Στο σχετικό κεφάλαιο του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται (φιλότιμη) προσπάθεια να συμβιβαστούν η ύπαρξη των καπιταλιστικών δομών στον τομέα της υγείας (καλύτερα της περίθαλψης) με μέτρα – αιτήματα – προτεραιότητες μιας υποτιθέμενης προοδευτικής διακυβέρνησης. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενο.
Κατ” αρχήν η “αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού στο 6% του ΑΕΠ” δεν λέει από μόνο του τίποτα, αφού υπάρχουν τομείς του κράτους με αυξημένη χρηματοδότηση που δεν έχει καμιά αντανάκλαση στη ζωή του λαού, το αντίθετο μάλιστα.
Η λογική που διαπερνά όλο σχεδόν το φάσμα των δυνάμεων της Αριστεράς (και του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως) ότι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός φιλολαϊκού συστήματος περίθαλψης εδράζεται στην αυξημένη χρηματοδότησή του μπορεί να απαντά φαινομενικά στην οικονομική καχεξία αλλά ποιος διασφαλίζει ότι όντως θα φτάσουν αυτά τα κεφάλαια στο λαό και με ποια μορφή τελικά; Ο εκσυγχρονισμός και η επικαιροποίηση ενός συστήματος δεν σημαίνει ότι λειτουργεί κατ” ανάγκη προς όφελος των ασθενών.
Η συγχώνευση – κατάργηση των δεκάδων ασφαλιστικών ταμείων (κλάδοι υγείας) στον ΕΟΠΥΥ υπήρξε μια προσπάθεια καλύτερου ελέγχου (από το σύστημα), περικοπών και σε τελική ανάλυση μετακύλισης του μεγαλύτερου τμήματος του κόστους της περίθαλψης στους ίδιους τους ασθενείς. Αποφεύγει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να αναφέρει αν τοποθετείται υπέρ ή κατά των συγχωνεύσεων αυτών. Προτάσσει ότι ο υπερφορέας βρίσκεται ένα βήμα πριν την οριστική του χρεοκοπία (όλοι το βλέπουν αυτό) . Θέλαν οι επιτελείς του έναν κάποιου είδους “ΕΟΠΥΥ” αλλά όχι ακριβώς έτσι… Κατά το “ένα ΕΣΥ”, όχι όμως σαν το σημερινό. Κατά το “έναν καπιταλισμό” , όχι όμως σαν τον σημερινό.
Αλλά και το ΕΣΥ έχει καταντήσει “νοσηρό και αναποτελεσματικό” (θαυμάστε αταξικές – άχρωμες εκφράσεις) όταν το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η ένταση της ταξικότητάς του, όταν αναγκάζει το λαό να βάζει όλο και πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη. Και “αποτελεσματικό” και “υγειές” σύστημα γίνεται, αρκεί να υπάρχει “ανταποδοτικότητα” (για τους έχοντες ασφαλώς).
Οι βάσεις για τη σημερινή λειτουργία των νοσοκομείων τέθηκαν με την περιβόητη “μεταρρύθμιση” (νόμο) Παπαδόπουλου το 2001. Ήταν τότε που μπήκαν οι Managers, που προβλέφθηκαν ιδιωτικά ιατρεία μέσα στα δημόσια νοσοκομεία, που μπήκαν μια σειρά φραγμοί στην ελεύθερη πρόσβαση του λαού, που γιγαντώθηκε η ιδιωτικοποίηση ολόκληρων τομέων, που απογειώθηκε η εμπορευματοποίηση του κοινωνικού αγαθού της υγείας – πρόνοιας, που χτυπήθηκε το λαϊκό δικαίωμα στην περίθαλψη. Οι “πρόγονοι” του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ έκαναν τότε κριτική “στα σημεία” (τα περιβόητα 6 σημεία) και όχι “στο όλον” (μαζι με ΝΔ, ΚΚΕ και τμήματα του ΠΑΣΟΚ). Να όμως που κι αυτή η “αλλαγή” μετατράπηκε σε τσουνάμι ενάντια σε ο,τιδήποτε θύμιζε ή παρέμενε ως ΔΩΡΕΑΝ χαρακτήρας.
Κατά τα λοιπά ο ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται με όσους ζητούν Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, μετανοσοκομειακή αποκατάσταση, αναβάθμιση νοσοκομείων με εξοπλισμό και προσωπικό και έλεγχο στην παραγωγή (;) και κυκλοφορία του φαρμάκου. Τόσο “απλά” πράγματα, λοιπόν, όσο “απλό” είναι να βρεθεί στην (κυβερνητική, μη ξεχνιόμαστε) εξουσία η μεταρρυθμιστική “μας” Αριστερά στις 18 του Ιούνη.
<<Δεν μπορεί>> η υγεία να είναι εμπόρευμα, διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Έλα όμως που “μπορεί”. Γιατί ζούμε σε καπιταλισμό και έχει μετατρέψει όλα τα κοινωνικά αγαθά σε εμπορεύματα. Γιατί αυτός δε θα πάψει να υπάρχει και μετά τις εκλογές. Γιατί η αποεμπορευματοποίηση της Υγείας (όπως και τόσων άλλων) μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια ελεύθερη και λαϊκή Ελλάδα. Γιατί το πάρσιμο απ” το λαό της πραγματικής – πολιτικής εξουσίας είναι προϋπόθεση για μια σειρά ανατροπές του σημερινού status. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκός καπιταλισμός.
Αυτά όμως είναι… ψιλά γράμματα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είπαμε. Ένα πρόγραμμα βγάλαμε όσο το δυνατόν πιο light. Δεν σημαίνει ότι θα εφαρμοστεί κιόλας…
