Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 889)
Στην κρίσιμη μάχη για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ του μαύρου Νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη που απογειώνει τους ταξικούς φραγμούς και την κρατική καταστολή σε βάρος των φοιτητών, οι πολιτικές απόψεις και πρακτικές της αναρχίας-αυτονομίας μέσα στις σχολές βάζουν εμπόδιο στην οικοδόμηση του μαζικού φοιτητικού κινήματος που απαιτούν οι καιροί. Αρχικά, το περιεχόμενο των λεγόμενων «ανοιχτών πλαισίων» βρίθει αυταπατών, αλλά και «ρεφορμιστικών δανείων» από ΚΝΕ-ΕΑΑΚ. Η πανελλαδική επικέντρωση σε πρυτανείες και διοικήσεις φανέρωσε από την πρώτη στιγμή ότι η διακήρυξη για ανατροπή του Νόμου Κεραμέως συνυπάρχει με τραγικές αυταπάτες περί μη εφαρμογής του Νόμου Κεραμέως από πρυτάνεις και κέντρα διοίκησης. Αν είναι δυνατόν να ποντάρει το φοιτητικό κίνημα ότι ο νόμος θα μπλοκαριστεί από τους ίδιους ιμάντες μεταβίβασης της πολιτικής του Υπουργείου μέσα στις σχολές (!). Το αίτημα της «Συνέλευσης της κατειλημμένης Πρυτανείας» του ΑΠΘ, για παραίτηση του πρύτανη («Παπαϊωάννου Παραιτήσου») υπογραμμίζει αυτές τις αυταπάτες. Αλήθεια, τι είδους νίκη για το φοιτητικό κίνημα θα μπορούσε να αποτελέσει μία πρυτανική εναλλαγή; Πόσο αποπροσανατολιστική μπορεί να είναι μια τέτοια αντίληψη; Την ίδια ώρα, απευθύνονται συνεχή καλέσματα στους καθηγητές για συζήτηση γύρω από τον Νόμο Κεραμέως που καταλήγουν μέχρι και σε κάλεσμά τους σε αποχή από τη διδασκαλία ως προϋπόθεση για την επιτυχία της κατάληψης της σχολής (!) αναπαράγοντας πλήρως τη λογική της ανάθεσης και τη συστημική αντίληψη περί «ακαδημαϊκής κοινότητας». Για να μη μιλήσουμε για αναλύσεις και αιτήματα που καταλήγουν να ζητούν «έρευνα για τις ανάγκες μας» αντιγράφοντας τη φρασεολογία της ρεφορμιστικής Αριστεράς (με κύριο εκφραστή την ΚΝΕ) φανερώνοντας ξανά αυταπάτες για το ρόλο που θα μπορούσε να έχει το πανεπιστήμιο στον καπιταλισμό και την (ανύπαρκτη) ουδετερότητα της αστικής εκπαίδευσης. Συχνά μάλιστα, από τα ίδια πλαίσια απουσιάζει ή υπολείπεται η πολιτική ανάλυση κρίσιμων μέτρων του Νόμου Κεραμέως, όπως οι άγριοι ταξικοί φραγμοί που μπαίνουν από το νέο σύστημα εισαγωγής, τα όρια φοίτησης και οι διαγραφές, δηλαδή οι βασικοί λόγοι που επιστρατεύεται η πιο άγρια καταστολή σε βάρος του φοιτητικού κινήματος.
Ας μιλήσουμε λίγο για κίνημα «από τα κάτω»
Καλές οι επικλήσεις στο «από τα κάτω», μόνον που η λογική των α/α «ανοιχτών» πλαισίων απέχει ριζικά από αυτές. Δεν είναι «από τα κάτω», η λογική που μέσω της «στήριξης στην κατάληψη Πρυτανείας», την έχει αναγορεύσει στο ένα - υπέρτατο κέντρο αγώνα στο οποίο προετοιμάζονται και γύρω από το οποίο «πρέπει» να περιστρέφονται οι αποφάσεις και οι κινήσεις των Φοιτητικών Συλλόγων. Δεν είναι «από τα κάτω» να ΧΑΝΟΥΝ οι Γενικές Συνελεύσεις τον κυρίαρχο αποφασιστικό τους χαρακτήρα (βλ. Φυσικό ΑΠΘ) και να ΠΑΡΑΧΩΡΕΙΤΑΙ ο ανώτερος και τελευταίος λόγος στη Συντονιστική Επιτροπή του «ανοιχτού α/α πλαισίου» που ψηφίστηκε. Δεν είναι «από τα κάτω» οι πρακτικές που στο όνομα της «σύγκρουσης» αναθέτουν σε «πεφωτισμένους μαχητές» τις «δυναμικές ενέργειες» στο δρόμο, έξω και πέρα από το επίπεδο συγκρότησης του κινήματος (βλ. Τετάρτη 10/2 στη Θεσ/νίκη). Δεν είναι «από τα κάτω» η λογική να καταλήγει ο φοιτητής σε ρόλο παρακολουθητή των διαθέσεων κάθε «πρωτοπόρου» που καλείται να δράσει κατά βούληση.
Στο όνομα του «αδιαμεσολάβητου» αγώνα ο α/α χώρος προβάλλει τη δική του γραμμή και πολιτικό στίγμα με την άμεση, φυσικά, «μεσολάβηση» των α/α συλλογικοτήτων που παρεμβαίνουν σε αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχει αυτή η μεσολάβηση, που είναι απολύτως φυσικό να εκδηλώνεται. Το πρόβλημα είναι ότι η ύπαρξή της κρύβεται επιμελώς πίσω από «ατομικότητες» (η απόλυτη αποθέωση του ατομισμού και της απροθυμίας ανάληψης ευθύνης), ενώ την ίδια ώρα αξιοποιείται και ενισχύεται η «αντιπαραταξιακή» υστερία που το σύστημα επιστρατεύει ενάντια στις αριστερές παρατάξεις, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που είναι ολοφάνερο ότι θέλει χτυπήσει κάθε οργανωμένη φωνή αντίστασης αλλά και τους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους.
Ωστόσο, επειδή στην πολιτική ιδεολογία και αντίληψη του α/α χώρου η έννοια του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος είναι άγνωστη (αν όχι απωθητική), και επειδή το φοιτητικό κίνημα για να δυναμώσει και να ανατρέψει το Νόμο Κεραμέως χρειάζεται όντως να συγκροτηθεί «από τα κάτω» (πολύπαθη φράση), ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:
1. Τα κέντρα αγώνα που απαιτούνται αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι πολλαπλά, δημοκρατικά και να γεννιούνται μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις μετατρέποντας κάθε σχολή σε εστία αντίστασης. Να αποτελούν σημεία πλατιάς συμμετοχής και οργάνωσης των φοιτητών στη βάση του Συλλόγου, ολόπλευρης ενεργοποίησης και πολιτικής ζύμωσης. Σε αυτή την «από τα κάτω» προσπάθεια δεν έχει δικαιοδοσία το «σομπρέρο» κανενός «κέντρου» και καμιάς «πρωτεύουσας αγώνα» που αυτοαναγορεύεται ως τέτοια.
2. Για να ανατραπεί ο Νόμος Κεραμέως θα πρέπει οι Γενικές Συνελεύσεις να μαζικοποιηθούν με ρόλο αποφασιστικό και κυρίαρχο. Αυτές είναι τα ανώτερα όργανα των Φ.Σ. και εκεί πρέπει να παίρνονται οι πολιτικές αποφάσεις και να συναποφασίζονται οι πρακτικές του κινήματος. Οι φοιτητικοί σύλλογοι συντονίζονται μέσω των συντονιστικών τους επιτροπών με τους υπόλοιπους συλλόγους, με βάση την πολιτική απόφαση που έχουν πάρει. ΜΟΝΟ μια επόμενη Γενική Συνέλευση έχει το δικαίωμα να αλλάξει/»εμβαθύνει» το πολιτικό πλαίσιο που ψηφίστηκε και ΟΧΙ οι Συντονιστικές Επιτροπές, τα «Συντονιστικά ΓΣ» ή η «Συνέλευση της κατειλημμένης Πρυτανείας».
3. Οι πραγματικές πρωτοπορίες ξεπηδούν μέσα από τη μαζική πάλη και οι πραγματικές συγκρούσεις με το σύστημά και την επίθεσή του γίνονται από τις ίδιες τις λαϊκές και νεολαιίστικες μάζες και όχι από «ζορό-εκδικητές» σε ρόλο αυτόκλητου σωτήρα.
Η εξάπλωση της αδιέξοδης λογικής της αναρχίας-αυτονομίας μέσα στο φοιτητικό κίνημα είναι το τίμημα που πληρώνει για την μακρά πολιτική του αποδιοργάνωση για την οποία ευθύνονται κύρια εδώ και τόσα χρόνια οι δυνάμεις των ΚΝΕ-ΕΑΑΚ και που τώρα, με όχημα το «Δελτίο Τύπου», αναχωρούν από την κρίσιμη μάχη για την ανατροπή του Νόμου Κεραμεώς.
Οι χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που μπαίνουν σήμερα μαζικά στην πάλη με γνήσιες αγωνιστικές διαθέσεις δεν πρέπει να το βάλουν κάτω, αλλά να ανοίξουν δρόμο κόντρα στις κυρίαρχες λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές και να πάρουν την υπόθεση της ανατροπής στα δικά τους χέρια.
