Οι τελευταίες εξελίξεις με την αντιμετώπιση των προσφύγων αλλά και του λαού των νησιών του ΒΑ Αιγαίου από τη μεριά της κυβέρνησης ήρθαν σαν κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας και της φασιστικοποίησης, που προωθεί ως πολιτική απάντηση στις δίκαιες διεκδικήσεις λαού και νεολαίας αλλά και των ίδιων των προσφύγων, που, κατατρεγμένοι από τους βομβαρδισμούς των ιμπεριαλιστών στις χώρες τους, αναζητούν μια σπιθαμή γη για να επιβιώσουν ανθρώπινα αυτοί και οι οικογένειές τους.
Η τρομοκρατία των ΜΑΤ και του συνόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αρχικά παρουσιάστηκε να εκδηλώνεται απέναντι στους «μπάχαλους» φοιτητές της ΑΣΟΕΕ. Γρήγορα έγινε κατανοητό ότι αφορούσε και τους εργαζόμενους, που αντιτίθενται στον αντιασφαλιστικό νόμο που ψηφίστηκε, αλλά και στο νόθο συνέδριο των εργατοπατέρων. Απλώθηκε έως τα νησιά και τον Έβρο, όπου αγκαλιά με τον εθνικισμό, που καλλιεργήθηκε από τα συστημικά κόμματα και τις παρακρατικές ομάδες «εθελοντών», σπέρνουν τον τρόμο και τη βία σε άοπλους μετανάστες, αλλά και σε κάθε δημοκράτη που εκδηλώνει αλληλεγγύη σε αυτούς και ζητά να αποκτήσουν τα αυτονόητα δικαιώματα που έχει κάθε άνθρωπος μιας κοινωνίας.
Απέναντι στην πολιτική της φασιστικοποίησης, και ιδιαίτερα ενόψει του ν/σ για την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων, η ΛΑ-ΑΑΣ πήρε πρωτοβουλία για να δοθεί μια πρώτη απάντηση στις 5/3 (https://la-aas.blogspot.com/2020/02/blog-post_19.html). Παρά τη συμφωνία των παραβρισκόμενων στη σύσκεψη δυνάμεων, η συζήτηση παραπέμφθηκε (με δική τους ευθύνη) στον διάλογο που έχει ανοίξει από πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες για τη συγκρότηση πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Σε αυτό τον διάλογο, η ΛΑ-ΑΑΣ επανέφερε την πρότασή της, ενώ αναπροσάρμοσε την πολιτική στόχευση σύμφωνα με την απότομη και αντιδραστική τροπή των εξελίξεων. Η καθυστέρηση και οι ταλαντεύσεις για το περιεχόμενο της πορείας που αποφασίστηκε προέκυψαν από τα επαναλαμβανόμενα και γνωστά, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, προσκόμματα και παραγοντισμούς για την πρωτοκαθεδρία, που παρουσιάζουν το ΝΑΡ και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γι’ αυτά θα αναφερθούμε σε άλλο μας σημείωμα.
Εδώ μας απασχολεί η στάση των συντρόφων του Μ-Λ ΚΚΕ, που με αφορμή αυτές τις παλινωδίες έφτασαν όχι απλά να παραιτούνται από αυτή την πρωτοβουλία, αλλά να μας ασκούν και κριτική ότι η συμμετοχή στη διαδήλωση της Πέμπτης 5/3 με τέτοιους όρους αποτελεί πολιτική ουράς στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτό δεν το επιτρέπουν στον εαυτό τους και τη ΛΑ-ΑΑΣ. Η άρνησή τους στις επανειλημμένες τηλεφωνικές μας κλήσεις για επανεξέταση της στάσης τους ήταν κάθετη. Κι αυτό ενώ πανελλαδικά, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, έχουν συμφωνήσει σε συγκεντρώσεις και πορείες με ανάλογο περιεχόμενο. Θεωρούμε ότι οι όποιες ενστάσεις τους για τη συνεχή επανεξέταση του πλαισίου, με ευθύνη του ΝΑΡ, είναι λογικές. Άλλωστε αυτό υπογραμμίστηκε και στις συνεννοήσεις μεταξύ των εκπροσώπων των δύο οργανώσεων στο πλαίσιο της ΛΑ-ΑΑΣ, που θεώρησαν αναγκαίο να υπάρξει και κείμενο καταγγελίας της στάσης και της συμπεριφοράς αυτής. Όμως επ' ουδενί δεν οδηγούν στην εγκατάλειψη μιας απαραίτητης και συνάμα δυνατής, όπως αποδείχτηκε, κοινής δράσης ή συμπόρευσης σε ένα τόσο σοβαρό πολιτικό γεγονός.
Επίσης συμφωνήθηκε ότι η ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει να αναδείξει τη δική της άποψη για το ζήτημα με μια άμεση κεντρικού χαρακτήρα παρέμβαση, χωρίς να προσδιορίζεται η μέρα. Ωστόσο, από τη δική μας μεριά τέθηκε το ζήτημα ότι τα προγραμματισμένα καθήκοντα (πορεία Πέμπτης, εκδήλωση για το γυναικείο ζήτημα το Σάββατο και πορεία την Κυριακή 8 Μάρτη) μας οδηγεί εκ των πραγμάτων στην άλλη εβδομάδα.
Ενώ, λοιπόν, η θέση και στάση των συντρόφων του Μ-Λ ΚΚΕ παρόπλισε τη ΛΑ-ΑΑΣ για τη διαδήλωση της Πέμπτης, ως εκ θαύματος, το πρωί της ίδιας μέρας μαθαίνουμε μέσω της Πορείας ότι θα συμμετάσχουν στην πορεία της Αθήνας! Αν βεβαίως αυτή η στάση-κωλοτούμπα συνέβαινε για πρώτη φορά θα μπορούσαμε, παρόλη τη σπουδαιότητα που έχει η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, να το …παραβλέψουμε ως «λεπτομέρεια». Όμως, δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Υπάρχουν επαναλαμβανόμενες «λεπτομέρειες» το τελευταίο διάστημα.
Ας θυμίσουμε, λοιπόν, τότε εμείς τις «λεπτομέρειες», δηλαδή τις τρεις ηχηρές αποσύρσεις της ΛΑ-ΑΑΣ (μήπως διαλείμματα στη δράση της;) μόνο το τελευταίο τρίμηνο με αποκλειστική ευθύνη του Μ-Λ ΚΚΕ: Πρώτη ήταν η άρνηση να συμμετάσχει η ΛΑ-ΑΑΣ στη διαδήλωση καταγγελίας της τούρκικης εισβολής στη Συρία στις 12 Οκτωβρίου στην Αθήνα, κινητοποίηση στην οποία καλούσαν και κουρδικές και τουρκικές οργανώσεις και η παρουσία στη συνέχεια την τελευταία στιγμή σε αυτήν του Μ- Λ ΚΚΕ. Η δικαιολογία ήταν πως δεν υπήρχε χρόνος για συνεννοήσεις, όπως ανακοίνωσε με Δελτίο Τύπου, ενημερώνοντας ταυτόχρονα, με αφοπλιστικό τρόπο, πως αρνήθηκε τη συμμετοχή της ΛΑ-ΑΑΣ, γιατί είχε προγραμματίσει το ίδιο άλλες πολιτικές δραστηριότητες! Δεύτερη ήταν η άρνηση του Μ-Λ ΚΚΕ να συμμετάσχει η ΛΑ-ΑΑΣ στην καθιερωμένη κάθε χρόνο διαδήλωση χιλιάδων νέων για την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου στην Αθήνα και η απουσία από αυτήν. Μια διαδήλωση που έχει συνδεθεί με την καταγγελία της διαχρονικής κρατικής καταστολής και φέτος είχε μια ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας της πολιτικής που ξεκίνησε να εφαρμόζει η νέα κυβέρνηση και των πρώιμων αστυνομικών επιθέσεων, με κορυφαία αυτή στην ΑΣΟΕΕ. Τέλος, τρίτη ήταν η επίσης ταυτόχρονη άρνηση και απουσία στην κοινή ελληνο-παλαιστινιακή κινητοποίηση που οργανώθηκε στην Αθήνα στις 2 Ιανουαρίου προς την αμερικάνικη πρεσβεία, ημέρα που με την παρουσία του εγκληματία Νετανιάχου υπογράφτηκε η εμπρηστική συμφωνία για τον αγωγό East-Med.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως τα προηγούμενα ήταν ατυχείς συγκυριακές αποφάσεις; Δυστυχώς όχι! Δεν είναι η πρώτη φορά που το Μ-Λ ΚΚΕ επιχειρεί να υπογραμμίσει έμπρακτα και ηχηρά, σε βάρος της παρέμβασης και της αξιοπιστίας της ΛΑ-ΑΑΣ, τη ριζική αντίθεσή του στον -κατά την άποψή του- επικίνδυνο για πολιτικές συγχύσεις συγχρωτισμό με άλλες δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στον υποτιθέμενο ηγεμονισμό του ΚΚΕ(μ-λ), που θέλει να επιβάλλει την πολιτική του και να ρυμουλκήσει τη ΛΑ-ΑΑΣ σε μια μίνι παναριστερή ενότητα. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικές υπήρξαν και παλιότερα οι αδικαιολόγητες αρνήσεις, όπως αυτή ενόψει της πρώτης επίσκεψης ισραηλινού πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 2017 ή αυτή της αντιπολεμικής κινητοποίησης πάλι στην αμερικάνικη πρεσβεία λίγο πριν γίνει η πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία στις 13 Απριλίου του 2018. Και τότε, όπως και τώρα, οι κινητοποιήσεις αυτές, ανεξάρτητα από τους όρους πραγματοποίησής τους, είχαν μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία, συμβολισμό και βαρύτητα και εξηγήθηκε διεξοδικά η ανάγκη τους στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ. Δεν ήταν απλά «εικονικές κινηματικές πρωτοβουλίες» ή αγωνιστικές ασκήσεις επί χάρτου. Ήταν αναγκαίες κινήσεις, ακόμη και αν δεν αντιστοιχούσαν από άποψη μαζικότητας και ευρύτητας, στην περίσταση. Αλήθεια όμως, ποιες είναι αυτές οι λαϊκές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια που αναλογούν στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του καιρού μας; Αν είχε ή έχει διαφορετική γνώμη το Μ-Λ ΚΚΕ, γιατί αποφεύγει να την εκθέσει συγκεκριμένα για την κάθε περίπτωση και καταφεύγει σε γενικές αναφορές; ‘Η αν έχει να μας υποδείξει έναν διαφορετικό δρόμο και τρόπο για να τις μετασχηματίσει, γιατί δεν το κάνει και μάλιστα έμπρακτα, για να αντιπαραβάλει τις γνήσιες λαϊκές κινήσεις με τις «κινηματικές πρωτοβουλίες» για τις οποίες συχνά ελεεινολογεί;
Στο διάστημα αυτό υπήρξαν πράγματι και περιπτώσεις που η ΛΑ-ΑΑΣ όχι μόνο συμμετείχε σε κινητοποιήσεις με κοινές πρωτοβουλίες, αλλά -δυστυχώς όχι όσες φορές θα έπρεπε– πήρε η ίδια πρωτοβουλίες με αρκετά θετικά αποτελέσματα. Χαρακτηριστική περίπτωση η τελευταία σχετικά με την έγκριση στο αστικό κοινοβούλιο της λεγόμενης «αμυντικής συμφωνίας» Ελλάδας-ΗΠΑ. Κάνοντας έναν απολογισμό γι’ αυτήν που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε ορισμένες επαρχιακές πόλεις, έχουμε απορία να μάθουμε ποιο είναι το συμπέρασμα του Μ-Λ ΚΚΕ. Αν κρίνουμε από τα ρεπορτάζ στον «Πρόλογο», θεωρήθηκε θετική. Η συγκατάνευση, λοιπόν, στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία και τη συμμετοχή της ΛΑ-ΑΑΣ σε αυτή ήταν γιατί αυτή εξασφάλιζε σαφείς όρους διαχωρισμού, είχε άλλες προϋποθέσεις και κλίμακα ή σηματοδοτούσε κάτι ιδιαίτερο και σημαντικό σε αντίθεση με τις προηγούμενες και εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε; Για εμάς, αλλά και για τον κόσμο που συμμετείχε, ήταν πάνω-κάτω στο επίπεδο αυτών των κινητοποιήσεων που μπορούν να γίνουν με τους σημερινούς όρους ανάπτυξης της λαϊκής πάλης. Είτε με κοινό κάλεσμα, είτε με τηλεφωνικό ή διαδικτυακό ραντεβού, είτε χωριστά είτε από κοινού, οι διαφορές στην εικόνα και το μήνυμα είναι ελάχιστες. Άρα ποιο είναι το τεράστιο πρόβλημα και ο μεγάλος κίνδυνος που οδηγεί το Μ-Λ ΚΚΕ να αντιμετωπίζει την ΛΑ-ΑΑΣ ως όχημα... εντός του αθηναϊκού δακτυλίου; Την μια να κυκλοφορεί και την άλλη όχι; Υπονομεύει, έτσι, κάθε δυνατότητα αυτή να αποκτήσει επιρροή και αξιοπιστία σε ένα ευρύτερο δυναμικό αγωνιστών, που αυτόν τον καιρό αναζητά νέους δρόμους, μετά από τα πολλά στραπάτσα και τις διαψεύσεις που υπέστη.
Δεν πρόκειται, φυσικά, ούτε για καπρίτσια, ούτε για άγαρμπες αντιδράσεις στον υποτιθέμενο ηγεμονισμό του ΚΚΕ(μ-λ). Το Μ-Λ ΚΚΕ και στην κοινή δράση στο μαζικό κίνημα μπορεί να ομνύει, και τις διαδηλώσεις και τις πρωτοβουλίες της ΛΑ-ΑΑΣ να αναζητά! Με μία μόνο βασική προϋπόθεση: Η ΛΑ-ΑΑΣ να συμπεριφέρεται και να κινείται σαν ένα πρόπλασμα της ενότητας θέλησης και οργάνωσης των αληθινών κομμουνιστών, σαν ένα ενιαίο κλειστό κλαμπ των μαρξιστών-λενινιστών, διαχωρισμένη πλήρως -αν είναι δυνατόν- από τον υπόλοιπο κόσμο της αριστεράς. Πρόκειται για μια άποψη και θεμελιώδη ιδρυτική θέση της συγκριμένης οργάνωσης, η οποία παρά τη συγκυριακή απόσυρσή της από το προσκήνιο, συνεχίζει να καθορίζει τις επιλογές και τη συμπεριφορά της. Γι’ αυτό ακριβώς θεωρεί ως σημαντική αιτία των προβλημάτων της ΛΑ-ΑΑΣ το «σπάσιμο» της εκλογικής συνεργασίας, ακριβώς γιατί αυτό αμφισβήτησε την άρρητη αλλά εν ισχύ «θεμελιώδη» θέση. Αλλά δεν είναι δυστυχώς μόνο αυτή η θέση που εμποδίζει! Δίδυμη με αυτήν είναι και η παγιωμένη αντίληψη πως ο οργανωτικός διαχωρισμός αποτελεί προϋπόθεση και εγγύηση για την επιτυχή διεξαγωγή της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσα στον κόσμο της αριστεράς. Πως η κοινή δράση, η συζήτηση και η αντιπαράθεση, η αναζήτηση συγκλίσεων και το παραπέρα ξεκαθάρισμα των διαφωνιών, η επανεκπαίδευση του νέου κόσμου που προσεγγίζει τις αριστερές και κομμουνιστικές ιδέες στην αντίληψη της ενότητας αλλά και της πάλης διαφορετικών γραμμών μέσα στους αγώνες, αποτελούν κίνδυνο! Κίνδυνο για παρέκκλιση, για σύγχυση, για αποπροσανατολισμό, για ρυμούλκηση πίσω από τις δυνάμεις του ρεφορμισμού, του τροτσκισμού και του λεγόμενου «αντικαπιταλισμού». Πρόκειται για μια θεώρηση που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις παραδόσεις και του ελληνικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά που έχει εμφιλοχωρήσει στα χρόνια που κυριάρχησαν οι στρεβλώσεις και οι κάθε λογής αναθεωρήσεις. Είναι τυχαίο πως ακριβώς αυτή την αντίληψη την έχει αναγάγει σε θέσφατο η ηγεσία του ΚΚΕ, επιβάλλοντας διαχωρισμούς και υψώνοντας τείχη μέσα στον κόσμο της αριστεράς και του εργατικού κινήματος;
Το ΚΚΕ(μ-λ), σεβόμενο πάντα τις συμφωνίες και την ύπαρξη της ΛΑ-ΑΑΣ, όχι μόνο γιατί το απαιτούν οι συνθήκες και το επιβάλλουν οι συσχετισμοί, αλλά γιατί αποτελεί «θεμελιώδη» θέση του, θα συνεχίσει να υπερασπίζεται το δίπολο «ενότητα και πάλη». Μπροστά και μέσα σε όσο το δυνατόν ευρύτερα ακροατήρια και πεδία της πολιτικής πάλης και πάντα μέσα στην κίνηση, στους αγώνες και τις διεκδικήσεις που απαιτούν και υποκινούν οι καιροί. Με αυτό τον τρόπο είναι βέβαιο πως βοηθά τη ΛΑ-ΑΑΣ, υπηρετεί τις ιδρυτικές της διακηρύξεις και την προστατεύει από την αναξιοπιστία και την ακινησία!
