ρεβιζιονισμός είχε ουσιαστικά διαλύσει το ΚΚΕ, όλες οι προσπάθειες των μαρξιστών – λενινιστών θα έπρεπε να συγκλίνουν στην προετοιμασία των αναγκαίων προϋποθέσεων για τη δημιουργία(ανασύσταση) ενός πραγματικά μαρξιστικού – λενινιστικού ΚΚΕ. Η σύσκεψη υπογράμμισε την ανάγκη συνέχισης και έντασης του αγώνα ενάντια στον ελληνικό και το διεθνή ρεβιζιονισμό και αποφάσισε να εκδοθεί ένα μηνιάτικο περιοδικό, για την επεξεργασία και δημόσια προβολή της ιδεολογικο – πολιτικής πλατφόρμας των μαρξιστών – λενινιστών και για τη δημιουργία, με τον τρόπο αυτό, ενός νόμιμου κέντρου συσπείρωσης ευρύτερων αγωνιστικών δυνάμεων. Το περιοδικό αυτό, με τον τίτλο “Αναγέννηση”, κυκλοφόρησε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1964.

Με την έκδοση της “Αναγέννησης”, η πάλη των μαρξιστών – λενινιστών μπήκε στο αποφασιστικό στάδιο της δημόσιας αντιπαράθεσης στο ρεβιζιονισμό. Μέσα από τις σελίδες της “Αναγέννησης” αναπτύχθηκε συστηματικά η πολεμική των μαρξιστών – λενινιστών ενάντια στη γραμμή του 20ου συνεδρίου και της “6ης Ολομέλειας” και παρουσιάστηκαν οι θέσεις τους πάνω στα σημαντικά προβλήματα, που απασχολούσαν τη χώρα και το λαϊκό κίνημα. Με τα κυριότερα κείμενα, που δημοσιεύτηκαν στην “Αναγέννηση”, διαμορφώθηκαν η ιδεολογική φυσιογνωμία και η πολιτική γραμμή του σύγχρονου μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Τη δική του συμβολή στον αγώνα που ξεκίνησε η “Αναγέννηση”, έδωσε αργότερα, από το Γενάρη του 1967 που άρχισε να εκδίδεται, και ο βδομαδιάτικος “Λαϊκός Δρόμος”.

Σημαντικότατο προγραμματικό ζήτημα για το κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας των χρόνων της “Αναγέννησης” , ήταν ο καθορισμός του χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης στη χώρα μας. Στο θέμα αυτό η “Αναγέννηση” παρουσίασε μια βασική τοποθέτηση στο πρώτο της κιόλας τεύχος, στο άρθρο “Για μια πραγματική αναγέννηση του κινήματος και της Ελλάδας”. Στο άρθρο αυτό τονιζόταν, πως : “Στις σημερινές συνθήκες, όταν η χώρα μας στενάζει κάτω από την ωμή καταπίεση και εκμετάλλευση του ξένου , και πριν απ” όλα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πρωταρχική σημασία αποκτά η πάλη για την απαλλαγή της Ελλάδας από το καθεστώς της ξενοκρατίας και της εθνικής υποτέλειας. Γι” αυτό, το χρέος των συνεπών δυνάμεων της Αριστεράς είναι:

Να απορρίψουν τον προσανατολισμό της σημερινής ηγεσίας της Αριστεράς, που περιορίζεται στην επιδίωξη για μερικώτερες βελτιώσεις στα πλαίσια του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και της εθνικής υποτέλειας (με το πρόσχημα ότι έτσι ανοίγεται ο δρόμος για ριζικές αλλαγές) και να αγωνισθούν για μια πραγματικά ριζική αλλαγή, για την εκ βάθρων ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και την κατάκτηση πλήρους εθνικής ανεξαρτησίας”. (“Αναγ.”,τεύχος 1 σελ.49)

Στο τεύχος 3 – 4 της “Αναγέννησης”, στο άρθρο “Ακόμα μια φορά για τον οππορτουνιστικό προσανατολισμό της ηγεσίας της ΕΔΑ” και ειδικά στο κεφάλαιο “Η σοσιαλιστική προοπτική και η άμεση επιδίωξη της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής δημοκρατικής αλλαγής” διατυπώνεται ολοκληρωμένα η θέση ότι… “η άμεσα επικείμενη αλλαγή, θα είναι είναι μια ριζική αντιιμπεριαλιστική , αντιμονοπωλιακή , δημοκρατική αλλαγή, που θα προωθήσει στην εξουσία τις προοδευτικές τάξεις και στρώματα της ελληνικής κοινωνίας με επικεφαλής την εργατική τάξη και θα αντικαταστήσει την αστική δημοκρατία με μια νέα δημοκρατία, τη δημοκρατία του λαού”. (“Αναγ.”, τεύχος 3 – 4, σελ. 35)

Πιο κάτω, το άρθρο τονίζει:

“Εμείς θεωρούμε πως το προοδευτικό κίνημα της χώρας μας, αγωνιζόμενο άμεσα για τη νίκη της αντιιμπεριαλιστικής , αντιμονοπωλιακής , δημοκρατικής αλλαγής, πρέπει ταυτόχρονα να προπαγανδίζει ανάμεσα στις λαϊκές μάζες τις ιδέες του σοσιαλισμού, να τις διαφωτίζει ακατάπαυστα και να τις διαπαιδαγωγεί στο πνεύμα της πρωτοπόρας, προοδευτικής θεωρίας, να ανεβάζει συνεχώς την πολιτική τους συνειδητότητα, να δείχνει σταθερά και πειστικά στις μάζες την τελική σοσιαλιστική προοπτική, με δύο λόγια να συνδέει τον αγώνα για τα σημερινά, άμεσα συμφέροντα με τα μελλοντικά, γενικά μακροπρόθεσμα συμφέροντα”. (“Αναγ.” Τεύχος 3-4, σελ. 36)

Ως προς το ζήτημα των κινητήριων δυνάμεων της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής, δημοκρατικής αλλαγής, η τοποθέτηση της “Αναγέννησης” ήταν ότι κινητήριες δυνάμεις αυτής της αλλαγής είναι η εργατική τάξη, η αγροτιά, τα μεσαία στρώματα της πόλης (Σ.Σ. εννοούνταν η μικροαστική τάξη της πόλης) και η προοδευτική διανόηση , με βάθρο την εργατοαγροτική συμμαχία (“Αναγ.”, τεύχος 1 σελ. 49)

Με βάση το γενικό αυτό προσανατολισμό, που έδιναν τα υλικά της “Αναγέννησης”, αναπτύχθηκε η δουλειά των μαρξιστών – λενινιστών στα χρόνια 1964 – 1967. Στην περίοδο αυτή, ύστερα από την πρώτη συσπείρωση κομμουνιστών γύρω από την “Αναγέννηση”, σημαντική κατάκτηση του κινήματός μας στάθηκε η δημιουργία, στο φοιτητικό χώρο, της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ), το Μάη του 1966. Μέσα σε λίγους μήνες η ΠΠΣΠ αναδείχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη στο φοιτητικό κίνημα, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, όπου και εκδόθηκε από τους προοδευτικούς φοιτητές το περιοδικό “Σπουδαστικός Κόσμος”. Πρέπει να τονισθεί, πως το νεολαιίστικο αυτό κομμάτι αντιπροσώπευε το μεγαλύτερο αριθμητικά μέρος των οργανωμένων δυνάμεων του κινήματος την περίοδο αυτή και ήταν επίσης το πιο δραστήριο τμήμα, αυτό που πρακτικά έβαζε τη σφραγίδα του στην υλοποίηση της γραμμής της οργάνωσης. Ελπιδοφόρο ξεκίνημα έγινε και στην εργατική δουλειά. Δημιουργήθηκαν συνεπείς συνδικαλιστικές παρατάξεις στους σερβιτόρους, στους αρτεργάτες και στους τσαγκαράδες. Στις αρχές του Απρίλη 1967 οι μαρξιστές – λενινιστές δημιούργησαν τη νόμιμη οργάνωσή τους, τη Συνεπή Πολιτική Αριστερή Κίνηση (ΣΠΑΚ).

΄Ενα ζήτημα στο οποίο πρέπει να γίνει αναφορά είναι το πώς αντιμετώπισαν οι ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΕΔΑ την έκδοση και κυκλοφορία της “Αναγέννησης” και τους αγωνιστές που συμμετείχαν στο κίνημα δημόσιας αντιπαράθεσης στο ρεβιζιονισμό.

Η αντιμετώπιση αυτή ήταν ανάλογη του πανικού που είχε καταλάβει τους ηγέτες της ΕΔΑ μετά την κυκλοφορία της “Αναγέννησης” και εκδηλώθηκε σε πολλά επίπεδα. Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους της “Αναγέννησης” , στην “Αυγή” δημοσιεύθηκε άρθρο με τον τίτλο “Σωτήρες και Ανανεωτές”, όπου καταγγέλονταν και εξισώνονταν, η “Αναγέννηση” και οι συνεπείς αγωνιστικές θέσεις της, με το έντυπο του Λευτέρη Αποστόλου , πρώην μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και ξεσκολισμένου ρεβιζιονιστή και οπαδού της “ανανέωσης” της Αριστεράς με την πρόσδεσή της στην ουρά του Κέντρου. Στο ίδιο φύλλο της “Αυγής” δημοσιεύονταν μια απόφαση του Γραφείου της Ε.Π. της ΕΔΑ Πειραιά, για διαγραφή του Ισαάκ Ιορδανίδη από μέλος της ΕΔΑ και μια απόφαση του Γραφείου της ΕΔΑ Αθήνας, για διαγραφή του Γιάννη Χοτζέα, από μέλος της ΕΔΑ.

Σε συνέχεια, στην “Αυγή” δημοσιεύθηκαν δύο άρθρα με την υπογραφή Γιάννη Χαραλαμπίδη, με επίθεση κατά της “Αναγέννησης”, που είχαν μεταδοθεί προηγούμενα από το ραδιοφωνικό σταθμό “Φωνή της Αλήθειας”, που λειτουργούσε στο εξωτερικό από το ΚΚΕ. Αρκετά άρθρα γράφτηκαν και στο περιοδικό “Ελληνική Αριστερά”, επίσημο όργανο της ΕΔΑ, με ανάλογο περιεχόμενο, καταγγελίας των θέσεων της “Αναγέννησης”. Σε όλα αυτά τα άρθρα της «Αυγής»,της «Ελληνικής Αριστεράς» και του ονομαζόμενου Γιάννη Χαραλαμπίδη, η «Αναγέννηση» απάντησε άμεσα, ξετινάζοντας όλα τα ψευτοεπιχειρήματα και αποκαλύπτοντας όλες τις διαστρεβλώσεις των θέσεων της «Αναγέννησης», που περιείχαν, τις αναρίθμητες ψευτιές και συκοφαντίες τους.

Στις οργανώσεις της ΕΔΑ λειτούργησαν εσωκομματικά μαθήματα, με σκοπό να εξοπλίσουν τα μέλη της ΕΔΑ με όπλα και εφόδια στον πόλεμο κατά της “Αναγέννησης”. Αλλά, με τα «μαθήματα» αυτά, οι ρεβιζιονιστές προπαγανδιστές της ΕΔΑ δεν έδιναν ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήματα στα μέλη της ΕΔΑ, γιατί τέτοια δεν διέθεταν. Τα όπλα και τα εφόδια με τα οποία προσπαθούσαν να να τα «εξοπλίσουν»,ήταν, όπως και τα άρθρα τους, που αναφέρθηκαν πιο πάνω, γεμάτα απίστευτες διαστρεβλώσεις των θέσεων της «Αναγέννησης», κάθε λογής ψευτιές και συκοφαντίες. Πρέπει να τονισθεί εδώ, ότι όλη η μαύρη προπαγάνδα των ρεβιζιονιστών κατευθυνόταν και ξεχωριστά, στα μέλη της ΕΔΑ, σε προσωπικό επίπεδο, όπου στο κάθε μέλος διοχετεύονταν διάφορες συκοφαντίες κατά της «Αναγέννησης» και των στελεχών της, τα οποία μερικές φορές χαρακτηρίζονταν σαν «πράκτορες της Ασφάλειας». Επίμονες και διαρκείς ήταν οι πιέσεις προς τα μέλη της ΕΔΑ “να απομονώσουν” τα “αντικομματικά” στοιχεία της “Αναγέννησης”, μέχρι και να τους κόψουν την “καλημέρα”. Όποιος “συλλαμβανόταν” να συνομιλεί με αγωνιστές της “Αναγέννησης” θεωρούνταν ύποπτος για “αντικομματική” δράση. Τέτοιο εχθρικό κλίμα προσπαθούσαν οι ηγέτες της ΕΔΑ να δημιουργήσουν στο κόμμα, απέναντι στο κίνημα της “Αναγέννησης”

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό γεγονός, που πρέπει να αναφερθεί ήταν ότι με παρεμβάσεις της ηγεσίας της ΕΔΑ, στο σύστημα διανομής των εφημερίδων, περιοδικών κλπ., από τα Πρακτορεία Τύπου, όπου διέθετε ανθρώπους και επιρροή, κατόρθωσε, ουσιαστικά, να “εξαφανίσει” από τα περίπτερα την “Αναγέννηση”, μετά τα πρώτα 2-3 τεύχη της. Αλλά η “Αναγέννηση” συνέχισε να κυκλοφορεί χέρι-χέρι, χάρη στις επίμονες προσπάθειες των μαρξιστών-λενινιστών,αλλά και μέσω συνδρομών.

Από το πρώτο διάστημα της κυκλοφορίας της «Αναγέννησης», αλλά και στην πορεία, αρκετές δεκάδες μελών και στελεχών της ΕΔΑ, που είχαν ταχθεί υπέρ της γραμμής της «Αναγέννησης» , διαγράφτηκαν από μέλη αυτού του κόμματος.

Με την επιβολή της δικτατορίας στις 21 Απρίλη 1967, πολλά στελέχη και μέλη της μαρξιστικής – λενινιστικής οργάνωσης πιάστηκαν και κλείστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα στελέχη που κατόρθωσαν να διαφύγουν τη σύλληψη καταπιάστηκαν αμέσως με την ανασύνταξη των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων και προχώρησαν στη δημιουργία παράνομης οργάνωσης. Η οργάνωση αυτή άρχισε να κυκλοφορεί ένα “Πληροφοριακό Δελτίο” και σε συνέχεια, την εφημερίδα “Προλεταριακή Σημαία”, σαν όργανο των μαρξιστών – λενινιστών της Ελλάδας. Ακριβώς στην περίοδο αυτή έγινε γνωστή και καθιερώθηκε σαν η Οργάνωση Μαρξιστών – Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ).

Βαθμιαία, όλο και νέες δυνάμεις έρχονταν να ενταχθούν στην ΟΜΛΕ, ενώ παράλληλα , άρχισαν να συγκροτούνται, με την πρωτοβουλία των μαρξιστών-λενινιστών, αντιφασιστικές-αντιιμπεριαλιστικές ομάδες, κύρια στους φοιτητικούς χώρους. Οι δυνάμεις αυτές αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας και έτσι, στη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, οι μαρξιστές – λενινιστές μπόρεσαν να παίξουν τον πρωτοποριακό τους ρόλο, να προβάλουν μια συνεπή αγωνιστική γραμμή, σε αντίθεση με τη συντηρητική, λεγκαλιστική γραμμή των ρεβιζιονιστών, να συνεισφέρουν στην οικοδόμηση μιας πλατιάς αντιφασιστικής-αντιιμπεριαλιστικής ενότητας στο φοιτητικό κίνημα και να δώσουν τη συμβολή τους στη γενικότερη λαϊκή πάλη για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας.

Ένα κεφάλαιο της γενικής πάλης των μαρξιστών – λενινιστών στα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας, αντιπροσωπεύουν οι αγώνες των κρατουμένων μαρξιστών – λενινιστών. Στα στρατόπεδα των πολιτικών εξορίστων, στο Παρθένι και στο Λακί της Λέρου, οι μαρξιστές- λενινιστές έκαναν έναν παρατεταμένο αγώνα ενάντια στην ηττοπαθή γραμμή και πρακτική των ρεβιζιονιστών ηγετών και για τον αγωνιστικό προσανατολισμό των κρατουμένων, για το δυνάμωμα της αντίστασης και πάλης τους ενάντια στη δικτατορία. Δραστήριες παρεμβάσεις έκαναν οι μαρξιστές – λενινιστές για την οργάνωση και πραγματοποίηση απεργιών πείνας των εξόριστων, με αντιδικτατορικά αιτήματα.

Σημαντικά αποτελέσματα έφερε η δουλειά των μαρξιστών – λενινιστών στην περίοδο της δικτατορίας, ανάμεσα στους Έλληνες εργάτες μετανάστες και φοιτητές στη Δ. Ευρώπη. Με πρωτοβουλία τους δημιουργήθηκε το Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ) τον Ιούνη του 1967, σα μια αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιρεβιζιονιστική οργάνωση, που στάθηκε ο πρωτεργάτης μιας σειράς αντιδικτατορικών – αντιαμερικάνικων κινητοποιήσεων των Ελλήνων του εξωτερικού. Σημαντική ήταν η προσφορά της “ Λαϊκής Ενότητας”, εφημερίδας του ΑΜΕΕ, ενώ το περιοδικό “Λαϊκός Δρόμος”, που άρχισε να εκδίδεται στο εξωτερικό από τους μαρξιστές -λενινιστές το Δεκέμβρη του 1967, στάθηκε μια ισχυρή μαρξιστική – λενινιστική έπαλξη, το κέντρο του ιδεολογικού και πολιτικού αγώνα των μαρξιστών – λενινιστών στη Δ. Ευρώπη.

Με την πτώση της δικτατορίας, η ΟΜΛΕ πέρασε στη νομιμότητα, εκδόθηκε πάλι ο βδομαδιάτικος “Λαϊκός Δρόμος”, επανεμφανίστηκε , ανασυγκροτημένη , η ΠΠΣΠ, συγκροτήθηκε η Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ), στο μαθητικό κίνημα, ενώ για τις ανάγκες της εργατικής δουλειάς δημιουργήθηκε η “Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη” (ΠΕΣΠ). Τον Οκτώβρη του 1974πραγματοποιήθηκε η ενοποίηση της ΟΜΛΕ και της ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων στις ανατολικές χώρες στα πλαίσια της ΟΜΛΕ.

Μέσα σε λίγους μήνες, η δουλειά των μαρξιστών – λενινιστών πήρε μεγάλη ανάπτυξη, για να οδηγήσει, στα χρόνια 1975 -1976, στον υψηλότερο, ως τότε, βαθμό την πολιτική επιρροή του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος.

Για πρώτη φορά, μετά το 1964, η ΟΜΛΕ είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει, με μαζικούς όρους, όχι μόνο στο κίνημα της νεολαίας , ειδικά της φοιτητικής, σπουδαστικής και μαθητικής, αλλά και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αυτό πιστοποιήθηκε, ανάμεσα στα άλλα, και με την αισθητή παρουσία της ΠΕΣΠ στις μεγάλες κινητοποιήσεις των οικοδόμων, την περίοδο αυτή.

Αλλά, τότε ακριβώς ξέσπασε ανοιχτά η κρίση της ΟΜΛΕ και το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα μπήκε σε μια πορεία διαδοχικών διασπάσεων και κατακερματισμού των δυνάμεών του. Πρώτα έγινε η διάσπαση της ΟΜΛΕ, το Νοέμβρη του 1976 και οδήγησε στην εμφάνιση του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ – Λ ΚΚΕ. Στα επόμενα χρόνια, οι δύο αυτές οργανώσεις γνώρισαν νέες διασπάσεις αυτής ή της άλλης μορφής.

Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η σύσκεψη του Ιούνη 1964 καθόρισε, πως όλες οι προσπάθειες ων μαρξιστών – λενινιστών θα έπρεπε να συγκλίνουν στην προετοιμασία των προϋποθέσεων για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, για τη δημιουργία ενός πραγματικά μαρξιστικού – λενινιστικού ΚΚΕ. Αυτό το καθήκον ορθώνεται επιτακτικά και σήμερα, μπροστά στους μαρξιστές – λενινιστές της Ελλάδας. Για να καθοριστεί η έννοια, το περιεχόμενο της “ανασυγκρότησης” του ΚΚΕ είναι απαραίτητη μια βασική τοποθέτηση απέναντι στην ιστορία του ΚΚΕ ως την “6η Ολομέλεια” του 1956.

Το πρώτο ζήτημα που σ” αυτό πρέπει να δοθεί απάντηση, είναι το ζήτημα αν η δράση του ΚΚΕ ως το 1956, συνολικά παρμένη,ήταν θετική ή αρνητική. Σ” αυτό το ζήτημα, τα γεγονότα δίνουν μια ξεκάθαρη απάντηση. Παρά τα λάθη που διέπραξε στην πορεία της δράσης του, αυτό που κύρια χαρακτηρίζει το ΚΚΕ ως το 1956 είναι η θετική προσφορά του.

Με την ίδρυσή του και με τη δράση του κοντά τέσσερις δεκαετίες, το ΚΚΕ πρόσφερε τεράστιες και ανεκτίμητες υπηρεσίες στο λαό και τον τόπο μας. Χάρη στη δουλειά του ΚΚΕ οι ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού διαδόθηκαν πλατιά ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού και τα ιδανικά του σοσιαλισμού κατέκτησαν το νου και τις καρδιές πλατιών λαϊκών μαζών.

Με τον πρωτοποριακό ρόλο του στους αγώνες για το ψωμί, τη δουλειά, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία το ΚΚΕ πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στο λαό και την πατρίδα μας. Το ΚΚΕ γαλούχησε γενεές ολόκληρες με το αγωνιστικό -επαναστατικό πνεύμα, με το πνεύμα της αδιάλλαχτης πάλης ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του, ενάντια στην πλουτοκρατική ολιγαρχία, την αντίδραση και το φασισμό. Μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ βγήκαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές, έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, αν χρειαζόταν, για την υπόθεση του λαού.

Το ΚΚΕ έγινε ένα μαζικό κόμμα, γιατί μπόρεσε να αναπτύξει μια ποικιλόμορφη και πλούσια δουλειά σύνδεσης με τις λαϊκές μάζες και τα μικρά και μεγάλα προβλήματά τους, γιατί έδειξε μια μεγάλη ικανότητα να αξιοποιεί τις κάθε λογής μαζικές οργανώσεις, πριν απ” όλα τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων και να προωθεί μια συστηματική δουλειά ανάμεσα σε αυτές, γιατί μπόρεσε να συνδυάσει τους αγώνες για τις άμεσες οικονομικές και πολιτικές απαιτήσεις των μαζών με την πάλη για την ικανοποίηση των γενικών παλλαϊκών και πανεθνικών αιτημάτων. Το ΚΚΕ έδειξε στο λαό τη σημασία της οργανωμένης πάλης, τη δύναμη της οργάνωσης και καλλιέργησε στα ίδια τα μέλη του την πίστη στην οργάνωση,στο κόμμα. Αυτό έκανε το κόμμα ικανό να δρα σαν ένα οργανωμένο και ενιαίο σύνολο με μεγάλη αποτελεσματικότητα και να πραγματοποιεί στη ζωή τα πιο σύνθετα πολιτικά και πρακτικά καθήκοντα.

Το ΚΚΕ διαπαιδαγώγησε τα μέλη του στο πνεύμα της κομμουνιστικής κομματικότητας, που εσήμαινε την ανάπτυξη όλων εκείνων των υψηλών αρετών, που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον κομμουνιστή λαϊκό αγωνιστή. Πάνω απ” όλα διαπαιδαγώγησε τα μέλη του στο πνεύμα του να βάζουν σε πρώτη μοίρα τα συμφέροντα του κόμματος και σε δεύτερη μοίρα τα ατομικά τους συμφέροντα και έτσι ακριβώς να υποτάσσουν όλη την προσωπική ζωή και δράση τους στην υπόθεση του κόμματος και του λαού.

Σ” αυτά συμπυκνώνονται μερικά από τα κυριότερα στοιχεία της πολύτιμης θετικής κληρονομιάς που άφησε το παλιό ΚΚΕ. Αυτή την κληρονομιά, οφείλουν οι μαρξιστές – λενινιστές, όχι μόνο να τη διαφυλάξουν, αλλά και να την εμπλουτίσουν και να την αναπτύξουν παραπέρα. Πρέπει ταυτόχρονα να διδαχτούνε και από την αρνητική πείρα του ΚΚΕ.

Πέρα από τα αναπόφευκτα λάθη και τις αδυναμίες που συνόδευαν το κόμμα στην πορεία της ωρίμανσης και της άνδρωσής του, υπήρξαν λάθη και αρνητικές καταστάσεις, που μπορούσαν να αποφευχθούν , που όμως δεν αποφεύχθηκαν και που προξένησαν μεγάλες ζημιές στην υπόθεση του κόμματος. Αυτά αφορούν, πρώτα – πρώτα, ζητήματα πολιτικής γραμμής, αλλά και ζητήματα κομματικής οικοδόμησης και ιδιαίτερα ζητήματα διαμόρφωσης του καθοδηγητικού πυρήνα του κόμματος.

Στις πιο σημαντικές στιγμές της ιστορίας του, στις περίοδες ακριβώς που είχε γνωρίσει τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, το ΚΚΕ είχε μια λαθεμένη πολιτική γραμμή, που για κύριο χαρακτηριστικό της είχε την έλλειψη πίστης στις εσωτερικές λαϊκές δυνάμεις, στην ικανότητά τους να τα βγάλουν πέρα με τους ξένους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους και να καταχτήσουν την αποφασιστική νίκη με το

δικό τους αγώνα.

Αυτό ουσιαστικά, χαρακτήριζε την πολιτική του ΚΚΕ τόσο στην περίοδο της γερμανοχιτλερικής κατοχής, όσο και στην περίοδο 1946 – 1949.

Στην κατοχή, η πολιτική της καθοδήγησης του ΚΚΕ κυριαρχούνταν από την αντίληψη πως “δε μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους Άγγλους”, γι” αυτό ο αγώνας κατευθυνόταν όχι στην κατάληψη της εξουσίας από τις λαϊκές δυνάμεις μετά το διώξιμο των ξένων κατακτητών, αλλά στην επιδίωξη της λεγόμενης “ειρηνικής δημοκρατικής μεταπολεμικής εξέλιξης” . Ακριβώς αυτό οδήγησε στις προδοτικές συμφωνίες του Λιβάνου και της Γκαζέρτας και τελικά στη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας.

Στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, ο στόχος της καθοδήγησης του ΚΚΕ ήταν η επίτευξη ενός συμβιβασμού με τους Άγγλους και την εσωτερική αντίδραση και γι” αυτό ο ένοπλος αγώνας 1946 – 1949 χρησιμοποιήθηκε όχι σαν η ανώτατη εκείνη μορφή πάλης που θα όφειλε να οδηγήσει στην κατάληψη της εξουσίας από το επαναστατικό κίνημα, αλλά σαν ένα μέσο πίεσης, για να αναγκαστεί ο μοναρχοφασισμός να αποδεχθεί μια “έντιμη δημοκρατική λύση” του εσωτερικού προβλήματος. Αυτή ακριβώς η θέση διατυπώθηκε στην απόφαση της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το Γενάρη του 1949. Λέει η απόφαση: “Έτσι πλησιάσαμε ακόμα πιο πολύ στην αποφασιστική καμπή στην εσωτερική μας εξέλιξη, καμπή που μπορεί να τη φέρει μόνο ο νικηφόρος αγώνας του ΔΣΕ γιατί μόνο αυτός ο αγώνας μπορεί να εξαναγκάσει το μοναρχοφασισμό να υποκύψει, να δεχθεί την έντιμη δημοκρατική λύση, τη μοναδική που συμφέρει στο λαό και στην Ελλάδα”(Επίσημα κείμενα του ΚΚΕ, τομ. 6ος, σελ. 334).

Από τη σύντομη αυτή ανασκόπηση της ιστορίας του ΚΚΕ ως το 1956 προκύπτουν διδάγματα, θετικά και αρνητικά. Όταν,λοιπόν, γίνεται λόγος για “ανασυγκρότηση” του ΚΚΕ δεν εννοείται, βέβαια, μια απλή επιστροφή στην πολιτική του ΚΚΕ ως το 1956, αλλά μια ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, που θα κρατήσει τα θετικά και θα απορρίψει τα αρνητικά που προσφέρει η ιστορική πείρα του και θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού μαρξιστικού- λενινιστικού ΚΚΕ.

Στις θέσεις της Κ.Ε. για το 5ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκαν το Γενάρη του 2013, αναφέρεται :

“ Το Μ-Λ ΚΚΕ, σταθερά και αμετακίνητα, την τελευταία εικοσιπενταετία, έχει προβάλει τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων του μαρξιστικού -λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης, που θα βάλει τέρμα στη διάσπαση και θα του επιτρέψει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Όλη η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου έχει δείξει τα σοβαρά προβλήματα και τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσεις η υπόθεση της συσπείρωσης και της ενότητας των δυνάμεων του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος. Δεν είχαμε ούτε έχουμε αυταπάτες, πως πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση που μπορεί να επιτευχθεί από τον ένα χρόνο στον άλλο. Θα απαιτηθούν μεγάλες, συνειδητές προσπάθειες στη διάρκεια μιας ολόκληρης περιόδου, ώστε να διαμορφωθούν εκείνες οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστών – λενινιστών, όλων των κομμουνιστικών δυνάμεων, οργανωμένων και ανοργάνωτων, που στέκονται σε επαναστατικές θέσεις, υπερασπίζονται τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού -λενινισμού και αναζητούν δρόμους για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος” (5ο Συνέδριο Μ-Λ ΚΚΕ, σελ. 42)

Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σημαίνει, πως εκτός από τα μέλη του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ, τουλάχιστο και η βασική μάζα των κομμουνιστών, που παραμένουν πιστοί στο μαρξισμό – λενινισμό και βρίσκονται σήμερα στις γραμμές του ΚΚΕ και των άλλων πολιτικών σχηματισμών, οργανώσεων και ομάδων της Αριστεράς, καθώς και των ανένταχτων κομμουνιστών αγωνιστών, θα έχουν συνενωθεί στα πλαίσια ενός ενιαίου πολιτικού κόμματος, το οποίο θα είναι το αναδημιουργημένο, ανασυγκροτημένο κομμουνιστικό, νέου τύπου, λενινιστικού τύπου κόμμα της εργατικής τάξης της Ελλάδας. Ένα τέτοιο κόμμα θα έχει προκύψει

μέσα από παρατεταμένους κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες των κομμουνιστών μαρξιστών – λενινιστών ενάντια στο ρεβιζιονισμό – οππορτουνισμό, καθώς και το δογματισμό – σεχταρισμό, μέσα από κοινούς αγώνες στο μαζικό, λαϊκό κίνημα, όπου θα έχουν συναντηθεί και σφυρηλατήσει ισχυρούς δεσμούς οι κομμουνιστές μαρξιστές – λενινιστές.

Ένα πεδίο μετωπικής συνεργασίας και κοινής δράσης του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ άνοιξε η δημιουργία της Λαϊκής Αντίστασης Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ). Υπήρξαν πολλές καταγγελίες της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, ανακοινώσεις για επίκαιρα λαϊκά προβλήματα, από τη ΛΑ – ΑΑΣ, κοινές δράσεις και συμπορεύσεις των δύο οργανώσεων με κοινά μπλοκ και πανό της ΛΑ – ΑΑΣ σε λαϊκές κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις – συζητήσεις της ΛΑ- ΑΑΣ. Κατακτήθηκε μια ορισμένη αλληλογνωριμία ανάμεσα στις δυο οργανώσεις, το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ και ανάλογο πνεύμα συντροφικότητας στις κοινές δράσεις τους. Όλα αυτά καταγράφονται στο ενεργητικό της Συνεργασίας. Υπάρχουν όμως σοβαρές ελλείψεις και αδυναμίες στη δομή και στη λειτουργία της ΛΑ-ΑΑΣ, που πρέπει να μελετηθούν διεξοδικά και να παρθούν οι αναγκαίες αποφάσεις, έτσι ώστε να καταστεί δυνατό το βαθμιαίο ξεπέρασμά τους.

Ένα βασικό ζήτημα είναι το πώς εκτιμούν οι μαρξιστές – λενινιστές τη γενική γραμμή του ΚΚΕ και ποια στάση υιοθετούν απέναντί του. Η γενική γραμμή του ΚΚΕ μετά την “6η Ολομέλεια” του1956, πέρασε από πολλές “μεταλλάξεις”, αλλά στην ουσία της παρέμεινε αμετάβλητα μια ρεβιζιονιστική – οππορτουνιστική γενική γραμμή. Ρεβιζιονιστική, γιατί αναθεωρούσε τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και οππορτουνιστική γιατί εφάρμοζε μια ρεφορμιστική πολιτική.

Η τελευταία “μετάλλαξη” της γενικής γραμμής του ΚΚΕ άρχισε στο 15ο Συνέδριό του, το 1996 και κορυφώθηκε στο 19ο Συνέδριό του, το 2013. Στο διάστημα αυτό, μελετημένα και βαθμιαία, η γενική γραμμή του ΚΚΕ παίρνει μια ψευτοαριστερή, ψευτοεπαναστατική “στροφή”, από το δεξιό ρεβιζιονισμό -οππορτουνισμό στον αριστερό ρεβιζιονισμό -οππορτουνισμό.

Δύο είναι τα χαρακτηριστικά της νέας γραμμής του ΚΚΕ. Πρώτο, η καθοδήγηση του ΚΚΕ θεωρεί την Ελλάδα δύναμη ιμπεριαλιστική και απορρίπτει κάθε ιδέα πάλης για εθνική ανεξαρτησία. Το πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρει : “ Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ”.( ΚΟΜ. ΕΠ. Τ.3/2013 σελ. 97).Αυτό που βγαίνει ξεκάθαρα από την τοποθέτηση αυτή είναι ότι η Ελλάδα θεωρείται κράτος ιμπεριαλιστικό. Ταυτόχρονα, ένα γρίφο αποτελεί η διατύπωση για “ανισότιμες εξαρτήσεις”. Έτσι κι αλλιώς, είναι επίσης ξεκάθαρο, πως η καθοδήγηση του ΚΚΕ όχι μόνο δε βάζει ζήτημα πάλης ενάντια στις “ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ”, αλλά, ίσα – ίσα, εναντιώνεται σε κάθε γραμμή πάλης ενάντια στην ξένη εξάρτηση και για την εθνική ανεξαρτησία.

Οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο συνέδριο απάλειψαν από τα ισχύοντα, τότε Πρόγραμμα και Καταστατικό του 15ου συνεδρίου, κάθε θέση που μιλούσε για την ξένη εξάρτηση της Ελλάδας και για την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Παρατίθεται εδώ, ενδεικτικά, μία από τις θέσεις αυτές, που “κόπηκαν” στο 19ο συνέδριο: “στην ιστορική του πορεία το ΚΚΕ συνέδεσε την πάλη για το σοσιαλισμό με την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη από τους ιμπεριαλιστικούς οικονομικοπολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς”.

Δεύτερο, η καθοδήγηση του ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της στρατηγικής της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1996, καταργήθηκε η θέση για τα “δύο στάδια επαναστατικών μετασχηματισμών”, “ένα αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό και ένα σοσιαλιστικό”, που προέβλεπε το προηγούμενο Πρόγραμμα – αυτό που είχε ψηφιστεί από το 10ο Συνέδριο το 1978 – και υιοθετήθηκε ο νέος προσανατολισμός για την άμεση πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρει :

“Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική” (15ο συνέδριο του ΚΚΕ ντοκουμέντα, σελ 113).

Πρέπει να σημειωθεί, στο σημείο αυτό, ότι τα “δύο στάδια επαναστατικών μετασχηματισμών”, που προέβλεπε το Πρόγραμμα του 10ου συνεδρίου και ακύρωσε το 15ο συνέδριο, στην πραγματικότητα ήταν στάδια ψευτοεπαναστατικά, ρεφορμιστικά, που τάχα εξελικτικά, με βαθμιαία μεταρρυθμιστικά μέτρα, θα οδηγούσαν στο να μετασχηματιστεί ο καπιταλισμός σε σοσιαλισμό. Ο ίδιος ο Φλωράκης, στην εισήγησή του στο 10ο συνέδριο του ΚΚΕ, την ίδια στιγμή που υπογράμμιζε “τον επαναστατικό χαρακτήρα της αντιμονοπωλιακής αλλαγής”, δήλωνε πως αυτή η αλλαγή θα πάρει μέτρα, “που θα εξασθενήσουν σοβαρά τη μονοπωλιακή ολιγαρχία και από οικονομική και από πολιτική άποψη”, και πως “θα δημιουργηθεί ένας νέος συσχετισμός δυνάμεων, που θα είναι δυσμενής για την μονοπωλιακή ολιγαρχία”. Δηλαδή, η μονοπωλιακή ολιγαρχία θα εξακολουθούσε να υπάρχει στις συνθήκες της “αντιμονοπωλιακής δημοκρατίας” των ρεβιζιονιστών! Η ιστορία του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ μετά την “6η Ολομέλεια” του 1956 είναι γεμάτη από τέτοια ρεβιζιονιστικά – ρεφορμιστικά ψευτοστάδια. Αυτά τα “στάδια” δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα πραγματικά επαναστατικά στάδια, με τους “μεταβατικούς σταθμούς που οδηγούνε στη δικτατορία του προλεταριάτου”, όπως τα ονόμαζε το Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του 1928. Η ακύρωση της θέσης του 10ου συνεδρίου για δύο στάδια, από το 15ο συνέδριο, απλώς σηματοδότησε το πέρασμα του ΚΚΕ από το δεξιό ρεβιζιονισμό – οππορτουνισμό στον αριστερό ρεβιζιονισμό – οππορτουνισμό.

Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο συνέδριο, επαναλαμβάνει τη θέση,ότι “ η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική “ (ΚΟΜ. ΕΠ. τ. 3/2013 , σελ. 99).

Γενικά, στο 19ο συνέδριο και μετά από αυτό, ανεβαίνει πολύ ψηλά ο τόνος για τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αναπτύσσεται μια “επιθετική”, ψευτοεπαναστατική “επιχειρηματολογία”, που φτάνει στο έσχατο σημείο να υποστηρίζει την τροτσκιστική θέση, πως όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παντού στον κόσμο, σε κάθε χώρα , η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Αυτή τη θέση υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ στις διεθνείς συναντήσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, που συμμετέχουν, από όπου καλούν τους λαούς της Αφρικής , της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής να επιδιώξουν άμεσα την πραγματοποίηση σοσιαλιστικών επαναστάσεων , εγκαταλείποντας τα συνθήματα για εθνικοδημοκρατικούς , απελευθερωτικούς, αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Η σεχταριστική στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και η ψευτοαριστερή, επαναστατική λογοκοπία κάνουν θραύση, αποπροσανατολίζοντας και υπονομεύοντας τους επαναστατικούς αγώνες των καταπιεζομένων , εθνών και λαών του κόσμου.

Παράλληλα, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται μια εκστρατεία του ΚΚΕ για την αναθεώρηση της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι αριστεροί ρεβιζιονιστές- οππορτουνιστές καθοδηγητές του ΚΚΕ κήρυξαν λαθεμένη τη γενική γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μηδενίζοντας όλη τη δράση του και όλες τις προσφορές του. Αυτοί απέρριψαν τη θεωρία που διατύπωσε ο Λένιν στις παραμονές της επανάστασης του 1905 στη Ρωσία, για την αστικοδημοκρατική επανάσταση, που καθοδηγείται από το προλεταριάτο και μετεξελίσσεται σε επανάσταση σοσιαλιστική. Απέρριψαν και καταδίκασαν το Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ψηφίστηκε από το 6ο συνέδριο της το 1928 και προέβλεπε ως “ιστορικά εντελώς αναπόφευκτη την ποικιλομορφία των δρόμων και των ρυθμών της κατάχτησης της εξουσίας από το προλεταριάτο, την ανάγκη σε σειρά από χώρες, ορισμένων μεταβατικών σταθμών, που οδηγούν στη διχτατορία του προλεταριάτου” (Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 59). Απέρριψαν και καταδίκασαν τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς του 1935 , για τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα. Απέρριψαν και καταδίκασαν την εκτίμηση του Στάλιν, ότι “Ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα, σε διάκριση με τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέλαβε εξαρχής ακόμα, το χαρακτήρα αντιφασιστικού,απελευθερωτικού πολέμου, ένα από τα καθήκοντα του οποίου ήταν επίσης η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα μπορούσε μόνο να ενισχύσει και, πράγματι, ενίσχυσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β” Παγκόσμιου Πολέμου”. ( Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ ΑΠΑΝΤΑ, τόμος 16, σελ. 19, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2010). Η εκτίμηση των αριστερών ρεβιζιονιστών – οππορτουνιστών καθοδηγητών του ΚΚΕ είναι ότι ο πόλεμος αυτός ήταν ιμπεριαλιστικός.

Το ΚΚΕ εξακολουθεί να είναι ο κύριος φορέας του ρεβιζιονισμού στη χώρα μας. Ενός ρεβιζιονισμού, που αφού ντύθηκε την ψευτοαριστερή, ψευτοεπαναστατική φορεσιά του, έγινε ακόμα πιο επικίνδυνος. Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα, δουλεύοντας για το σωστό προσανατολισμό του λαϊκού επαναστατικού κινήματος, θα κατευθύνει και θα δυναμώσει την πάλη του ενάντια στην αριστερή ρεβιζιονιστική – οππορτουνιστική ιδεολογική και πολιτική γενική γραμμή του ΚΚΕ, που αποπροσανατολίζει και υπονομεύει το κίνημα αυτό. Θα ξεσκεπάσει την ψευτοεπαναστατική μεταμφίεσή του. Θα καταγγείλει και θα αποκρούσει την αναθεώρηση της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που επιχειρούν οι αριστεροί ρεβιζιονιστές – οππορτουνιστές καθοδηγητές του ΚΚΕ. Θα υπερασπίσει τη γενική γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος συνολικά και τις λαμπρές και ιστορικής σημασίας προσφορές τους στην υπόθεση του παγκόσμιου προλεταριάτου και των καταπιεζομένων εθνών και λαών.

Ταυτόχρονα με την πάλη του ενάντια στη γενική γραμμή και πρακτική του ΚΚΕ, το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα θα συνεχίσει και θα δυναμώσει την πάλη : Ενάντια στον αστικοποιημένο – σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται για να ασκήσει μια αστική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, αν και όταν την αναλάβει, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστών. Ενάντια στη ρεφορμιστική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αυτή αποδεικνύεται και με το λεγόμενο “μεταβατικό πρόγραμμα”, που προβάλλει σήμερα, το οποίο προβλέπει “εθνικοποιήσεις τραπεζών”, “εργατικό έλεγχο” και άλλα παρόμοια, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ενάντια και σε όλα τα άλλα, αντιμαρξιστικά – αντιλενινιστικά ρεύματα, όπως ο τροτσκισμός και ο αναρχισμός και κάθε παραλλαγή τους.

Ιδιαίτερα πρέπει να ξεσκεπαστούν οι αναρχικές και “αντιεξουσιαστικές” διαλυτικές ιδέες και αντιλήψεις, που καλλιεργούν το μηδενισμό και την άρνηση της οργανωμένης πολιτικής πάλης και ταυτόχρονα να καταγγελθούν αποφασιστικά οι προβοκατόρικες δραστηριότητες τυφλής βίας, που στρέφονται ενάντια στην αναπτυσσόμενη πάλη του λαού και προσφέρουν άλλοθι στην κυβέρνηση για την εξαπόλυση των πιο άγριων αστυνομικών επιθέσεων καταστολής των λαϊκών αγώνων και τρομοκράτησης του λαού.

Σύντροφοι και Συντρόφισσες

Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες

Φίλοι και Φίλες

Στην μακρόχρονη πορεία του, το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας έδωσε πολλές μάχες, που άλλες απ” αυτές τις κέρδισε και άλλες τις έχασε, συσσωρεύοντας έτσι θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Ωστόσο , αν συγκρίνουμε τις θετικές και τις αρνητικές εμπειρίες του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, τότε οι αρνητικές εμπειρίες του, όσο και αν είναι σημαντικές, δε θα μπουν παρά μόνο σε δεύτερη μοίρα. Οι κύριες εμπειρίες του είναι θετικές και αυτό αντανακλά τη βασική κατεύθυνση, που ακολούθησε στην ανάπτυξή του ως σήμερα.

Για λόγους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημά μας δε μπόρεσε, ως τώρα, να πετύχει μια σημαντική, μαζική ανάπτυξη αλλά σε όλα τα περασμένα χρόνια, η φωνή των μαρξιστών – λενινιστών δεν έπαψε να ακούγεται στο στίβο της ταξικής πάλης και να ενισχύει, σε αυτό ή στον άλλο βαθμό, τους λαϊκούς αγώνες. Χάρη στη δουλειά και τις προσπάθειες των μαρξιστών – λενινιστών

αποκαλύφθηκε η αντεπαναστατική φύση του ρεβιζιονισμού , ξεσκεπάστηκε η απάτη του ρεφορμιστικού δρόμου και προβλήθηκε πλατιά η αναγκαιότητα του επαναστατικού δρόμου για τη λύση των ώριμων προβλημάτων της νεοελληνικής κοινωνίας. Η ιδεολογική και πολιτική γραμμή, που πρόβαλαν οι μαρξιστές – λενινιστές, κατέκτησε τις συνειδήσεις χιλιάδων κομμουνιστών, ενώ πολλά από τα συνθήματά τους έγιναν κτήμα πλατιών λαϊκών μαζών.

Στα πενήντα χρόνια της ύπαρξής του, το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, παρά τα λάθη, τις αδυναμίες και τις αποτυχίες του, παρά τη διάσπαση και τη διασπορά των δυνάμεών του, ποτέ δεν έχασε τον αγωνιστικό, επαναστατικό χαρακτήρα του, ούτε στον καιρό της “Αναγέννησης” και της ΟΜΛΕ, ούτε στις επόμενες φάσεις, όταν εκφραζόταν μέσα από τις οργανώσεις, που είχαν προέλθει από τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, καθώς και από τις επόμενες διασπάσεις. Σε όλα αυτά τα χρόνια, οι μαρξιστές – λενινιστές βρέθηκαν πάντα στις πρώτες γραμμές των αγώνων ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη, τους πολιτικούς εκφραστές της και τις κυβερνήσεις τους.

Τώρα, όταν έχουν συμπληρωθεί πενήντα χρόνια από τη δημιουργία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”, πρέπει να υπογραμμισθεί, ότι μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες εκείνης της περιόδου, ξεκίνησε μια προσπάθεια, η οποία αρχικά στηρίχθηκε σε πέντε – δέκα αγωνιστές, που βαθμιαία αναπτύχθηκε και στην πορεία συσπείρωσε στους κόλπους της πολιτικής ομάδας της “Αναγέννησης”, έναν αξιόλογο για τις συνθήκες εκείνες, αριθμό αγωνιστών. Ο καθένας από τους αγωνιστές αυτούς έδωσε τη δική του προσωπική συμβολή, από το πόστο που είχε ταχθεί και όλοι μαζί έκτισαν από κοινού το έργο της “Αναγέννησης” και της πολιτικής ομάδας της. Γι” αυτό και όλη η δουλειά της “Αναγέννησης” και της πολιτικής μαρξιστικής – λενινιστικής ομάδας της παραμένει και μέχρι σήμερα, σαν ένα κοινό κτήμα όλου του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, όλων των μαρξιστικών – λενινιστικών οργανώσεων, όλων των μαρξιστών – λενινιστών, όλων

όσων εξακολουθούν να αγωνίζονται για τις μεγάλες αρχές, που υπεράσπισε και πρόβαλε η “Αναγέννηση”.

Το πιο μεγάλο δίδαγμα, που μας κληροδοτεί η “Αναγέννηση”, είναι το καθήκον να αγωνιστούμε σταθερά για τη συσπείρωση όλων των μαρξιστών – λενινιστών, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, για τη δημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού μαρξιστικού- λενινιστικού ΚΚΕ, ενός κόμματος βασισμένου στις ιδεολογικές – πολιτικές – οργανωτικές αρχές, που διατύπωσε ο Λένιν για το νέου τύπου κόμμα της εργατικής τάξης.