Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 892)
Στη βιτρίνα των άμεσων επιδιώξεων της κυβέρνησης και του συστήματος έχει μπει η επιχείρηση «επανεκκίνησης» της οικονομίας και βασικά της «τουριστικής βιομηχανίας» της χώρας. Είναι τέτοια και τόση η «ευθύνη» τους για την κοινωνία, που έβαλαν μέχρι και «ημερολογιακό ορόσημο» την 14η Μάη, την ίδια ώρα που η πανδημία θερίζει τον απροστάτευτο λαό. Πάνω από 50% των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ οδηγούνται στο θάνατο (το αντίστοιχο ποσοστό εντός ΜΕΘ είναι λιγότερο από 25%!), αλλά ο κυνισμός της εγκληματικής πολιτικής δεν ταράζεται! Συνεχίζει με αντιδραστικά ψέματα για «οικονομική εκτίναξη», με κατασκευές άλλοθι σαν αυτό των self-test, να θυσιάζει το λαό στο βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου, στο βωμό των αδιεξόδων του συστήματος. Ακόμα περισσότερο, η κυβέρνηση θέλει να «γιορτάσει» την Πρωτομαγιά -με την ενεργητική στήριξη της ΓΣΣΕ- με νόμο που συντρίβει το 8ωρο, που κάνει τον εργαζόμενο δούλο και βγάζει τον ταξικό συνδικαλισμό στην «παρανομία»!
Ωστόσο, πίσω από αυτή την αντιδραστική βιτρίνα, εξελίσσονται οι πολιτικές και διαμορφώνονται οι τυχοδιωκτισμοί που απειλούν με τα πιο μεγάλα και συνολικά εγκλήματα το λαό και τη χώρα. Είναι οι πολιτικές που αφορούν στην όλο και πιο στενή πρόσδεση της χώρας στο άρμα των φονιάδων, οι τυχοδιωκτισμοί των ανταγωνισμών και των «αξόνων» που υπηρετούν τα σχέδια πολέμων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Είναι οι πολιτικές που «πουλάνε» τη γεωπολιτική θέση της χώρας για να αντλήσει ρόλους και υπόσταση η εξαρτημένη στους ιμπεριαλιστές άρχουσα τάξη. Είναι οι πολιτικές που κάνουν τη χώρα βάση και στρατόπεδο των Αμερικανονατοϊκών και φέρνουν την απειλή του πολέμου πιο κοντά για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε με προστάτες! Δεν μπορούμε να έχουμε δουλειά με δικαιώματα, δωρεάν σπουδές, περίθαλψη, ελευθερίες σε μια χώρα που ο ανώτερος «νόμος» της είναι οι επιδιώξεις και τα συμφέροντα των φονιάδων του πλανήτη. Η άρχουσα τάξη κρατάει «πίσω από τη βιτρίνα» αυτή την πολιτική ή ακόμα την εμφανίζει ως «εθνική», για την οποία «πρέπει ο λαός να χύσει το αίμα του», γιατί υποχώρησε η αντι-ιμπεριαλιστική πάλη, η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Είναι υπόθεση ζωής για το λαό και τη νεολαία να ξεσηκωθεί και να ορθώσει μέτωπο πάλης ενάντια στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, σε αλληλεγγύη με τους λαούς της περιοχής.
Φιάσκο και αντιδραστικά αδιέξοδα
Ο σχετικά πρόσφατα απελαθείς από την Αθήνα, πρώην πρέσβης της Λιβύης έγινε δεκτός στο Μαξίμου ως ο νέος επικεφαλής του Προεδρικού Συμβουλίου της βορειοαφρικανικής χώρας! Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της εσπευσμένης επίσκεψης Μητσοτάκη στη Λιβύη, με το οποίο αναζητούσε τρόπους ακύρωσης του γνωστού τουρκολιβυκού «συμφώνου»! Η «επιτυχία» της …θορυβώδους επίσκεψης του Χαφτάρ στην Αθήνα το Γενάρη του 2020 έχει ξεχαστεί και ξεπεραστεί από τις εξελίξεις στην πολύπαθη Λιβύη και στην επίσκεψή του ο Μητσοτάκης μόλις που ψέλλισε κάτι για «παράνομα κείμενα», ενώ ήταν λάβρος για την «αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από τη χώρα»! Το «δικαιούται» ως ο πρωθυπουργός που η χώρα του έχει γεμίσει με ξένα στρατεύματα και πολεμικά όπλα των μεγαλύτερων φονιάδων του πλανήτη!
Το φιάσκο επιχειρήθηκε, όσο ήταν δυνατό, να συγκαλυφθεί με μια συνομωσία σιωπής από όλες τις κυρίαρχες δυνάμεις και τα ΜΜΕ τους, σε έκφραση κατανόησης των αδιεξόδων που σωρεύονται μπροστά στις αστικές επιδιώξεις. Αλλά ωστόσο η δημόσια αντιπαράθεση Σημίτη-Καραμανλή έβγαλε ξανά στη φόρα τα αντιδραστικά τους αδιέξοδα. Όλες οι αστικές δυνάμεις εκκινούν από την ίδια βάση: Να υπηρετηθούν με κάθε τρόπο όλες οι απαιτήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για να μπορούν να φιλοδοξούν και να προσδοκούν ρόλους και ανταμοιβές στην περιοχή. Με αυτό το ρόλο του «πολύ καλού στρατιώτη» των ΗΠΑ επιδιώκουν να πάρουν και το πάνω χέρι στον αντιδραστικό ανταγωνισμό τους με την αστική τάξη της Τουρκίας. Σε αυτό το ζήτημα -ιδιαίτερα στη σημερινή φάση, που έχουν φανερά αποδυναμωθεί οι «ευρωπαϊκές προοπτικές» της Τουρκίας και τα πράγματα μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ δεν είναι όπως ήταν ή όπως έδειχναν την περίοδο του Ελσίνκι- είναι όλοι τους σύμφωνοι.
Οι δυσκολίες και οι αντιθέσεις αναδείχνονται όταν –όπως τώρα- φτάνει ο «κόμπος στο χτένι» και ανακαλύπτουν αυτό που είναι δεδομένο: Οι άξονες με Ισραήλ, Αίγυπτο, τα σχέδια για αγωγούς, το φόρτωμα της χώρας με αμερικανοΝΑΤΟϊκές δυνάμεις και όλα όσα καθοδηγούνται να κάνουν από τους Αμερικάνους δεν γίνονται για να εξωθηθεί και να «χαθεί» η Τουρκία από τις ΗΠΑ και τη Δύση. Γίνονται για να εκβιαστεί η Τουρκία να στοιχηθεί με τις αμερικάνικες -πριν από όλα- απαιτήσεις! Συνεπώς, η πολιτική του «τουρκοφαγικού τσαμπουκά» έχει όριο τις επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και δεν μπορεί να δικαιώσει τις αστικές βλέψεις για Αιγαίο «λίμνη ελληνική», για «τετραπλασιασμό της κυριαρχίας της χώρας», για αγωγούς και ΑΟΖ στη Ν.Α. Μεσόγειο που θα έχουν απέξω την Τουρκία. Επιπλέον, οι άξονες με τα αντιδραστικά καθεστώτα –όπως έδειξε πρόσφατα το «λάθος» της Αιγύπτου- παράγουν και άλλες επιπλοκές στους ντόπιους σχεδιασμούς, που μένουν ανεκπλήρωτοι, ενώ η χώρα μπλέκεται όλο και περισσότερο στη δίνη των αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Κάτω από το βάρος αυτών των αδιεξόδων, η αντιπαράθεση Σημίτη-Καραμανλή, η παρέμβαση Βενιζέλου, η εκδήλωση διαφωνιών ξανά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν δίνουν απαντήσεις, αλλά αντίθετα τροφοδοτούν παραπέρα αυτόν τον φαύλο κύκλο. Γιατί από τη μια παραμένει ως αδιαμφισβήτητη σταθερά όλων των πλευρών η συνέχιση της υπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων που –ας μην ξεχνιόμαστε- σε καμιά περίπτωση δεν επιδιώκουν μια οριστική και ειρηνική λύση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Και από την άλλη αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο τυχοδιωκτισμών που θα «εκβιάσουν» τάχα τους ιμπεριαλιστές υπέρ των αστικών βλέψεων.
Οι λαοί μπορούν!
Η παρατεταμένη –περίπου για 18 μήνες- πολιτική και στρατιωτική ένταση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού έχει ως βάση αναφοράς της την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή. Πριν από όλα την οξύτερη από κάθε άλλη περίοδο, μετά τις καταρρεύσεις τους 1989-90, αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας, που, μαζί με την κλιμάκωση των αμερικάνικων πολιτικών για αποτροπή της κινέζικης διείσδυσης στην περιοχή, προκαλεί εντάσεις, αναστατώσεις και παρενέργειες και στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και το εγχείρημα τους, την ΕΕ.
Σε αυτή τη βάση, ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός εντείνεται, περιπλέκεται και συνδέεται με ευρύτερα ζητήματα, ενώ ταυτόχρονα είναι μια «μόνο» από τις πληγές που έχουν ανοίξει στην περιοχή οι ιμπεριαλιστές και η επιθετικότητά τους. Από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα και τα Δυτικά Βαλκάνια, ως τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράν και από εκεί ως την Ανατολική Μεσόγειο και τον Περσικό Κόλπο, οι λαοί της ευρύτατης αυτής περιοχής αντιμετωπίζουμε το φάσμα έντασης και διεύρυνσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, το φάσμα διευρυμένων πολεμικών συγκρούσεων. Η συσσώρευση πολεμικών δυνάμεων, εκβιασμών, και αντίπαλων σχεδιασμών πολέμου και κυριαρχίας δεν είναι φανερή μόνο σε όποιον δεν θέλει να τη δει! Η χώρα μας γίνεται όλο και περισσότερο οργανικό κομμάτι αυτού του σκηνικού, βάση πρώτης γραμμής και προς τον Περσικό και προς τη Μ. Ανατολή και προς το βορά, των επιθετικών σχεδίων των ΗΠΑ. Αυτή η πολιτική είναι καθοριστική για όλα τα ζητήματα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης , του λαού και της νεολαίας και οι επιπτώσεις της έχουν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται.
Η στάση δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα και την Αριστερά, που θέλουν να «αγνοούν» ή να «προσπερνούν» το ζήτημα του πολέμου, του ιμπεριαλισμού γενικά και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας έχει πολλές διαφορετικές αιτίες και στοχεύσεις. Από αυτήν της συμμόρφωσης στο αστικό πλαίσιο που εκφράζει η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ, ως την απερίγραπτη ιδεολογική πολιτική σύγχυση δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που όταν δεν αγνοούν πλήρως το ζήτημα, το «αντιμετωπίζουν» με την «αντιμιλιταριστική» κατεύθυνση!
Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ανίκητοι, η ανάπτυξη της πάλης των λαών μπορεί να μπλοκάρει τις επιδιώξεις τους και η πάλη αυτή είναι ο μόνος δρόμος διαμόρφωσης άλλων όρων και δεδομένων. Η πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας στη χώρα μας από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και τις φασίζουσες, εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις και κραυγές, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτή την πάλη η συγκρότηση και η ανάδειξη της επαναστατικής προοπτικής της εργατικής τάξης και του λαού.
Η αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική πάλη είναι η βάση ενότητας των λαών της περιοχής. Είναι καθημερινή υπόθεση των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των σχημάτων γειτονιάς, άρρηκτα δεμένη με όλες τις αντιστάσεις και τις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας. Είναι υπόθεση ζωής για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής!
