Οι πρόσφυγες από τη Συρία δεν είναι μόνο θύματα του πολέμου με πραγματικά πυρά. Ξεριζώθηκαν βίαια για να γλιτώσουν από τις οβίδες, τις σφαίρες, τις σφαγές και στο δρόμο για μια καλύτερη ζωή βρέθηκαν πάλι θύματα ενός άλλου πολέμου. Χωρίς φυσικά να το θέλουν γίνονται αντικείμενο πολυεπίπεδης εκμετάλλευσης από διάφορους ψηλότερα ή χαμηλότερα στην ιεραρχία αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος πριν ακόμα φτάσουν στον προορισμό και γίνουν καύσιμη ύλη στις φάμπρικες της Γερμανίας και στις στοές του Βελγίου.
Πόσοι και πόσοι τούτη την ώρα ασελγούν πάνω στα κουρασμένα και πληγωμένα κορμιά των προσφύγων; Πόσοι εκμεταλλεύονται την αγωνία και το δράμα χιλιάδων και χιλιάδων ξεριζωμένων για δικό τους όφελος. Όφελος πολιτικό, οικονομικό, για την προβολή τους, για μια φωτογραφία δίπλα στο πνιγμένο κορμάκι, πάνω από μία βουλιαγμένη βάρκα.
Κι αυτοί δεν είναι ο απλός ο κόσμος, όλοι αυτοί που στα νησιά και όπου αλλού υπάρχουν πρόσφυγες δείχνουν την αμέριστη συμπαράστασή τους, την ανιδιοτελή αλληλεγγύη τους και προσφέρουν ακούραστα σώζοντας και ανακουφίζοντας ανθρώπους.
Εννοούμε τους άλλους: την ελληνική κυβέρνηση, την τουρκική κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, την εκκλησία, τους ευεργέτες, τις κυρίες βιομηχάνων και λοιπά και λοιπά. Η υποκρισία περισσεύει, από παντού ξεχειλίζει η κοροϊδία.
Με μεγάλη ευκολία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. μπορεί να δηλώνει δεξιά και αριστερά και με όλους τους τόνους ότι πασχίζει για τους πρόσφυγες. Η αλήθεια είναι ότι είναι επαίτης στους εταίρους για μια χρηματοδότηση της ΕΕ για να στηθούν υποδομές για τους πρόσφυγες την ίδια στιγμή που δείχνει την πλήρη υποταγή της στα πολεμικά σχέδια της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ (που δημιουργούν τις προσφυγικές ροές) βάζοντας σε πραγματική περιπέτεια τη χώρα και το λαό.
Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι στην ουσία στην τελευταία σύνοδο της ΕΕ αποφασίστηκε στην πράξη το κλείσιμο των βορείων συνόρων της χώρας, με συνέπεια τη μετατροπή της για καιρό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Με αυτό ως δεδομένο, εκτός από την όποια χρηματοδότηση για το προσφυγικό, προσπαθεί να αξιοποιήσει το ζήτημα όσον αφορά την έκβαση της πορείας αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας που εκκρεμεί. Έγινε το προσφυγικό δράμα χαρτί διαπραγμάτευσης των όρων εξάρτησης (στρατιωτικών-οικονομικών-πολιτικών) της χώρας με τους ιμπεριαλιστές. Για να εισπράξουν οι προσκυνημένοι μια καταρχήν δήλωση του Σόιμπλε ότι προσφυγικό και αξιολόγηση δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Από την απέναντι μεριά τώρα του Αιγαίου, η τουρκική κυβέρνηση, έχοντας με έναν τρόπο τη δυνατότητα να ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα των προσφυγικών ροών ανάλογα με την έκβαση των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών αλλά και παζαρεύοντας μαζί τους ανταλλάγματα, είναι σαφές ότι έχει συνδέσει το προσφυγικό δράμα με μια επιτάχυνση των διαδικασιών που σχετίζονται με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, παράλληλα είναι σε πλήρη εξέλιξη η προσπάθεια εκμετάλλευσης του προσφυγικού για να εμπεδωθεί στη λαϊκή συνείδηση στην πράξη πια κι όχι με όρους προπαγάνδας το λιγότερο κράτος, λιγότερες παροχές στο λαό, περισσότερος εθελοντισμός και άχρωμη φιλανθρωπία. Το είδαμε και αυτό. Καμία κουβέντα να μη γίνεται για τη βελτίωση των όρων περίθαλψης λαού και προσφύγων π.χ. στη Λέσβο με στήριξη του τοπικού νοσοκομείου (προσλήψεις, αύξηση χρηματοδότησης και λοιπά) την ίδια στιγμή που με μεγάλη ευκολία η τάδε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) μπορεί να εμβολιάζει μικρά παιδάκια χωρίς να μπορεί να γίνει έλεγχος για το στοιχειώδες, δηλαδή, για το ποια από αυτά μπορούν και πρέπει να εμβολιαστούν.
Λιγότερο λοιπόν κράτος, με λιγότερες παροχές, που όμως ξέρει να μοιράζει την τράπουλα των χρηματοδοτήσεων στην εκκλησία, στις ΜΚΟ, σε ιδιωτικές εταιρείες και φυσικά σε μέσα ενημέρωσης για την προβολή όλων αυτών.
Η αναχώρηση επί της ουσίας του κράτους απ’ όσα είναι υποχρεωμένο να κάνει καταρχήν για τους πρόσφυγες μοιραία οδηγεί στην επιλογή να προωθούνται όλες εκείνες οι δράσεις που είναι αποκομμένες από οποιαδήποτε πολιτική, διεκδικητική, ταξική και αντιιμπεριαλιστική αναφορά.
Το γνωρίζουν και οι πέτρες. Το ξαναλέμε και ας είναι το προφανές. Αν δεν δυναμώσει ένα πλατύ μέτωπο των λαών της περιοχής ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αν δεν σταματήσει η πολεμική σύγκρουση στη Συρία, δεν πρόκειται να σταματήσουν οι προσφυγικές ροές. Δεν μας παραχωρούν, μόνο μας κλέβουν, γι’ αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε.
Όμως μια κυβέρνηση όπως αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. που γρήγορα τα ακούμπησε για τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας στους ιμπεριαλιστές και στάθηκε μαζί τους απέναντι από το λάο δεν είναι με κανέναν τρόπο ικανή να θέσει τέτοια ζητήματα. Και όχι μόνο αυτό. Ο πολιτικός φορέας ΣΥΡΙΖΑ που τη στηρίζει κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του ώστε να μη συναντηθούν το κίνημα αλληλεγγύης και η άδολη προσφορά των απλών ανθρώπων με την ταξική, αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Με την αύξηση των προσφυγικών ροών είχαμε παράλληλα και την αύξηση της παρουσίας της εκκλησίας και της μη κυβερνητικής οργάνωσης που ελέγχει, “ΑΠΟΣΤΟΛΗ”, αλλά και δεκάδες άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Όταν η Ε.Ε. δηλώνει πως η βοήθεια για τους πρόσφυγες θα διατεθεί μέσω κυρίως ΜΚΟ αλλά ακόμα και μέσω τραπεζών, κάποιοι καταλαβαίνουν ότι τα λεφτά είναι πολλά και σπεύδουν.
Στα κηρύγματά τους οι παπάδες αποκρύπτουν από τους πιστούς τους από πού προέρχεται η δυστυχία, ο πόλεμος και η προσφυγιά. Ότι το να γίνει η χώρα ένας καταυλισμός ψυχών δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Την ίδια στιγμή όμως θέλουν να πάρουν μέρος στη δημιουργία των λεγόμενων hotspot και στέκονται σε περίοπτη θέση στη σειρά εκκίνησης που διεκδικεί την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για το προσφυγικό γκρινιάζοντας λίγο για την καθυστέρηση της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ… των χρημάτων.
Και δίπλα στα χρυσοποίκιλτα άμφια φωτογραφίζονται οι κυρίες με τις διαμαντόπετρες κρατώντας το χέρι ενός δύσμοιρου μικρού προσφυγόπουλου που προσπαθεί να καταλάβει αν όλοι αυτοί οι φρεσκοπλυμένοι και καλοντυμένοι που κρατούν το λασπωμένο χεράκι του το κάνουν για να το ζεστάνουν ή για να το πονέσουν αν δεν πάρει τη σωστή πόζα στη φωτογραφία.
Κάτοικοι των νησιών όπως της Λέσβου καταγγέλλουν μέχρι και συγκρούσεις μεταξύ των ΜΚΟ για το ποιος θα διασώσει πρώτος ένα παιδάκι ή μία γυναίκα ώστε να βγει φωτογραφία από τους εκατοντάδες φωτογράφους που βρίσκονται στο νησί και να γίνει έτσι πρωτοσέλιδο. Υπάρχουν καταγγελίες ότι περιοχές διοικούνται από κάποιες ΜΚΟ κι όπου δεν μπορεί να πλησιάζει κανένας άλλος εκτός από όσους φέρουν τα διακριτικά τους. Είναι επίσης γνωστό ότι στη χώρα βρίσκονται τη στιγμή αυτή ΜΚΟ που ελέγχονται απ’ το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ με ό,τι σημαίνει αυτό. Και είναι όλες σε θέση “μάχης” για το μεγάλο φαγοπότι των χρηματοδοτήσεων.
Τέλος, πρέπει να τονιστεί και μια πλευρά που μέχρι τώρα έχει υποτιμηθεί στη συζήτηση.
Με την αλληλεγγύη στα χέρια ΜΚΟ και εταιρειών να μυρίζει χρήμα και να γίνεται επιχείρηση και σε περίοδο κρίσης με τον κόσμο να υποφέρει δημιουργήθηκε το κατάλληλο περιβάλλον ώστε η κυβέρνηση να αρχίσει να βολεύει τους “δικούς” της ανθρώπους στους επαγγελματικούς μηχανισμούς των ΜΚΟ, εκμαυλίζοντας έτσι συνειδήσεις με προφανή στόχο τη δημιουργία πελατειακών σχέσεων.
Η ανεξαρτησία αλλά και ο διεκδικητικός από το κράτος, ο αντιπολεμικός και αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας στο κίνημα της αλληλεγγύης μαζί με την ανιδιοτέλεια των απλών ανθρώπων και τη σθεναρή αντίσταση της Αριστεράς και του λαού στην εκμετάλλευση των προσφύγων είναι σοβαρά και σύγχρονα καθήκοντα.
