Όσοι περίμεναν, μετά τις δεύτερες εκλογές μέσα στο 2015 και την υπερψήφιση του 3ου μνημονίου, να περιοριστούν τα σημάδια της πολιτικής αβεβαιότητας και ρευστότητας στο εσωτερικό, προφανώς δεν έβλεπαν μακριά και διαψεύστηκαν.
Το ίδιο διαψεύστηκαν όσοι θεώρησαν ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις απανωτές προσαρμογές του μέσα στο 2015, θα ολοκλήρωνε τη μετάλλαξή του και θα γινόταν αποδεκτός ως ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος συνομιλητής και εγγυητής των ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών συμφερόντων.
Ούτε λόγος, βέβαια, για το πόσο έξω έπεσαν όλοι εκείνοι που έβλεπαν μετά την υπερψήφιση του 3ου μνημονίου, ότι η χώρα θα έμπαινε γρήγορα σε τροχιά ανάπτυξης με τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού να είναι πλέον παρελθόν.
Όσο και να «απολογούνται» οι καλοθελητές ότι δεν μπορούσαν να προβλέψουν τον αντίκτυπο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, τις ανατροπές που προκαλούν οι στρατιές των προσφύγων και μεταναστών, την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τους τριγμούς στην ΕΕ και τις υπαρκτές απειλές για ένα γενικευμένο κραχ, απλώς υποκρίνονται.
Γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους. Να συσκοτίζουν τα πραγματικά δεδομένα για να αποπροσανατολίζεται ο λαός από τους υπαρκτούς κινδύνους, ως τη μόνη δύναμη που θα μπορούσε να βάλει φρένο στα τρομακτικά και φρικαλέα σχέδια των μεγάλων φονιάδων των λαών σε Δύση και Ανατολή. Όσοι θέλουν και μας διαβάζουν, ας παρακολουθήσουν όλη την προεκλογική παρέμβαση του ΚΚΕ (μ-λ) μαζί με το Μ-Λ ΚΚΕ, αλλά και τη δράση της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ- ΑΑΣ, για να δουν πόσο «εύκολο» είναι να διακρίνεις αυτό που έρχεται, αν ταξικά, κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά είσαι τοποθετημένος με τη μεριά της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.
Κάποτε είχε βιαστεί ο Παπανδρέου (Ανδρέας) να τελειώσει τη Δεξιά και να τη βάλει στο χρονοντούλαπο. Το ίδιο αδιάβαστοι πιάστηκαν «νέοι» και «παλιοί» Συριζαίοι, που θεώρησαν ότι η δεξιά, μετά τις σφαλιάρες που δέχτηκε από το λαό μέσα στο 2015, δεν θα σήκωνε γρήγορα κεφάλι. Έκαναν πως δεν έβλεπαν (ή δεν βλέπουν) ότι η όλη δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι το βούτυρο στο ψωμί της ΝΔ, ενώ διευκολύνει και τη φασιστική δράση. Όσοι λοιπόν είχαν προεξοφλήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνέχεια ο μόνος παίκτης και ότι θα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των ισχυρών προστατών της Δύσης για μεγάλο διάστημα, απλώς εκτέθηκαν για πολλοστή φορά.
Η δεξιά ανασυντάσσεται και διεκδικεί αυτά που της αναλογούν ως βασικός εκπρόσωπος και εκφραστής των μεγαλοαστικών συμφερόντων στο εσωτερικό, και πειθήνιος συνεργάτης των ιμπεριαλιστών στο εξωτερικό. Όμως ούτε και αυτή είναι ακόμη έτοιμη. Τα πολλά βιλαέτια μέσα στη ΝΔ δεν παίζουν ακόμη στον ίδιο χαβά και ο Μητσοτάκης δεν είναι ακόμα αδιαφιλονίκητος μαέστρος. Και αυτό φαίνεται και είναι ένας παράγοντας που τροφοδοτεί την αβεβαιότητα, πέρα από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και τις μεγάλες του δυσκολίες.
Συμπερασματικά, λοιπόν, η αβεβαιότητα τροφοδοτείται και από εσωτερικούς και από εξωτερικούς όρους. Κυρίως τροφοδοτείται από το ότι η σημερινή πολιτική διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαρκεί (χωρίς πολλές βοήθειες και στηρίξεις) να περάσει τόσο εσπευσμένα και βιαστικά μια σειρά μέτρα εξυπηρέτησης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και να φέρει σε πέρας σειρά διευκολύνσεων προς την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ. Ιδιαίτερα όταν έχει βρεθεί στη δίνη του λεγόμενου προσφυγικού, που αντί να εξομαλύνει τις σχέσεις της ντόπιας άρχουσας τάξης με την ΕΕ και τους γείτονές της, προκαλεί νέα βραχυκυκλώματα και αντιθέσεις.
Θα πείτε βέβαια ότι για μια πολιτική δύναμη που θέλει να είναι με το λαό, όλα όσα αναφέραμε σαν αιτίες ή αφορμές για διατήρηση της αβεβαιότητας, δεν είναι και τόσο καινούρια, αλλά υπήρχαν όλους τους προηγούμενους μήνες. Σωστά, εκτός από μια καινούρια εξέλιξη που ισχύει τις τελευταίες βδομάδες.
Την εμφάνιση στο προσκήνιο μαζικών αντιδράσεων με διαταξικά χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα αν είναι υποβαθμισμένα τα ιδιαίτερα ταξικά στοιχεία από τη σκοπιά των εργαζομένων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (και η κυβερνητική ομάδα) καθισμένη πάνω στις δάφνες των «θριάμβων» τους μέσα στο 2015, δεν έδειχνε να ανησυχεί ιδιαίτερα για κοινωνικά σημάδια μαζικών αντιδράσεων Θεωρούσε ότι το όλο «αριστερό» παραμύθι και ο αιφνιδιασμός που προκάλεσε η στροφή του, είχαν προκαλέσει τέτοια απογοήτευση στο λαό που δεν θα είχε τα κουράγια να αντιδράσει. Κυνικό το σκεπτικό του, αλλά να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι έτσι σκέφτονται.
Οι εκτιμήσεις του αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και έξω από τα πράγματα. Υποτίμησε τα σημάδια έκφρασης της αγανάκτησης σε τμήματα του λαού, και θεώρησε ότι θα τα διαχειριστεί με τη γνωστή συνταγή «είμαστε αριστεροί, δεν μας αρέσει που πάμε δεξιά, θα επανακάμψουμε».
Σήμερα που τα σημάδια εμφάνισης αντιδράσεων γίνονται έντονα, ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και καθυστερημένα, προσπαθεί να περάσει στην αντεπίθεση. Γνωρίζει ότι απέναντι στα εντός και εκτός κέντρα εξουσίας δεν έχει και πολλά ιδιαίτερα ατού, πέραν του ότι μπορεί να χειρίζεται τις μάζες και να τις φορτώνει μνημόνια και μέτρα χωρίς αντιδράσεις. Αν του αμφισβητηθεί αυτό το γνώρισμα, μαζί με τις υπόλοιπες ανακολουθίες του απέναντι στις μεγάλες απαιτήσεις ΕΕ, ΔΝΤ και ΝΑΤΟ, τότε θα βρεθεί περισσότερο σε αμφισβήτηση και σε ιδιαίτερα ασταθή «ισορροπία».
Ενδεικτικό του αιφνιδιασμού του είναι ότι όταν τα πράγματα σοβάρεψαν, απέδωσε την όλη αναστάτωση στον αγροτικό χώρο αλλά και σε αστικά κέντρα με αφορμή την απεργία της 4ης Φλεβάρη, σε δάκτυλο της δεξιάς αλλά και στη φασιστική ανάμιξη.
Δεν έφτασε βέβαια να μιλήσει για κίνημα κατσαρόλας, αλλά αναδεικνύει επίτηδες αυτή την πλευρά κάποιος που δεν βλέπει την συσσωρευμένη αγανάκτηση μέσα στο λαό. Και όταν κάνει πως τη βλέπει, καλεί το λαό να συνεχίσει να επενδύει στον πυλώνα ΣΥΡΙΖΑ, στις κόκκινες γραμμές, στη σθεναρή διαπραγμάτευση. Έλα όμως που οι κραυγές ΣΥΡΙΖΑ, να μην στηρίζεται ο κόσμος στη δεξιά και τους φασίστες, έχουν αυτοϋπονομευτεί από την όλη του πολιτική. Όλες οι «εφεδρικές λύσεις» ΣΥΡΙΖΑ έχουν χάσει αρκετά από την αίγλη τους…
Γι” αυτό, και όπως φάνηκε στην παρέμβαση Τσίπρα την Τετάρτη 10/2, στο Υπουργικό Συμβούλιο, αποφάσισε να δοκιμάσει την πολιτική «πυγμής» και να μην «υποχωρήσει». Ουσιαστικά, με την πυγμή και τις απειλές, την περικύκλωση του λεκανοπεδίου με ΜΑΤ και αύρες προκειμένου να αποκρουστούν τα «τανκς» των «εχθρών» αγροτών, ελπίζει να κόψει τις κρυφές επιδιώξεις της δεξιάς και των κέντρων της που κρύβονται πίσω από τμήματα αγροτών. Απαιτεί από τον Μητσοτάκη να δείξει υπεύθυνη συμπεριφορά και να θυμηθεί τα πραγματικά του χαρακτηριστικά.
Με την «πυγμή» και «αποφασιστικότητα», απαντάει ουσιαστικά στον Μητσοτάκη, ο οποίος λέγοντάς του να αποσύρει το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, ουσιαστικά αρνείται στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ακόμη πιο επικίνδυνος, γιατί θα θέλει να δείξει σε όλους τους τόνους ότι μπορεί και θέλει να κυβερνήσει.
Γίνεται επικίνδυνος, γιατί με την «πυγμή» και την «αποφασιστικότητα» ουσιαστικά θέλει να δείξει ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο. Θα του βγει αυτή η προσπάθεια;
Το ότι μέχρι σήμερα δεν του βγήκε δεν προδικάζει και τη συνέχεια. Δεν έχει χάσει όλα τα ατού που είχε στα χέρια. Ο δρόμος για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη, προκειμένου να κερδίσει την χαμένη εμπιστοσύνη, δεν καλύπτεται τόσο γρήγορα και κυρίως φράζεται από το ότι η δεξιά δεν μπορεί να δημαγωγεί και να λαϊκίζει όσο και αν έχει κάνει την «πρόοδο» της.
Απέναντι στην πραγματική δύναμη και πίεση των τρακτέρ, έχει να ποντάρει στα μόνιμα αρνητικά χαρακτηριστικά του κινήματος και την πολιτική των ρεφορμιστών, εργατοπατέρων και αγροτοπατέρων.
Δεν είναι ώρα λοιπόν για οριστικές προβλέψεις και ολοκληρωμένους απολογισμούς. Οι αριστερές αγωνιστικές δυνάμεις πρέπει να ξεκαθαρίσουν ότι αυτή τη στιγμή η μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη και η αντιπαράθεση σε κορύφωση. Και αυτό που πρέπει να τολμήσουν είναι να παρέμβουν μέσα στις μάζες, κόντρα στα όποια εμπόδια βάζουν οι συσχετισμοί και όλοι οι φανεροί και κρυφοί ταξικοί αντίπαλοι. Και να συμμετάσχουν στους αγώνες με όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς βερμπαλισμούς αλλά και χωρίς ηττοπάθεια. Κάνοντας φανερό ότι ο λαός πρέπει να τολμήσει να παλέψει, να τολμήσει να νικήσει. Και μέσα απ’ αυτή τη μεγάλη πορεία μικρών και μεγάλων μαχών, να ανατρέψει τους συσχετισμούς και να δημιουργήσει τα δικά του όπλα.
