Άλλαξε το απολυτήριο από 5η σε 6η δημοτικού προκειμένου να προσληφθεί ως καθαρίστρια. Την αθώωσαν γι” αυτό, αλλά την καταδίκασαν σε 10 χρόνια φυλάκισης για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, μιας και πληρωνόταν για την εργασία της. Και μάλιστα της ακύρωσαν ένσημα 20 χρόνων! Εν τέλει την Τετάρτη 28/11 το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Λάρισας αποφάσισε την αποφυλάκισή της για λόγους υγείας, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης στον Άρειο Πάγο. Ο δικηγόρος της εξερχόμενος από το Εφετείο δήλωσε πως «δεν υφίσταται απάτη διότι και η απάτη έχει παραγραφεί». Ωστόσο εμείς δεν μπορούμε παρά να σταθούμε πολιτικά στην ουσία του ζητήματος και όχι στη νομοθεσία.
Αν σκεφτούμε ποιοι αδυνατούσαν να τελειώσουν το δημοτικό τη δεκαετία του ’80, θα δούμε πως αποτελούσαν τα πιο φτωχά κομμάτια του λαού μας. Πόσο μάλλον για κάποιον που μεγάλωσε σε ίδρυμα. Η ανάγκη λοιπόν για δουλειά, προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά της, την οδήγησε σε αυτήν της την κίνηση.
Όχι, δεν «έφαγε» από κάποιον άλλο τη δουλειά. Αν κάποιος θέλει πραγματικά να επιρρίψει ευθύνες, αυτές βαραίνουν αποκλειστικά το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και το μόχθο των εργαζόμενων. Που επιβάλλει ταξικά εμπόδια και φίλτρα για να καταστρατηγήσει βασικά δικαιώματα όπως η δουλειά και η εκπαίδευση. Και που έχει ανάγκη την ανεργία, γιατί τη χρησιμοποιεί ως βασικό μοχλό για την προς τα κάτω συμπίεση μισθών και δικαιωμάτων.
Δεν ευσταθούν οι συγκρίσεις με διαφόρους βουλευτές ή μη, που χρηματίζονταν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Πολύ απλά γιατί αντικατοπτρίζουν δύο διαφορετικούς κι αντίθετους κόσμους. Από τη μία τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου και από την άλλη του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης. Και αυτή η καταδίκη αποτελεί ακόμη ένα απτό παράδειγμα. Η φυλάκιση Τσοχατζόπουλου ή η έρευνα για τον Σημίτη δεν δείχνουν την ουδετερότητα της δικαιοσύνης. Αποτελούν απόρροια των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών ή τμημάτων του ντόπιου κεφαλαίου. Και φυσικά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου του κλεμμένου μόχθου της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.
Η καταδίκη και φυλάκιση της 53χρονης καθαρίστριας, λοιπόν, είναι έκφραση της άγριας φύσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση πως η δικαιοσύνη είναι ουδέτερη. Δεν πιστεύουμε στην «τυφλή δικαιοσύνη». Πολύ απλά γιατί δεν είναι. Είναι ταξική! Μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, έχει το πρόσημο της αστικής τάξης και είναι εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό. Οι όποιοι νόμοι ή οι δικαστικές αποφάσεις που έχουν υπάρξει κατά καιρούς, προς όφελος των εργαζόμενων και του λαού, είναι κάτω από την πίεση ή και το φόβο του κινήματος. Και ως τέτοια αναγνωρίζουμε την απόφαση για την αποφυλάκισή της. Γιατί τόσο στην τοπική κοινωνία όσο και πανελλαδικά δεν πέρασε αυτή η καταδίκη σαν μια ακόμη είδηση.
Και δεν θα μπορούσαμε βέβαια να μην αναγνωρίσουμε και την αδυναμία που έδειξαν οι δυνάμεις της Αριστεράς. Που αντί να «σηκώσουν» το ζήτημα και να κινητοποιήσουν εργαζόμενους και λαό, για να υπερασπιστούν την εργαζόμενη στο δρόμο, περιορίστηκαν μόνο σε ανακοινώσεις και εικονικές κινητοποιήσεις. Ακόμη και το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ δεν κάλεσε ούτε ένα συλλαλητήριο αλληλεγγύης. Φυσικά το Εργατικό Κέντρο Βόλου όχι μόνο δεν πήρε απόφαση για παμβολιώτικη απεργία, ως όφειλε, αλλά βγήκε από την υποχρέωση με μια ανακοίνωση.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό το ζήτημα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Γιατί ίσως αποτελεί μια σφυγμομέτρηση της λαϊκής οργής, για την παραπέρα αναβάθμιση της επίθεσης με… παλιά υλικά. Γιατί ο νόμος με τον οποίο καταδικάστηκε είναι -σύμφωνα με τον δικηγόρο της- ένας αντικομμουνιστικός νόμος του ’50. Που ψηφίστηκε αμέσως μετά την ήττα του ΔΣΕ, για να προστατεύσει το ελληνικό κράτος από τους… «συμμορίτες»!!! Θα τον καταργήσουν ή θα δούμε τη χρήση του και σε μελλοντικές προκλήσεις; Οψόμεθα.
Αν κάτι όμως οφείλει σίγουρα να προβληματίσει, είναι το γεγονός πως η συλλογή υπογραφών για μια μεγάλη πλειοψηφία αποτελεί απάντηση. Την εύκολη λύση. Τα… παλαιολιθικά συλλαλητήρια αλληλεγγύης δεν κάνουν τίποτα γιατί «κανείς δεν ακούει». Ενώ τι πιο σύγχρονο, εύκολο και γρήγορο, από μια υπογραφή διαδικτυακά! Δεν υποτιμάμε γενικά τη συλλογή υπογραφών. Αλλά γνωρίζουμε ότι αυτή η κίνηση έχει συγκεκριμένα όρια. Δεν αποτελεί αγώνα, αλλά μέσο προπαγάνδισής του. Τα χαρτιά με τις υπογραφές δεν είναι πάλη, αλλά αντικατοπτρίζουν –ή πρέπει να αντικατοπτρίζουν- την πάλη που διεξάγεται στο δρόμο για ένα ζήτημα. Το λαό, τους εργαζόμενους ή και τους συλλόγους και τα σωματεία όπου συσπειρώνονται. Και θα πρέπει να υπάρχουν σοβαροί προβληματισμοί σε όσους στηρίζουν μια διαδικτυακή συλλογή υπογραφών που καλεί τον Παυλόπουλο να δώσει χάρη. Γιατί εγκαλούν την… ανθρωπιά ενός πιστού εκφραστή της πολιτικής της φτώχειας και της ανεργίας. Ενώ αυτό αποτελεί ξεκάθαρα ζήτημα μαζικής πάλης, αντίστασης και διεκδίκησης.
