1. Οι λαοί και το προλεταριάτο βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν νέο κύκλο βαρβαρότητας και αίματος που έχει ήδη ανοίξει παγκόσμια το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι «νικητές της Ιστορίας» εδώ και δεκαετίες, μακελεύουν λαούς, ερημοποιούν ολόκληρες ζώνες, ρημάζουν οικονομικά και κοινωνικά χώρες, χτυπούν και καταργούν εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Με αυτές τις πολιτικές εκτινάχθηκαν στα ύψη τα κέρδη του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα οδηγήθηκαν στην ανάγκη να σημάνουν τη γενίκευση και το βάθεμα της αντιδραστικής τους επίθεσης σε πρωτόγνωρα -τουλάχιστον για την μεταπολεμική περίοδο- επίπεδα! Η παγκόσμια κρίση που αντιμετωπίζουν σήμερα «οι νικητές», το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, η κρίση αυτών που απαίτησαν να «τελειώσει η Ιστορία» είναι τελικά η ιστορική χρεοκοπία αυτού του συστήματος. Αντικειμενικά, η κατάσταση αυτή απαιτεί από τους λαούς και τους εργάτες να πάρουν στα χέρια τους την Ιστορία του κόσμου, την Ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό, πριν από όλα, προϋποθέτει και απαιτεί να υψώσουν οι εργάτες και οι λαοί ένα ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ απέναντι σε όσα προωθεί ήδη το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα για να αναπαράξει και να εδραιώσει την κυριαρχία του διαμορφώνοντας έναν «άλλο κόσμο», εφιαλτικό για τις μάζες, αλλά και μια νέα μοιρασιά του -μέσα από σύγκρουση- ανάμεσα στους μεγάλους και μικρότερους φονιάδες και ληστές του πλανήτη.
2. Δηλαδή, για να πάρουν οι κολασμένοι της γης την Iστορία στα χέρια τους πρέπει να συγκρουστούν και να ανατρέψουν τις πολιτικές επαναποικιοποίησης του πλανήτη και μετατροπής των εργαζόμενων μαζών σε σύγχρονους δούλους. Αυτές τις πολιτικές προωθούν οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με αγριότητα στις μητροπόλεις, με άμεσες και ανοιχτές πια επεμβάσεις στις εξαρτημένες χώρες, με στρατιωτική -ακόμα και πολεμική- δράση στην περιφέρεια, με διαρκώς οξυνόμενους τους ανταγωνισμούς τους για τους ενεργειακούς αγωγούς και τα συνολικότερα γεωπολιτικά επίδικα στις πολλές υπό ανάφλεξη περιοχές του πλανήτη, δρώντας στο φόντο ενός ενδεχόμενου παγκόσμιου κραχ και τροφοδοτώντας διαρκώς την απειλή ενός γενικευμένου θερμού πολέμου.
3. Η χώρα μας, ως «αδύναμος κρίκος» της ευρωζώνης και συνολικά της κλυδωνιζόμενης ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, ως κρίσιμος κόμπος της οξείας αμερικανο-ευρωπαϊκής αντιπαράθεσης και ως σημαντική πλατφόρμα για τα αμερικανονατοϊκά σχέδια επέκτασης και κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της Μ.Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, αποτελεί σημείο συγκέντρωσης καταιγιστικών ιμπεριαλιστικών πυρών. Το βάθεμα της ολόπλευρης εξάρτησης της από ΗΠΑ και ΕΕ που έχει συντελεστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια αποτελεί, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τη βάση όλων όσων ραγδαία εξελίσσονται. Αποτελεί δηλαδή τη βάση για την εκποίηση όλου του πλούτου και κάθε παραγωγικής δυνατότητας της χώρας στους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τη βάση για την υποδούλωση του λαού και της νεολαίας στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος της πολιτικής που εφαρμόζεται μέσω των μνημονίων και των μεσοπροθέσμων, χωρίς προδιαγεγραμμένα όρια για τα επίπεδα στα οποία θα «σταθεροποιηθεί» η λαϊκή εξαθλίωση και η κοινωνική ερήμωση, και με ανοιχτούς και αυξανόμενους τους κινδύνους για άμεση εμπλοκή της χώρας ακόμα και σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς κατ’ απαίτηση των αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών.
4. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του συστήματος (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ), συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό, μαζί με τον εσμό των επίσημων δημοσιολόγων και των ΜΜΕ, από τη μια έχουν αναδείξει ανάγλυφα την ξενοδουλεία τους, έχουν παραδώσει κάθε πτυχή που αφορά το σήμερα και το αύριο της χώρας και του λαού μας, στους ιμπεριαλιστές προστάτες τους. Η τύχη της χώρας, ο βαθμός, ο ρυθμός και οι όροι καταβύθισής της καθορίζονται και προκύπτουν κάθε μέρα από τα αποτελέσματα του ευρύτερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού! Σε αυτή τη βάση η κυβέρνηση και συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό είναι περισσότερο από ποτέ (τουλάχιστον από το ’74 και μετά) ανοιχτά εχθρικές δυνάμεις απέναντι σε όλο το λαό, με τις «αρμοδιότητές» τους να περιορίζονται, αφενός, στη νομοθετική διεκπεραίωση και εφαρμογή των ιμπεριαλιστικών εντολών και, αφετέρου, στην άσκηση πολιτικής τρομοκρατίας και μαζικής ανοιχτής καταστολής ενάντια στη λαϊκή οργή, ενάντια σε κάθε κινητοποίηση. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις «αρμοδιότητες», ζητείται και ολοένα πιο άμεσα παρέχεται (με επιτρόπους στα υπουργεία και με διάχυση στις σχετικές υπηρεσίες και στη χώρα των μυστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστών) η ενεργητική ιμπεριαλιστική συνδρομή! Σε αυτή τη βάση, της ανοιχτής αντιδραστικοποίησης και της «θεσμικής» ανάδειξης των ιμπεριαλιστών σε κέντρα εξουσίας στη χώρα, εκδηλώνονται και οι αναζητήσεις για τη λεγόμενη «συναίνεση» και την κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης»
5. Στις συνθήκες αυτές, οι εργάτες, οι λαοί, η νεολαία, διεκδικούν την επιστροφή τους στο προσκήνιο της κοινωνικής, εθνικής και πολιτικής πάλης, στη βάση της ανάγκης τους να διεκδικήσουν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Οι εξεγέρσεις των λαών στη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή, η άνοδος της εργατικής πάλης στην Κίνα, οι ξεσηκωμοί και τα ξεσπάσματα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ακόμα και στις ΗΠΑ, μαζί με τα μαζικά επαναστατικά κινήματα στη Ν.Α. Ασία, ανεξάρτητα από τις διαφορές τους και τις -αναπόφευκτες- αδυναμίες τους, έχουν κοινό ταξικό υπόβαθρο και σηματοδοτούν την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα ενός νέου ιστορικού κύκλου στην πάλη των μαζών.
Στην Ελλάδα εκατομμύρια λαού το τελευταίο διάστημα έχουν συμμετάσχει σε διάφορες κινητοποιήσεις, έδωσαν και δίνουν πολλές μεγάλες και μικρότερες μάχες. Ωστόσο, ο λαός και η νεολαία (και) στη χώρα μας δεν συγκρούεται μόνο με την πολιτική που ισοπεδώνει τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και ληστεύει τη χώρα όπως απαιτούν ΕΕ και ΔΝΤ, δεν αντιμετωπίζει μόνο τις ορδές των δυνάμεων καταστολής που η κυβέρνηση στέλνει εναντίον του μαζί με τις κάθε λογής διώξεις και απειλές. Αναμετριέται επίσης με το «χθες» της ήττας και της διάλυσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, που οδήγησε στο «τώρα» της γενικευμένης εφόδου του συστήματος. Αντιμετωπίζει τον πολιτικό και οργανωτικό αφοπλισμό σε κάθε επίπεδο οργάνωσης του λαϊκού-εργατικού κινήματος, την κυριαρχία των καθεστωτικών δυνάμεων μέσα στα σωματεία και στην «ηγεσία» του συνδικαλιστικού κινήματος, την πολιτική κυριαρχία των ανοιχτά αστικών ή ρεφορμιστικών αντιλήψεων και απόψεων. Όλα αυτά δεν συνιστούν μόνο δυνάμεις αδράνειας, νοοτροπίες και αντιλήψεις που από το χθες καθυστερούν την υλοποίηση των αναγκαιοτήτων του σήμερα. Οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν στη σημερινή Αριστερά είναι αυτές που σε αυτή την κρίσιμη καμπή της ταξικής πάλης, εμποδίζουν και υπονομεύουν το λαϊκό ξεσηκωμό, τη δυνατότητα να αναβαθμιστεί πολιτικά και οργανωτικά η λαϊκή πάλη, που αρνούνται και αποκρύβουν από το λαό την πιο κραυγαλέα αναγκαιότητα: να συγκροτηθεί και να συνταχθεί ο ίδιος σε δύναμη πάλης και σύγκρουσης με το σύστημα και, με κορμό την εργατική τάξη, να διεκδικήσει και να οικοδομήσει την επαναστατική του προοπτική.
6. Η ηγεσία του ΚΚΕ εγκλωβίζει και απομονώνει ένα εργατικό-λαϊκό-νεολαιίστικο δυναμικό από τον ίδιο το λαό και τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, στο όνομα μιας «λαϊκής εξουσίας» που ουσιαστικά την επικαλείται ως άλλοθι για να μην εμπλακεί σε σύγκρουση σήμερα με το σύστημα με όρους κινήματος και μαζών. Στην ίδια βάση, κατασκευάζει θεωρίες «αγνόησης» του ιμπεριαλισμού και του ρόλου του στην Ελλάδα, πριμοδοτεί και «θεσμοθετεί» τη διάσπαση των αγώνων, των αντιστάσεων, των συλλόγων της νεολαίας και ανακηρύσσει τις εκλογές ως τη βασική και ουσιαστικά μοναδική δυνατότητα για να «δείξει ο λαός τη δύναμή του»!
Με αυτόν τον τρόπο δίνει πολιτικά στηρίγματα και δυνατότητες στην ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ώστε ανοιχτά και «τολμηρά» να επιδιώκει -μέσω «κινηματικής στήριξης»- στο ίδιο πεδίο, το εκλογικό, όχι μόνο την ενίσχυσή της, αλλά ακόμα και «κυβερνητική λύση» για το λαό και τη χώρα!!! Είναι βέβαιο πως η αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτές τις δύο ηγεσίες όχι μόνο δεν αφορά το λαό και τα πραγματικά ζητήματα του κινήματος και της ταξικής πάλης, αλλά ακόμα περισσότερο λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και διαλυτικά σε σχέση με αυτά.
Τέλος, γύρω από την πολιτική αντίληψη της δημιουργίας «κυβερνητικής λύσης» συσπειρώνονται επίσης εδώ και ένα διάστημα σημαντικά τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, προτείνοντας ένα ακόμα πιο «ριζοσπαστικό κυβερνητικό πρόγραμμα». Τροφοδοτείται έτσι και από αυτές τις δυνάμεις η σύγχυση για τα πραγματικά χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού και του συστήματος και τελικά η παραίτηση από τις απαιτήσεις που η περίοδος και η φάση του κινήματος μας θέτουν.
7. Στη βάση όλων των παραπάνω, με την εργατική τάξη και το λαό της χώρας να αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα επιβίωσης και τη νεολαία να σέρνεται στην ανεργία, στη σύγχρονη δουλεία και στη μετανάστευση χωρίς να της αφήνουν ούτε ένα πόντο όνειρο για τη ζωή της, θεωρούμε ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα να καλέσουμε σε μια μάχιμη, μαχητική, πολιτική, συγκροτημένη και κινηματική κατεύθυνση ρήξης και απόρριψης της κληρονομιάς της ήττας και της υποταγής που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες δεκαετίες.
Καλούμε και προτείνουμε τη συγκρότηση ενός μόνιμου μετωπικού συντονισμού, συζήτησης, κοινής δράσης και μαζικού αγώνα. Η πρόταση μας αυτή έχει ως βάση αναφοράς της:
• Την ανάγκη και τη δυνατότητα του λαού μας να παλέψει μαζικά ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση της χώρας, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις. Συγκροτώντας ξανά «από την αρχή» την πολιτική κατεύθυνση της αγεφύρωτης αντίθεσής του με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, με το κράτος και τα κόμματα του συστήματος.
• Την ανάγκη να ενισχυθεί η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και η διεθνιστική αλληλεγγύη μέσα στο λαό και στο κίνημα. Να ενισχυθεί και να κάνει βήματα η κατεύθυνση το αντιιμπεριαλιστικού μετώπου με όλους τους λαούς της περιοχής, αλλά και η ανάδειξη της πάλης των λαών και ιδιαίτερα αυτών που μάχονται σήμερα σε επαναστατική κατεύθυνση, παντού στον κόσμο.
• Την άμεση αναγκαιότητα ανάδειξης ενός πλαισίου στόχων πάλης για την ανατροπή της επίθεσης, για την συνολική αντιπαράθεση στον ιμπεριαλισμό και σε όλες τις πολιτικοστρατιωτικές δυνάμεις του, που εκφράζουν επιβάλλουν και διευρύνουν την εξάρτηση και την υποδούλωση της χώρας και του λαού( ΔΝΤ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, αμερικανονατοϊκές βάσεις)
• Την πεποίθηση ότι στη βάση μιας τέτοιας κατεύθυνσης, πριν από όλα η εργατική τάξη της χώρας, έλληνες και μετανάστες εργάτες, αλλά και συνολικά ο λαός και η νεολαία θα ανασυνθέσουν και θα συγκροτήσουν μέσα στην πάλη τους και από την πάλη τους τις οργανώσεις τους και τις δυνάμεις τους σε ιδεολογική και πολιτική βάση συνολικής αντιπαράθεσης με το σύστημα συγκροτώντας σε μια πορεία τους όρους της επαναστατικής τους προοπτικής.
Ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές εκτιμήσεις και στάσεις που τελικά ο καθένας θα επιλέξει, είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το βήμα το απαιτούν οι συνθήκες και θα παλέψουμε αποφασιστικά για να γίνει!
Οκτώβρης 2011
Το Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ)
