Δεν μπορεί να «ησυχάσει» η ΕΕ! Διαρκώς νέες δυσκολίες και αντιφάσεις συναντούν οι ιμπεριαλιστικοί πυλώνες της για το πώς θα «χωρέσει» αυτό που «περισσεύει» εντός της, ώστε να μη «λείπει» αυτό που σε όλους χρειάζεται! Αλλά και οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ δεν «χωράνε» στον σημερινό πρώτο παγκόσμιο ρόλο τους και ετοιμάζουν σύνοδο στις αρχές Ιούλη για να ενισχύσουν τη γραμμή πολέμου που στήνουν από τις Βαλτικές ως το Αιγαίο, τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, αλλά και για να βρουν, λένε, όρους παρέμβασης στη Μαύρη Θάλασσα! Όλα δείχνουν πως το αποτύπωμα της «ευελιξίας και υπομονής» του Ομπάμα -που υμνήθηκε ως ειρηνιστής!- θα είναι αποτύπωμα ευνόησης και επιτάχυνσης των στρατιωτικών, πολεμικών προετοιμασιών. Ήδη η Μέρκελ (που δεν… πείστηκε από τις αναλύσεις για τις «τράπεζες που κατακτούν χώρες») δηλώνει πως οι στρατιωτικές πολεμικές δαπάνες του γερμανικού ιμπεριαλισμού πρέπει να εκτιναχτούν και να συγκλίνουν προς τις αντίστοιχες των ΗΠΑ!
Αυτοί που πάντως σίγουρα δεν χωρούν σε αυτόν τον βάρβαρο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο είναι τα δικαιώματα, η ζωή των λαών και των εργατών. Μόνο το 2015 -σύμφωνα με την έκθεση του ίδιου του ΟΗΕ- ξεριζώθηκαν 5,4 εκατομμύρια άνθρωποι, για να φτάσει ο συνολικός αριθμός των προσφύγων στα 65,3 εκατομμύρια, με τους μισούς από αυτούς να είναι παιδιά! Στη Γαλλία ο Ολάντ –ελέω Γιούρο- απαγόρευσε τις προγραμματισμένες εργατικές διαδηλώσεις. Και στην Ελλάδα της φτώχειας, της πείνας και της ανεργίας, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ετοιμάζεται να στήσει στον τοίχο ό,τι έχει μείνει από τα δικαιώματα που το εργατικό-λαϊκό κίνημα κατέκτησε με την πάλη του τον 20ό αιώνα!
Χρειάζεται και ο λαός μας λοιπόν «να βρει αυτό που λείπει», για να χωράει και να στέκεται στη χώρα του, για να μη σκοτώνεται κάθε μέρα σε μια κοινωνία-ζούγκλα. Αυτό που περισσεύει σίγουρα δεν είναι τα δικαιώματά του, η ανάγκη του για μια χώρα ανεξάρτητη, για μια κοινωνία δικιά του. Όλα αυτά του ανήκουν και πρέπει να τα κατακτήσει, ξεκινώντας από την ανάγκη του να υψώσει το ανάστημά του, να αντισταθεί στα απανωτά χτυπήματα της κυβέρνησης και των πολλών ξένων και ντόπιων αφεντικών της.
«Καλές κουβέντες» και πραγματικά δεδομένα
Οι… διαχύσεις Γιούνκερ και οι καλές κουβέντες περί αλλαγής σελίδας και επικείμενης ανάπτυξης αξιωματούχων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και μηχανισμών προς τον Α. Τσίπρα και την κυβέρνησή του κάθε άλλο παρά απηχούν τα πραγματικά δεδομένα και τις προοπτικές που διαμορφώνονται για την ελληνική οικονομία και συνολικά για τη χώρα. Όλα αυτά είναι πριν από όλα η αναγκαία επιβράβευση προς μια κυβέρνηση που το έργο της ενάντια στο λαό βρίσκεται σε πλήρη και φρενήρη εξέλιξη. Είναι μια ώθηση για την ακόμα πιο άγρια συνέχεια αλλά και μια ανάγκη της συγκυρίας στην οποία το δυτικό μπλοκ χρειάζεται να εμφανιστεί –και γεωπολιτικά- σχετικά πιο τακτοποιημένο στα διάφορα σημεία της «επικράτειάς» του. Αλλά καθόλου δεν σημαίνει αυτή η σύμπτωση της κοινής τους ανάγκης (με την ΕΕ από τη μια σε αναστάτωση με το δημοψήφισμα στην Αγγλία, τα ισπανικά και άλλα προβλήματά της, και το ΝΑΤΟ από την άλλη σε προετοιμασία της Συνόδου της 8/7) πως οι δύο πλευρές ομονόησαν σε έναν συμβιβασμό με υπόσταση και σταθερότητα για το ελληνικό ζήτημα. Ακόμα και σε αυτές τις «συγκρατημένες» στιγμές δεν κρύφτηκε η αντίθεση Γερμανίας–ΔΝΤ για το ζήτημα του χρέους, για το οποίο επιβεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχει συμφωνία, με τη Λαγκάρντ να ξεκαθαρίζει πως θα αποτελέσει και πάλι στο επόμενο διάστημα το μοχλό της αντιπαράθεσης με τη Γερμανία.
Εξάλλου, και οι ντόπιοι ιθύνοντες έστω σε χαμηλούς τόνους κατέγραψαν ξανά την ανησυχία τους. Με άλλα λόγια, η πορεία υποβάθμισης και μη ορατής διεξόδου συνεχίζεται για τη μεγαλοαστική τάξη. Και η κυβέρνηση επιχειρεί –παριστάνοντας ακόμα και ότι «δεν καταλαβαίνει» τα σημάδια των αλβανικών πιέσεων που προστέθηκαν στο πάγιο και μεγάλο ζήτημα του ανταγωνισμού με την Τουρκία- να «τρέξει», να βιαστεί ακόμα περισσότερο στο δρόμο των ιμπεριαλιστικών προσταγών. Ενώ ταυτόχρονα έχει «πνίξει» το μεγάλο ζήτημα των προσφύγων κάτω από ένα βουνό εξαθλίωσης και καταστολής τους με την πλήρη στήριξη όλων των δυνάμεων του συστήματος και περιμένοντας εντολές και διευθετήσεις από έξω.
Δίπλα σε όλα αυτά και σε μια επιχείρηση καλοκαιρινής «υπέρβασής» τους, άνοιξε το ζήτημα συντάγματος και εκλογικού νόμου. Τον τελευταίο καθόλου δεν σκοπεύει να τον τροποποιήσει αναλογικότερα, εξάλλου το όριο του 3% βολεύει όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, είτε το ομολογούν είτε όχι. Εδώ επιδιώκει μέσα από ένα μαγείρεμα με τις περιφέρειες και τα μπόνους να στριμώξει πολιτικά τη ΝΔ, διαμορφώνοντας συμφωνία με κάποιους από την αντιπολίτευση (π.χ. ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι…) αλλά να δυσκολέψει και εκλογικά το δρόμο του Μητσοτάκη. Τι θα της βγει από αυτά τα σχέδια θα το δούμε, μιας και όλα τα κόμματα, κομματίδια και παράγοντες του συστήματος βρίσκονται ανακατωμένοι στα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και με το φόντο των εξελίξεων να προμηνύει εντάσεις και νέες αστάθειες. Μόνη «σταθερά» με την οποία ο Τσίπρας λογαριάζει να προχωρήσει, ο ακατάσχετος καθεστωτισμός της κυβέρνησής του, που γίνεται αποκρουστικός καθώς επιχειρούν να τον φτιασιδώσουν με προσχήματα «κοινωνικής δικαιοσύνης».
Ένα χρόνο μετά…
Ίσως σχεδόν κανείς δεν θέλει να θυμάται πως ένα χρόνο πριν τέτοιες μέρες είχαμε το δημοψήφισμα της «ρήξης» που άνοιγε δρόμους… στις φαντασιώσεις των μεταβατικών. Στην πραγματικότητα βέβαια άνοιγε δρόμους στη σταθεροποίηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ ως φορέα της επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Και ταυτόχρονα απομάκρυνε το λαό και τη νεολαία από τον πραγματικό δρόμο που χρειάζεται να ανοίξει και να περπατήσει. Το δρόμο της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων του απέναντι σε αυτούς που τον ληστεύουν, απέναντι σε αυτούς που λεηλατούν τη χώρα, απέναντι σε αυτούς που την ορίζουν ως «πεδίο βολής», ως προωθημένο φυλάκιο αλλά και τμήμα των πολεμικών τους σχεδιασμών.
Γι’ αυτό ο λαός μας πρέπει να θυμάται, να μην ξεχάσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Που όσο «βαριά» και αν είναι γι’ αυτό που απαιτείται, είναι πραγματικά! Και δεν αφορούν το παρελθόν αλλά το παρόν και το μέλλον των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Δεν θα σταματήσουν να «περισσεύουν» τα δικαιώματά μας και οι καταχτήσεις μας αν δεν αντιπαρατεθούμε με αυτούς που τις έβαλαν στο κρεβάτι του Προκρούστη. Δεν θα είναι δοσμένη η ειρήνη αν δεν αγωνιστούμε ενάντια σε αυτούς που τα συμφέροντά τους βρίσκουν διέξοδο στον πόλεμο. Δεν θα πάψουν να είναι «ξένοι», ακόμα και «εχθροί», οι γειτονικοί μας λαοί και «βάρος», ακόμα και «αιτία της φτώχειας» και «απειλή για την ασφάλειά μας» οι πρόσφυγες, αν δεν ενωθούμε μαζί τους σε παρατεταμένο αγώνα ενάντια στους πραγματικούς κοινούς εχθρούς μας, αν δεν βαδίζουμε στην κατεύθυνση αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού μετώπου των λαών. Δεν θα πάψει να είναι «κίνδυνος» για την κοινωνία και να απειλείται με ακόμα μεγαλύτερο κουτσούρεμα το δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση, στη μαζική πάλη, παρά μόνο αν αυτό το δικαίωμα αποκτήσει υπόσταση, και γίνει μαζική πράξη από τους εργάτες και το λαό.
Δεν θα πάψουν οι εργάτες να είναι «εργαλεία» που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παρέχουν μεγαλύτερο κέρδος στα αφεντικά τους, παρά μόνο όταν η εργατική τάξη αρχίσει να συγκροτείται σαν τέτοια με τους αγώνες της, να κατακτά την επαναστατική της ιδεολογία και να βάζει τους δικούς της όρους στο σύστημα αλλά και σε όλη την κοινωνία.
Όπως λέγαμε και στην 8η Συνδιάσκεψή μας, ένα χρόνο πριν, δεν θα πέσει ως «μάννα εξ ουρανού» η ανεξαρτησία γιατί τάχα θα ξηλωθεί από μόνο του το οικοδόμημα της ΕΕ, γιατί τάχα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα αποτραβηχτούν στις μητροπόλεις τους με βάση τα δικά τους ζόρια και θα μας αφήσουν «ελεύθερους» να πάρουμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας. Γι’ αυτό και για όλα χρειάζεται να συγκροτηθεί ο λαός και η νεολαία σε δύναμη πάλης και αναμέτρησης με το σύστημα χωρίς να περιμένει σωτήρες, χωρίς να ελπίζει στα κόλπα των «γρήγορων λύσεων» και σε κάθε είδους διαφυγές. Και εμείς πρέπει να παλέψουμε μέσα στο λαό, στα μέτωπα που βρίσκονται μπροστά του και μπροστά μας, για να βρει τη δύναμή του και το δρόμο του.
