ΚΚΕ(μ-λ)

Του Ellan Lustosa*

Οι πυραμίδες της Αιγύπτου: με τι τρόπο ανεγέρθησαν και, πάνω απ’ όλα, ποιον σκοπό εξυπηρετούσαν; Προκειμένου να ορθωθούν τα μνημεία, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά πολυτελή ταφικά μνημεία για τους φαραώ, εκτιμάται ότι τριάντα χιλιάδες Αιγύπτιοι εργάστηκαν επί μία εικοσαετία. «Αντικαθιστούσαν τους εργαζόμενους κάθε τρεις μήνες. Οι περισσότεροι απασχολούνταν στην κοπή και τη μεταφορά των ογκόλιθων», αναφέρει ο Antonio Brancaglion Jr., αιγυπτιολόγος στο Εθνικό Μουσείο του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Μουσείο της Επαύριον: φαραωνικό έργο για «τα μάτια των ξένων» στην «ολυμπιακή πόλη»

Επρόκειτο για μεγαλειώδη οικοδομήματα που ανεγείρονταν κατόπιν εντολής των φαραώ, αυτών των μοναρχών που κατείχαν την πολιτική, πολεμική και πνευματική μεγαλοπρέπεια εκείνου του πολιτισμού. Τα συγκεκριμένα μνημεία αποσκοπούσαν στην επίδειξη της φαραωνικής εξουσίας για να τη θυμούνται οι επόμενες γενιές και επίσης λειτουργούσαν ως τελευταία κατοικία του αιγύπτιου βασιλιά.
Ποια ήταν η χρησιμότητα αυτών των πυραμίδων για τον πληθυσμό εκείνης της εποχής, πέραν της εξυπηρέτησης των ιδιαίτερων ορέξεων των φαραώ; Μήπως βοηθούσαν στη δημιουργία πλούτου; Συνέβαλλαν άραγε στην παραγωγή τροφής, ή στην υγεία και την ευημερία του λαού; Και οι πυραμίδες της σύγχρονης εποχής, τι το καλό έχουν να μας δώσουν;
Το Μουσείο της Επαύριον, μεταξύ άλλων φαραωνικών έργων, αναδεικνύει την πραγματική κατάσταση χρεοκοπίας που βιώνουν η χώρα, οι ομοσπονδιακές πολιτείες και οι δήμοι της με τις διαδοχικές θητείες σε δημοτικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο. Το φαινόμενο δεν εμφανίστηκε τώρα, με την εθνική κρίση, κατά τη θητεία του τάδε ή του δείνα, αλλά έχει ιστορικές καταβολές.

Ο ποδηλατόδρομος του Ζοά, ένα έργο που στοίχισε εκατομμύρια, κατέρρευσε όταν χτυπήθηκε από τα κύματα

Στην περίπτωση της πόλης του Ρίο, που θα υποδεχθεί φέτος τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό που προαναφέραμε γίνεται πασιφανές. Έχουμε φθάσει στο αποκορύφωμα της καπιταλιστικής φάρσας και του οπορτουνισμού. Με την «υπόσχεση» ότι θα αφήσει κληροδοτήματα και πρόοδο στην πόλη, η κτηματομεσιτική μαφία εξαπολύει το μοιραίο πλήγμα μέσω των εκπροσώπων της: στην πόλη του Ρίο, πρώτα με τους φαραώ Sergio Cabral και Pezao (κυβερνήτη και αντικυβερνήτη της πολιτείας του Ρίο) στο Μουντιάλ της FIFA, και τώρα με τον φαραώ Eduardo Paes (δήμαρχο του Ρίο) στους Ολυμπιακούς.
Πουλώντας το παραμύθι περί «μεγάλων κληροδοτημάτων» για την πόλη, όπως είναι το Μουσείο της Επαύριον, η ανακαίνιση του Ολυμπιακού Σταδίου (κληροδοτήματος του Μουντιάλ) και ο καθαρισμός των νερών του όρμου του Ρίο (που δεν έγινε), μεταξύ άλλων, στήνουν τη φάρσα με στόχο τον πλουτισμό πολιτικάντηδων και εργολάβων.
Το Ρίο βιώνει μια κατάσταση ολοκληρωτικής πτώχευσης. Ο πληθυσμός της πόλης – και εδώ αναφερόμαστε στα φτωχά στρώματα των εργαζομένων που προσπαθούν να επιβιώσουν στο τέλμα που αποτελεί η έλλειψη βασικών πόρων και δικαιωμάτων – έχει βρεθεί χωρίς νοσοκομεία, μεταφορικά μέσα, εκπαίδευση και στέγη. Αυτή την πραγματικότητα ζει ο εργαζόμενος που θέλει κάθε μέρα τρεις ώρες για να διασχίσει την πόλη ώστε να φθάσει στη δουλειά του (αν βέβαια έχει δουλειά).
Ποιους εξυπηρετεί η αναζωογόνηση της Πλατείας του Σταθμού; Ποιον εξυπηρετεί το καινούριο τραμ; Για ποιον γίνεται η νέα ανακαίνιση του Ολυμπιακού Σταδίου; Μήπως τα έργα αυτά θα βοηθήσουν στην επίλυση των βασικών προβλημάτων του πληθυσμού; Πρέπει άλλωστε να επισημάνουμε ότι το καινούριο τραμ παρουσίασε προβλήματα ήδη από την πρώτη εργάσιμη μέρα της λειτουργίας του (6 Ιούνη), αφήνοντας ανικανοποίητους τους επιβάτες.

Την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, το καινούριο τραμ εμφάνισε τεχνικά προβλήματα

Το πλήθος των άστεγων και των απαλλοτριωμένων αυξάνει όσο προχωρά η κατασκευή των φαραωνικών έργων του Eduardo Paes: δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας, φαβέλες που μετακινούνται, για να μη μιλήσουμε για το γήπεδο γκολφ μέσα στο καταφύγιο άγριας πανίδας της Μπάρα ντα Τιζούκα και για τον ποδηλατόδρομο που στοίχισε εκατομμύρια και που μόλις πρόσφατα προκάλεσε δύο θύματα.
Η συγκεκριμένη πολιτική τής κατασκευής άχρηστων έργων για να τα υπερτιμολογούν σε σύμπνοια με τις κατασκευαστικές εταιρείες – έτσι ώστε να βάζουν χέρι στο χρήμα σκλάβων πολιτών που χαρίζουν τον ιδρώτα τους με τη μορφή φόρων προκειμένου να ταΐζουν αυτό το πεινασμένο σκυλί που λέγεται κερδοφορία του κεφαλαίου – δεν είναι νεοεμφανιζόμενη: είναι το αποτέλεσμα της διαχείρισης από μεριάς των κατασκευαστικών και των εταιρειών συγκοινωνιών, που κατοικοεδρεύουν σε κυβερνητικούς θώκους, στηριζόμενες από φυλλάδες του κίτρινου Τύπου που κερδοσκοπούν και επιβιώνουν δίχως να ξοδεύουν ούτε δεκάρα χάρη σε φοροαπαλλαγές που κατοχύρωσαν ήδη από την εποχή του στρατιωτικού καθεστώτος του 1964, και που μοναδικό σκοπό έχουν να παραπληροφορούν τις λαϊκές μάζες. Η μη επένδυση στις βασικές ανάγκες του πληθυσμού για την επιβίωσή του δεν είναι απλώς μια μαχαιριά στα έσοδα του προϋπολογισμού της πόλης: είναι και προοπτική για περισσότερες δυσκολίες για τους φτωχούς, για αύξηση της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της καθημερινής βίας.
Αυτές οι πυραμίδες της σύγχρονης εποχής, που οικοδομούνται χάρη στις θυσίες και τη δουλειά σκλάβου του πληθυσμού – του οποίου οι βασικές ανάγκες έχουν στραπατσαριστεί λόγω των παλινωδιών των ψεύτικων «εκπροσώπων» του – ακολουθούν τη γνωστή πολιτική συνταγή όλων των μεγάλων έργων που χτίστηκαν στη διάρκεια της Ιστορίας: τεράστια και πανάκριβα οικοδομήματα με ύψος που προκαλεί θαυμασμό, που κάνουν τον άνθρωπο να νιώθει μικρός μπροστά στη μεγαλοπρέπειά τους και που τον κάνουν να ξεχνά τον πραγματικό σκοπό της κατασκευής τους, που δεν είναι άλλος από τον πλουτισμό ανελέητων κερδοσκόπων οι οποίοι δεν σκέφτονται παρά να τα κονομήσουν. Αυτοί οι άχρηστοι «λευκοί ελέφαντες» τραυματίζουν την πόλη και καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές και διαδρομές. Η οικονομική τους αιτιολόγηση, ότι δήθεν «φέρνουν την πρόοδο», συνιστούν στην πραγματικότητα την ιστορική κληρονομιά που θα αφήσουν κάποιοι οπορτουνιστές οι οποίοι ουδέποτε είχαν σκοπό να συμβάλουν στην πρόοδο.
Το 2013 και το 2014, διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στη διαχείριση Cabral/Pezao και στο Μουντιάλ της FIFA, που υπήρξαν προάγγελοι ενός τσουνάμι διαφθοράς. Οι διαδηλωτές εκείνοι ποινικοποιήθηκαν και διώχθηκαν. Όμως είχαν δίκιο! Η ανάλυση της εφημερίδας A Nova Democracia, που είχε προαναγγείλει τη βουτιά μέσα στην κρίση, αποδείχθηκε σωστή και τεκμηριωμένη. Τώρα πλέον δεν φθάνει που θα είμαστε βουτηγμένοι μέσα σε ένα τέλμα ελλείψεων βασικών αναγκών (περίθαλψη, εκπαίδευση, στέγη, μισθούς) αλλά θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το «κληροδότημα» των Ολυμπιακών Αγώνων, το κληροδότημα της διαχείρισης Eduardo Paes.
Και στο μεταξύ, τα μέλη του Ενιαίου Κόμματος των κυρίαρχων τάξεων εξακολουθούν τον σκυλοκαβγά τους προσπαθώντας να αποδείξουν ποιος είναι περισσότερο διεφθαρμένος, ποιος έκλεψε πιο πολλά, ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του και ποιος όχι.

• Δημοσιεύτηκε στην δεκαπενθήμερη εφημερίδα A Nova Democracia, τεύχος 171, δεύτερο δεκαπενθήμερο Ιουνίου 2016. Την μετάφραση για λογαριασμό της «Προλεταριακής Σημαίας» έκανε ο Π.Π.

Αναζήτηση