«Πολιτική χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς». Κάνοντας πράξη το σύνθημα, το Ποτάμι κατεβαίνει στις εκλογές με τη φρεσκάδα νέων, χωρίς κομματικό παρελθόν, πολιτικών! Λυκούδης, Ψαριανός και άλλα ορφανά της ΔΗΜΑΡ, Τατσόπουλος, Λυμπεράκη, Σκυλακάκης (της Δράσης του Μάνου), Βαλλιανάτος και άλλοι πολλοί δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, κομματικά άστεγοι σήμερα, ακολουθούν τον ρου του Ποταμιού. Μαζί τους και ο απαραίτητος «πράσινος μαϊντανός», η Ευρώπη Οικολογία.
Δεν έχει συμπληρωθεί χρόνος που το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη κυλά ανάμεσά μας, φιλοδοξώντας να είναι το τρίτο κόμμα που θα πάρει τη διερευνητική εντολή, ώστε να οικοδομήσει συνεργασίες «με τους λογικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τους φιλελεύθερους της ΝΔ», και αυτή «η συμμαχία του καλού θα σώσει τη χώρα». Πριν δούμε τι «κατεβάζει» το Ποτάμι, ας γυρίσουμε στην πηγή του.
Η πηγή βρίσκεται στην προσπάθεια ανασύστασης-ανασυγκρότησης ενός κεντροαριστερού πυλώνα (στη θέση του ΠΑΣΟΚ) ώστε να μπορεί να παίξει το ρόλο του μπαλαντέρ σε επόμενες κυβερνητικές λύσεις συνεργασίας. Επιδιώκεται παράλληλα να στηθούν εμπόδια στην άλωση του χώρου από το ΣΥΡΙΖΑ, κόβοντας παράλληλα ψήφους από αυτόν και κονταίνοντας το μπόι του. Και, φυσικά, να παίξει το ρόλο του αναχώματος στην έκφραση (και εκλογική) της λαϊκής δυσαρέσκειας, να εγκλωβίσει την οργή και το θυμό κύρια νέων ηλικιακά μεσοστρωμάτων σε ανώδυνα για το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης πλαίσια. Ένα χρήσιμο μαξιλάρι-αμορτισέρ για να απορροφήσει τους κραδασμούς ενός πολιτικού συστήματος που κλονίζεται συθέμελα.
Γιατί πίσω από το προεκλογικό σύνθημα «Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα» δεν μπορεί να κρυφτεί η προσήλωση της διατήρησης της χώρας στην κοίτη της εξάρτησης. Ανήκουμε στη Δύση. Στην Ε.Ε. – «εμείς δεν θα διευκολύνουμε πολιτικές σύγκρουσης με την Ευρώπη για να κάνουν κάποιοι τα εφέ τους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Το ευρώ για μας είναι αδιαπραγμάτευτο», στο ΔΝΤ – «πρέπει να μείνουμε στο ΔΝΤ σε σχέση με το οποίο η Ελλάδα δανείζεται αυτήν τη στιγμή με 2,5% και 4,5%» και στις ΗΠΑ «σήμερα, το να λέει κάποιος στη χώρα μας έξω οι Αμερικάνοι, θα γελάνε. Δεν το λέει και κανείς. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο ζήτημα επικυριαρχίας των Αμερικανών στην ελληνική πολιτική σκηνή». Και αφού δεν υπάρχουν αμερικανονατοϊκές βάσεις στη χώρα, προτείνει τη συμμετοχή στους σχεδιασμούς των ανύπαρκτων Αμερικανών για «σύγκλιση συμφερόντων μας με τις γειτονικές χώρες, εν προκειμένω με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, και να καταστήσουμε την Κύπρο δύναμη σταθερότητας στην πολύπαθη Μέση Ανατολή».
Τι διαφορετικό θα περίμενε κανείς από τον «Πρωταγωνιστή», που ως διευθυντής του περιοδικού ΚΛΙΚ το 1999 έβαλε στο εξώφυλλο την αμερικάνικη σημαία κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας; Τότε που το έδαφος, η θάλασσα και ο αέρας της χώρας παραδόθηκαν στους ανύπαρκτους Αμερικανούς.
Όσο για τις αλλαγές που προτείνει το Ποτάμι, αυτές αφορούν το παραπέρα γκρέμισμα κατακτήσεων των εργαζομένων και της νεολαίας. Επικαλούμενος την «κοινή λογική», ο Σταύρος βγάζει από το σακίδιό του μια σειρά από μέτρα, πλήρως ευθυγραμμιζόμενος με την επίθεση στα εργασιακά, μορφωτικά, κοινωνικά δικαιώματα του λαού μας. Νέα μείωση μισθών στο Δημόσιο, «δεν πιστεύω ότι ο μισθός στο Δημόσιο πρέπει να είναι παραπάνω από τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή δεν μπορεί το Δημόσιο να είναι ένας προνομιακός χώρος», παραπέρα συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, «αυτόνομες σχολικές μονάδες που αξιολογούνται από την κοινωνία», ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστηµίων, έστω κι αν τα ονόμασε «µη κρατικά και µη κερδοσκοπικά», ιδιωτικοποιήσεις, «απλοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας και της νομοθεσίας περί δασών», αποδοχή της διαδικασίας αξιολόγησης, που θέλει να την επεκτείνει και σε άλλους κλάδους µε τη συµµετοχή των πολιτών. Υιοθετεί και αυτός ως πηγή κάθε κακού το «διογκωµένο και διεφθαρµένο» ?ηµόσιο καθώς επίσης και ττις συντεχνίες οι οποίες αντιµετωπίζονται σαν «µάστιγα για την κοινωνία». Όσο για τα ζητήματα της μετανάστευσης, επανέλαβε γνωστές αντιδραστικές απόψεις του, δηλώνοντας ότι δεν έχουν θέση στη χώρα καθώς «κάτι τέτοιο είναι πέρα από τις δυνατότητες της Ελλάδας και δεν το επιτρέπει η ευρωπαϊκή νομοθεσία».
Όλα τα παραπάνω και άλλα αντίστοιχα που δεν αναφέρθηκαν δεν είναι πρωτότυπα. Επανέρχονται με νέο περιτύλιγμα απόψεις και θέσεις του Μάνου και του Τζήμερου αλλά και όλου του παλιού πολιτικού κόσμου που έρχεται δήθεν να τον αντικαταστήσει το Ποτάμι. Μια ματιά στα προγράμματα των «φθαρμένων κομμάτων» ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ. αρκεί για να διαπιστώσει κανείς την αντιγραφή βασικών θέσεων. Βέβαια, στο νεοφιλελεύθερο μείγμα προστίθενται και κάποιες πινελιές με «ανθρώπινο πρόσωπο». «Άμεση επέκταση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος ώστε να καλύψει όλες τις οικογένειες που πραγματικά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας», που και σ’ αυτό δεν διαφέρει από τα άλλα κόμματα στη λογική διαχείρισης της φτώχειας. Αντίστοιχα τονίζει ότι «κανένας δεν χάνει το σπίτι που μένει», για να διαβεβαιώσει στη συνέχεια το τραπεζικό κεφάλαιο ότι «και σε κανέναν δεν χαρίζεται το σπίτι που χρωστάει».
Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που ξεπέρασε τους κρατούντες από τα δεξιά, συναντώντας τη Χρυσή Αυγή. Όταν ακόμα και ο Βενιζέλος τάχθηκε με την ικανοποίηση του αιτήματος του Ρωμανού για σπουδές, ο υπεύθυνος δικαιοσύνης του κόμματος, Ελευθεριάδης, το χαρακτήριζε «κατάργηση της φυλακής», ενώ ο φιλόσοφος(;) Ράμφος δήλωνε σε εκδήλωση του κόμματος ότι «το μνημόνιο ήταν και είναι απαραίτητο» και «το ’74 όταν έφυγε η χούντα άφησε μηδέν δημόσιο χρέος. Απολύτως μηδέν!».
Απαραίτητο συστατικό της πρότασης του Ποταμιού, η απέχθεια για κάθε λαϊκή κινητοποίηση, διαμαρτυρία. Απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, συνελεύσεις σωματείων χαρακτηρίζονται τριτοκοσμικά φαινόμενα με τη γνωστή επιχειρηματολογία όλων των καθεστωτικών δυνάμεων ότι παρεμποδίζουν την εργασία, τη συγκοινωνία, τις σπουδές των …άλλων. Άφαντο από κάθε εργατική και νεολαιίστικη κινητοποίηση, προτείνει events και happenings, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και καθωσπρέπει ακτιβισμό με πλακάτ «συγκεκριμένης αισθητικής». Όσο για το περιεχόμενο των διαμαρτυριών, να τι γράφεται στις οδηγίες λειτουργίας που διέρρευσαν στο διαδίκτυο. «Ενδεικτικά είδη συγκεντρώσεων: Διαμαρτυρία έξω από ένα υπό κατάληψη σχολείο, ψήφισμα έξω από ένα κλειστό εργοστάσιο, διαμαρτυρία για το απαράδεκτο φαινόμενο αυτοκίνητα να κλείνουν δρόμους και πλατείες, διαμαρτυρία έξω από σταθμούς μετρό που έχουν κλείσει λόγω της απαράδεκτης λογικής των συνδικαλιστών να κάνουν συνελεύσεις σε ώρες και ημέρες αιχμής) κ.ο.κ.».
Κλείνοντας, αξίζει μια αναφορά στο καταστατικό του Ποταμιού. Βασική αρχή λειτουργίας του είναι …ο Σταύρος. Την ίδια στιγμή που κατακεραυνώνει το παλιό, φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό και παρά τις ψευτοαυθόρμητες πόζες και το άνετο απολιτίκ στιλάκι, το μόρφωμα που έστησε ο Θεοδωράκης (με το απαραίτητο σπρώξιμο από επιχειρηματίες και ΜΜΕ) είναι «ενός ανδρός αρχή». Ο αρχηγός και οι γύρω από αυτόν αποφασίζουν, ενώ τα μέλη του κόμματος βαφτίστηκαν «εθελοντές». Εθελοντές που δεν έχουν δικαίωμα να θέσουν και να συζητήσουν στους «πυρήνες» τους πολιτικά ζητήματα, θέσεις και απόψεις. Γι” αυτά υπάρχει χώρος στην ιστοσελίδα του κόμματος. Ήδη αρκετά μέλη του κόμματος με ανακοινώσεις τους στο διαδίκτυο καταγγέλλουν αυτή τη λειτουργία(;) αποχωρώντας.
Ανεξάρτητα αν θα φουσκώσει το Ποτάμι στις εκλογές και πού θα κάτσει τελικά η στάθμη του, το σίγουρο είναι ένα. Ο λαός μας δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτόν το συρφετό. Οι αγωνίες και τα συμφέροντά του είναι κόντρα και ενάντια στα «νέα» κεντροαριστερά σχέδια εγκλωβισμού του. Ο λαός μας όχι μόνο δεν πρέπει να ενισχύσει εκλογικά το μόρφωμα του Θεοδωράκη, αλλά πρέπει να διαβεί το ποτάμι και να περάσει στην άλλη όχθη, στην άλλη μεριά. Αυτήν της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, συγκροτώντας το δικό του ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ.
