Το νέο πυραυλικό χτύπημα των Αμερικάνων, μαζί με Γάλλους και Βρετανούς, στη Συρία έδειξε ακόμα πιο καθαρά τους κινδύνους που απειλούν τους λαούς της περιοχής και όλου του κόσμου. Ήταν μια άγρια εκδήλωση των αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικά και ειδικότερα της αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας που αποτελεί την πηγή και τη βάση όλων αυτών των εξελίξεων. Και το ερώτημα για το τι ακολουθεί τίθεται με δραματικό τρόπο, καθώς η επίδειξη της αμερικάνικης ισχύος κάθε άλλο παρά έλυσε το κουβάρι των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Αντίθετα, η επίθεση αυτή, από γενική άποψη, δεν είναι παρά η προαναγγελία της κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας σε μια περιοχή γεμάτη από τις πληγές των προηγούμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, σε μια περιοχή που με κάθε είδους εκβιασμούς και με το εργαλείο της διαίρεσης και των εθνικισμών οι λαοί απειλούνται με τα χειρότερα.
Σε αυτή την περιοχή η κυβέρνηση της χώρας μας θέλει να κοροϊδέψει τους εργάτες και το λαό ότι τα «νέα μνημόνια», η νέα επιτροπεία που ήδη διαμορφώνεται σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, η συνέχιση και η ένταση της αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής θα είναι έξοδος στην κανονικότητα. Θέλει να κοροϊδέψει τις στρατιές των ανέργων και των εξαθλιωμένων ότι η μετατροπή της Ελλάδας σε πλατφόρμα εξόρμησης των αρχιφονιάδων Αμερικάνων, κάνει τη χώρα «πυλώνα σταθερότητας» στην περιοχή. Θέλει να κοροϊδέψει τις εργατικές και λαϊκές μάζες ότι η πολιτική της υποταγής στις αρπακτικές και πολεμικές επιδιώξεις των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών είναι πολιτική που μας οδηγεί σε κοινωνική πρόοδο και ειρήνη!
Το Καστελόριζο του Τσίπρα είναι ίδιο και χειρότερο από αυτό του ΓΑΠ, που πριν από οκτώ χρόνια κήρυξε από εκεί τη βαθύτερη ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και την ένταση της βαρβαρότητας για το λαό και τη νεολαία. Γιατί είναι συνέχεια της ίδιας πολιτικής, ενώ ήδη τα εργασιακά και κοινωνικά αδιέξοδα πνίγουν την εργατική τάξη και το λαό και μαζί με αυτά έχουν κλιμακωθεί και οι πολεμικοί κίνδυνοι.
Το ψωμί, το μεροκάματο, τα κοινωνικά δικαιώματα, οι ελευθερίες, η ανεξαρτησία και η ειρήνη με έναν μονάχα τρόπο κερδίζονται. Με μαζικό και αποφασιστικό αγώνα ενάντια σε αυτούς που μας τα στερούν. Η ανάγκη να συγκροτηθεί η εργατική τάξη και ο λαός μέσα στους αγώνες για να συγκρουστεί με τους δυνάστες του είναι επιτακτική.
Φυλάκιο πρώτης γραμμής
Ασταμάτητα είναι τα αμερικανονατοϊκά πηγαινέλα στο προκεχωρημένο φυλάκιο Ελλάδα. Υφυπουργοί εξωτερικών του Τραμπ (Μίτσελ, Γκόφους), ο διοικητής των αμερικάνικων αεροπορικών δυνάμεων Ευρώπης και Αφρικής (Γουόλτερς) είναι από τους τελευταίους που ήρθαν στις αρχές του μήνα για να επιθεωρήσουν και να ενισχύσουν το φυλάκιό τους. Η κυβέρνηση Τσίπρα -με τη ΝΔ να διατείνεται ότι αυτή θα τα έκανε ακόμα πιο αποφασιστικά- βρίσκεται σε ένα διαρκές «διατάξτε» έναντι των Αμερικάνων. Ένα «διατάξτε» που γεμίζει τη χώρα βάσεις και φορτώνει το λαό με νέα εξοπλιστικά προγράμματα. Ένα «διατάξτε» που καθοδηγεί τις αποστολές Κοτζιά στην περιοχή και αποτελεί τη βάση των προσδοκιών για οφέλη στην αντιδραστική αντιπαράθεση με την Τουρκική πλευρά αλλά και στα Βαλκάνια.
Με αυτή την πολιτική, συνολικά η αστική τάξη και η κυβέρνηση εμφανίζονται να υπηρετούν μια «πολιτική ειρήνης» και να υπερασπίζονται τα «εθνικά συμφέροντα» της χώρας, ιδιαίτερα έναντι της Τουρκίας. Τίποτα δεν είναι πιο ψεύτικο από αυτό! Γιατί πριν από όλα η πολιτική αυτή, η πολιτική υπηρέτησης των αμερικανονατοϊκών επιδιώξεων με όλα τα μέσα, είναι πολιτική υπηρέτησης του πολέμου όπως ακριβώς έγινε και με το χτύπημα στη Συρία, όπου η βάση της Σούδας έπαιξε ξανά τον αναντικατάστατο για τους Αμερικάνους ρόλο της. Είναι πολιτική που συμβάλει στη φωτιά των ανταγωνισμών, που εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στους πολεμικούς κινδύνους, όπως επιχειρείται να γίνει με την υπόθεση της πΓΔΜ, στην οποία η ελληνική πλευρά έχει αναλάβει -όσο περνάει από το χέρι της– να συμβάλει στην ένταξή της στο ΝΑΤΟ.
Αλλά και ειδικότερα έναντι της Τουρκίας, μόνο «αμυντική» και «φιλειρηνική» δεν είναι η στάση και οι επιλογές της αστικής τάξης και της κυβέρνησης. Η ολοένα πιο στενή σύμπραξη της και στο στρατιωτικό πεδίο με Ισραήλ, Αίγυπτο, Σ. Αραβία κ.λπ. υπό την αμερικάνικη καθοδήγηση είναι δημιουργία άξονα πολέμου. Πίσω από αυτές τις επιλογές, στα αστικά μυαλά φουντώνουν φιλοδοξίες επέκτασης της κυριαρχίας στη Ν.Αν. Μεσόγειο, φιλοδοξίες γεωπολιτικής αναβάθμισης και μεγάλου μερτικού από τους υδρογονάνθρακες που θα αντλήσουν τα δυτικά μονοπώλια! Ενώ ανάλογα σχέδια υπάρχουν για το Ιόνιο και την επιζητούμενη ρύθμιση της ΑΟΖ με Αλβανία, όπως και με τα Βαλκάνια και τους ρόλους που θα αποκτήσουν με τους αγωγούς (TAP και IGB) που προωθούν οι Αμερικάνοι. Είναι φανερό ότι αυτές οι πολιτικές φορτώνουν ολοένα και περισσότερο το αδιέξοδο του αντιδραστικού ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων, στον οποίο βέβαια συμμετέχει με μεγάλη ένταση και η Τουρκία, η οποία βρίσκεται εν μέσω μεγάλης αναταραχής, πιεσμένη από πολλά και σημαντικά ζητήματα με κύριο το Κουρδικό. Μένει να φανεί αν η επίσπευση των εκλογών που αποφάσισε ο Ερντογάν -και με τον Μπαχτσελί να συμπλέει μαζί του- κινείται στην κατεύθυνση της αποκατάστασης των σχέσεων Άγκυρας-Ουάσιγκτον που εκδηλώθηκε και με τις τουρκικές δηλώσεις στήριξης του χτυπήματος των ΗΠΑ στη Συρία ή αν η αναταραχή θα συνεχιστεί…
Σε κάθε περίπτωση, κοινός και βασικός παρονομαστής του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού είναι η ιμπεριαλιστική (αμερικάνικη) επικυριαρχία επί αυτού, είναι η εξάρτηση των δύο χωρών από τους αμερικανονατοϊκούς. Οι ιμπεριαλιστές βέβαια δεν ενδιαφέρονται για την ευόδωση των φιλοδοξιών των υποτακτικών τους, αλλά για την προώθηση των δικών τους ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Στη σημερινή κατάσταση αυτό που πριν από όλα επιδιώκουν οι ΗΠΑ είναι να χρησιμοποιήσουν και τις δύο χώρες στα σχέδια τους για αποκλεισμό-απώθηση του ρώσικου ιμπεριαλισμού από την περιοχή.
Συνεπώς ο λαός μας δεν μπορεί σε τίποτα να συμμεριστεί την πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος, δεν μπορεί να αποδεχτεί μια πολιτική τυχοδιωκτική, μια πολιτική εργαλείο για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ως «πολιτική ειρήνης» και «υπεράσπισης της πατρίδας». Μια πολιτική που σε κάθε περίπτωση δεν υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, αλλά αντίθετα μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και το αίμα του για αντιδραστικές επιδιώξεις.
Και βέβαια, η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση είναι μία από τις πολλές θερμές εστίες της περιοχής που δοκιμάζεται από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και παρεμβάσεις. Αμερικάνοι, ΝΑΤΟϊκοί, ευρωπαίοι και ρώσοι ιμπεριαλιστές πηγαινοέρχονται σε Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο, Βαλκάνια, ενώ στη Μ. Ανατολή αλλά και τη Β.Αφρική είναι ενεργές και σε εξέλιξη οι αιματοχυσίες. Για παράδειγμα, η Ρωσία δεν «παραιτείται» βέβαια ούτε από τις θέσεις της στην Κύπρο και επιδιώκει να αναιρέσει το πλήγμα που δέχτηκε το 2013, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί, όπως δείχνει η πρόσκληση Πούτιν σε Τσίπρα, να κρατήσει διαύλους με την Ελλάδα. Διαύλους που ωστόσο η αμερικάνικη πλευρά δεν θέλει να υπάρχουν! Απέναντι σε όλα αυτά, τους πολλαπλούς εκβιασμούς και τη συσσώρευση ιμπεριαλιστικών πολεμικών δυνάμεων, η μόνη ρεαλιστική επιλογή είναι η πάλη στην κατεύθυνση του Μετώπου των Λαών ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
Ονόματα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης
Όσο και αν θέλουν αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές να συνεχίσουν σε αυτή τη φάση τη στήριξη της κυβέρνησης δεν μπορούν βέβαια και να …αναιρέσουν τη φύση τους και το ρόλο τους. Αλλά βέβαια ούτε και η αστική τάξη της χώρας μπορεί και θέλει να αναιρέσει τον εξαρτημένο χαρακτήρα της και την ταξική της θέση απέναντι στους εργάτες και το λαό. Γι’ αυτό και, ενώ η δανειακή σύμβαση φτάνει στη λήξη της, ενώ συνεχίζει η κυβέρνηση τα παραμύθια περί εξόδου από την επιτροπεία, ταυτόχρονα όλοι τους, ο καθένας από τη σκοπιά του και με τον τρόπο του, εξαγγέλλουν τη συνέχισή της! Αναζητούνται νέα ονόματά της και «επιχειρήματα» για το γιατί θα συνεχιστεί και εκδηλώνονται ξανά και οι αντιθέσεις ΔΝΤ(ΗΠΑ)-Ευρωπαίων επί του ελληνικού ζητήματος.
Το ΔΝΤ κάνει «κακές προβλέψεις» (για τα πλεονάσματα κ.λπ.) για να στριμώξει στο ζήτημα του χρέους –που δεν θα είναι «βιώσιμο»- τη γερμανική πλευρά. Ο νέος υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Σόλτς επαναλαμβάνει τη …γραμμή Σόιμπλε που αρνείται να φορτωθεί μέρος του χρέους γιατί πριν από όλα υπερασπίζεται το (γερμανικό) οικοδόμημα της ΕΕ/ΟΝΕ. Η γαλλική πλευρά –μέσω Κομισιόν- είναι «φιλελληνική» στο ζήτημα του χρέους για να στριμώξει και αυτή τη γερμανική πλευρά. Η κυβέρνηση θέλει βέβαια ελάφρυνση του χρέους και τα παπαγαλάκια της προβάλλουν τις ατάκες Μοσκοβισί περί τέλους των μνημονίων, αλλά κρύβουν την υπόλοιπη δήλωσή του που απαιτεί συνέχιση… για πάντα των μνημονιακών πολιτικών. Συνολικά η ελληνική πλευρά τα δίνει όλα, όπως με τις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, προσδοκώντας οι «δανειστές» να της σώσουν τις τράπεζές «της» και μια ελάφρυνση στο χρέος. Και ταυτόχρονα υπάρχει έντονος προβληματισμός για το ποιοι θα είναι οι νέοι όροι χρηματοδότησης, μιας και έχουν βέβαια επίγνωση του ξετινάγματος και του κουρσέματος των παραγωγικών-οικονομικών όρων της χώρας που εντάθηκαν ιδιαίτερα την τελευταία 8ετία.
Όλοι μαζί ωστόσο και παρά τα «διαφορετικά» τους επιχειρήματα συμφωνούν ότι αυτός που θα πρέπει να συνεχίσει να την πληρώνει είναι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Ότι δεν πρέπει να «γυρίσουμε» στην παλιά «κακή» εποχή όπου κάτι ακόμα υπήρχε από μόνιμη και σταθερή δουλειά, συμβάσεις, ωράρια, αμοιβές, συντάξεις, κοινωνικά δικαιώματα. Όλα αυτά τα «στραβά» τα έσβησαν για πάντα οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι (οι «μεταρρυθμίσεις») και θα τα σβήσουν κι άλλο οι νέοι που έρχονται: τα 88 μέτρα της τέταρτης αξιολόγησης, η επίσπευση στο νέο πετσόκομα των συντάξεων και το αφορολόγητο, τα νέα μέτρα της «νέας» εποχής, που όπως και αν ονομαστούν θα διασφαλίζουν την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και της ληστείας των λαϊκών μαζών.
Επιμένουμε στη μαζική πάλη
Ιδιαίτερα απαιτητικές και δύσκολες είναι οι συνθήκες της εποχής μας! Σε ένα τοπίο πολύ αρνητικών συσχετισμών (το «διαπίστωσε» πρόσφατα και ο Κουτσούμπας, αλλά παραμένει στις γραφικότητες περί «αντεπίθεσης») με ραγδαίες, ρευστές και βέβαια αντιδραστικές εξελίξεις. Με την «αριστερά μας» να επιδίδεται σε ακροβασίες για να συνταιριάξει αναλύσεις και πραγματικότητα, για να μη βρεθεί απέναντι από τη γραμμή του συστήματος και έχοντας βασικά το νου της στις εκλογές. Με το λαό να βρίσκεται στη γωνία πολλαπλά χτυπημένος, κυρίως έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του στη μαζική πάλη και με πολλαπλά προβοκαρισμένο το όραμα της επαναστατικής, σοσιαλιστικής προοπτικής.
Με όλα αυτά θέλει να αναμετρηθεί, στο μέτρο που σήμερα μπορεί, η 9η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) που προγραμματίζεται για τις αρχές του επόμενου χρόνου, πατώντας σε όσα κατάκτησε στα προηγούμενα σώματα, κυρίως από την 7η συνδιάσκεψη και μετά. Για να κάνει βήματα στο δρόμο της συγκρότησής του ως επαναστατική, κομμουνιστική οργάνωση όπως την απαιτούν οι σημερινές συνθήκες.
Ωστόσο, πριν από τη Συνδιάσκεψη και ενόψει αυτής αναμετριόμαστε καθημερινά με την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη χώρα και την περιοχή, με την επίθεση στην εργατική τάξη και το λαό και με τις απαιτήσεις της πάλης που αυτές οι εξελίξεις φέρνουν. Η επιμονή και η σταθερότητα στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της αντιιμπεριαλιστικής–αντικαπιταλιστικής πάλης με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και της νεολαίας, η ανάδειξη των μετώπων πάλης, που ως τέτοια μπορούν να υπάρξουν μόνο με τη μαζική ενεργή εμπλοκή των εργατών και του λαού, συνολικά η εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του λαού να χαράξει το δικό του δρόμο χωρίς να αναζητά «συμμάχους» και «συνεννόηση» στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, είναι θεμελιώδεις προϋποθέσεις αυτής της προσπάθειας. Και αποδεικνύεται –όπως φάνηκε και το τελευταίο διάστημα με το ξέσπασμα μιας σειράς αντιπολεμικών κινητοποιήσεων στη χώρα- ότι ακόμα και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες αυτή η κατεύθυνση επιδρά ευρύτερα πολιτικά και παράγει κινηματικά αποτελέσματα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά, παλεύοντας για μια μαζική και μαχητική εργατική, αντιιμπεριαλιστική Πρωτομαγιά, για μια Πρωτομαγιά που πρέπει να είναι βήμα που θα ακουστεί η φωνή των λαϊκών συμφερόντων απέναντι στον καταιγισμό της επίθεσης και των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδίων.
