«Οι αναθεωρήσεις του Συντάγματος γίνονται για να διασφαλιστεί η σταθερότητα της αστικής εξουσίας και για να αποτυπωθούν σε νομική-συνταγματική μορφή, οι νέες ανάγκες του συστήματος, όπως αυτές διαμορφώνονται στην πορεία των εξελίξεων». Έτσι ξεκινάει η Εισαγωγή της πρότασης του ΚΚΕ για τη συνταγματική αναθεώρηση, που παρουσιάστηκε από τον Κουτσούμπα προ ολίγων ημερών στη Βουλή.
Όλα καλά ως εδώ. Τοποθέτηση άλλωστε για την εν εξελίξει αυτή διαδικασία έχουμε καταγράψει σε προηγούμενο φύλλο της ΠΣ. Το πρόβλημα έγκειται σε αυτήν που… κατέγραψε η ηγεσία του Περισσού.
Κυριαρχικά δικαιώματα
Σχετικά με την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, το ΚΚΕ προτείνει να μην επιτρέπεται η μεταβολή στα όρια του ελληνικού κράτους, η διέλευση ξένων στρατευμάτων από αυτό, η απόκτηση και παραμονή πυρηνικών και χημικών όπλων, συνολικά η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα και οι περιορισμοί στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας. Επίσης, να πάψει να κατοχυρώνεται συνταγματικά η συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και το Ευρώ.
Ωραία, τώρα κοιμόμαστε ήσυχοι. Ούτε Αμερικάνοι, ούτε Ευρωπαίοι, ούτε βόμβες, ούτε βάσεις. Μάλλον μας κοροϊδεύουν… Γιατί η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία δεν μπορούν να μπουν σε ψηφοφορίες και συζητήσεις στη Βουλή. Είναι αιτήματα πάλης, στρατηγικές κατευθύνσεις για το λαϊκό κίνημα. Αν τώρα το ΚΚΕ, έχοντας διαγράψει τον όρο «εξάρτηση» από την πολιτική του ανάλυση, θεωρεί ότι ξεμπέρδεψε με «ρετουσαρίσματα» στο Σύνταγμα, γελιέται οικτρά. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αποκρύπτει τον δρόμο της ζωτικής για τον λαό και τη νεολαία αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να μη δούμε την εν λόγω πρόταση σε συνάρτηση με την πρόσφατη τοποθέτηση του ΚΚΕ για το Μακεδονικό («αλυτρωτισμοί της πΓΔΜ») και τα ελληνοτουρκικά («τούρκικη επιθετικότητα»). Αγωνιώντας και στις δύο περιπτώσεις, για την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, την οποία δήθεν ανέχεται η κυβέρνηση, το ΚΚΕ διασφαλίζει ότι με τη συνταγματική αναθεώρηση θα φρεναριστεί. Στα πλαίσια, έτσι, της (αντιφατικής;) συλλογιστικής του, αφενός περί «ιμπεριαλιστικής» αφετέρου περί «αμυνόμενης» Ελλάδας, προωθεί ξανά την εθνική ομοψυχία, νουθετώντας το κεφάλαιο, τουλάχιστον στο κατεξοχήν θεσμικό κείμενό του, να κοντράρει (!) τους προστάτες του, την πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση της χώρας, τον ίδιο τον όρο ύπαρξης και αναπαραγωγής του.
Το πόσο συμμερίζεται το ΚΚΕ τις ανησυχίες της ντόπιας αστικής τάξης για την επικράτησή της εις βάρος των ανταγωνιστριών γειτόνων της, φαίνεται παρακάτω, στην πρόταση κατάργησης του άρθρου «περί κατάστασης πολιορκίας». «Με το άρθρο αυτό δίνεται η δυνατότητα αναστολής άρθρων του Συντάγματος που ορίζουν ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες». Και υπογραμμίζει: «Να εξετάζεται μόνον η περίπτωση της δυνατότητας επίταξης των αναγκαίων υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, βιομηχανίες τροφίμων, φαρμάκου και άλλα), τα οποία ανήκουν σε εγχώρια ή ξένα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, σε περίπτωση επίθεσης ξένης χώρας ή συνασπισμού χωρών κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας».
Την έχει τη λύση στο τσεπάκι, λοιπόν, το ΚΚΕ, ξεπερνώντας την ίδια την κυβέρνηση από άποψη ετοιμότητας: επίταξη «προς το λαϊκό συμφέρον»! Τώρα το ποιοι θα «μας την πέσουν» και για ποιον λόγο είναι άλλη ιστορία (οι Τούρκοι, οι… Αμερικάνοι;). Ομοίως, το ποιος θα επιτάξει: Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, ή μήπως ο «κυρίαρχος λαός»; Το σίγουρο είναι ότι το ΚΚΕ, αντί να δημιουργεί όρους για την αποτροπή ενός άδικου πολέμου, να καταγγέλλει ιμπεριαλισμό και εξάρτηση και να προπαγανδίζει τη φιλία των λαών, αναζητά διεξόδους για λογαριασμό της αστικής τάξης.
Κοινωνικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα
Πλούτος προτάσεων: απάλειψη κάθε περιορισμού στο δικαίωμα της απεργίας, κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και Κοινωνική Ασφάλιση – δωρεάν παροχή τους από το κράτος, πλήρης κατοχύρωση των ελεύθερων συλλογικών συμβάσεων, του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι κ.ά.
Ιδού πάλι η ρεφορμιστική εμμονή του ΚΚΕ να φέρει τα κεντρικά επίδικα της ταξικής πάλης από τους δρόμους στη Βουλή, εγκλωβίζοντας τον λαϊκό παράγοντα. Και πού θα πάει… μέσα από σταδιακές «αλώσεις» στο εποικοδόμημα, μία με τις προτάσεις νόμων, μία με τη συνταγματική αναθεώρηση, θα έρθει η «λαϊκή εξουσία», χωρίς επαναστάσεις και άλλες βιαιότητες. Επιβεβαιώνει, έτσι, την πολιτική του κατεύθυνση, ως νόμιμη, θεσμική, αριστερή αντιπολίτευση εντός κοινοβουλίου, με θεωρητική αφετηρία ότι το κράτος είναι πεδίο διαμόρφωσης συσχετισμών, «ουδέτερο» και όχι όργανο επιβολής της άρχουσας τάξης.
Παράλληλα, ωστόσο, ρίχνει νερό στον μύλο του ΣΥΡΙΖΑ, που ενδεχόμενα -και χωρίς κόστος- θα ενσωματώσει ορισμένες από τις προτάσεις του ΚΚΕ (πχ το άρθρο για την κοινωνική ασφάλιση, που περιλαμβάνεται και στη δική του πρόταση), ενισχύοντας το «δημοκρατικό» προφίλ του.
Προστασία του δημόσιου πλούτου
Το ΚΚΕ εισηγείται «ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας, οι υδρογονάνθρακες, τα κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, το φυσικό αέριο κ.ά, να είναι ιδιοκτησία του κράτους και δεν παραχωρούνται για εκμετάλλευση σε τρίτους».
Αλήθεια, πόσο συμβάλλει με μια τέτοια πρόταση στο να ξεκαθαριστούν οι αιτίες του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας; Να αποκαλυφθεί η δυνατότητα που δίνεται στους ιμπεριαλιστές να συγκεντρώνουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής της χώρας, να ελέγχουν τα παραγόμενα προϊόντα, τομείς στρατηγικής σημασίας και ενέργειας, να προωθούν την καταστροφή των παραγωγικών δυνατοτήτων της, να ισοπεδώνουν τους υλικούς όρους διαβίωσης και τις ελευθερίες των εργαζομένων; Καθόλου. Αντίθετα, πιστό στο όραμά του για έναν κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, προτείνει «κατάργηση των προνομίων που απολαμβάνει εδώ και δεκαετίες το ξένο και το εφοπλιστικό κεφάλαιο» στο… ίδιο το κεφάλαιο που κυριαρχεί.
Πλήρης διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας
«Υπερώριμο αίτημα» για το ΚΚΕ, που απαιτεί αλλαγές σε όλα τα σχετικά άρθρα «είτε αυτά αφορούν την επικρατούσα θρησκεία είτε το μάθημα των θρησκευτικών είτε την κατάργηση του θρησκευτικού τύπου του όρκου […], διότι «ο πολιτικός και οικονομικός-επιχειρηματικός εναγκαλισμός Κράτους-Εκκλησίας είναι ξεπερασμένος, άνευ αντικειμένου σήμερα».
Μια τέτοια δήλωση είναι σκέτο «λουκούμι» για τον ΣΥΡΙΖΑ, που καταθέτει ουσιαστικά όμοια πρόταση, πασχίζοντας όσο μπορεί, να υφάνει τον αριστερό μανδύα του. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι ότι και σε επίπεδο θρησκείας, το ΚΚΕ καλλιεργεί την αυταπάτη ότι το αστικό κράτος θα κόψει πράγματι τα διαχρονικά νήματα με την Εκκλησία, τις αντιδραστικές ιδέες και πρακτικές της. Επιπλέον, συσκοτίζει τη σημερινή φάση έντονων διεργασιών μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ- Εκκλησίας (βλ. συμφωνία με Ιερώνυμο και συζήτηση περί διαχείρισης της εκκλησιαστικής περιουσίας), που φανερώνουν μια διαδικασία συνολικότερου επανακαθορισμού των ρόλων κράτους – εκκλησίας – ιδιωτικού κεφαλαίου, προκειμένου να αντιστοιχηθούν στις τρέχουσες απαιτήσεις του συστήματος εν καιρώ κρίσης και επίθεσης.
Ζητήματα Δικαιοσύνης
Πλούσια η προτασεολογία και εδώ: εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ένα ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, αντί του μέχρι τώρα διορισμού της από την κυβέρνηση, ανάδειξη με κλήρωση των μελών ανώτατων συμβουλίων, κατάργηση της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, κ.ά.
Όμως, η «Δικαιοσύνη» και το ισχύον νομικό πλαίσιο έχουν αντιδραστικό περιεχόμενο, στοχεύουν στην καταστολή του εχθρού – λαού. Ο τελευταίος, δε, υπερασπίζεται δικαιώματά του τα με αγώνες, απεργίες και διαδηλώσεις, με όλα αυτά δηλαδή που το ΚΚΕ αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Η Εισαγωγή της πρότασης του ΚΚΕ, βέβαια, το πάει παραπέρα: «Πραγματικά κυρίαρχος μπορεί να γίνει ο λαός όταν θα έχει στην ιδιοκτησία του τον πλούτο που παράγει. Σε αυτό το πλαίσιο μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης μπορούν να υπάρχουν νέοι, λαογέννητοι θεσμοί διακυβέρνησης και εξουσίας, ένας ανώτερος τύπος Δημοκρατίας. Αυτός θα εδράζεται στους τόπους δουλειάς […] σε μια πρωτόγνωρη μορφή άμεσης συμμετοχής, ελέγχου, αιρετότητας, λογοδοσίας και ανάκλησης των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, αξιοποιώντας και τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα».
Τι έχουμε, λοιπόν; Αφενός (στην πρόταση επί του συντάγματος) μια δικαστική ηγεσία αδιάβλητη, εκλεγμένη από πλατύ σώμα κ.λπ., αφετέρου (στη νέα κοινωνική οργάνωση που θίγει η Εισαγωγή της πρότασης) έναν «ανώτερο τύπο Δημοκρατίας». Πραγματικά απορούμε… Δεδομένου ότι «οι αναθεωρήσεις του Συντάγματος γίνονται για να διασφαλιστεί η σταθερότητα της αστικής εξουσίας και για να αποτυπωθούν σε νομική-συνταγματική μορφή, οι νέες ανάγκες του συστήματος» (από την Εισαγωγή), το ΚΚΕ τοποθετούμενο για τη Δικαιοσύνη, αναφέρεται στη σοσιαλιστική κοινωνία; Γιατί τη σοσιαλιστική προοπτική την υπονομεύει με την πολιτική κατεύθυνσή του, παρά τους όποιους κομμουνιστικούς βερμπαλισμούς του. Χαρακτηριστικό το ότι για άλλη μια φορά μένει έκθαμβο μπροστά στα «σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα», τις «τεράστιες» παραγωγικές δυνάμεις του σάπιου καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Μήπως, τότε, αναφέρεται στην καπιταλιστική κοινωνία και την αστική δικαιοσύνη; Εξάλλου, ίσως το σύστημα διαβάσει τις θέσεις του και ξεστραβωθεί, πολλώ δε μάλλον το καλέσει να «δώσει λύση» στα αστικά αδιέξοδα. Και τι λύση! Που θα εδράζεται στη λογοδοσία, αιρετότητα κλ.π. κλ.π., δηλαδή στη συνδιαχείριση και τη συνδιαλλαγή.
Αν συνυπολογίσουμε εδώ ότι το ΚΚΕ προτείνει ακόμα την επέκταση του απεργιακού δικαιώματος στα Σώματα Ασφαλείας και τους δικαστικούς, έχουμε την πεμπτουσία της επένδυσης στις σχέσεις με τους επίσημους και κρατικούς φορείς. Και ταυτόχρονα των αυταπατών για τον ρόλο του κράτους, την αστική δικαιοσύνη, τον αστικό στρατό.
Συμπερασματικά
«Το ΚΚΕ συμμετέχει στη Συνταγματική Αναθεώρηση, καταθέτει προτάσεις κι εξαντλεί κάθε περιθώριο για να προστατευθούν και να διευρυνθούν τα λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα […] χωρίς αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει «προοδευτικό» και «δημοκρατικό» Σύνταγμα, στο πλαίσιο της σημερινής εξουσίας του κεφαλαίου». Μικρή σημασία έχουν τέτοιες αφυδατωμένες διατυπώσεις, όταν όλη η πρόταση καθιστά το Σύνταγμα εν δυνάμει «Ευαγγέλιο».
Ο λόγος στον Κουτσούμπα: «Δεν τρέφουμε αυταπάτες, με βάση το σημερινό συσχετισμό στη βουλή, ότι αυτές οι ριζοσπαστικές, προοδευτικές προτάσεις μας, που μας πάνε μπροστά, μπορούν να υιοθετηθούν, από όλους αυτούς». Είναι, δε τόσο ριζοσπαστικές αυτές οι θέσεις που «[…] πρέπει να γίνουν άξονες πάλης του εργατικού-λαϊκού κινήματος». Τι εννοεί ο ποιητής; «Την πρόταση νόμου των 513 σωματείων, που παραδόθηκε σε όλα τα κόμματα και που μόνον το ΚΚΕ κατέθεσε στη Βουλή, τρία χρόνια τώρα, την κρατάνε κλειδωμένη στα συρτάρια τους και δεν τη βάζουν για συζήτηση στη Βουλή».
Από κει λοιπόν που μας «άνοιγε τα μάτια» για το αστικό σύνταγμα και τις αστικά κόμματα, διατείνεται ότι ο Τσίπρας θα βγάλει από το συρτάρι την πρόταση των σωματείων, θα επαναφέρει τα δικαιώματά μας, αρκεί να αλλάξει ο συσχετισμός στη Βουλή, δηλαδή το «ρίξουμε» ΚΚΕ! Άκρατος οπορτουνισμός.
Κι όμως. Το ΚΚΕ νιώθει πολύ άνετα με όλα τα παραπάνω σήμερα, που μια απεργιακή του κινητοποίηση μοιάζει σπουδαία επειδή δεν γίνονται μαζικές κινητοποιήσεις. Γνωρίζει τη λαϊκή αποσυγκρότηση, ποντάρει στην υποτιθέμενη ιδεολογική του καθαρότητα, και με γνώμονα την εκλογολαγνεία, ξεκόβει από όποια κινηματική διάθεση και έκφραση. Έτσι, δεν αναλαμβάνει ευθύνες σύγκρουσης με το σύστημα, σταθερή έγνοια του εδώ και δεκαετίες. Και στην προκειμένη, συνεπώς, προβάλλει ανέξοδα τις «κομμουνιστικές» του θέσεις επί του συντάγματος, χωρίς να δεσμεύεται με τα καθήκοντα ενός κόμματος με κομμουνιστική αναφορά στην ταξική πάλη. Κι αποδεικνύει ξανά την υποταγή του στην αστική νομιμότητα.
