“Μεγάλη πρόκληση και μεγάλη ευκαιρία” χαρακτηρίζει σε κείμενο-πρόσκληση που κυκλοφόρησε το ΣΕΚ την σημερινή πολιτική συγκυρία. Αυτό-ή απευθύνεται στις δυνάμεις της “ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς” και επιδιώκει μια επί της ουσίας εκλογική συνεργασία στις “επερχόμενες εκλογικές μάχες”. Για το σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 11 Νοέμβρη σύσκεψη σε αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής, κατά την οποία τοποθετήθηκαν όσες δυνάμεις παραβρέθηκαν και θέλησαν (ΑΡΑΣ, ΝΑΡ, ΑΡΑΝ/Κ-Σχέδιο, Αναμέτρηση, ΚΚΕ(μ-λ), ΔΕΑ, ΑΡΙΣ, ΑΠΟ και ΛΑΕ).
Ένα πρώτο ζήτημα αφορά την ουσία της πολιτικής τοποθέτησης που κατατέθηκε. Πρόκειται για τις γνωστές θέσεις της συγκεκριμένης δύναμης που, ασκώντας κριτική στην κυβερνητική πολιτική, καταλήγουν στη θέση της “ανατροπής της ΝΔ” και προορίζουν το όποιο δυναμικό πολιτικών δυνάμεων και αγωνιστών σε ρόλο “μαχητικής, αριστερής αντιπολίτευσης”. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο “σκάνδαλο των υποκλοπών” που εκτιμιέται ως, ας πούμε, εσωτερικής προέλευσης και χρεώνεται στη ΝΔ και την σημερινή ηγεσία της. Από την άποψη αυτή, συμπλέει με το περιρρέον κλίμα που μια σειρά συστημικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις αποδίδουν σε ενδοαστικές πολιτικές και οικονομικές έριδες. Ο διεθνής παράγοντας (δηλ. η ΕΕ), αυτός που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στη κόντρα του με τις ΗΠΑ και “το σφύριξε” στον Ανδρουλάκη, απλά υποτιμιέται ή, αν θέλετε, αποσιωπάται. Κατά τα λοιπά, η ΝΔ είναι περίπου έτοιμη να “πέσει” και οι εργαζόμενοι “επελαύνουν”. Πρόκειται για τις επίσης γνωστές ενέσεις αισιοδοξίας του χώρου αυτού που πόρρω απέχουν από τον υφιστάμενο ταξικό και πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων.
Αφού γίνεται μια αναφορά στις πολιτικές εξελίξεις διεθνώς και στη χώρα μας, πάντα υπό το πρίσμα της ανάγνωσης της συγκεκριμένης οργάνωσης, καθορίζονται τα μέτωπα-στόχοι πάλης της ακρίβειας-φτώχειας, της ΕΕ και του χρέους, των κρατικοποιήσεων, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, του ρατσισμού-φασισμού, του πολέμου-εμπλοκής-εξοπλισμών, του σεξισμού και του περιβάλλοντος-ελεύθερων χώρων. Προσδιορίζεται ως προοπτική των αγώνων αυτών η “σύγκρουση-ανατροπή του καπιταλισμού”, ενώ ως ζητούμενο τίθεται η συγκρότηση μιας ενωτικής πρωτοβουλίας και το κοινό εκλογικό κατέβασμα. Αυτά σε επίπεδο γραπτού λόγου. Στη σύσκεψη, βέβαια, άνοιξε όλο το φάσμα των τοποθετήσεων με συγκλίσεις και αποκλίσεις, ολικές ή μερικές, καταλήγοντας στο να καλεστεί μέσα στο Δεκέμβρη ή το Γενάρη μια ανοιχτή εκδήλωση από όλους όσους συμφωνούν να προωθήσουν τη πρόταση.
Είναι φανερό ότι το ΣΕΚ -που συμμετέχει στο μετωπικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- δεν μπόρεσε ή δεν έκρινε ότι μπορεί να υιοθετηθεί η πρότασή του από αυτήν. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του ΝΑΡ που επισήμανε τους “κινδύνους” και κράτησε διακριτικές αποστάσεις από αυτήν. Επίσης οι υπόλοιπες δυνάμεις που τοποθετήθηκαν, ενώ κατ’ αρχήν την “βλέπουν θετικά”, δεν προχώρησαν σε πιο εκτενή τοποθέτηση, προσπαθώντας να εκτιμήσουν τη “δυναμική” της και εξαρτώντας τη στάση τους, λίγο ως πολύ, ο ένας απ’ τον άλλον. Σε όλες, ωστόσο, τις παρεμβάσεις ήταν παραπάνω από εμφανές το εκλογικό άγχος, σε συνδυασμό με το εύρος των αποδεκτών της πρότασης. Άλλοι έφταναν ακόμη και μέχρι το ΚΚΕ (!) σε μια λογική “παναριστεράς”, την ώρα που για αρκετούς το Μέρα25 θεωρήθηκε σίγουρος δυνητικός αποδέκτης. Ορισμένοι, μάλιστα, μιλούσαν σαν να το έχουν “στο τσεπάκι”! Δεν μπήκαν στο κόπο, φυσικά, να το ρωτήσουν και πολύ περισσότερο να εξηγήσουν αν και αυτό συγκαταλέγεται στις δυνάμεις της … ριζοσπαστικής, της … αντικαπιταλιστικής και ιδίως της ... αριστεράς. Σημεία των καιρών και της κατάστασης στην οποία βρίσκονται ορισμένες δυνάμεις.
Από άποψη περιεχομένου, ασφαλώς, επανέρχεται και στη πρόταση του ΣΕΚ το “μεταβατικό πρόγραμμα” με όλα του τα … αξεσουάρ. Πρόγραμμα βαθιά ρεφορμιστικό που υποτιμά τα βάθρα ύπαρξης της αστικής πολιτικής εξουσίας, από τους Αμερικάνους (που σημειωτέον δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά για το ρόλο τους στη χώρα μας, παρά μόνο στην Ουκρανία και σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο), μέχρι τον κυβερνητισμό που αναδύεται μέσα από το ουτοπικό μοντέλο που οραματίζεται “εργατικό έλεγχο” και “διαγραφή του χρέους” σήμερα, μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου. Πολύ περισσότερο που βλέπει στη “λύση” της “διαγραφής” τους “πόρους” που θα ικανοποιήσουν τις λαϊκές ανάγκες! Είναι φανερό ότι μια τέτοια “ρεαλιστική”, όπως παρουσιάζεται, πολιτική πρόταση δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από (συν)διαχειριστικούς δρόμους. Και ακόμη πιο δύσκολα να διαχωριστεί από την δεξιά σοσιαλδημοκρατία των ημερών μας και τον κλασσικό ρεφορμισμό. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναζητηθούν και οι “οσμώσεις” που ονειρεύονται δυνάμεις όπως το ΣΕΚ. Άλλωστε, και μόνο μια πρόταση που θέλει να πάει τα πράγματα “παραπέρα” από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, όπως αναφέρεται, φανερά θεωρεί αυτές τις δυνάμεις, δυνάμεις της -ως πάλαι ποτέ- “αλλαγής”!
Στην τοποθέτησή μας επιμείναμε στις ανάγκες του κινήματος, στην αναγκαιότητα συντονισμού και κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς, στο ρεαλισμό της μαζικής λαϊκής πάλης και στη συμβολή που απαιτείται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα. Κάτι που επιβεβαιώθηκε τόσο από τη συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού στην απεργία και τις απεργιακές διαδηλώσεις δύο μέρες πριν τη σύσκεψη, όσο και στην εκτίμηση της επίσης μαζικής συμμετοχής στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου που επαληθεύτηκε. Ασκήσαμε κριτική στην εκλογολαγνεία που δυστυχώς έχει καταλάβει και δυνάμεις της, ούτως ειπείν, επαναστατικής αριστεράς και στο κυνήγι του 3% και των βουλευτικών εδρών. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι εδώ και πολλούς μήνες προετοιμάζονται σχεδόν στο σύνολό τους για την “μητέρα των μαχών”, συμπαρασύροντας ένα αξιόλογο δυναμικό που θέλει να παλέψει και αποπροσανατολίζεται από τα καθήκοντα που θέτει η πολιτική συγκυρία και οι κινήσεις των πολλαπλών αντιπάλων της εργατικής τάξης και του λαού. Επιμείναμε στην πρότασή μας για συντονισμό πάνω στα ζητήματα του πολέμου, της φτωχοποίησης και της φασιστικοποίησης, θεωρώντας τα ως αντικειμενική σημερινή βάση ανάπτυξης της πάλης των μαζών.
Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, αναδείχτηκαν οι διαφορετικές κατευθύνσεις των προτάσεων που κατατίθενται. Που πίσω τους έχουν όχι απλά θέσεις κι εκτιμήσεις για τα πολιτικά πράγματα στις μέρες μας (που κι εκεί υπάρχει σοβαρό ζήτημα πολιτικής ερμηνείας των τεκταινομένων και συνακόλουθα των καθηκόντων που απορρέουν από αυτά) αλλά ολόκληρες παγιωμένες (;) αντιλήψεις για το τί είναι αγώνας, πώς διεξάγεται, ποιο ζήτημα προηγείται και ποιο έπεται. Μια αντιστροφή της πραγματικότητας δεν δημιουργεί μονάχα αυταπάτες σε όσους την ενστερνίζονται αλλά και αποτελεί εξαπάτηση ενός ολόκληρου κόσμου στον οποίο υποτίθεται πως αναφέρεται. Υπό αυτό το πρίσμα, αποτελεί τροχοπέδη και θέτει εμπόδια στην κίνησή του, συμβάλλοντας -ηθελημένα ή μη- στην αναμονή της κυβερνητικής-εκλογικής “διεξόδου” και στην αναπαραγωγή πολιτικών γραμμών που δεν διαφέρουν από όσους, κατά τ’ άλλα, τυπικά χρεώνονται. Όλη αυτή η “εκλογικίτιδα” -ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός- οδηγεί στον αφοπλισμό του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας από το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πεδίο που μπορεί να αποφέρει νίκες: αυτό της όξυνσης της ταξικής και πολιτικής πάλης, αυτό της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αναμέτρησης με το σύστημα.
Δεν είμαστε εμείς αυτοί που απορρίπτουν a priori πολιτικές συνεργασίες ακόμη και εκλογικές. Το παρελθόν μας είναι αρκετά πλούσιο ως προς αυτό. Ωστόσο, το να παρακάμπτεται η συμβολή μιας σειράς δυνάμεων στην επιτακτική ανάγκη ανάπτυξης της πάλης των μαζών στο όνομα μιας καλύτερης (;) εκλογικής καταγραφής, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Είναι υπηρεσίες προς μια λάθος κατεύθυνση που φουσκώνει, επί της ουσίας, τα πανιά των εχθρών του λαού. Που τον ακινητοποιεί και τον υποτάσσει στις προτεραιότητες του συστήματος. Που τον ξεστρατίζει από το δρόμο που μόλις βάδισε (απεργία 9/11 και 17 Νοέμβρη), που αφήνει τις προσπάθειες λαϊκής ανάτασης “ορφανές”, όπως ακριβώς θέλουν οι συστημικοί εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και όπου αλλού καθώς και οι μεταρρυθμιστές συνοδοιπόροι τους. Δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, αυτό που αναζητεί ο κόσμος του κινήματος. Η καλλιέργεια εκλογικών αυταπατών είναι ό,τι χειρότερο σε κάθε περίσταση, πολύ περισσότερο στην εποχή μας. Ας μη γίνει ένας ολόκληρος “χώρος” (αν υποθέσουμε ότι ένα ευρύτερο δυναμικό τον εκλαμβάνει εσφαλμένα ως “ενιαίο”), με τη σειρά του, στυλοβάτης της αστικής αντίληψης των πραγμάτων!
