Όσο εντείνονται η κρίση, οι ταραχές και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, τόσο και ακόμα περισσότερο μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα και οι αντιδραστικές και τυχοδιωκτικές κινήσεις της κυβέρνησης και συνολικά του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας. Γίνεται απροκάλυπτη η ξετσιπωσιά της εξάρτησης, χάνεται κάθε πρόσχημα για το «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα» και διακηρύσσεται επίσημα και βαρύγδουπα η …απόλυτη διαστροφή. Έτσι, με την περίφημη γαλλοελληνική συμφωνία και ακόμα περισσότερο με τη νέα 5ετή συμφωνία των βάσεων (και με ανανέωση αόριστης διάρκειας!) με τις ΗΠΑ, ο λαός μας «διδάσκεται» από την κυβέρνηση και από όλες τις αστικές δυνάμεις τα πιο εξωφρενικά: Η εθνική ανεξαρτησία αλλά και κυριαρχία «κατοχυρώνεται» όσο απλώνονται και πληθαίνουν στη χώρα οι αμερικάνικες βάσεις! «Κατοχυρώνεται», όσο αυξάνεται η διάρκεια παραμονής τους αλλά και οι «αρμοδιότητες» και εξουσίες που αυτές οι βάσεις έχουν μέσα στην επικράτεια της χώρας μας! Όπως επίσης μαθαίνουμε ότι η «κατοχύρωση» της ειρηνικής συμβίωσης των λαών στην περιοχή είναι ευθέως ανάλογη με τα δισεκατομμύρια που πληρώνει ο λαός μας για να αγοράζονται τα -κάθε φορά ισχυρότερα και νεότερα- όπλα των ιμπεριαλιστών που επικυριαρχούν και παρεμβαίνουν στην περιοχή! Και ακόμα μαθαίνουμε ότι η μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση και οι ατέλειωτοι εξοπλισμοί με κόστος πολλών δις είναι αναγκαία προϋπόθεση για να «υπάρχει» κοινωνική και οικονομική προοπτική για αυτό τον λαό και αυτό τον τόπο! Και βέβαια, σε όλους τους τόνους μας διακηρύσσουν πως το «γεωπολιτικό βάρος» της χώρας υπάρχει μόνο αν αυτή είναι πλατφόρμα των ιμπεριαλιστών, μόνο αν δηλώνει πρόθυμη να παίξει τον ρόλο του προσκόπου-μισθοφόρου στο Σαχέλ, στη Μ. Ανατολή, στα Βαλκάνια, στη Μαύρη Θάλασσα και όπου αλλού χρειαστούν αυτό το ρόλο οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών!
Γίνεται όλο και πιο φανερό πως τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης μεγαλώνουν διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα τα δεινά και τους κινδύνους για την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία. Η νευρικότητα και η σπασμωδικότητα που επικρατεί στο κυβερνητικό κόμμα και σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν συγκαλύπτεται, αλλά αντίθετα υπογραμμίζεται από τις υπερφίαλες δηλώσεις που ανακαλύπτουν «εθνικές επιτυχίες» μέσα στον βούρκο της υποτέλειας και το βάθεμα της εξάρτησης. Αυτοί οι τόνοι της αμετροέπειας και οι αδιέξοδοι ενδοαστικοί καυγάδες προμηνύουν ακόμα πιο άσχημες εξελίξεις και απαιτούν από τον λαό και τη νεολαία να συγκροτήσουν τις αντιστάσεις τους, να βγουν αποφασιστικά στον δρόμο της μαζικής πάλης.
Ενδοκυβερνητική ταραχή…
Πολλές είναι πλέον -και μάλιστα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο- οι εκδηλώσεις που μαρτυρούν πως η κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ βρίσκεται σε ταραχή και κάτω από πολλαπλές πιέσεις και ανησυχίες, που αφορούν στην πολιτική και τις επιλογές που καταφεύγει, τόσο αναφορικά με τους από πάνω και τους έξω, όσο και απέναντι στον λαό και τη νεολαία. Η παρέμβαση Σαμαρά, η διαγραφή Μπογδάνου (από την κοινοβουλευτική ομάδα και όχι από τη ΝΔ και με δηλωμένο το ενδεχόμενο της επιστροφής του!) και ακόμα πιο πρόσφατα η παρέμβαση Καραμανλή είναι οι πιο χαρακτηριστικές από τις εκδηλώσεις αυτές. Η τελευταία, μάλιστα, που έγινε στο πλαίσιο εκδήλωσης του ιδρύματος Καραμανλή, έγινε «απέναντι» στην ομιλία Μητσοτάκη στην ίδια εκδήλωση και με πολύ σαφείς διαφοροποιήσεις από την πρωθυπουργική τοποθέτηση και με την οποία ο Καραμανλής ανέδειξε τις «αδυναμίες» και τα «προβλήματα» της ΕΕ. Οι αιτίες αυτής της ενδοκυβερνητικής ταραχής αφορούν σε όλα τα βασικά ζητήματα που διαχειρίζεται η κυβερνητική πολιτική και τις πολλαπλές αντιφάσεις –το λιγότερο- που αντιμετωπίζει σε όλα τα πεδία.
Για παράδειγμα, η χυδαία αντικομμουνιστική έκρηξη του Μπογδάνου ουσιαστικά αποτελεί μια κανονική και συνεπή εκδήλωση της πολιτικής της φασιστικοποίησης και της εξάρτησης, που υπηρετεί και προωθεί η κυβέρνηση. Δεν είναι δηλαδή μια «ιδιαιτερότητα» του συγκεκριμένου βουλευτή, αλλά η πραγματική γραμμή που βρίσκεται πίσω από τις βασικές κυβερνητικές επιλογές, τόσο για την αντιμετώπιση των αγωνιστικών σκιρτημάτων του λαού και της νεολαίας με την επιστράτευση των φασιστικών-ναζιστικών δυνάμεων, όσο και για το ολοένα μεγαλύτερο σκύψιμο στις ιμπεριαλιστικές επιταγές και απαιτήσεις. Ωστόσο, η δημόσια και απροκάλυπτη ομολογία αυτής της γραμμής «τρόμαξε» το κυβερνητικό επιτελείο για τις άμεσες επιπτώσεις που μπορεί να έχει. Για αυτό ήρθε και η απόσυρσή του, με την ταυτόχρονη «ομολογία» ότι η απόσυρση αυτή μπορεί να είναι και προσωρινή, αφού είναι μόνιμη η πολιτική της κατάπνιξης των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργατών και της νεολαίας, αφού είναι επίσης μόνιμο και κυρίαρχο το δόγμα «να ματώσουμε» για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
Αν αναζητούσαμε μια κεντρική αφετηρία αυτής της ταραχής μέσα στην κυβέρνηση (και εκτός βέβαια από την πάγια ανησυχία τους για τον εχθρό-λαό), θα λέγαμε πως αυτή δεν είναι άλλη από τις αστάθειες και τις ανισορροπίες που ολοένα περισσότερο παρουσιάζει η διπλή εξάρτηση της χώρας από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Και μαζί με αυτή και μέσα σε αυτή την αστάθεια, θα αναφέραμε τις πολλές «ασάφειες» για το πλαίσιο και την «προοπτική» που έχει και θα έχει η αστική τάξη, τόσο για τον γεωπολιτικό ρόλο που μπορεί να έχει, όσο και για τις (συναφείς και εξαρτώμενες από τον γεωπολιτικό ρόλο) οικονομικές και επιχειρηματικές διεξόδους που μπορεί να έχει το ντόπιο κεφάλαιο. Αυτά τα κρίσιμα για την ίδια την υπόσταση της άρχουσας τάξης ζητήματα αναδείχθηκαν αυτές τις μέρες, έστω και… «πλαγίως» με την -ας την πούμε χρονική- σύμπτωση των δύο συμφωνιών με Γαλλία και ΗΠΑ. Και επιπλέον τροφοδοτούνται από τα ερωτήματα της πολιτικής που θα διαμορφώσει η Γερμανία μετεκλογικά, όσον αφορά την «οικονομική διαχείριση» της ΕΕ στις νέες συνθήκες της κρίσης (με τις ολοένα πιο έντονες εκδηλώσεις της στις εφοδιαστικές αλυσίδες, στις τιμές ενέργειας και πρώτων υλών κ.λπ.) και ακόμα μεγαλύτερης έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Όλα αυτά είναι ανοιχτά και καθόλου ελεγχόμενα από την άρχουσα τάξη και την κυβέρνηση, που έχει την άμεση ευθύνη της διαχείρισης της κατάστασης. Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία είναι φανερό ότι η κυβέρνηση «κρατάει την αναπνοή της» ελπίζοντας να εισπράξει πράγματι, την πρώτη δόση από τα 32 δις του Ταμείου Ανάκαμψης που της έχουν τάξει οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Οπότε είναι απολύτως κατανοητό το γιατί η ομιλία Μητσοτάκη στο ίδρυμα Καραμανλή ήταν… φανατικά φιλοευρωπαϊκή και με μια έννοια φιλογερμανική, αφού ακριβώς αυτές τις μέρες υπέγραψε και τη συμφωνία με τη Γαλλία αλλά και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ. Από την άλλη ο Καραμανλής με τη «σκληρή κριτική» στην ΕΕ εξέφρασε τις αντίστροφες ανησυχίες και στα όρια που μπορεί να έχει η εξαρτημένη αστική τάξη, μια λογική διαπραγμάτευσης και αιτημάτων προς τα ευρωπαϊκά αφεντικά, που «τιμώρησαν» τη χώρα με τα μνημόνια και δεν τη στηρίζουν τώρα επαρκώς… Αυτό που πρέπει να είναι σαφές είναι πως ούτε τα παρακάλια Μητσοτάκη ούτε τα αιτήματα Καραμανλή δεν συνιστούν γραμμή πλεύσης (με την κυριολεκτική και ολοκληρωμένη έννοια του όρου) για τη ΝΔ, την κυβέρνηση και συνολικά για την άρχουσα τάξη. Και οι δύο αυτές στάσεις αποτελούν γκρίνια και αποτύπωση αντιφάσεων και αδιεξόδων της πολιτικής της εξάρτησης.
…και ευρύτερος αδιέξοδος ενδοαστικός καυγάς
Στην ίδια βάση των ασαφειών και των ανισορροπιών που παρουσιάζονται στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας προκύπτει και τροφοδοτείται και ο συνολικότερος ενδοαστικός καυγάς. Είναι ένα ερώτημα «τι ξέρει» και σε αναφορά με ποιους σχεδιασμούς παρεμβαίνει «υπερκομματικά» ο Βενιζέλος, προκαλώντας επιδράσεις και στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ. Αλλά και η συζήτηση στη Βουλή για την επικύρωση της συμφωνίας με τη Γαλλία ήταν αποκαλυπτική, για αυτό που ονομάσαμε βούρκο της υποτέλειας και αδιέξοδα της εξάρτησης. Τόσο από τα κόμματα που υπερψήφισαν τη συμφωνία ως «βήμα ενίσχυσης των εθνικών συμφερόντων» αλλά διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι η συμφωνία αυτή «δεν φτάνει» και χρειάζονται κι άλλα (και προφανώς και οι …ΗΠΑ) για να είναι σίγουρα τα… «εθνικά συμφέροντα», όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ αρχικά τοποθετήθηκε θετικά για τη συμφωνία, τελικά επέλεξε να μην την ψηφίσει. Θεωρούμε ότι η στάση του αυτή εξέφρασε συνολικότερες ανησυχίες της άρχουσας τάξης για το μπλέξιμο των αρμοδιοτήτων και των ευθυνών στους πολλούς προστάτες, με δεδομένη την πρωτοκαθεδρία και το κυρίαρχο αποτύπωμα των ΗΠΑ στη χώρα και στην περιοχή.
Με όλα αυτά, βέβαια, κάθε άλλο παρά αμβλύνεται ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός και κάθε άλλο παρά την ειρήνη «υπερασπίζονται» όλες αυτές οι επιλογές που ένα βασικό στοιχείο έχουν: την πολλαπλή διεύρυνση και ενίσχυση παρουσίας και δράσης των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην περιοχή. Η κούρσα των εξοπλισμών, οι προκλητικές δηλώσεις από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που έχοντας χάσει κάθε μέτρο εμφανίζεται ότι περίπου «δέσμευσε απέναντι στην Τουρκία» τον ισχυρότερο στρατό της ηπείρου (!), οι επόμενες προκλητικές δηλώσεις για την… αμερικάνικη Αλεξανδρούπολη στα σύνορα με την Τουρκία κ.ο.κ. τροφοδοτούν την ένταση. Με όλα τα ανάλογα και αντίστοιχα από τη μεριά της Τουρκίας, αυτό που πραγματικά συμβαίνει και εξελίσσεται δεν είναι συνεπώς η «υπεράσπιση της ειρήνης», αλλά ο ανταγωνισμός των τυχοδιωκτισμών μεταξύ των δύο αστικών τάξεων.
Και όπως ακριβώς η ταραχή μέσα στη ΝΔ και στην κυβέρνηση δεν έχει τους όρους να παράξει γραμμή διεξόδου, έτσι και ο συνολικότερος ενδοαστικός καυγάς είναι επίσης αδιέξοδος αλλά και αντιδραστικός. Αυτό που διαμορφώνεται στην περιοχή αλλά και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση στη χώρα κρίνεται βασικά από τις επιλογές και τις αντιπαραθέσεις των ιμπεριαλιστών. Τα αστικά πολιτικά κόμματα «μοιραία και άβουλα αντάμα» προετοιμάζονται υπό την μπαγκέτα των αφεντικών τους να διαταχθούν κατάλληλα για τις εξελίξεις που τα αφεντικά διαμορφώνουν.
Νέες δυνάμεις από και για την ταξική πάλη!
Αυτό που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί ως παράγοντας που μπορεί να διαμορφώνει τις εξελίξεις είναι ο λαός και η πάλη του. Το σύστημα και η κυβέρνησή του, όπως δείχνουν όλα τα μέτρα κατάπνιξης των ελευθεριών και των όρων πάλης, κάθε άλλο παρά κάνει αυτό το λάθος! Ταυτόχρονα, με την ολοένα πιο άγρια, πολύπλευρη και ολομέτωπη επίθεσή του στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα τροφοδοτεί τους όρους μαζικών ξεσπασμάτων και αγώνων. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών, που από τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, θεωρούνταν ότι είχε χτυπηθεί πολιτικά αρκετά για να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των σημαντικών αντιφάσεων του καιρού μας. Είναι ένα παράδειγμα που δείχνει το βάθος της οργής και των αντιθέσεων που συσσωρεύει ένας ολόκληρος κόσμος απέναντι στο σύστημα και τις πολιτικές του. Ένα παράδειγμα που δείχνει πόσο ενταγμένες στην υπηρεσία της επίθεσης αναδεικνύονται οι συνδικαλιστικές «ηγεσίες» και πόσο ξένες με τις ανάγκες της πάλης στη νέα περίοδο που είμαστε είναι οι δυνάμεις του συμβιβασμού, καθώς και οι απάτες και οι αυταπάτες του ρεφορμισμού και της συνδιαλλαγής με το σύστημα.
Και τελικά και πάνω από όλα, είναι ένα παράδειγμα που δείχνει ότι οι απαιτήσεις της ταξικής πάλης παράγουν και θα παράγουν δυνατότητες να ξεπηδάει και να συγκροτείται μέσα από την ταξική πάλη ένα νέο δυναμικό, που θα μπαίνει στην υπηρεσία των αγώνων και του κινήματος. Αλλά βέβαια αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολιτική κατεύθυνση και παρέμβαση που και τον αντίπαλο θα προσδιορίζει και τους ψεύτικους φίλους θα αποκαλύπτει και θα αναδεικνύει τους όρους και τους στόχους, στη βάση των οποίων μπορούν να γίνονται βήματα αγώνων και νίκης στο κίνημα και στη μαζική πάλη.
