Σε όλη την περίοδο των διαπραγματεύσεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ έως σήμερα, γίνεται επίκληση, τόσο από τον Αλ. Τσίπρα όσο και από άλλα στελέχη της κυβέρνησης, του αναγκαίου σεβασμού στη δημοκρατία και τη λαϊκή εντολή που πρέπει να δείξουν οι δανειστές-εταίροι. Εν ολίγοις, οι νέοι κυβερνητικοί διαχειριστές αιτούνται μία συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές η οποία δεν θα στηριχτεί σε «τεχνοκρατικά μέτρα» αλλά θα απαιτήσει μια «ισχυρή δόση πολιτικής βούλησης» για «μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έρχεται και η κοινή δήλωση Γιούνκερ-Τσίπρα που «περιγράφει» τα βήματα που έχουν να διανυθούν για να ολοκληρωθεί μια συμφωνία το επόμενο διάστημα που από τη μία θα «κλείνει» την αξιολόγηση του προγράμματος και ταυτόχρονα θα «ανοίγει» το πλαίσιο της επόμενης μέρας για τη χώρα και το λαό.
Με την «εμπειρία» που έχει αποκτήσει ο λαός μας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, από τη διάθεση των ιμπεριαλιστών να δείξουν, έστω, κατανόηση στα αδιέξοδα των εκάστοτε κυβερνητικών διαχειριστών και το βομβαρδισμό που συνεχώς δέχεται από αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, ακούγεται το λιγότερο σαν κοροϊδία η αίτηση για «σεβασμό στη δημοκρατία και τη λαϊκή εντολή» από τη μεριά των σημερινών κυβερνώντων.
Κανείς δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι οι ιμπεριαλιστές τρέφουν απεριόριστο «σεβασμό» στα συμφέροντά τους και έχουν «ισχυρή πολιτική βούληση» για την επιδίωξη των στόχων τους, ιδιαίτερα όταν απέναντί τους έχουν ως «διαπραγματευτές» κυβερνήσεις που από το πρωί έως το βράδυ ορκίζονται πίστη στο πλαίσιο που δένει με χίλια δεσμά τη χώρα.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ να «αξιοποιήσει» τις αντιθέσεις είτε μέσα στην Ε.Ε., είτε ανάμεσα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, είτε του δυτικού και του ανατολικού ιμπεριαλιστικού κόσμου αποτελεί μία επικίνδυνη για το λαό αυταπάτη. Καθώς οι μεγάλες και ανταγωνιστικές αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών δεν αφορούν τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα ούτε στο ελάχιστο των επιδιώξεών τους, αλλά τα δικά τους κυριαρχικά συμφέροντα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η σύνδεση της τύχης λαών και χωρών με τις στοχεύσεις των ιμπεριαλιστών όχι μόνο δεν πρόκειται να καλυτερέψει τους όρους της ζωής τους αλλά είναι σίγουρο ότι θα τους σύρει σε ακόμα πιο επικίνδυνους δρόμους όπου θα είναι απαραίτητη όχι μόνο η θυσία δικαιωμάτων και καταχτήσεων αλλά και η ίδια η ζωή τους.
Ανακαλύπτουν και αναφέρονται στις διαφορετικές στοχεύσεις ΔΝΤ-ΕΕ ή στις «συνιστώσες» εντός ΕΕ θεωρώντας ότι αυτή τους η «αποκάλυψη» θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση τους απέναντι στη χρηματοδοτική ασφυξία που πλέον «ξύνει τον πάτο του βαρελιού» για να ανταποκριθεί στις πληρωμές των δανειστών, βάζοντας ταυτόχρονα στην κατάψυξη κάθε φιλολαϊκή εξαγγελία της προηγούμενης περιόδου.
Τι ζητάει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ από τους δανειστές-εταίρους τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον;
Χαλάρωση της λιτότητας και της χρηματοδοτικής ασφυξίας που δημιουργεί η κανονική αποπληρωμή του χρέους και μικρότερο πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, έτσι ώστε να βγει η οικονομία από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και να μπει σε τροχιά ανάπτυξης, με λιτό βίο (Βαρουφάκης) ή με ήπια λιτότητα (Φίλης) ως κανονικό και ισότιμο κράτος-μέλος της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Είναι φανερό ότι αυτό το σχέδιο της κυβέρνησης δεν αποτελεί παρά και το στόχο της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας η οποία αναζητάει εναγώνια μία συμφωνία που να αναβαθμίζει τη θέση και το ρόλο της.
Αυτή η κατεύθυνση θεωρεί ότι «κουμπώνει» με τις πολιτικές Ντράγκι–ΕΚΤ για «ποσοτική χαλάρωση» που υποτίθεται ότι απαντάει στα προβλήματα της ύφεσης και του αποπληθωρισμού στην Ε.Ε. και προφανώς η ντόπια κεφαλαιοκρατία δεν θέλει να μείνει έξω από αυτό το «πάρτι» που θα γίνει στις πλάτες και στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαών – γιατί στην πραγματικότητα περί αυτού πρόκειται.
Τόσο η ντόπια κεφαλαιοκρατία όσο και οι σημερινοί κυβερνητικοί διαχειριστές θεωρούν ότι καθώς η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ αποτέλεσε μια πολιτική και όχι οικονομικού χαρακτήρα επιλογή των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπορούν και σήμερα να αιτούνται την αναβάθμιση της θέσης και του ρόλου τους με πολιτικούς–γεωστρατηγικούς όρους και όχι με «στενά» τεχνοοικονομικά κριτήρια. Κάπου έχει δίκιο και ο Σόιμπλε να μιλάει για την «αφέλεια» με την οποία προσέρχονται στις διαπραγματεύσεις οι εκπρόσωποι της Ελλάδας. Καθώς μόνο αφελής ή κάποιος που παριστάνει τον αφελή δεν συνδέει τους πολιτικούς όρους της ένταξης σε ευρώ και ΕΕ με το στοιχείο της κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών πάνω στις εξαρτημένες χώρες. Και αυτή η κυριαρχία περνάει μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένα μέτρα που εξασφαλίζουν τη ροή των πραγματικών αξιών του πλούτου και του ιδρώτα του λαού από τα κάτω προς τα πάνω και από τα μέσα προς τα έξω. Αυτή η σχέση των «ανισότιμων ανταλλαγών» διαιωνίζει και βαθαίνει το καθεστώς της οικονομικής εξάρτησης και δεν έχουν, οι ιμπεριαλιστές, κανένα σκοπό να μετατρέψουν αυτές τις σχέσεις σε ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς.
Εδώ είναι απαραίτητη μία επισήμανση. Στο πλαίσιο της οικονομικής εξάρτησης-καταλήστευσης του πλούτου και του ιδρώτα μιας χώρας και ενός λαού και των σχέσεων που οικοδομούνται σε αυτή τη βάση, οι «αριθμοί» δεν θα «βγαίνουν» ποτέ. Και «κερατάς» και «δαρμένος», που λέει ο λαός. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ιμπεριαλιστές και τα επιτελεία τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα νούμερα δεν θα «βγαίνουν» και βασίζονται σε αυτό. Καθώς αποτελεί και το πεδίο πάνω στο οποίο οικοδομούνται οι εκβιασμοί, οι απειλές και η συμμόρφωση στις επιταγές τους. Είναι υποχρεωτικό να το αναφέρουμε ξανά ότι αυτό που ενδιαφέρει τους ιμπεριαλιστές είναι η εξασφάλιση των ροών των πραγματικών αξιών. Όταν αυτή «στομώνει» λόγω «μη βιωσιμότητας» των βαρών που έχουν φορτώσει στο λαό, τότε οι αντιθέσεις που ξεσπούν ανάμεσά τους δεν αφορούν την «απομείωση» της εξαθλίωσης και του πόνου που έχουν προκαλέσει στο λαό αλλά το ποιος από τους ιμπεριαλιστές θα πληρώσει τη «χασούρα» που προκύπτει έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η διαιώνιση της «βιώσιμης» εξάρτησης-καταλήστευσης του λαού και της χώρας.
Έτσι και σήμερα τα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές-εταίροι σε όλα τα πεδία, από τη νέα φοροληστεία μέχρι την καταλήστευση του πλούτου (ιδιωτικοποιήσεις) και από τη νέα αντεργατική επίθεση σε συλλογικές συμβάσεις και κατώτατο μισθό μέχρι το παραπέρα τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων, είναι σίγουρο ότι δεν θα βγαίνουν… λογιστικά αλλά θα εξασφαλίζουν το αλυσόδεμα της χώρας και του λαού – και αυτό είναι που τους απασχολεί.
Η αποδοχή του πολιτικού πλαισίου της εξάρτησης από τη μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ οδηγεί κατευθείαν στη λήψη αντιλαϊκών–αντεργατικών μέτρων όσο και αν ορκίζονται σε δήθεν «κόκκινες γραμμές» και στην «προστασία» συνταξιούχων και εργαζόμενων. Η προσαρμογή τους στις «ράγες» της εξάρτησης γνωρίζουν ότι από τη μία πρέπει να εξασφαλίσει και τη λαϊκή αποδοχή-συναίνεση, γι’ αυτό και το «όπλο» του δημοψηφίσματος, ενώ αντιλαμβάνονται ταυτόχρονα ότι αποτελούν και αυτοί μέρος της πολιτικής ανασύνθεσης του ντόπιου πολιτικού προσωπικού της αστικής διαχείρισης που επιδιώκουν πολλές φορές με ξεκάθαρες δηλώσεις οι ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό «απειλούν» ακόμα και με εκλογές.
Το σίγουρο είναι ότι όποιος αναζητεί πολιτικές εγγυήσεις από τους ιμπεριαλιστές για …διέξοδο είναι σαν να ζητάει από τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Και εδώ είναι ανάγκη να τονίσουμε κάτι που θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό. Δεν μας απασχολεί η πολιτική «τύχη» που θα έχουν οι σημερινοί κυβερνώντες κάτω από το βάρος των εξελίξεων, εκείνο που μας απασχολεί είναι η ζωή, τα δικαιώματα και οι καταχτήσεις του λαού, είναι η ακόμα πιο δεξιά μετατόπιση στο πολιτικό σκηνικό που θα πυροδοτήσει η κατάρρευση των αυταπατών κάτω από το βάρος της επίθεσης, είναι η ισχυροποίηση των ιμπεριαλιστικών δεσμών που εξυφαίνονται.
Στην κατεύθυνση αυτή δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε προτάσεις στην κυβέρνηση να μην κάνει «ούτε βήμα πίσω» στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις και τους εκβιασμούς και να «υλοποιήσει το πρόγραμμά» της, καθώς δεν σκοπεύουμε να ενισχύσουμε τις αυταπάτες που θέλουν να βάλουν εμπόδια σε ένα κίνημα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ που σήμερα είναι ο αναγκαίος δρόμος που πρέπει να βαδίσουν οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις απέναντι στους ιμπεριαλιστές, την ντόπια κεφαλαιοκρατία και τους κυβερνητικούς διαχειριστές. Ένα κίνημα που από τη μία θα αναδεικνύει το στόχο της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά και ταυτόχρονα θα παλεύει για το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη ΔΟΥΛΕΙΑ και τη ΖΩΗ του λαού και της νεολαίας.
