Ενώ η κίνηση επίσπευσης της προεδρικής εκλογής από Σαμαρά-Βενιζέλο έγινε, όπως είπαν, για να «καθαρίσει το θολό τοπίο», το τοπίο αντάριασε ακόμα περισσότερο! Μέσα στη σκοτεινιά του, στα επεισόδια και στις αναπάντεχες εξελίξεις που κρύβει ως τις 29 Δεκέμβρη αλλά και μετά, ένα είναι το σίγουρο και κυρίαρχο στοιχείο, που πρόβαλε από την πρώτη στιγμή που τέθηκε επίσημα και ανοιχτά στο τραπέζι το ζήτημα: οι στριγκλιές των «αγορών», που «νοιάζονται» να μην καταστραφεί η χώρα και ο λαός. Η χώρα και ο λαός που μόνο αυτές και πάνω από όλους αυτές «νοιάζονται και προστατεύουν» όχι μόνο τα χρόνια της κρίσης, αλλά και όλα τα προηγούμενα. Έχουν λοιπόν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν την «προστασία» τους και να πουν τον καθοριστικό τους λόγο για το τι και το πώς θα γίνει στα πολιτικά της πράγματα.
Και ο λαός; Αυτός μια δουλειά έχει μόνο να κάνει: να εύχεται μέρα και νύχτα «να τους έχει ο θεός καλά»! Ποιους; Τις αγορές, δηλαδή τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και των ΗΠΑ, που νοιάζονται τη χώρα. Ποιος θεός; Ο θεός του κέρδους, της εκμετάλλευσης, των πολέμων και των βασανιστηρίων, των πραξικοπημάτων και των εκβιασμών. Αυτός είναι ο θεός που βασιλεύει στον κόσμο της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, που τώρα, στα χρόνια της κρίσης, χρειάζεται μπόλικη «δημιουργική καταστροφή» αλλά και αίμα λαών για να μπορέσει να «ξαναγεννηθεί» και να παρατείνει τη βασιλεία του. Γι’ αυτούς τους αφέντες λοιπόν «πρέπει να προσεύχεται» ο λαός και βέβαια να υπακούει πιστά τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Που επειδή κακόπαθαν από τα αφεντικά και τις απαιτήσεις τους ένα είναι το σίγουρο που πρέπει να γίνει για να διορθωθούν τα πράγματα: να την πληρώσει ξανά και πιο άγρια ο λαός!
Ποιος πήρε την πρωτοβουλία;
Η απόφαση της επίσπευσης που πυροδότησε τις εξελίξεις ανήκει τυπικά, όπως ήδη αναφέραμε, στους Σαμαρά-Βενιζέλο, αν και όπως δήλωσε και ο Σόιμπλε «δεν αιφνιδιάστηκαν όλοι», γιατί προφανώς η μεθόδευση αυτή -πακέτο με τη δίμηνη «άδεια», μέχρι να αποφασιστούν τα νέα δεσμά και μέτρα για τη χώρα, που αποφασίστηκε στο Γιούρογκρουπ- ήταν συνολικά σε γνώση των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Όμως το κύριο και βασικό που έφερε το μπλοκάρισμα και η ανάγκη επιλογής μεθόδευσης που θα το αντιμετωπίσει βρισκόταν και βρίσκεται στις επιδιώξεις και στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, Αμερικανών και Ευρωπαίων. Οι ΗΠΑ κινούνται σταθερά στην κατεύθυνση «παρενόχλησης», αμφισβήτησης της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Πιέζουν για τη μεταφορά της κρίσης εντός της, για την «αποδόμηση» των γερμανικών οικονομικών επιτυχιών εντός αυτής, και η Ελλάδα αποτελεί -και ως μέγεθος- τον κατάλληλο αδύναμο κρίκο για να ασκούν αυτές τις πιέσεις. Οι πιέσεις αυτές επανέρχονται και μπορεί να ενταθούν περισσότερο γιατί αγριεύει το διεθνές σκηνικό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (Ουκρανία, Μέση Ανατολή, ανατολική Μεσόγειος). Αποτελούν δηλαδή οι πιέσεις αυτές μέρος της ευρύτερης αντιπαράθεσης που εξελίσσεται και εντός των ιμπεριαλιστών της Δύσης.
Από εκεί λοιπόν ξεκίνησε το όλο ζήτημα και «δεν εκταμιεύτηκε η δόση τον Σεπτέμβρη» και «δεν έβγαιναν οι λογαριασμοί για το έλλειμμα» και «δεν έκλεινε η συμφωνία» όλους τους προηγούμενους μήνες. Ταυτόχρονα υπάρχουν ειδικά και κρίσιμα επίδικα στη χώρα και στην περιοχή (από την μπλοκαρισμένη από την ΕΕ συμφωνία για πώληση της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους, ως το ζήτημα των ΑΟΖ, των ελληνοτουρκικών, του Κυπριακού, των αξόνων με Αίγυπτο, Ισραήλ…) που επίσης υπάγονται στον ευρύτερο ανταγωνισμό και για τα οποία Ευρωπαίοι και Αμερικανοί επιδιώκουν τις δικές τους -ο καθένας για τα συμφέροντά του- απαντήσεις.
Από όλα αυτά και για όλα αυτά προκλήθηκε το μπλοκάρισμα που έφτασε την αστική τάξη, την κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα σε κατάσταση ασφυξίας. Και στη βάση αυτών προκρίθηκε η μεθόδευση της λεγόμενης δίμηνης παράτασης, στη διάρκεια της οποίας εξελίσσεται ήδη μια κούρσα δρόμου όπου όλοι σπεύδουν να πάρουν και να ισχυροποιήσουν θέσεις για την «επόμενη μέρα». Με άλλα λόγια, η ανακήρυξη της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής δεν ήταν παρά η «θεσμική πιστολιά» για να αρχίσει αυτή η αντιδραστική κούρσα. Με πρώτους και έτοιμους από καιρό τους «επενδυτές» που ξεσαλώνουν στο χρηματιστήριο και απογειώνουν τα spreads, ενώ βέβαια δεν ξέρουμε εκτός από αυτές τις δημόσιες απειλές και επεμβάσεις τι άλλο γίνεται πίσω από τα παρασκήνια. Αμέσως μετά ενεργοποιήθηκε και όλο το ντόπιο σύστημα -πολιτικό, οικονομικό, ΜΜΕ κ.λπ.-, που με όλες τις αντιφάσεις του, τις χασμωδίες του, τους χατζηαβατισμούς του, τις «αφέλειές» του, τους κυνισμούς του, δείχνει καθαρά τα δόντια του και τον εχθρό του: τον λαό, τη ζωή του, τα πιο θεμελιώδη δικαιώματά του.
Ποιος είναι ο στόχος;
Το βάθος της αντιπαράθεσης Αμερικανών-Ευρωπαίων για τους ρόλους και τη θέση του καθενός στη χώρα και στην περιοχή είναι αναμφισβήτητα μεγάλο, ακριβώς γιατί συναρτάται άμεσα με τον ευρύτερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, σε μια περίοδο που η κρίση επιμένει και έχουν ήδη ανοίξει στρατηγικής βαρύτητας ζητήματα στη σύγκρουση Δύσης – «Ανατολής» και, πιο σωστά, ΗΠΑ – Ρωσίας στο ουκρανικό έδαφος. Γι’ αυτό τα σχοινιά τεντώνουν πολύ, αλλά σίγουρα η κάθε πλευρά μετράει πολύ το ενδεχόμενο να σπάσουν και μια χώρα-πλατφόρμα (από κάθε άποψη) της Δύσης σε μια τόσο κρίσιμη γεωστρατηγικά γωνιά να βρεθεί περίπου «μετέωρη», ενώ οι ίδιοι (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) χτίζουν πολιτικές-οικονομικές-στρατιωτικές «επεκτάσεις» προς ανατολάς. Σε αυτή τη βάση δεν σκοπεύουν να σπάσουν τα σχοινιά, αλλά να τα δέσουν πιο σφιχτά και να τα τραβήξουν ο καθένας όσο περισσότερο μπορεί προς τη μεριά του.
Η ίδια η μεθόδευση της δίμηνης παράτασης αποτελεί ένα είδος «συμβιβασμού μέσα στην αντιπαράθεση» στη διάρκεια της οποίας ο καθένας θα αξιοποιήσει όλα τα όπλα του για την υπηρέτηση των στόχων του. Ο κοινός τόπος αυτού του ιμπεριαλιστικού διαγκωνισμού είναι να φορτωθούν στη χώρα νέα δεσμά, να ανοίξει ένας ακόμα πιο άγριος κύκλος επίθεσης στον λαό, να αντιδραστικοποιηθεί-φασιστικοποιηθεί ακόμα περισσότερο η πολιτική και δημόσια ζωή. Με αυτό κρατούμενο σχεδιάζουν οι ιμπεριαλιστές να κάνουν τους απολογισμούς της επιχείρησης που άνοιξαν σε αυτή τη φάση στη χώρα μας και με βάση αυτό να πάνε παραπέρα στις νέες συμφωνίες και αντιθέσεις που θα διαμορφώσουν.
Το ειδικό και κρίσιμο ζήτημα
Το ζήτημα λοιπόν που αναφέραμε εισαγωγικά, πως επίσημα και ανοιχτά έθεσαν στο τραπέζι οι Σαμαράς-Βενιζέλος αναγγέλλοντας την επίσπευση της προεδρικής εκλογής, δεν είναι άλλο παρά αυτό της επιχείρησης αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος συνολικά στη βάση του πλαισίου που διαμορφώνει η διπλή ιμπεριαλιστική εξάρτηση και οι σημερινές της απαιτήσεις και ανάγκες. Άλλη μια φορά το σαραβαλιασμένο πολιτικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με τις κραυγαλέες ανεπάρκειές του όπως αυτές προσδιορίζονται από τις ανάγκες υπηρέτησης της εξάρτησης και της επίθεσης στον λαό. Και μπαίνει επειγόντως στο συνεργείο (για να θυμηθούμε μια φράση που είχε γραφτεί στην «ΠΣ» το καλοκαίρι του 2011) για ένα γενικό και αντιδραστικό ρεκτιφιέ! Εξάλλου στην πολιτική φιλολογία γίνονται ήδη πολλές «υπενθυμίσεις» των πολιτικών εξελίξεων εκείνης της περιόδου που κατέληξε στην κυβέρνηση Παπαδήμα και πιστεύουμε όχι τυχαία!
Οπωσδήποτε σήμερα και παρ’ όλο που λείπει ο λαός από τους δρόμους, τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος είναι ακόμα μεγαλύτερα! Αρκεί να λάβει κανείς υπόψη του ότι δεν υπάρχει το ΠΑΣΟΚ του 44% και επίσης δεν υπάρχει η άθικτη και «αντιμνημονιακή» ΝΔ, που εδώ και 2,5 χρόνια έχει υποστεί μεγάλη φθορά υπηρετώντας την εξάρτηση και την επίθεση. Επιπλέον ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ βρίσκεται περίπου υπόδικος και πολιτικά παροπλισμένος, ενώ η αναμόρφωση της ΧΑ, ώστε να είναι οργανικά κατάλληλη στην προώθηση της επίθεσης, δεν έχει προλάβει να εξελιχθεί.
Στον αντίποδα αυτών των προβλημάτων το βασικό πλεονέκτημα που διαθέτει το πολιτικό σύστημα σήμερα και στο οποίο λογαριάζει να πατήσει για να απαντήσει τα ζητήματά του και να διαμορφώσει ένα ακόμα και πολύ πιο σκληρό πολιτικό πλαίσιο δεν είναι άλλο από αυτό που ήδη αναφέραμε: η «απόσυρση» του λαού από τους δρόμους και τους αγώνες. Εξάλλου με τον στόχο της διατήρησης αυτής της απόσυρσης -και μπροστά στον φόβο μιας νεολαιίστικης έκρηξης- έγινε και η κυβερνητική υποχώρηση απέναντι στον αγώνα του Ν. Ρωμανού. Ταυτόχρονα στα ατού του συστήματος συγκαταλέγεται βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε (με βοήθειες από την πολιτική του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών) να επιβάλει ως «διέξοδο» στη λαϊκή οργή την εκλογική αναμονή και τις αυταπάτες που τη συνοδεύουν, να ξορκίσει και να εμφανίσει ως αδιανόητη τη διέξοδο της μαζικής πάλης και των αγώνων.
Οι επιδιώξεις και τα όριά τους
Μόλις λοιπόν έπεσε η «πιστολιά» για το αντιδραστικό ρεκτιφιέ άρχισε να ξετυλίγεται η αντιδραστική κούρσα. Ο Σαμαράς επιχειρεί εκβιάζοντας και κινδυνολογώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο να ανασυντάξει «το έχει του». Η πρόταση του για το Στ. Δήμα ήταν «ό,τι καλύτερο» μπορούσε να κάνει για να «ακουμπάει» στην καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ, για να έχει «από κοντά» την Ντ. Μπακογιάννη, αλλά ταυτόχρονα ο «Μπαλτάκος του», τρέχει να μαζέψει ό,τι προλαβαίνει και μπορεί με τις «ρίζες» από την ακροδεξιά και τους φασίστες. Ταυτόχρονα ο Σαμαράς κραδαίνει τη συνταγματική αναθεώρηση (δηλαδή τη θεσμική-συνταγματική «γυψοποίηση» των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων) προς κάθε κατεύθυνση και για να τονίσει πως αποτελεί σήμερα τον βασικό πόλο γύρω από τον οποίο τα κέντρα μπορούν να ποντάρουν στην κατεύθυνση που χρειάζονται.
Τα σοβαρά προβλήματα του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ γίνονται μεγαλύτερα από αυτή καθαυτή την εξέλιξη, που τον υποχρεώνει να ακολουθήσει και να ταυτιστεί σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό με τον Σαμαρά και τις επιδιώξεις του. Και αυτό προφανώς εκτίμησε ο Γ. Παπανδρέου που ανακοίνωσε με ιδιότυπο τρόπο τη δημιουργία νέου κόμματος αλλά και την άμεση διεκδίκηση ρόλου στα πράγματα, ακόμα και αν δεν γίνουν εκλογές, στο πλαίσιο μιας νέας κυβερνητικής λύσης από την παρούσα Βουλή. Η κίνηση αυτή του ΓΑΠ είναι από τις πιο ενδεικτικές των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων -και εν προκειμένω των Αμερικανών- για το πόσο πολύ στοχεύουν να ανακατευτεί η τράπουλα και να ανακατανεμηθούν οι ρόλοι στο πολιτικό σκηνικό.
Ιδιαίτερα και ειδικά στριμωγμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Η ηγεσία του συνεχίζει ως τώρα να παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει και να επιχαίρει γιατί οι εξελίξεις φέρνουν πολύ κοντά τις εκλογές και τη νίκη του και μάλιστα δεν διστάζει να διαλαλεί πως πρόκειται για «θετική εξέλιξη». Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να βρεθεί άμεσα «νικητής» και κομπάρσος των εξελίξεων σε ένα έργο που δεν ελέγχει ούτε το σενάριο ούτε τη σκηνοθεσία! Είτε γιατί θα βρεθούν οι 180 και δεν θα γίνουν εκλογές, ενδεχόμενο βέβαια με μικρές πιθανότητες. Είτε γιατί οι εκλογές και η νίκη του θα τον φέρουν -συνοδεία των κατάλληλων δυνάμεων- σε πολύ βαριά και αντιλαϊκά καθήκοντα. Τι από τα δύο «προτιμά» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ -και ανεξάρτητα από τα μυθεύματα περί «ομαλών εξελίξεων» που συνεχίζει ακάθεκτη να σκορπά στον λαό επιδιώκοντας τον αφοπλισμό του- είναι δύσκολο να το εκτιμήσουμε. Ίσως πάντως το μάθουμε πριν την 29η Δεκέμβρη!
Ο λαός να διαλέξει τους αγώνες!
Ένας τρόπος υπάρχει για να απαντηθούν οι ιμπεριαλιστικές στριγκλιές, για να βρουν φραγμό τα αντιδραστικά σχέδια των ντόπιων αστικών δυνάμεων, για να προσπεραστούν οι αυταπάτες: να βγει ο λαός και η νεολαία στους δρόμους του αγώνα και να ακουστεί πλατιά και δυνατά το ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΘΕΣΗ και να διεκδικηθεί μαζικά και μαχητικά ΨΩΜΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΕΙΡΗΝΗ. Αυτά είναι που μας στερούν οι δυνάμεις που κατευθύνουν σήμερα αυτές τις εξελίξεις. Αυτά θέλουν να μας στερήσουν ακόμα περισσότερο οδηγώντας αυτές τις εξελίξεις σε αυτή ή την άλλη εκδοχή τους. Ο λαός όσο δεν μπορεί να αδιαφορήσει για τις εξελίξεις αυτές άλλο τόσο δεν μπορεί να τις «αξιοποιήσει» ως οπαδός της μιας ή άλλης εκδοχής τους ή ως ψηφοφόρος. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του είναι η δική του μαζική πάλη. Η πάλη που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ που χρειάζεται ο λαός, τον δρόμο της αναμέτρησης με το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης.
