Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες ενός πρωτοφανέρωτου κύματος μαζικής προσφυγιάς λαών απ’ τις χώρες κύρια της Ασίας, αλλά και της Αφρικής, προς την Ευρώπη και βέβαια προς τη χώρα μας. Το κύμα αυτό ήταν αποτέλεσμα του ολοένα και οξυνόμενου ανταγωνισμού ανάμεσα στις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη (Η.Π.Α. – Ε.Ε.- Ρωσία), οι οποίες άνοιγαν πολεμικά μέτωπα αντιπαράθεσης, έσπερναν μαζικά το θάνατο στους λαούς, πυροδοτούσαν τοπικές έριδες, κόντρες και φιλοδοξίες αντιδραστικών, σκοταδιστικών και φασιστικών δυνάμεων και βέβαια αύξαναν με την εκμεταλλευτική τους πολιτική την εξαθλίωση, την πείνα και τη φτώχεια για μια σειρά λαούς.
Η πολιτική αυτή των ιμπεριαλιστών όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και εντείνεται, τόσο στα ήδη υπάρχοντα πολεμικά μέτωπα όσο και σε ενδεχόμενα νέα (Συρία – Μέση Ανατολή, Ουκρανία, Υεμένη, Λιβύη). Η πολιτική αυτή αποτελεί την πηγή, την αιτία και για νέα κύματα προσφυγιάς, σήμερα και αύριο. Χιλιάδες απ’ τους ξεριζωμένους αυτούς λαούς –άνδρες, γυναίκες και παιδιά- χάθηκαν σε διάφορα «ναυάγια» με σαπιοκάραβα σε Λαμπεντούζες και Φαρμακονήσια, στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο… Η πρόθεση των ανθρώπων αυτών ήταν να κατευθυνθούν προς την Ευρώπη (κύρια προς τη Γερμανία) προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε., που κατά τ’ άλλα έκαναν και κάνουν «χρυσές δουλειές» με την αιματηρή εκμετάλλευση των μεταναστών, φαίνεται πως δεν μπορούν στη συγκεκριμένη φάση όξυνσης της κρίσης του καπιταλισμού να δεχθούν τους χιλιάδες νέους πρόσφυγες. Επιλέχθηκε έτσι απ’ την Ε.Ε. μια αντι-μεταναστευτική και αντι-προσφυγική πολιτική, που αποτυπώθηκε με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας τον περασμένο Μάρτη, την οποία αποδέχθηκε και εφαρμόζει και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Αποτέλεσμα της συμφωνίας αυτής είναι 60.000 πρόσφυγες –όπως αναφέρουν τα στοιχεία– να βρίσκονται στη χώρα μας. Εγκλωβισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε διάφορες περιοχές της χώρας, πόλεις και νησιά (στα λεγόμενα Hot Spots ή «Κέντρα Φιλοξενίας» ή όπως αλλιώς ονομάζονται) οι πρόσφυγες –ανάμεσά τους μικρά παιδιά, έγκυες γυναίκες και ηλικιωμένοι- ζουν σε άθλιες συνθήκες στέγασης, εκτεθειμένοι στην κακοκαιρία που θα ’ρθει, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη αποχετευτικά δίκτυα και βέβαια με λιγοστό και άθλιο φαγητό. Με κίνδυνο απέλασης για κάποιους και με αβέβαιο μέλλον για τους περισσότερους.
Έχει γίνει πλέον φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί θα μείνουν στη χώρα μας. Τα «ευχολόγια» της εξαρτημένης άρχουσας τάξης «μας» και του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της έξαρσης του προσφυγικού κύματος να τους φύγει αυτό το «βάρος» από πάνω τους (γιατί ως «βάρος» αντιλαμβάνονται τις ζωές των λαών το εκμεταλλευτικό σύστημα και οι διαχειριστές του) κατέρρευσαν. Σήμερα, ανεξάρτητα από αυταπάτες «αριστερής κοπής» ή, ακόμα χειρότερα, από άρνηση αριστερής αγωνιστικής στάσης απέναντι στο ζήτημα, ανεξάρτητα κι απ’ τις επιθυμίες που είχαν –ή κι έχουν ακόμα– οι ίδιοι οι πρόσφυγες, βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της παραμονής τους στη χώρα μας. Η κατάσταση στην οποία έχουν καταδικαστεί αυτή τη στιγμή οι πρόσφυγες, η πολιτική γκετοποίησης και περιθωριοποίησής τους που επιβάλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δημιουργεί παραπέρα προβλήματα τόσο ανάμεσα στους ίδιους τους πρόσφυγες, που ασφυκτιούν απ’ την κατάσταση αυτή, όσο και στους Έλληνες.
Αυτή η πολιτική, που εξαθλιώνει και αμφισβητεί όχι μόνο δικαιώματα, αλλά και στοιχειώδεις όρους ζωής, γεννά και μια σειρά αντιδραστικά αντανακλαστικά και ρατσιστικές συμπεριφορές σε μερίδα κόσμου. Ειδικά σε συνθήκες αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, υποχώρησης του λαϊκού κινήματος και της άσχημης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Αριστερά σήμερα. Δεν σημαίνει βέβαια αυτό πως έχουμε έναν… «ρατσιστή» λαό, πόσω μάλλον όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εξέφραζε μαζικά την αλληλεγγύη του προς τους πρόσφυγες, παρέχοντάς τους υλική και άλλη βοήθεια, σε πανελλαδικό επίπεδο, σε πόλεις και νησιά. Φανερώθηκαν ωστόσο και τα πραγματικά όρια της αλληλεγγύης αυτής, όταν απουσιάζει ένα σταθερό μαζικό κίνημα αντιιμπεριαλιστικής και αντιπολεμικής, πολιτικής αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Στις εκδηλώσεις βέβαια αυτές (Ωραιόκαστρο, Χίος, Λέσβος) σαφώς και είχαμε παρέμβαση και πυροδότηση από ακροδεξιές και από νεο-ναζιστικές δυνάμεις, από τη ΝΔ ως τη Χρυσή Αυγή ή όπως αλλιώς ονομάζονται.
Το καθήκον που μπαίνει σήμερα για το προσφυγικό ζήτημα στους αριστερούς αγωνιστές, στους κομμουνιστές, σ’ όλους αυτούς που έχουν ως διέξοδο και προοπτική την ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στην επίθεση του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι δύσκολο και απαιτητικό! Είναι όμως το μοναδικό που χαράζει δρόμους διεξόδου τόσο για τους πρόσφυγες και μετανάστες όσο και για τους Έλληνες. Όπως η κατεύθυνση της αντίστασης και της διεκδίκησης για δουλειά, μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις, ασφάλιση, περίθαλψη, παιδεία, δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, κατακτήσεις, ενάντια στις απολύσεις, στην ανεργία, στις μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας, στα αντιλαϊκά μέτρα και «μνημόνια» πρέπει να κατακτηθεί απ’ τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, κόντρα σε απατηλά κηρύγματα δήθεν «ρεαλισμού» και «αντοχής της οικονομίας» που προβάλλουν οι κυβερνήσεις του συστήματος και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους, έτσι με την ίδια λογική πρέπει να προβληθεί η κατεύθυνση της διεκδίκησης και στους πρόσφυγες και τους μετανάστες!
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πρέπει, μαζί με τον ελληνικό λαό, να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, σίτισης, στέγασης, νομιμοποιητικά χαρτιά και άσυλο, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση, στη δουλειά, στη μόρφωση. Η λογική της διεκδίκησης και η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος αποτελεί στοιχείο ενοποίησης των Ελλήνων και των προσφύγων και μεταναστών απέναντι σε κοινούς αντίπαλους: την άρχουσα τάξη της χώρας, την κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστές. Ένα τέτοιο κίνημα διεκδίκησης ξεπερνά κατά πολύ τη ρηχή και επιφανειακή αντιμετώπιση του ζητήματος ως απλά και μόνο μια αντιπαράθεση «ρατσισμού–αντιρατσισμού». Μια αντιμετώπιση που πολλές φορές «βγάζει λάδι» και την ίδια την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ που παρουσιάζεται να έχει τάχα και «ευαισθησίες», να «ενδιαφέρεται για τη μόρφωση των παιδιών των προσφύγων», όταν είναι η ίδια που με την πολιτική της καταδικάζει τους πρόσφυγες σ’ αυτή την αθλιότητα και στρώνει το δρόμο στο ρατσισμό.
Πρωτοβουλία δράσης σε αντιιμπεριαλιστική–αντιπολεμική και διεκδικητική κατεύθυνση, για την αποδόμηση των αντιδραστικών απόψεων
Με στόχο να παλευτεί η παραπάνω κατεύθυνση και λογική, με μια καμπάνια που δεν θα αναδεικνύει απλά και μόνο το προσφυγικό ζήτημα στη σωστή αντιιμπεριαλιστική–αντιπολεμική πολιτική του βάση, αλλά και που θα επιδιώξει να παρέμβει στο λαό μας αποδομώντας τα σαθρά «επιχειρήματα» των ρατσιστικών και αντιδραστικών κηρυγμάτων και να προβάλει τη λογική της διεκδίκησης, η οργάνωσή μας αλλά και η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία ανέλαβαν πρωτοβουλία. Με στόχο ένα ευρύτερο κάλεσμα, έγινε στην Αθήνα, την Κυριακή 25/9, ανοιχτή σύσκεψη απεύθυνσης προς το δυναμικό της Πρωτοβουλίας Οργανώσεων και Συλλογικοτήτων που είχαν οργανώσει την κινητοποίηση στο λιμάνι του Πειραιά (9/4/16) και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σκαραμαγκά (21/5/16).
Στην Πρωτοβουλία αυτή, εκτός από τις δυνάμεις της ΛΑ-ΑΑΣ συμμετείχαν η ΟΡ.Μ.Α. (Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού), μ’ έναν τρόπο η «Κόντρα» (στον Πειραιά) και τοπικές κινήσεις και σχήματα. Στη σύσκεψη αυτή δεν ανταποκρίθηκαν άλλες δυνάμεις εκτός απ΄ αυτές της Λαϊκής Αντίστασης – Α.Α.Σ. κι αυτό βέβαια ήταν ένα αρνητικό δεδομένο. Αποφασίστηκε να βγει προκήρυξη και να υπάρξει κίνηση για το προσφυγικό ζήτημα με ανοικτό το θέμα της διερεύνησης δυνατοτήτων διεύρυνσης. Στο μεταξύ είχε προκύψει το κάλεσμα του Συντονισμού για το προσφυγικό – μεταναστευτικό σε σύσκεψη στην ΟΛΜΕ την επόμενη μέρα, Δευτέρα, για διοργάνωση αντιιμπεριαλιστικής, αντιπολεμικής, αντιφασιστικής πορείας αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Η σύσκεψη της Κυριακής αποφάσισε να συμμετάσχει στη σύσκεψη που καλούσε ο Συντονισμός καθώς και στην πορεία, με πρόταση να κατευθυνθεί προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Στη σύσκεψη της Δευτέρας στην ΟΛΜΕ, που καλούσε ο Συντονισμός, εκτός απ’ τη Λαϊκή Αντίσταση – Α.Α.Σ., συμμετείχαν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ, το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ και η ΟΚΔΕ–Σπάρτακος, καθώς και η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας–Πειραιά, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών «Αριστοτέλης», το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Μεταναστών, η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, το Δίκτυο Σπάρτακος Ελευθέρων Φαντάρων, διάφορες ΕΛΜΕ, Εργατικές Λέσχες, φοιτητικοί σύλλογοι και τοπικές κινήσεις. Από τη σύσκεψη απουσίαζε το ΣΕΚ και η ΚΕΕΡΦΑ. Στη συζήτηση που έγινε, παρέμβηκε και η ΛΑ-ΑΑΣ θέτοντας τα βασικά στοιχεία της λογικής της καμπάνιας που βλέπει, καθώς και τη συμφωνία για τη συμμετοχή στη διαδήλωση με πρόταση πόρευσης προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μετά από σύντομες τοποθετήσεις γενικής συμφωνίας καταλήχθηκε να διοργανωθεί «αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική, αντιφασιστική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη, στις 6 μμ στα Προπύλαια και πορεία στη Βουλή, στα γραφεία της Ε.Ε. και στην πρεσβεία των ΗΠΑ». Οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη συμφώνησαν σε κοινό Δελτίο Τύπου–Κάλεσμα για τη διαδήλωση, το οποίο κυκλοφορεί ήδη. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα θετικό γεγονός που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί σε όφελος της καμπάνιας που θέλουμε ν’ ανοίξουμε.
ΚΚΕ και πρόσφυγες ή ποια δεν θα πρέπει να είναι η στάση ενός κομμουνιστικού κόμματος…
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση θα περίμενε κάποιος πως ένα κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται ως κομμουνιστικό, αλλά και η Αριστερά συνολικότερα, θα πρωτοστατούσε στην οργάνωση των προσφύγων για να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής, σίτιση, στέγαση, νομιμοποιητικά χαρτιά, δουλειά και δικαιώματα, και στη βάση αυτή θα διαπαιδαγωγούσε και τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία. Αντί όμως γι’ αυτό, η γραμμή του ΚΚΕ για το προσφυγικό ζητά να… φύγουν οι πρόσφυγες απ’ τα νησιά και τη χώρα! Το είχε δηλώσει ο Κουτσούμπας τον περασμένο Μάρτη σε ταξίδι του στη Λέσβο: «Όσοι έχουν εγκλωβιστεί στα νησιά ή σε άλλες περιοχές της χώρας με αεροπλάνα ή πλοία να μεταφέρονται απευθείας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαφορετικά δημιουργούνται προβλήματα και στις τοπικές κοινωνίες και τους κατοίκους των περιοχών αυτών, ταυτόχρονα με τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων».
Σήμερα τονίζεται ξανά και με σαφήνεια. Ο πρώτος απ’ τους τρεις βασικούς άξονες του ΚΚΕ για το προσφυγικό είναι: «Είμαστε αντίθετοι με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης που εγκλωβίζει στα νησιά χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες και δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και στους κατοίκους. Απαιτούμε άμεση μετακίνησή τους από τα νησιά και τον απεγκλωβισμό τους από τη χώρα». Ενώ στη συνέχεια αναφέρεται: «Όχι στη λειτουργία και στην επέκταση των hot spots με οποιαδήποτε μορφή. Να διαμορφωθούν ανοιχτές δομές προσωρινής φιλοξενίας με αποκλειστική ευθύνη του κράτους» (Π. Μανδρέκας, μέλος της Επιτροπής Αιγαίου του ΚΚΕ, «Η κατάσταση στα νησιά του Αιγαίου και η παρέμβαση του ΚΚΕ» 25/9/16).
Η στάση αυτή δεν είναι απλά και μόνο στάση αποφυγής του προβλήματος και άρνησης συγκρότησης κινήματος διεκδίκησης. Αποτελεί και μια υπόκλιση στο δήθεν «ρεαλισμό» του συστήματος, στις «αντοχές» του, «συμμερίζεται» τις αγωνίες και τα προβλήματα της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης, συμμορφώνεται και υποτάσσεται σ’ αυτές. Υπενθυμίζουμε πως πριν από τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και κατά την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς», και ο ΣΥΡΙΖΑ «ευχόταν» τη διοχέτευση της προσφυγικής ροής στην Ευρώπη, της οποίας αναγνώριζε «υπευθυνότητα» (sic) στη δημιουργία του προσφυγικού προβλήματος, μιλούσε για προσωρινή διαμονή τους στη χώρα μας, η οποία είναι απλά πέρασμα κ.ο.κ.
Η στάση βέβαια κι άλλων δυνάμεων που πρόβαλλαν για ένα ολόκληρο διάστημα ως κεντρικό σύνθημα το «ανοιχτά σύνορα», πέραν των άλλων αυταπατών και προεκτάσεων αυτού του συνθήματος, αυτή τη λογική έκφραζε: Οι πρόσφυγες να φύγουν απ΄ τη χώρα για να πάνε στην Ευρώπη που το επιθυμούν. Σήμερα που οι πρόσφυγες φαίνεται πως θα μείνουν στη χώρα και που μπαίνει η ανάγκη να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη για την ίδια τους τη ζωή, οι δυνάμεις αυτές πώς θα σταθούν;
