Η θητεία των δημάρχων της χώρας, η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα (πενταετής), τελειώνει το Μάη. Ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί που αυτοπροσδιορίστηκαν και κέρδισαν την ψήφο των συμπολιτών τους ως αριστεροί, διαφόρων αποχρώσεων. Οι περισσότεροι από τον ΣΥΡΙΖΑ, λιγότεροι από το ΚΚΕ, ακόμα λιγότεροι φερόμενοι ως ανεξάρτητοι. Σε ορισμένες περιπτώσεις, και με την ανοιχτή ή την αθόρυβη υποστήριξη δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο πολιτικός απολογισμός της θητείας τους; Έχει ιδιαίτερη σημασία να επιμείνουμε στο επίθετο «πολιτικός», γιατί οι απολογισμοί που γίνονται αυτόν τον καιρό επικεντρώνονται στα πεπραγμένα της κάθε δημοτικής αρχής, για παράδειγμα πώς διαχειρίστηκαν τα οικονομικά του δήμου, πόσα έργα ξεκίνησαν ή ολοκλήρωσαν, πόσο τίμιοι ήταν και γενικά πώς αξιοποίησαν το θεσμό της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης προς όφελος των δημοτών.
Όχι πως τέτοιου είδους απολογισμοί δεν είναι πολιτικοί. Άλλωστε και η απουσία πολιτικής είναι βαθύτατα πολιτική στάση. Αλλά τους ίδιους κάνουν και οι …μη αριστεροί δήμαρχοι. Και όχι πως δεν υπάρχουν και σαφείς πολιτικές αναφορές (και από τους μεν και από τους δε) σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα που επηρεάζουν τη λειτουργία των δήμων, όπως οι πολιτικές που επιβλήθηκαν μέσω των μνημονίων, ή και όχι, όπως το λεγόμενο μακεδονικό.
Επομένως, ποιος είναι ο πολιτικός απολογισμός που λείπει από όσους δημάρχους τοποθετούν τους εαυτούς τους στην Αριστερά; Πόσο, δηλαδή, υπηρέτησαν την Αριστερά με τη θητεία τους; Θέλοντας και μη, για να το απαντήσουμε αυτό πρέπει και πάλι να προσδιορίσουμε για τι είδους Αριστερά συζητάμε…
Αν Αριστερά είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (με ή χωρίς ΑΝΕΛ), που αποδείχτηκε αποτελεσματικότερη της Δεξιάς στην επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής, και μάλιστα χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις από το λαό, τότε πράγματι οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησαν την Αριστερά, αφού υπερασπίστηκαν με σθένος την κυβέρνησή τους και εφάρμοσαν κι αυτοί την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, με τη δικαιολογία ότι …λεφτά δεν υπάρχουν. Αποδέχτηκαν, δηλαδή το πλαίσιο οικονομικής και πολιτικής λειτουργίας που είχαν επιβάλλει οι ιμπεριαλιστές-δανειστές και με το οποίο είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση, βάζοντας φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της σε κάθε βάρβαρο μέτρο που της ζητούσαν.
Αν η Αριστερά είναι αυτή που μπορεί να κάνει κάτι καλό, όσο μπορεί, για όσους μπορεί και για όσο χρονικό διάστημα μπορεί, τότε πράγματι η θεσμοθέτηση και λειτουργία από τους δήμους των κοινωνικών παντοπωλείων, ιατρείων και φροντιστηρίων και των σχολείων μεταναστών υπηρετούν τους σκοπούς της, γιατί προσφέρουν έστω κάποια ανακούφιση σε ανθρώπους που τσάκισε η επίθεση.
Αν η Αριστερά είναι αυτή που μπορεί να αποκρούσει πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσω της συμμετοχής της στους θεσμούς του κράτους, τότε πράγματι ο Πελετίδης στην Πάτρα την υπηρέτησε όταν αύξησε τις θέσεις στους παιδικούς σταθμούς ή ακύρωσε διακοπές ρεύματος λόγω χρεών, με παρέμβασή του στη ΔΕΗ.
Αν η Αριστερά είναι αυτή που απευθύνεται στο λαό και τον κινητοποιεί, τότε και οι τοπικές συνελεύσεις που προωθήθηκαν σε πολλούς δήμους, αλλά και η πορεία ανέργων στην Πάτρα (υπό την …αιγίδα του ΠΑΜΕ φυσικά!) την έβγαλαν ασπροπρόσωπη!
Για μας Αριστερά σημαίνει κίνημα, αγώνες, πλήρης αντίθεση με το σύστημα, αναμέτρηση μαζί του με στόχο την ανατροπή του. Και βέβαια αυτό δεν είναι απλά η άποψή μας, η δική μας ερμηνεία για την Αριστερά, άλλη μια μέσα σε πολλές που μπορεί να υπάρχουν και να είναι όλες αποδεκτές. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι η Αριστερά, από τότε που δημιουργήθηκε ως πολιτικό ρεύμα, μέχρι τη στιγμή που δε θα χρειάζεται πια να υπάρχει… Άσχετα αν πάντα χρησιμοποιούσαν το όνομά της διάφοροι για να υπηρετήσουν τον αντίπαλο.
Έτσι, το εύκολο θα έπρεπε να είναι να επιχειρηματολογήσει κανείς γιατί οι ΣΥΡΙΖαίοι δεν είναι αριστεροί δήμαρχοι. Όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που από τα κινήματα και το εξωκοινοβούλιο όχι μόνο βρέθηκαν σε καρέκλες των δημοτικών αρχών, αλλά μας προέκυψαν και από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του.
Ποιο είναι το πρόβλημα, όμως, με τα κάθε είδους έργα που έκαναν οι λεγόμενοι αριστεροί δήμαρχοι; Κακό είναι που πήγαν περισσότερα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς ή που μερικοί άνθρωποι σώθηκαν από την πείνα στα κοινωνικά παντοπωλεία ή που άλλοι εξακολούθησαν να έχουν ρεύμα; Εύκολη απάντηση: όχι! Είναι φιλολαϊκά μέτρα αυτά; Εξίσου εύκολη απάντηση: ναι! Είναι αριστερή πολιτική αυτή; Σαφώς όχι!
Πρώτα πρώτα γιατί πολλά από αυτά τα κάνουν και δεξιοί δήμαρχοι, με μια λογική φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης. Έπειτα υπάρχουν κι άλλα …καλά πράγματα που κάνουν οι δήμαρχοι για τον κόσμο, π.χ. επισκευάζουν πεζοδρόμια, διαμορφώνουν χώρους πρασίνου, κάνουν πεζοδρομήσεις. Αυτά, όμως, δεν διεκδικούν τον τίτλο των στοιχείων αριστερής πολιτικής! Και, επίσης, ποιος εξασφαλίζει ότι όλα αυτά τα φιλολαϊκά έργα δεν θα σκορπίσουν αν ο «αριστερός» δήμαρχος δεν επανεκλεγεί;
Υπάρχει μια σαφής πολιτική και ιδεολογική διαφοροποίηση ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι η Αριστερά και σε αυτό που την κατάντησε ο ρεφορμισμός και οι «αριστεροί» δήμαρχοι που τον υπηρετούν πιστά.
Ουσιαστικά δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να διαχειριστούν μια κατάσταση που τους έδινε συγκεκριμένα περιθώρια, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά. Αυτή την κατάσταση δεν την αμφισβήτησαν, επί της ουσίας, ακόμα κι αν διαμαρτύρονταν. Για παράδειγμα, όλοι τους προσέλαβαν συμβασιούχους τριών ή οκτώ μηνών για να καλύψουν βασικές ανάγκες των δήμων τους, γιατί το μνημόνιο δεν τους επέτρεπε να κάνουν προσλήψεις. Κι αυτό το αποδέχτηκαν, αντί να καλέσουν το λαό να αγωνιστεί για τις προσλήψεις.
Το χειρότερο είναι ότι αρκετοί από αυτούς θεωρητικοποίησαν τη στάση τους και την παρουσίασαν ως τη μόνη ρεαλιστική για την Αριστερά στις μέρες μας. Υποστηρίζοντας, επί της ουσίας, ότι η Αριστερά συνολικά, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκλέξει ορισμένους ανθρώπους σε καίριες θέσεις (από τους δήμους ως και την κυβέρνηση) για να κάνουν όσα πράγματα μπορούν για το λαό. Τίποτα περισσότερο!
Ομολογούν, έτσι, ότι αυτό που πραγματικά πιστεύουν είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση …στον αιώνα τον άπαντα να συγκροτηθεί ένα κίνημα που θα διεκδικεί, θα στέκεται απέναντι από το σύστημα αμφισβητώντας το …από την κορυφή ως τα νύχια και θα αντιλαμβάνεται ότι μόνο αν ανατραπεί θα μπορέσει ο λαός να δει καλύτερες μέρες. Και ότι σαφώς μπορεί να κερδίσει πολλά και πριν το ανατρέψει, όμως αυτό θα συμβεί μόνο αν γίνει επικίνδυνο και αναγκάσει το σύστημα να δώσει λίγα για να μην τα χάσει όλα…
Ένα τέτοιο κίνημα δεν είναι δικό μας …εγκεφαλικό δημιούργημα. Τέτοια κινήματα υπήρξαν πολλά και στη χώρα μας και στον κόσμο. Αν οι «αριστεροί» δήμαρχοι θεωρούν ότι δεν μπορούν να ξαναϋπάρξουν, δεν είναι γιατί βλέπουν πιο καθαρά την πραγματικότητα από εμάς τους …κολλημένους, αλλά γιατί έχουν υποταχθεί στην πραγματικότητα που δεν έχουν ορίσει ούτε οι ίδιοι, ούτε, πολύ περισσότερο, οι λαοί, αλλά το σύστημα και μάλιστα οι πιο ακραίες και επιθετικές μερίδες του.
Οι τοπικές συνελεύσεις και η πορεία των ανέργων στην Πάτρα δεν ξεφεύγουν από αυτή τη λογική. Οι μεν τοπικές συνελεύσεις δεν αποτελούν απεύθυνση των δημοτικών αρχών στο λαό, αλλά συνήθως προεκλογικές συγκεντρώσεις. Στην καλύτερη περίπτωση είναι μαζώξεις στις οποίες καταγράφονται αιτήματα του κόσμου, τα οποία αργότερα …επεξεργάζεται το δημοτικό συμβούλιο …απορρίπτοντάς τα!
Η δε πορεία των ανέργων δεν ήταν ένα βήμα προς τη συγκρότηση της πάλης για το δικαίωμα στη δουλειά, αλλά μια κομματική κινητοποίηση που είχε στόχο να προβάλλει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Και σαν τέτοια, δεν είχε συνέχεια και κλιμάκωση, ώστε να οδηγηθεί σε πραγματική αντίθεση και πάλη ενάντια στο σύστημα.
Αυτός ο απολογισμός των …επιτευγμάτων των «αριστερών» δημάρχων προωθεί τη λογική της εκπροσώπησης και όχι της συμμετοχής. Την αντίληψη ότι μόνο οι πάσης φύσεως θεσμοί και οι εκπρόσωποί τους μπορούν να κάνουν κάτι για το λαό και όχι ο λαός για τον εαυτό του μέσα από τους αγώνες του. Κι έτσι απομακρύνει το λαό από το στόχο της συγκρότησης κινήματος και τον καταδικάζει στο ρόλο του θεατή, του χειροκροτητή και, φυσικά, του ψηφοφόρου.
Άρα αυτός είναι ο πραγματικός πολιτικός απολογισμός της θητείας των «αριστερών» δημάρχων. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικός; Με την κατάσταση της υποχώρησης στην οποία βρίσκεται το λαϊκό κίνημα συνολικά, με την κατασυκοφάντηση των αριστερών ιδεών, αλλά και τις τεράστιες αδυναμίες και ευθύνες των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, προφανώς όχι.
Για να υπάρξουν δήμαρχοι που θα σταθούν πραγματικά στο πλευρό του λαού και της πάλης του, πρέπει πριν απ’ όλα αυτή η πάλη να υπάρξει. Τα πράγματα δε μπορούν να γίνουν αντίθετα. Μια δημοτική αρχή δε συγκροτεί κίνημα, ο λαός το συγκροτεί και την αναγκάζει να συμμετέχει σε αυτό ή την αναδεικνύει μέσα από αυτό.
Μέχρι τότε, οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί δήμαρχοι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παίζουν στο γήπεδο του συστήματος. Και γι’ αυτό ο λαός θα πρέπει να βρεθεί στο αντίθετο από αυτούς στρατόπεδο.
